Ciddi bir sorunla karşılaşmadan Mart ayına girdik. Almila’nın ayağındaki alçıyı da zamanı geldiği için ayağından çıkardım. Artık ayağı sorun olmaktan çıkmış oldu. Bu da zombilerden kaçarken biraz daha az sorun demekti.

Baharın gelmesiyle güneyin daha sıcak bir iklime sahip olmasından hava, sıcak ve yağmurlu gidiyordu. Sığındığımız dağ evinde güvenle yaşayacağımızı düşünüyordum… Kim olsa burasının çok güvenli bir yer olduğunda hem fikir olurdu. Öncelikle; dağ evinin bulunduğu yerde yerleşimin olmayışı, zombilere sık rastlanmaması demekti. Ancak, genelde sürü olarak bulunan zombilerden bir kaçı başıboş gezintilere çıkıp ummadık yerlerde karşınıza çıkabilirdi. Bu da; burada güvende olduğumuzu sandığımızdan, bizim için büyük bir tehdit oluşturabilirdi.

Her ne kadar Amerikan filmlerinde kötü niyetli bir gurupla kesin ve sık rastlansa da bu ülkede yaşayanlardan bu tür niyette kişiler bekleme oranı oldukça düşüktü. En azından rastlayacağımızı sanmıyordum. Bu da güvenliğimiz için şimdi ve ileride açık oluşturabilirdi.

panpa kurgu oldugu icin zor biliyorum ama 1 partı 20 dakikada yazıyon

Yaz amk sardi lan

Sana yük olmak istemem…”dedi Almila. ismimi sordu. Ona adımı söyledim. “Ayağımdaki kırık kısa süre sonra iyileşecek. Ondan sonra kendi yoluma giderim.”

Bir şey söylemedim. Hava iyiden iyiye kararmıştı. Far ışığında zifiri karanlıkta belirsizliğe doğru Almila ile yol alıyorduk. Bir an yakıt göstergesine baktığımda hangi tarihte olduğumuzu gördüm. Bugünün önemi sevgilisi olanlar için büyüktü. Benim ise sıradan bir günden öte değildi. Almila’ya döndüm, “Sevgililer günün kutlu olsun!” dedim, acı bir gülümsemeyle karışık hüzünlü bir ses çıkmıştı

rezerved

Rezzzzz

Adın ne bu arada?..”

Genç kız, “Almila,” diye cevapladı. Sonra birden ağlamaya başladı. Aklıma, ne yapacağıma dair bir şey gelmiyordu. Bir süre sonra ağlaması durdu; burnunu çekerek konuşmaya başladı.

“Zombiler ortaya çıktığında okuldan eve geliyordum. Ailem beni eve dönüş yolunda arabayla aldılar ve hiç bir açıklama yapmadan şehrin dışına doğru yol aldılar. Ben açıklama beklerken zombi afetini canlı olarak arabadan izleyerek öğrendim. Afet o kadar yayılmıştı ki soluklanacak vakti zor buluyorduk. Üzerimdeki üniformayı çıkaracak vaktim bile olmadı… Yaklaşık bir ay kadar önce zombilerden kaçarken ayağımı kırdım. Henüz zombi afetinin etkin olmadığı bir kasaba hastanesinde ayak üstü tedavi gördüm. En sonunda şu an kaçmakta olduğumuz köye geldik. Zombi afeti buraya nasıl geldi bilmiyorum, ama daha farkına varamadan köyü istila ettiler. Annem ve babamı da beni korumaya çalışırlarken kaybettim. Sığındığım köy evinde daha fazla kalamayacağımı anladığım sırada bir araba sesi duydum. Tabii ki; bu sendin… Ondan sonrasını biliyorsun.”

“Zor zamanlar geçirmişsin… Neler hissettiğini bilemem, ama artık daha güvendesin.. Ailen için de üzgünüm. Sen kendi seçimini yapmadığın sürece artık seninle ben ilgileneceğim. Bu da benim kefaretim olsun.”

