Geçen yıllar her an içimi burkuyor. Sokaklarda yürürken o eski samimiyetin yok oluşunu izliyorum. Tanıdığımız insanların olduğu sokakların şimdi Araplarla dolduğu, tanıdıklarımızın ya öldüğü ya da uzaklaştığını izliyorum. .Yeni tanıdığım insanlarla gülüp eğlenirken hep bir tarafımdan da için için kaybolan şeylere ağlarım.
Ya da neşe ile dolu evler. Eskiden kızardım eve ama şimdi samimi bir 5 dakikalık sohbetin olduğu bir ev bulmak için can atarım. Ve bunları birisine anlatsam anlamıyor. Çünkü hayatta ki önemli şeylerin siyaset, spor olduğunu sanıp aslında önemli olanın aile arkadaşlık, samimiyet olduğunun farkına varamadığı için.
Bende o yüzden artık susmayı seçiyorum. Çünkü en iyi arkadaşım benim.