-“ Haber ver..” dedi şöfor arkadaşına, silahını hala gençlere doğrultmuştu.

Kız, korkudan ağlıyordu,diz çökmüş vaziyette.Az önceki çıkışan genç ise, odadaki en sert çocuk olmalı ki,ölüm sessizliğine bürünmüş, renk vermiyordu. Torbacı ise Çoktan mırıldanmaya başlamıştı.

Dua ediyordu.

Beyefendi bir hışımla odaya girdi. Elemanların onun için hazırladığı manzaraya baktı.

Gençlerin suratlarını tek tek inceledi.

Siniri bozulmuştu.
Eli titremeye başladı.

Masadaki mahalle cigarasını görünce durumu lehine çevirmek için bir fikir geldi aklına.

-“ Bana bakın!” diye sert bir tonda girdi lafa. Ağlayan kız hariç, herkes ona bakıyordu.

-“ Şimdi tek bir şey soracam. Sizde cevap vereceksiniz.” Dedi. Gençlerin gözlerinin içine bakıyordu sinir dolu bir suratla.

-“ Selim nerde?”

Kimse cevap vermedi. Kızcağız zaten ağlamaktan ve hıçkırıklarından cevap verecek durumda değildi.

Torbacı ise girdiği transtan çıkamamıştı.

Renk vermeyen genç ise, beyefendinin aynı bir ifade takınmış, ağzından çıt çıkmıyordu.

-“ Cevap versenize lan!” diye bağırdı şöfor.

Beyefendinin gözü ise, üçlünün hemen arkasındaki sehpaya takılmıştı.
Zoraki bir gülümseme kapladı yüzünü. Gençlerin arasından geçip, sehpanın üzerindeki telefonu aldı.
-“ Selim burda bak..” diye gösterdi şöfore elindeki telefonu.

Aniden buz kesilen mimikleri, sinirini yansıtıyordu beyefendinin. otokontrolden böylesine çıktığını görmek, herkes için ilkti.

Kendiside farkındaydı bu durumun. Hava almak için balkona çıktı.

Geçmeyen sinirine mağlup olup elindeki telefonu bir hışımla aşağıya fırlattı.

Kafasını tekrar kaldırdığında gördüğü şey ise, aniden irkilmesine sebep oldu.

Karşı binanın balkonunda, Ayakta hareketsiz bir biçimde dikilmiş,ona boş gözlerle bakan biri vardı.

-“ Selim..” diye mırıldandı beyefendi.

yukarı

amk güzel yazıyon işte devam etsene

Rezerve tazelendi.

yukarı

yukarı

iki adam, birbirini karşısına almış iki balkonda, öylesine baktılar birbirine bir süre.

Selim’in dudakları ayrılmış, ağzından nefes aldığı belliydi. Bakışları ise boştu.Şaşkın mıydı? Yoksa öfke içindemiydi, seçilemiyordu.

Göz temasını bozup, beyefendinin telefonu fırlattığı yere baktı önce.

Sonra tekrar beyefendiye döndü. Omzunu sağa ve sola kıtlatıp, yeleğinin cebinden blackberry marka bir telefon çıkardı.

Bakışlarını beyefendiden ayırmayarak, kısayola aldığı numarayı tuşladı.
Beyefendi ise merak içinde Selim’i izliyordu.

-“ Geliyorlar, Polis bey... ” dedi kendinden emin bir ses tonuyla, Şoför’ün silahını doğrulttuğu renk vermeyen çocuk, elleri hala başında kenetlenmişken.

Beyefendi, renk vermeyen çocuğa dönüp;

-“ Nereden biliyordunuz geleceğimizi?” diye sordu.

Renk vermeyen çocuk hafifçe sırıttı. Kaşlarını kaldırabildiği kadar yükseltti.
-“ Bilmiyorduk ki..” dedi derin bir nefes vererek.

Tekrar Selime döndüğünde, telefonunu kapatmış, yine aynı soluk ifadeyle ona bakarken gördü beyefendi.