Almila’nın meraklı gözlerini üzerimde hissediyordum.

rez yazmaya devam panpa iyi gidiyo

Panpa güzel yazıyorsun, tebrikler ama konuşmaları biraz daha gerçekçi, halk diliyle yaparsan daha iyi olur. Çok fazla superman'e de kayma

panpa biraz hızlanman lazım

çok iyisin la

Köyden çıkıp ıssız bozkır soğuğunda güneye doğru ilerlemeye devam ettim. Akşama doğru genç kız kendine geldi. Kısa bir an korkuyla sıçradı, ama ardından sakinleşti ve beni incelemeye başladı. Ben ise ara ara kıza bakıp yola devam ediyordum. Kız her hangi bir şey söylemeden yarım saat kadar bekledi. Sonra;

“Hayatımı kurtardığın için teşekkür ederim! Ne kadar teşekkür etsem yeterli olmaz,” dedi, hızlı bir şekilde.

“Teşekkür etmene gerek yok. Hemde hiç… Çünkü seni öylece bırakıp, arkama bakmadan uzaklaşmıştım,” diye cevap verdim.

“Ama geri döndün… Sen olmasaydın şimdi onlardan biri olmuştum belki de. Kırık bir bacakla nereye kadar kaçabilirdim ki?”

“Haklısın… Ama sen yine de bana fazla minnet duyma. Ben sana duyayım. Sen olmasaydın asıl ben, bencil ve korkak kalmaya devam edecektim. Teşekkür ederim!”

Genç kız ilgisini üzerimden ayırmamıştı.

“Bacağın ne durumda,” diye sordum. “Daha kötü durumda değildir umarım.”

“Şu an bir ağrım yok. Gayet iyi hissediyorum.” Ayağını inceledikten sonra tekrar bana döndü. “Köye niye geldin? Bir akraban için mi?”

“Hayır, sadece işime yarar bir şeyler bulurum umuduyla geldim. Yolumun üzerindeydi yani. Güneye gidiyorum. Zombilerden uzak, sakin bir yaşam süreceğim bir yere. Ya sen ne arıyordun o köyde? Üzerindeki kıyafetlerden hiç de köylü gibi gözükmüyorsun.”

Genç kızın üzerinde, okuduğu lisenin resmi kıyafetleri vardı.

Rezerved gece bakarım

bilader diğer gibimsonik zomibli hikayeler gibi değildir umarım güzel gidiyorsun bozma

kardeş biraz daha gerçekcilik bekliyorum senden mesela mermilerinin sayısını bilmelisin zombilerin arasına araçla dalmak gibi aksiyonlar arabaya zarar vermeli sen anladın demek istediğimi

Panpalarim yalan söylemeyeyim kaynak var ama %70 benden hikayenin

Sağol pnp

Köy meydanına daldığımda içimi bir huzur kapladı. Çünkü genç kız hala sağlıklıydı ve topallayarak zombilerden kaçmaya çabalıyordu. Genç kız beni görünce yüzünde bir umut pırıltısı belirdi ve kurtarıcısına doğru yöneldi. Ben kıza kenara çekilmesini işaret ettim ve arabayı zombilere doğru sürdüm. Ortalama yirmi yirmi beş taneydiler. Arabayla yarısına yakınını ezdim ve araç hareket edemeyene kadar gaza basmayı sürdürdüm. Bir elime palamı, diğer elime polis tabancasını alıp araçtan fırladım. Bana yönelen zombilerden yakınımda olan altı tanesini silahla temizledim. Geriye kalan zombileri ise birbirlerinden aralıklı durduklarından, palamla kafalarını zorlanarak da olsa vücutlarından ayırdım. Derin derin soluk alıp verirken, telaşla genç kızı görmek için etrafıma bakındım. Genç kız olan biteni soluksuz izlemişti sanırım. Donmuş bir şekilde bana bakıyordu. Elimdeki silahı belime koyup, palayı yere doğru indirdim. içimdeki heyecanı bastırdıktan sonra sakince kıza doğru ilerledim. Kız temkinli bir şekilde duvara sindi. Benden zarar gelmez ifadesine bürünerek kızın yanına kadar geldim. Sorar gözlerle kıza bakarken kız üstüme doğru yığıldı. Son an da kollarından tutup düşmesini engelledim. Her hangi bir başka zombi tehdidine karşı kızı kucaklayıp arabaya taşıdım. Ön koltuğa yavaşça yerleştirdim. Bu arada kızın da neden topalladığını anlamış oldum. Hayır, kız ısırılmamıştı! Ayağı kırılmıştı. Alçıdaki sağ ayağının henüz iyileşmediğini bana doğru koşarken topallamasından anlaşılıyordu -üzerine ağırlığını vermiyordu büyük ihtimalle.

adamsın panpa sen devam ett

sakın yazmayı bırakma ben burdayım çok iyi gidiyor