Vay dıbına koyim rez

Rezerve tazelendi.

yukarı

3.kata geldiklerinde, ikili kapıyı iyice süzdüler. Meşeden yapılmıştı. Diğer iki kattaki çelik kapıya nazaran. Kapının üstünde bir gözetleme deliği yoktu.Bu onlar için avantajdı. Kapıyı çaldıklarında, içeriden ses gelmesine rağmen, önce kimse açmadı.

Beyefendi de binadan içeri girmiş, merdivenlerin başında, yukarıya kulak kesilmişti.

En tepeden gelen yankıyı duydu.

-" Açın Kapıyı, Polis!

Beyefendi işaret parmağıyla girmelerini söylüyordu. Kendisi ise parkedilmiş bir arabanın arkasına geçmiş, diğer pencerelerin görüşünden sakınıyordu.

Gerçek bir Polis baskını gibiydi herşey.

ikili, apartman kapısını yokladıklarında kapalı olduğunu anladılar.

Şöfor, biraz bakıştıktan sonra, omuzlarını silkip 1.katın zilini çaldı.

10 saniye geçmeden, otomatikten açtılar kapıyı.

Beyefendi gülümsedi. Bunun işe yarayacağını düşünmemişti. Ancak dış kapı gibi küçük bir ayrıntıyı gözden kaçırmış olmaları da sinirini bozdu.

Sahte Polisler silahlarını çıkardılar. Yavaş adımlarla merdivenlerden çıkıyorlarken,
Onlara kapıyı açan 1. Kattakini gördüler.

4-5 yaşlarında küçük sarışın bir kız çocuğuydu. Elinde oyuncağıyla, Küçük taburenin üzerine çıkarak basmıştı otomatik tuşuna. Hemen arkasında Annesi geldi.

-“ Kimmiş kızı... ” diye sesleniyordu, yarım kaldı nidası, polisleri bir anda karşısında görünce.
Şöfor, eliyle sus işareti yaparak;

-“ içeri geçin, polis... ” dedi. Fısıldıyordu.

-“Gel kızım..” dedi Annesi. Kapıyı kapatırken dahi soruyordu küçük kız.Ne istiyorlar diye.

rez sayfa 4 hadi bagalım

https://www.wattpad.com/story/46276773-kaysel

Rez tazeleyim.

Sayfa 4 rezzzz

Duvardaki monte lambalar yönünü aydınlatıyordu.

Ayağıyla basmaktan kaçındığı küçük su birikintisi, koridor boyunca ufak bir kanal gibi akıyordu zeminde.

Koridorun sonuna geldiğinde jeneratöre bağlanmış ayaklı avizenin aydınlattığı asma merdivenden tırmanıp yukarı çıktı. Açık kapaktan Başını çıkardığında, Adem’e daha önce söz ettiği iki elemanı, çıktığı garajın kapısında, arabanın önünde onu beklerken buldu.
Polis gömleklerini giymiş bu iki eleman, süreç boyunca Adem’in çalıştığı ve bilgi topladığı o küçük gizli odayı koruyordu dış dünyadan.

Takıldıkları garaj’ın içi, tehlikelidir etiketleriyle bezenmiş plastik kutular ve küçük konteynırlarla bezenmişti.

Beyefendi, Kapaktan yükselip dikildiğinde, kendisini gören iki elemana başıyla işaret etti.

-“ Gidiyoruz” diye verdi komutunu. Elemanlar cevap vermedi.
O sırada saatine bakan, şoför koltuğuna geçti. Diğeri de yanına.
Beyefendi ise, arka koltukta,ait olduğu mevkide mevzilenmişti.
Selim’i ziyarete gidiyorlardı.

-“ Ataşehire gidiyoruz.” Dedi beyefendi. Eleman arabayı çalıştırıp, dikiz aynasından ona bakınca.

Kadıköy ilçe Emniyet Müdürlüğünü geride bıraktıklarını, arkasına dönüp baktığında anladı beyefendi.