Sağ elini havaya kaldırmış, işaret parmağıyla zemini işaret ediyordu.
Aşağı gelmesini söylüyordu.

Beyefendi, hiçbir şey demeden başını salladı.

-“ Sen burda kal,tut bunları..” dedi şoför’e beyefendi. Diğer elemana ise başıyla işaret etti onunla gelmesini.

Geldikleri kapıdan çıkınca beyefendi’yi sıcak basmıştı. Düşünüyordu.

Selim onu görmüştü. Suratını görmemesi gerektiğine dair plan yapmışlardı. Bastığı dairede bulmayı umuyordu Selim’i,Tam karşı binada değil.

Merdivenlerden inerken, Birinci kattaki ev sahipleri geldi aklına. Haber vermiş olabilirlerdi Selim’e.

-“ Mahallecek anarşistsiniz he?” diye düşündü içinden.

Apartmanın açık kapısından çıkmadan, üstündeki yabancı yeleği son bir kez daha silkti beyefendi.

Rolünü iyi oynaması gerektiğini biliyordu.O bir amir’di.Niye geldiğini unutmamalıydı.
Nedense stres basmıştı. Midesinde tuhaf bir his vardı.

Derin bir nefes verip, kapıdan dışarı çıktığında, gördüğü manzara karşısında irkildi.
ilk görüşte sayabildiği kadarıyla 6 kişinin hemen önündeydi Selim.

Ellerini yanlarda birleştirmiş, Ebleh bir surat ifadesiyle beyefendiyi bekliyordu.

Arkasındaki 6 kişinin yüzlerinde peçe,en arkadakilerin ellerinde birer beyzbol sopası vardı. Diğerleri,sokağın lambalarının aydınlatmadığı köşede kalmış, silüetleriyle kendilerini belli ediyordu.

Beyefendinin yanında kimlik yoktu. Belinde silah yoktu. Yanındaki eleman hemen Onun önüne geçip, arkadaki 6 kişiye doğrulttu silahını.

Tüm bu polis baskını münazarası, Selim’in süpriziyle atmosferini kaybetmiş, inandırıcılığı yitirmişti.

Beyefendi ağzını açıp tek kelime edemedi önce. Sorular hala kafasını kurcalıyordu. Selim’in arkasındaki 6 kişi ne zaman gelmişti, Telefon ettiği kimdi? Geleceklerini nerden biliyorlardı. ifşa olmuş muydu?

içinde yüzdüğü teoriler denizinden, Selim’in gırtlaktan gelen, kısılmış sesi bozdu:

-“ Hoşgeldiniz Amir bey.” Dedi iğneliyici bir tonda.

O duruşu ve ifadesi, Beyefendiye bilmesi gerekini anlatmıştı hemen.
Polis olmadıklarını biliyorlardı.

Beyefendi cevap veremedi. içinden çıkamadığı bu şaşkınlık, kötü etkilemişti onu. Bilindik hallerinde değildi. Kontrolü kaybetmenin verdiği çaresizliği yaşıyordu.
-“ Biliyor musun? Ben çok polis gördüm.” Dedi Selim.
Cümlesini kısa öksürükler yarıda kesiyordu. Kısılmış sesi, duyulmak için ortamın gürültüsünü emmişti.
Başladığı cümlesiyle, ortamdaki sesleri de kısmıştı adeta.

-“ Çok bulundum aralarında, Sorgu odasında ifade verdim, Mahkemede küfür ettim, Meydanlarda çok dövdüm..” dedi ağır ağır.

-“ Sivilleri hemen tanırım.O bellerinde gizleyemedikleri bir telsiz vardır. Alışmış gözlerle görebilirsin sadece. Gömleğinin hemen altındadır.” Diyip işaret etti beyefendinin yeleğini.
Beyefendi dikkatle dinliyordu onu. Yüzünde gizleyemediği şaşkınlık, Selim’e kuvvet veriyordu.

