sabah 8 de herkes uyandı. kahvaltıdan sonra apartmandaki evlere girip yemek ve erzak toplayıp otobüse bindik ve yola çıktık. benim aklımda ki soru nerede yaşayacaktık. bu kadar kişiyi nereye sokup. rahat etmelerini sağlayacaktım. istanbula gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.

sabah 8 de herkes uyandı. kahvaltıdan sonra apartmandaki evlere girip yemek ve erzak toplayıp otobüse bindik ve yola çıktık. benim aklımda ki soru nerede yaşayacaktık. bu kadar kişiyi nereye sokup. rahat etmelerini sağlayacaktım aklımda tek bir yer vardı. metonya... leyla ile mecnun´cu panpalarım çok iyi bilir. kireçburnu´nda ki bir kale. sanırım en güvenli yer orasıydı. ama ilk önce daha çok erzak bulmaya ihtiyacımız vardı. tüm semtleri gezdik çok fazla yiyecek ve su vardı. bazı dükkanlardan tuzlu su arıtma makineleri aldık. işimize çok yarayacaktı.

metonya´ya geldiğimizde arabalarla yaklaşmadık. çünkü böyle güvenli bir yer boş olmazdı. kadınlar ve çocuklar otobüste kaldı. erkekler silahları ve gerekleri malzemeleri alarak surların dibinden girişe kadar sinsi sinsi gittik etrafta zombi ölüsü vardı.

sabah olmuştu kapıya biri vuruyor çığlık atıyor "yardım edin" diyordu sonra apartmandaki diğer kapılara tıklıyordu. ben hemen gardolabı çekip kapıyı açtım ve tüfeği ona doğrulttum. kız korkudan yere çömdü ve ellerini kaldırdı. hemen onu alıp içeri girdim ve kapıyı kapadım. merve diğer kızın ağlamasına uyandı. kız küçüktü 13 yaşında filan.

adını sorunca aylin demişti. sakinleşmesi 1-2 saat aldı. ben bu arada yiyecekleri kontrol edip mermileri filan saydım. aylin kendine gelince soru sormaya başladık işte "ne oldu, annen baban nası, nerdensin" filan. kız apartmanın altındaki markete girmeye çalışırken 10-15 kişi bunu kovalamış (zombiler) ne olduğunu anlayamayıp apartmana kaçmış. sonrada dışardan silah sesleri gelmiş.

zavallı kız çok korkmuştu hala titriyordu. böylece 3 kişi olmuştuk. ben pencereden dışarı baktığımda sokaklarda kimseler yoktu. apartmanda güvende olmayacağımızı düşünüp benim babamdan miras kalan bağ evine gitmeye karar verdik.

-içerik gizlenmiştir.-

giderken evde azcık yiyecek ve su bırakıp. kapıya "anahtar su saatinde, içeride saklana bilirsiniz." yazdım. daha sonra aşağıda babamdan kalan kamyonete binip eşyaları kasaya yükledik. yollarda sadece araba vardı hiç ses çıkmıyor. arada bağrış ve silah sesleri duyuluyordu.

bağ evi fethiyenin çıkışındaydı ve bağ evinin 1-2 metre yanında 1. dünya savaşı zamanından kalma sığnak vardı bu çok işimize yaraya bilirdi. bağ evine girdik etrafı tel örgülerle çevriliydi. büyük bir düzlüğün ortasındaydı. korunmasız gibi gözüksede teller çok sağlamdı ve zıplayınca 2metre olan bir kangal köpeğim vardı.. bağ evinde oldukça işimize yarayacak alet vardı. bir kaç alet ve molotof kokteyli hazırladıktan sonra eşyaları indirdik ve kamyonetle tekrar şehre döndük. belki yaşayan birilerini bulur ve yiyecek stoklarız umuduyla.

