http://www.incisozluk.com...ikayesi2-nin-devam%C4%B1/
Hikayenin devamı burda panpalarim

rezerved

Beyler okuyan yoksa bırakıyorum.

sura çıktım ve ufak bir konuşma yaptım.

"selam millet, buraya gelişimiz biraz sorunlu olmuş ola bilir. bu yüzden herkesten özür dileriz. fakat size yeni ve güzel haberlerim var.

artık candeğer yok. ben yeni koloni liderinizim. daha çok askerle sizi daha iyi koruyacağım. bunun karşılığında tek istediğim hırsızlık ve kavga gibi şeylerin olmaması.

benim liderliğimi istemeyenlere 1 çanta erzak verilip sur dışına bırakılacaktır. başka bir sorusu olan?"

kimseden ses çıkmamıştı dağıla bilirsiniz dedim. herkes çadırlarına gitti. aklımda ise burayla ilgili güzel planlar vardı .silahlı adamları surlara belli aralıkta dizdiğimde heryer kontrolüm altında kalıyordu. tek sıkıntımız sur kapısının altında boşluk olmasıydı. onun dışında 10´u geçik doktor vardı. hatta 2 tanede kızılay çadırı. sağlık bakımından problem yoktu.

merhaba ben hakkı
-merhaba bende candeğer ne istiyorsunuz?
+burada kalmak, erzaktan faydalanmak ve koloniye liderlik yapmak.
- ilk dediklerinizi kabul edebilirim fakat en son dediğini yapamam. çünkü burası benim kolonim.
+fakat benim daha çok askerim var. burayı senden daha iyi korurum.
-...

candeğer ayağa kalktı ve kafasını çadırdan dışarı uzattı. karşısında eli silahlı 32 dalyan gibi delikanlıyı gördü.. yüzü sararmıştı sanki geldi ve tekrar yerine oturdu. liderlik kısmı hariç her istediklerini yapabileceğini aksi takdirde buradan defolup gitmemiz gerektiğini söyledi. gerçekten sinirlenmiştim çünkü bunu söylerken gülüyor adeta dalga geçiyordu.

bunca yaşananlardan sonra insanda acıma duygusu kalmıyordu. belimdeki tabancayla candeğerin kafasını havaya uçurmuştum. dışarda ki korumaları silah sesini duyar duymaz içeri girdiler. birisini kalbinden vurdum diğerini ise güven çoktan indirmişti.

bizimkilerde surların üstündekilere ateş ediyordu. 10 dakika sürmeyen bir çatışmanın sonunda etrafta hiç metonya askeri kalmamıştı.. insanlar çadırlarına kaçıyor çığlık atıyorlardı. bizimkilerden 10 kişeye gidip camidekilerini almanalarını söyledim. daha sonra gidip merve ile senayı buldum. onlara uzunca sarıldıktan sonra herkesin surların önünde toplanmasını istedim.

yolda 14 kişilik full erkek bir koloni ile karşılaştık çok dost canlısı yaklaştılar. bize katılmak istediler kabul ettik ve burada beklemelerini söyledik. levhaları camiye bırakıp geri döndük 14 kişi almaya. kamyonetin arkalarına bindiler. ve caminin yolunu tuttuk.bir yandan araba işini hallederken kafamı kurcalayan sorular vardı. sanki saldırmazsak daha iyi olacaktı. adamlardan sayımız fazla bir görünsek korkarlardı belki.

araba işini halletmiştik. adamlar anlasın diye arabanın üstüne sprey boya ile ay yıldız yapmıştık. metonyaya girmeden önce merveye son bir kez haber verdim. herşey hazırdı. arabayı çalıştırdık 1 kişi arabayı sürüyordu bizde sayımız belli olsun diye arabanın arkasından geliyorduk.

surdaki adamlar bizi görünce afalladı...
hemen kapıyı açmalarını söyledik. 1 dakika bile beklemeden kapılar açıldı. hepimiz içeri girdik. insanlara bize bakıyordu, korkmuşlardı. yanıma gelen bir askere kolonin lideri nerde kalıyor diye sordum. karşıda ki büyük çadırı gösterdi.

yanımdakilere beklemelerini söyleyip büyük çadıra gittim. içeri girdiğimde 30lu yaşlarında bir adam haritaya bakarak bi´ şeyler düşünüyordu. karşısınıa oturdum ve konuşmaya başladık.