-“ Da işte, sizin gibileri ilk kez görüyorum. Polis bey... ” dedi.Tek kaşını kaldırarak.
Beyefendi, gülümseyerek aklına gelen ilk uydurma ismi telaffuz etti.
-“ Kemal Bozgun, Organize Şube’den..” dedi son kısmı vurgulayarak.
Selim, Kısık ve sakin ses tonunu ,sabrının hemen taşmasıyla bozdu birden.

Neredeyse böğürerek;

-“ gibtir ordan!” dedi.

-“ Lafına dikkat et,Merkeze geliyorsun bizimle.”
Selim Arkadakilere dönerek güldü.

-“ Duydunuz mu çocuklar ? Artık kimlik bile sormuyolar. Direk istihbarat üzerine gelmişler.” Dedi.

Tekrar beyefendiye dönüp ;

-“ Suçumuz neymiş Amir bey?” diye sordu alaycı bir tonda.

-“ Terör örgütü kurmak ve yönetmek. Kimliğe gerek yok.Kim olduğunu biliyoruz. Selim..” dedi beyefendi.

Nedense rolüne ısınmış gibi hissediyordu.

-“ Lan hala devam ediyorsun ya?” diye sordu şaşkın bir ifadeyle Selim. Kısık sesi bazen kelimeleri yutmasına sebep oluyordu.
-“ Ne diyorsun?”

-“ Pozuna diyorum, Pozuna! Yemedik oğlum işte ! Polismiş... ”

Beyefendi cevap vermedi. ikilinin tartışmasını mahallenin iki ucundan giren iki araba’nın farları ve gürültüsü bozdu.

Selim’in az önce aradıkları gelmişti.

Daha fazla militan.

-“ Mahalleye girdiğinizden beri izliyorum. Hadi Sivil olsan, üstündeki yelek ne? “
Arkadaki elemanlar gülüşüyordu. Selim onlara dönüp ;

-“ Sivillerde yelek olur mu burak?” diye sordu gölgede kalmış silüete.

-“ Olmaz abi..” diye cevapladı sessizce.

-“ E olmaz tabi.Ama hadi unuttu diyelim.O geldiğiniz araba? O ne koçum? Siz burda çocuk mu kandırıyorsunuz?”

Beyefendi cevap veremedi. Plan’ı suya düşmüştü.

Tekrar stres beynini ele geçirmeye başlayacaktı.

-“ E hadi gizli görev diyelim.E dıbınakoyayım, adama sormazlar mı? Kimliğinizi görebilir miyim diye?”

Diye sordu Selim. Bitirici vuruşunu yapmıştı.

Mahallenin iki ucunu kapatmış arabadan Toplamda sekiz kişi indi. Hepsinin yüzlerinde peçe, ellerinde sivri kesici aletler vardı.

Şoför’de,Balkondan izlediği münazaraya daha fazla seyirci kalamayıp, beyefendinin arkasında bitti.

2 kişi, silahlarını toplamda 15 kişiye doğrulmuştu.

Kapana kıstırmak için geldiklerine mahallede, kapana kısılmışlardı.

Arabadan inenler, Selim arkasında toplanmış, üçlüyü çevrelemişti.
Elemanların korku içinde doldukları, Silahlarını kavrayan ellerinin titremesinden anlaşılıyordu.

Selim, Boğazını temizlemek için yere tükürdü.
Dikkatlice iki adım yaklaşarak ;

-“ Kimlik diyordum, Kimlik! Boşuna gelmedi bu adamlar!” dedi arkadaşlarını göstererek.
Beyefendi kararsız kaldı. Dişleri birbirine vuruyordu sinirden.

Eğer rolüne devam ederse, Selim’i daha fazla kızdırabilirdi, Zira kendisi stabil bir karaktere sahip birine benzemiyordu. Arkasındaki çetesiyle birlikte olay çıkabilirdi. Silahlar konuşabilirdi. Bütün operasyon suya düşebilirdi.Bu ihtimallerin varlığı bile onu kızdırıyordu.
Gözlerini kapatıp, En iyisini umarak, rolüne son verdi.

-“ iyiymişsin Selim, Kimlik yok! “ dedi.