şehir meydanı hala boştu. bir kaç eşya, yiyecek ve jenaratör aldık. daha sonra şehri gezmeye başladık. sadece bir kişi bula bilmiştik. motoruyla bir yere gitmeye çalışıyordu bizi görünce durdu yanında silahı vardı fakat yiyeceği yoktu. çocuğun adı Güvenmiş filan. biraz muhabbetten sonra bağ evine gelebileceğini orada yiyeceğin olduğunu söyledim. Güven seve seve kabul etti.

kapıları kilitledikten sonra tüm eşyaları bulunduğum odaya istifledim. fanatik bir fethiyesporlu olduğumdan yakmak için 10 tane filan meşalem vardı. silahları dizdim herşeyi yaptım daha sonra ilerleyen zamanlarda oluşa bilecek tehlikeleri engellemek için camları sprey boyayla siyaha boyadım.

gerçekten korkuyordum. ailem olmadığı için biraz rahattım ama sonra aklıma platonik şekilde aşık olduğum kız geldi. kızın adı merve babası öldüğü için annesiyle yaşar. tek katlı bir evde oturuyorlar. normalde ben aradığımda açmaz mesaj attığımda cevap vermezdi. ama şimdi durum farklıydı.

hemen onu aradım. açtı telefonu.

+naber merve iyi misin?
-iyiyim peki ya sen?
+iyi bende haberleri duydunuz mu? stok filan yaptınız mı?
- evet duyduk annem şuan alışverişte bende evde yalnızınım korkuyorum acaba önemli bir şey mi var?
+sanırım gerçekten önemli bir şey var. türkiye çapında elektrik ve interneti kesmişler
-oha ciddi misin internetide mi kesmişler
+evet

azcık lafladıktan sonra isterseniz bize gele bilirsiniz ev apartman hem daha rahat konuşuruz belki telefonuda keserler dedim. tabi ki de züt korkusundan kabul etti "annem gelince geliriz beraber" dedi.

Kardesim 10 yasinda velet gibi betinlemeler kullanarak çok lavbali bi dille yaziyosun ilk hikayeni begenmistim ama bunda sıçmışsın resmen

Beyler okuyan varmı ona göre devam edeceğim.

tüm eşyalarımızı eve çıkarıdık. 1 ay Fethiyede kalacaktık. istanbul işimiz yatmıştı. ayağımın üstüne basamıyordum ağrılarım vardı. kolonimize 10 kişi daha katılmıştı hepsi Fethiyedeymiş. bizim bütün apartmanı temizlediler. bitişik kapılar farklı dairelerde kalıyorduk yaklaşık 20 kişiydik. yeni katılanların hiç birini tanımıyordum. hemen altımızda market vardı. marketin yer altında büyük bir deposu vardı ve ağzına kadar yiyecek doluydu 20 kişiye 2 yıl yeterdi. haftada bir kez ilçelere gidip kağıtlara kopyaladığımız adresimizi duvarlara yapıştırıyor. yiyecek stokluyorduk. 2 haftada 32 kişi olmuştuk çok büyüyorduk.

bütün apartman insan dolmuştu. içimizde doktor, asker ve hatta helikopter pilotu bile vardı. ve bu büyük koloninin lideri bendim.

onun dışında ise merveyle biz artık birbirimizi seviyorduk.. hatta kendi aramızda küçük bir düğün ile evlenmiştik bile. senayıda evlatlık edinmiştik herşey güzel hatta mükemmel gidiyordu. dolu dolu 2 ay olmuştu. ve henüz istanbula gitmemiştik. sayımız giderek artıyordu. 54 kişiydik 6´sı çocuktu 3 kadın ise hamileydi.

ancak yemek stoklarımız neredeyse bitmişti. ve artık bu binaya sığmamaya başlamıştık. sanırım artık istanbula gitmenin zamanı gelmişti. büyük 2 otobüs ve 1 kamyonet bulduk.

Evet Arkadaşlar

Ben işsiz bir adamım. Okul olmadığında zamanı internette ve sözlükte geçiririm. çocukluğumdan beri nişancılık dersi alıyorum ve evde bir dede yadigarı tüfek var. internette her gün zombie apocalypse videoları ve zombi filmleri izlerdim. hobi gibi bir şeydi. evimde gaz maskesi, kılıç, bıçak, tüfek, tabanca ve bir çok hayatta kalma eşyası var.