-içerik gizlenmiştir.-

Beyler şukulayalım vede rez leyelim lütfen...

sur kapsının önünde araba lastik izleri vardı metonyaya doğru giden.. yukarı doğru hafif bakınca bastım küfürü ağır silahlı 2 adam vardı. hemen geri çekilip yedi kule caminin minaresine çıktım. metonyayı çok rahat görüyordu. göründüğü kadar 50 tane çadır filan vardı hepsi asker olamazdı. içimde ki hırs o kadar fazlaydı ki orayı almak ve lider ben olmak istiyordum.

kadınları ve çocukları alıp camiye getirdik daha sonra ise erzakları. metonyaya aramızdan birinin girmesi ve bize durumlarını bildirmesi lazımdı.

ve onlar merve ile senaydı daha önceden yanımızda olan telsizi merveye verip onları sur kapısından biraz öteye bıraktık. senanın saçları yeni çıkmaya başlamıştı. bu yüzden hala lösemili gibi duruyordu. bu sayede oradakiler merve ve senaya acıyacaktı.

yavaş yavaş kapıya yaklaştılar ve kapıya vurup "yardım edin lütfen" diye bağırdılar. biz hemen caminin minaresine çıktık dürbünle olan biteni izliyordum. bizimkileri içeri aldılar gayet iyi davranıyorlardı. yemek su ve battaniye verdiler. daha sonra küçük bir çadır kurup bizimkilere verdiler.

sabah 8 de herkes uyandı. kahvaltıdan sonra apartmandaki evlere girip yemek ve erzak toplayıp otobüse bindik ve yola çıktık. benim aklımda ki soru nerede yaşayacaktık. bu kadar kişiyi nereye sokup. rahat etmelerini sağlayacaktım. istanbula gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.

sabah 8 de herkes uyandı. kahvaltıdan sonra apartmandaki evlere girip yemek ve erzak toplayıp otobüse bindik ve yola çıktık. benim aklımda ki soru nerede yaşayacaktık. bu kadar kişiyi nereye sokup. rahat etmelerini sağlayacaktım aklımda tek bir yer vardı. metonya... leyla ile mecnun´cu panpalarım çok iyi bilir. kireçburnu´nda ki bir kale. sanırım en güvenli yer orasıydı. ama ilk önce daha çok erzak bulmaya ihtiyacımız vardı. tüm semtleri gezdik çok fazla yiyecek ve su vardı. bazı dükkanlardan tuzlu su arıtma makineleri aldık. işimize çok yarayacaktı.

metonya´ya geldiğimizde arabalarla yaklaşmadık. çünkü böyle güvenli bir yer boş olmazdı. kadınlar ve çocuklar otobüste kaldı. erkekler silahları ve gerekleri malzemeleri alarak surların dibinden girişe kadar sinsi sinsi gittik etrafta zombi ölüsü vardı.

uzun olsun adam gibi mutlu sonla bitir
rez

1 hafta içinde yola çıkacaktık istanbula doğru yola vize taraflarına geldiğimizde yol kenarında bir grup insan vardı duruyorlardı 70 kişi civarlarındaydılar. bizim otobüs geçti, kamyon geçti en son otobüs geçerken korna çaldı. çalmaz olaydı huur çocuğumuz hastahanedeki bine benziyen 70 tane zombi...

hepsi çıldırmış gibi koşup otobüsün üstüne atladılar biz durduk indik ateş açtık fakat ölmüyorlardı. en arkadaki otobüs devrilmişti içindeki herkes neredeyse ölmüştü. yapıcak bişeyimizi yoktu aceleyle otobüse binip bastık gaza. bir kaçı takip ediyordu. ateş ederek dıbına kodumun zibidilerinden kurtulduk.

ama çok kişi kaybetmiştik 29 kişi kalmıştık işin tek iyi tarafı bizim ilk gruptan kimse ölmemiş ve yiyecek erzaklarına bir şey olmamıştı.. istanbula gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.

Merakte bırakıyon ama rez

tüm eşyalarımızı eve çıkarıdık. 1 ay Fethiyede kalacaktık. istanbul işimiz yatmıştı. ayağımın üstüne basamıyordum ağrılarım vardı. kolonimize 10 kişi daha katılmıştı hepsi Fethiyedeymiş. bizim bütün apartmanı temizlediler. bitişik kapılar farklı dairelerde kalıyorduk yaklaşık 20 kişiydik. yeni katılanların hiç birini tanımıyordum. hemen altımızda market vardı. marketin yer altında büyük bir deposu vardı ve ağzına kadar yiyecek doluydu 20 kişiye 2 yıl yeterdi. haftada bir kez ilçelere gidip kağıtlara kopyaladığımız adresimizi duvarlara yapıştırıyor. yiyecek stokluyorduk. 2 haftada 32 kişi olmuştuk çok büyüyorduk.

bütün apartman insan dolmuştu. içimizde doktor, asker ve hatta helikopter pilotu bile vardı. ve bu büyük koloninin lideri bendim.

onun dışında ise merveyle biz artık birbirimizi seviyorduk.. hatta kendi aramızda küçük bir düğün ile evlenmiştik bile. senayıda evlatlık edinmiştik herşey güzel hatta mükemmel gidiyordu. dolu dolu 2 ay olmuştu. ve henüz istanbula gitmemiştik. sayımız giderek artıyordu. 54 kişiydik 6´sı çocuktu 3 kadın ise hamileydi.

