Sabah yurt yatağımda uyandım. Etraf karanlıktı, yine gece kalktığımı zannedip bir yerlere çarpa çarpa, ses çıkarmamaya çalışarak su içmeye gittim. Yurt odamız 4 kişilikti, damacana benim yatağımın tam karşısındaydı. iki üç adım sonra telefonumun ışığını çıkartmak zorunda kaldım. Işığı açarken şebekenin olmaması dikkatimi çekmişti. Uyku sersemi de olduğum için, fazla anlam yüklemeden yürümeye devam ettim.

Suyu doldurdum, içtim. Yerine koydum bardağı. Sonra arkamı dönünce ışık yataklara vurdu, yataklar boştu. Saat kaçtı acaba? Hemen saate de baktım, saat 7:47 idi. Işığı açmak için elim gitti düğmeye, ışık açılmadı. Telefonun ışığıyla kapalı olduğunu yeni fark ettiğim perdeyi açtım. Dışarısı aydınlıktı, ve en önemlisi her zaman dolu olan cadde bomboştu. Bu caddeyi gece 3te bile cıvıl cıvıl görebilirdiniz. Ben saldırı falan mı oldu diye şaşırdım iyice. Üstümü giyindim hemen, yanıma almam gereken her şeyi aldım, ve çıkarken gözüme çantam çarptı, derse gitmeyecek olmama rağmen onu da aldım.

Yurt odasından çıktığımda etraf odam gibi karanlık değildi. Yurt pencerelerinden ışık giriyordu içeri. Koridor bomboştu. 1.katta bulunan odamdan çıkıp aşağıya doğru indim, yine hiç kimse yoktu. Yurttan çıkayım, üniversiteye doğru yürüyeyim diye düşündüm. Yurttan çıkınca etrafta dengesizce park etmiş, hatta bazıları kaza yapmış arabalar gördüm. Ama belki de yine en önemlisi, sokak sanki daha önce kimse burada yaşamamış gibi bomboştu.