4-5 kere hayatta kalma kurslarına gitmişimdir. doğada küçük bir çantayla 1 ay hayatta kala bilirim. bu yüzden hep zombi salgını veya savaş olmasını isterdim.

bir gün yine bankadan çıkıp eve gidiyordum. arabanın radyosunda ilginç bir habere rastladım.. haber aynen şöyleydi "istanbul etilerde bir adam vahşice yoldan geçen insanlara saldırdı, yamyam gibi davranan bu vatandaş ısırdığı kişileri öldürerek yedi. polis katili öldürerek durdura bildi." bu haberi duyunca kendi kendime acaba demeye başladım. acaba ola bilirmiydi?

hızlıca eve gittim. interneti açtım. bütün sosyal medya çalkalanıyordu. heryerde görüntüler ve fotoğraflar paylaşılıyordu. ben bi ihtimal ola bilir diye çantamı ve silahları hazırlayıp yatağın ucuna koydum. günün yorgunluğunu atmak için uzanmış ve uyuyakalmıştım.

Beyler okuyan varmı?

Rezervasyon
edit: çok hızlı geçiyorsun olaylari amk detaya inmelisin sanki her gun zombi olduruyosun

-içerik gizlenmiştir.-

ses yukardan yani 9. kattan geliyordu. orası çocukların yattığı kattı. ben heycanlandınım ve hemen merdivenlere gittim koşuyordum. 9. kattaki kapıya omuz atarak girdim.

sanki orada zombi yokmuş gibi...

girdiğim gibi zombi sürüsünün içinde kalmıştım saniyeler saat gibi geliyordu. sanki hayat yavaşlamıştı zombiler afallamıştı. sonra birde herşey hızlanmaya başladı kalp atışlarım çok hızılıydı.

ani bir deparla merdivenlere geri döndüm. merdivenleri 5 er 5 er atlıyordum güvene kaçın diye bağırdım. ortopediye geri kaçtık. en az 30 zombi vardı altıma sıçmıştım. zombiler ortopedinin kapısında toplaşmışlardı.

daha sonra yaralara sürmek için kullanılan alkol gözüme ilişti.. hemen bir şişe alıp ucuna gazlı bez iliştirdim. her ihtimale karşı yangın hortumunuda çıkarttık. çakmakla gazlı bezi ateşledim ve kapıları açtık. tüm zombiler üstümüze koşuyordu hemen molotofu attım dıbına koduklarım liseli kız amı gibi yanıyordu kalanları silahla vurduk ve hemen ateşleri söndürdük.

1 hafta içinde yola çıkacaktık istanbula doğru yola vize taraflarına geldiğimizde yol kenarında bir grup insan vardı duruyorlardı 70 kişi civarlarındaydılar. bizim otobüs geçti, kamyon geçti en son otobüs geçerken korna çaldı. çalmaz olaydı huur çocuğumuz hastahanedeki bine benziyen 70 tane zombi...

hepsi çıldırmış gibi koşup otobüsün üstüne atladılar biz durduk indik ateş açtık fakat ölmüyorlardı. en arkadaki otobüs devrilmişti içindeki herkes neredeyse ölmüştü. yapıcak bişeyimizi yoktu aceleyle otobüse binip bastık gaza. bir kaçı takip ediyordu. ateş ederek dıbına kodumun zibidilerinden kurtulduk.

ama çok kişi kaybetmiştik 29 kişi kalmıştık işin tek iyi tarafı bizim ilk gruptan kimse ölmemiş ve yiyecek erzaklarına bir şey olmamıştı.. istanbula gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.

ne demek yarın devam edicem amk

merve´nin ehliyeti vardı bu yüzden bir tane kamyonet daha bulacaktık. daha sonra tüm kamyonetlere yiyecek stok edip ilk önce daha büyük bir şehir olan Antalyaya sonrada istanbula gidecektik. kamyonet bulmamız zaman almadı daha sonra diğer yiyecekleri alıp bağ evine gittik. köpeğim dumanı orda bırakmak canilik olurdu.

onuda aldıktan sonra Antalyanın yolunu tuttuk. yolculuk 12 saat falan sürdü. antalyaya vardığımızda ilk gittiğimiz yer Akdeniz Üniversitesi Tıp hastahanesiydi. hem benim ilaçlarımı alacak hemde diğer lazım olan malzemeleri toplayacaktık. fakat işler yolunda gitmiyordu hastahane bahçesinde çok fazla zombi vardı.

bu yüzden ilk önce Antalyayı gezmeye karar verdik çünkü birilerini bula bilirsek onların yardımıyla hastahaneye girmek daha kolay ola bilirdi. ilk gittiğimiz yer TerraCity´di. üstümüze güzel şeyler alıp teknosanın dıbına koyduk. beleş değilmi aldık tüm eşyaları. Terra City sonra kipaya ordan migrosa gittik.

daha şehir merkezine girememiştik dıbına koyim.en sonunda şehir merkezine girdik orda başka bir grupla tanıştık. 5 kişilerdi 3 kız 2 erkek. bize katılmalarını beraber daha rahat hayatta kalacağımızı söyledim. kabul ettiler. giderek büyüyen bir koloni gibiydik onları aldıktan sonra direkt hastahaneye gittik.