ancak yemek stoklarımız neredeyse bitmişti. ve artık bu binaya sığmamaya başlamıştık. sanırım artık istanbula gitmenin zamanı gelmişti. büyük 2 otobüs ve 1 kamyonet bulduk.

sonra asfalt birden sallanmaya başladı. gözlerim yavaşça kapandı. uyandığımda kuzenim yanımdaydı serum takmışlardı koluma. "neredeyiz" diye sordum Fethiye dediler. biraz rahatlamıştım. ama hala ban ne olduğunu bilmiyordum. sadece bacağım inanılmaz bir şekilde ağrıyordu. başımı kaldıramıyordum sanki narkoz almış gibiydim.

işin ilginç yanı fethiyedeydik ama evde değildim hastahanede yatıyordum. 1-2 saat sonra biraz daha iyi oldum. kuzenime ne olduğunu sordum.

"saat baya geç olmuştu seni bekliyorduk gelmedin. bizde yürüyerek ilerlerdik. seni bulduğumuzda yerdeydin kaza yapmıştın motordan bir parçada bacağına saplanmıştı. ufak bir operasyonla onu aldık, ancak 1-2 hafta üzerine basmaman lazım"dedi.

"ananı avradını gibeyim bacını gibeyim" diye küfür ediyordum etrafa narkozun etkisinden çıkmamıştım.. akşam üstüne doğru çıkmıştık hastahaneden. eve doğru gittik. ayağıma zor basıyordum. eve girdik. galiba bıraktığım not işe yaramış. birileri eve girip yemekleri yemiş ve anahtarı tekrar yerine bırakıp çıkmıştı.

ilk hikayenle başlıyorum bakalım hayırlısı

arabalara bindik. ilk önce şehir merkezine gidip biraz su ve yiyecek aldık. daha sonra üstümüze temiz kıyafetler aldık. saat 18:00´a geliyordu istanbul yoluna çıkmıştık. Fethiye üzerinden geçicektik belki orada yaşıyan birilerini buluruz umuduyla.. hava kararmıştı en önde biz büyük kamyonetle gidiyorduk. birden araba sallandı. ve durdu.. benzin bitmişti etraf zifiir karanlıktı. diğerleri hemen yanımıza geldi. baktık onlarda ne kadar benzin var diye onlarında neredeyse bitmişti. 3 kilometre zor çıkartırlardı.

birisinin motorla gidip benzin alması gerekiyordu. güven gidemezdi bacağı sakattı. iş başa düşmüştü. atladım motora. bastım gaza bayağı gittikten sonra kayaköye geldim (Fethiyenin bir köyü) orada zaten girişte benzinci vardı. fakat güvenemiyordum.

elimdeki meşaleyi atmamla şok oldum.. bütün istasyon zombi kaynıyordu. okul kantininde ki liselier gibi ışığa yığıldılar. onları ordan uzaklaştırmam gerekiyordu. köyün girişinde ki traktörü aldım düz kontak yaprak çalıştırdım ve ışıklarını yaktım gaz yerine sağlam bir taş koyarak dümdüz tarlaya saldım.

zombiler çıldırmış gibi koşuyorlardı. hemen benzin pompalarına gittim. 3 şişe doldurdum yükledim motora. bastım gaza gidiyorum. hava hala karanlıktı ve 2 gündür uykusuzdum. arasıra gözlerim kapanıyordu. bişey olmasın diye yavaşlamıştım.

Pnp devam ya

Beyler okuyan varmı?

yine o zombiydi. ellerini sallıyor adeta "gelsenize dıbına koduklarım" işareti yapıyordu. çok sinirlenmiştim. tüfekle nişan aldım. nişan aldığımı görünce hızla kaçtı.

neydi bu yaratık..biz durmadık züt atarak 7. kata çıktık kan ter içindeydik. ben hemen tüfekle cama yapıştım gözüm o bini arıyordu. ortada yoktu. belkide bizi takip etmiştir korkusu yaşıyordum kapılara 2 kat eşya attık girmesi imkansızdı.

gece hiç birimizin gözüne uyku girmemişti. kuzenimle arkadaşları ise hala çalışıyorlardı. bütün gece araştırmışlardı. zombide ölmüştü zaten. herkes onun ne olduğunu merak ediyordu. sabaha karşı uyuya kalmıştım. uyandığımda öğlen olmuştu herkes uyuyordu. bağrarak herkesi uyandırdım.

hepimiz uyurken o bin buraya gelebilirdi. herkesi bir güzel azarlamıştım.. etrafı tekrar kontrol ettik. yiyeceğimiz az kalmıştı. buraya geleli neredeyse 1 hafta olmuştu. artık istanbul´a gitme zamanıydı. hepimiz aynı şeyden korkarak aşağı indik. bu bir hafta içinde her gün dumanı beslemiştik. o çok sağlıklıydı sanırım dıbına kodumun değişiği onu görmemişti.