Camdan akan trafiği izlerken;

-“ Şimdi iyi dinleyin” dedi. Sürücü dikiz aynasından kaçamak bakışlar atmaya başladığı dinlediğini göstermek için.

Diğeri cevap vermedi.

-“ Baskına gidiyoruz. Aradığımız adam,1.81 boyunda,68 kilo,Kel ve sakallı..”

Şöfor başını salladı anladığını belirtmek için.

-“ ismi Selim, Selim Koçak... ”

Yeleğinin cebinden, Adem’in ona verdiği dosyadan alınmış bir fotoğrafını,Ön koltuktaki elemana uzattı.

-“ Polis sevmez kendisi, Zorluk çıkarabilir.Ama unutmayın... ”
Dedi ve durakladı.

Sonraki cümlesini vurgulayarak kurdu.

-“ Amacımız konuşturmak. Zarar vermek değil.”

Şöfor kırmızıda durunca, beyefendi onlara tam adresi söyledi.
-“ Küçükbakkalköy mahallesi, Eskibağila Sokak. Numara 82.Kat 3.”

-“ içeri girdiğimizde, Baskına girdiğinizi unutmayın, silahlarınız tetikte olsun, Kalabalıksa,diğerlerini
Etkisiz hale getirin, Selim’i ise yalnız bırakın. Gözlerini bağlayın.”

Şöfor başını sallıyordu.

-“ Neden efendim?” diye sordu ön koltuktaki.

-“ Çünkü koçum, davetimizi redderse, geride yüzümü ve ne istediğimi bilen biri bırakmışız demektir.”

-“ Anladım efendim.”

Araç Kozyatağı o2’deyken, beyefendinin eli telefonundaydı.

Hanımefendi’den gelen mesajları okuyordu.

-“ Adem nasıl davranıyor ?” diye sordu ön koltuktakine.

-“ Yemeğini getiriyoruz. Tuvalet ihtiyacı tek sorunu.”

-“ Yüzeye çıktı mı hiç?” diye sordu merakla.

-“ Hayır.” Dedi ön koltuktaki.

-“ Güzel. Daha işim var onunla. Kıllanmamasını sağlayın.” Dedi.

-“ Anlaşıldı efendim.”

Acıbadem Üniversitesinin önünden geçince beyefendi tekrar hatırlattı.
-“ Geldik. Dikkatli olun.”

Eskibağila Sokağa girdiklerinde, Trafik boyunca süregelen canlılık kaybolmuştu.

Önlerinde, Sokak boyunca parkedilmiş araçlarla dolu, sessiz bir muhit çıktı.

Boş buldukları ilk köşeye parketti Şöfor. Aracı durdurdu.

Ön koltuktaki ise belindeki silahın emniyetini kontrol ediyordu.

-“ Bekle..” dedi beyefendi.

Önce etrafa biraz göz gezdirmek istiyordu.

Arabadan indi.

Sokağa karşısına alıp,bir sokak hayvanının bile gezmediği yolda yürümeye başladı.

Gözüyle 82 numarayı arıyordu.

-“ 79,80,81... ” diye mırıldandı binaları gezerken.

Başını kaldırdığında,3 katlı bir bina gördü, diğerlerinin arasında ezilmiş gibi duran.
3. Katın ışıkları yanıyordu.

Kendisi çevreleyen bütün pencerelere göz gezdirdi tek tek.

Işıkları açık olan her pencerenin ya perdeleri kapalıydı ya da içeride canlılık belirtisi yoktu.
Üstündeki yeleği silkip,cep telefonuna uzandı.

Adem’i çevirdi. Telefonun başında tetikte beklediğinden olacak ki,hemen yanıtladı Adem.

-“ Hala adreste görünüyor.” dedi bekletmeden.

-“ Tamam.” Diyip kapattı beyefendi.

Arabadakilere dönüp, başıyla işaret etti. Selim’in penceresini.
Ön koltuktaki başını eğdi. ikili arabadan çıktılar.

yukarı