Tıp hastahanesi hem hastahane hemde üniversitedir. oldukça büyüktür. aşağı yukarı Fethiye kadar. şehir merkezinden aldığımız silahlarında yardımıyla hastahanenin acil kapısına zorda olsa geldik. arabaları orda bırakıp içeri girdik. içerisi cehennem gibiydi zombiler durmadan geliyordu. sol taraftan gidersek hastahaneye sağ taraftan ise acil bölümüne gidiyorduk.

biz sol taraftaki kapıyı kapatıp arkasına eşya yığdıktan sonra sağ taraftan acil bölümüne gittik.. acilde hiç kimse yoktu. ilaçları alıp hastahane telefonundan. hastahanede 4. sınıfta okuyan kuzenimi aradım. yaşıyordu. 7. katta ortapedi bölümünde olduklarını, yiyecekleri olmadığını ve kapıları zor tutuklarını söyleyip yardım istedi.

arabalara bindik. ilk önce şehir merkezine gidip biraz su ve yiyecek aldık. daha sonra üstümüze temiz kıyafetler aldık. saat 18:00´a geliyordu istanbul yoluna çıkmıştık. Fethiye üzerinden geçicektik belki orada yaşıyan birilerini buluruz umuduyla.. hava kararmıştı en önde biz büyük kamyonetle gidiyorduk. birden araba sallandı. ve durdu.. benzin bitmişti etraf zifiir karanlıktı. diğerleri hemen yanımıza geldi. baktık onlarda ne kadar benzin var diye onlarında neredeyse bitmişti. 3 kilometre zor çıkartırlardı.

birisinin motorla gidip benzin alması gerekiyordu. güven gidemezdi bacağı sakattı. iş başa düşmüştü. atladım motora. bastım gaza bayağı gittikten sonra kayaköye geldim (Fethiyenin bir köyü) orada zaten girişte benzinci vardı. fakat güvenemiyordum.

elimdeki meşaleyi atmamla şok oldum.. bütün istasyon zombi kaynıyordu. okul kantininde ki liselier gibi ışığa yığıldılar. onları ordan uzaklaştırmam gerekiyordu. köyün girişinde ki traktörü aldım düz kontak yaprak çalıştırdım ve ışıklarını yaktım gaz yerine sağlam bir taş koyarak dümdüz tarlaya saldım.

zombiler çıldırmış gibi koşuyorlardı. hemen benzin pompalarına gittim. 3 şişe doldurdum yükledim motora. bastım gaza gidiyorum. hava hala karanlıktı ve 2 gündür uykusuzdum. arasıra gözlerim kapanıyordu. bişey olmasın diye yavaşlamıştım.

zombiler sesi takip ediyordu ve saldırmaya çalışyırodu. hastahanede kan örnekleri bir borunun içinden geçen tüplerle sağlanıyor. bu tüplerin içine telefon koyup son ses müzik açarsak. zombiler sesi takip edicek. ancak çok sessiz olmamız gerekiyordu. yiyecekleri ise dışardan ip sarkıtarak yukarı taşıyacaktık.

planı uygulamaya başlamıştık.. işe yarıyordu. huur cocuklarının hepsi sese koşuyordu yavaşça merdivenlere gittik. yukarı gelirken merdivene bakan tüm kapıları kapadığımızdan. koşarak aşağı rahatça indik.

ordan acil bölümünün 2. katına doğrudan bağlantı vardı ordan geçtik hiç zombi yoktu. daha sonra kamyonete geldik. sarkıtılan ipe yiyecekleri bağlayıp tek tek yukarı çektik. 1 hafta yeticek yiyecek vardı. dumana biraz yem verdikten sonra rahat bir şekilde 7. kata çıktık. etrafta zombiler yoktu koşarak ortapedi bölümüne girdik ve kapıları kapattık.

artık 1 hafta buradaydık toplam 12 kişiydik, 3´ü doktordu.

-içerik gizlenmiştir.-