Ellerini havaya kaldırdı. Teslim olduğunu belirtir bir halde.

Ellerini havaya kaldırdı. Teslim olduğunu belirtir bir halde.

-“ Orasını anladık. Polis!” dedi Selim. Sabrının taşmak üzere olduğu yükselen ses tonundan anlaşılıyordu.

- “ indirin” dedi sakin bir tonda beyefendi, yanındaki iki elemana.
Silahlarını yavaşça indirdiler.

Balkondan bakanlar, Pencerelerin yanan ışıkları, yeni açılan perdeler ve arkasındaki meraklı gözlerle, geldiklerinde ölü olan bu mahalle, tıpkı talihlerinin ters dönmesi gibi, capcanlır bi hale geldi.

-“ Teklif yapmaya geldim..” dedi beyefendi. Sakin bir ses tonuyla, gerilen ortamı yumuşatmaya çalışıyordu.

Artık en iyi olduğu meziyetine sarılmaktan başka çaresi yoktu.
ikna etmek.

Selim, gıcırtılı sesiyle istemsiz bir kahkaha attı. Ardından öksürükler izledi.

-“ Herhangi bir şey yapacak durumda değilsiniz.” Dedi.

-“ Neyin içinde olduğunuzu tam kavrayamadınız.” Diye ekledi.

Beyefendi,Pes etmeden, karşısındaki bu inatçı adamı ikna etmek için her yola başvurmayı göze aldı.

-“ Polis değiliz. Haklısın.Çok daha iyisiyiz.” Dedi.

Merak’a oynamak, Gizem yaratmak,Ona zaman kazandıracak tek etmenlerdi belki de.

Cümlelerini o yüzden yuvarlak seçiyordu.

Selim’in ise bu numarayı yemeye niyeti yoktu.

-“ Bak son kez soracam. bunca adam boşa gelmeyi istemez. Biraz aksiyon istiyorlar. Onlara bir sebep vermek istemezsin.O yüzden cevap ver.”

-“ Kimsiniz? Niye geldiniz?” diye sordu.

yukarı

Beyefendi, yumuşatmaya çalıştığı ortamda tekrardan yükseleyen tansiyonun ve gerilimin kokusunu alıyordu adeta.

Hande’de daha önceden işe yarayan ikna yöntemleri, nedense Selim’in üzerinde çalışmıyor, Oynadığı akıl oyununda yenik düşüyordu. Böyle olabileceğini önceden tahmin ediyordu ancak, derecesini tutturamamıştı zihninde canlandırdığını Selimde. Tekinsiz ve tahmin edilemez davranış kalıbına sahip bir karakter bulacağını tahmin ediyordu, yüzünü göstermek istemmeesi Selim’in süpriz ihtimallerine bir çözüm önerisiydi onun için. Ancak,tüm bunlar simültane gelişmiş belirsizlik ilkeleriyle suya düşmüştü.

Selim’in arkasındaki kalabalağın sabrının taşmakta olduğu, kısa uğultulardan ve anlaşılamayan hırıltı, fısıltılardan belli oluyordu.

Beyefendi, Elindeki son kozunu, vereceği cevabı iyi seçmek zorundaydı.Hem etrafındaki sinirli kalabalıktan kurtulmalı, hemde Selim’in gardını düşürmeliydi.

Hayret unsurunu kullanmaya karar verdi o kısa sürede. işe yarayacağını umuyordu.
Elleri havadayken, yavaşça Polis yeleğinin iç cebinden, hazırladığı kartı çıkardı.
Selim’i ve arkasındakileri alarme etmemek için yapacağı her hareketi önceden eliyle işaret ediyordu.

Selime iki adım daha yaklaşarak Yavaşça kartı uzatıp;

-“ Biz buyuz.” Dedi.

-“ Atıl Egemen. Onun için geldik.” diye ekledi.

Selim’in kaşları, Polisler tarafından katledilen arkadaşının ismini duyunca, istek dışı yükseldiler.
Kaybetmekte olduğu dikkati birden tekrar beyefendinin üstüne çöktü.