Yine o çocuklaydı sevdiğim , beni hiç görmemişti zaten bugüne kadar , kendimi kandırmışım , yanılmışım. Ben onu bu kadar düşünürken , bu kadar üstüne düşerken o beni yok görmüştü be beyler. Çocuk onu eve bıraktıktan sonra gitti. Takip ettim çocuğu tuttum kolundan durdurdum. Okuldan bildiği için beni korkmuştu zaten. Sakin ol bişey yapmıyacam dedim. Ne yapabilirdimki beyler dövsem nolur öldürsem nolur. Giden gitmiş , bitiren bitirmiş beyler. Onu orada çok fena benzetirdim ama lanet olsun içimdeki insan sevgisine. Hayattan umudumu belirli bir sürede olsa kesmeden önce ona söylediğim cümle sadece şuydu : " O kızı üzme kardeş , sakın üzme ...

Sonra bıraktım çocuğu tamam demesini bile beklemedim çektim gittim. Yürüyorum gece yarısı olmuş. Eve gidesim yok , ana babayımı cezalandırıyorsun lan kahpe dedim kendi kendime sonradan gittim eve. Gittiğim gibi kimseyle konuşmadan yattım. Sabah olunca hiç gidesim yok ama yapacak birşey yok yine gittim okula. Onu görmemeyi diledim. Olmazdı beyler , yapamazdım. Onu görünce dayanamazdım yine yumuşardım , bitiverirdi sinirim , o melek yüzünü görünce karşısında kim durabilirki beyler. Ama öyle olmadı kantinde yine her sabah gibi çayımı içerken köşede geldi yanıma yine melek yüzlü sevdiğim. "Nasılsın ?" dedi. "Nasıl olayım be melek yüzlü sevdiğim , kanadı kırılmış kuş gibiyim , bitmişim tükenmişim yaşama sevincim kalmamış " demek geldi içimden ama tuttum be beyler yine frenledim kendimi zaten ne olduysa bundan oldu. "Eyvallah" demekle yetinip kalktım masadan arkama bile bakmadım. Bakılırmı be beyler orda o sana üzgün üzgün bakacak , dayanırmı yürek , yetermi kalp usta ...

O gün okuluda bitirdik öyle yada böyle. Tam 1 aydır konuşmuyordum sevdiğimle. Okulda görüyordum birşey demiyordum arada soruyordu "Bilmeden birşeymi yaptım niye konuşmuyorsun " diye. Ben yine "Eyvallah" deyip geçiyordum. Diyecek sözmü var be usta. Okul çıkışı belirli günlerde bu popüler çocukla gidiyorlardı. Ama yüzü gülüyodu be usta önemli olanda buydu benim için o melek yüzünün solmamasıydı hayatı anlamlı kılan. Eve döndüm yine rutin işlerimi yaptıktan sonra giyindim yatmaya hazırlandım. Yatağa uzandığım anda telefonum çaldı. Hayatımın değiştiği an başlıyordu. Arayan sevdiğimin en yakın arkadaşıydı ...

Beyler yavaştan hikayenin sonuna yaklaşıyoruz. Rezlerinizi alın , benim için önemli olan hikayenin çok okunmasıydı insanlar tarafından bazı gerçeklerin görülmesiydi neyse ben birazdan gelicem bi yemek yiyim beyler

Melek yüzlü sevdiğimi acilen hastaneye kaldırmışlar , birden fenalaşmış bunlar birlikteyken hemen gitmemi söyledi. Üstümü değiştirdim annemlere söylediğim gibi çıktım evden taksiye atladım , acilen hastaneye gitmem gerektiğini söyledim. Vardığımda durumu kötüydü. Böbreği iflas etmişti artık. Bir an önce nakil gerekiyormuş fakat bir türlü bulunamamıştı. Babası , annesi herkes perişan şekildeydi. Koskoca insanlar çökmüştü , bir çocuktan daha güçsüzdüler. Ben ise kendimden nefret ediyordum , o acı çekerken ona yardım edememek , yanında olamamak içimi çok acıtıyordu. Kurtuluşun sadece yeni bir böbrek olduğunu söylediler. Ben vermeyi teklif ettim doktorlar gençsin son çare olarak olabilir dediler...

Annemleri aradım gelmelerini söyledim , durumu bildiklerinden geldiler. Annemler geldiğinde durumu anlattım , böbreğimin tekini vereceğimi söyledim. Ana baba yüreği tabi ilkte kabul etmediler tabi ama sonradan zorlada olsa biraz gönülsüzde olsa vermeyi kabul ettiler. Bir ömür boyu pişman olmaktansa , keşkelerle yaşamaktansa , tek böbrekle yaşamayı tercih ederim dedim. Benim meleğim acı çekerken nasıl dayanırdım beyler. Evet bana yanlış yapmıştı , beni hiçe saymıştı doğru ama kalp bu dayanırmı usta. Eğer ona bunu yapmasam kendim bir haftaya kalmaz vicdan azabından ölürdüm zaten. Hem onsuz yaşanırmı , onun bensizde olsa o melek gibi gülen yüzünü görmeden yaşanırmı be usta. Kararı vermiştim , ailemde gerekli işlemleri bitirmişti. Ailemden ve sevdiğimin ailesinden helallik isteyip bıçağın altına yattım ...

Gözümü odada açtım. Böbreğim alınmıştı ağrı vardı ama önemli değildi. Kalktığım gibi aklıma sevdiğim gelmişti sordum nasıl diye , iyileşecekmiş dediler. Bir oh çektikten sonra yine daldım uykuya. Günler sonra taburcu olma vakti gelmişti ikimizde iyiydik , hastanede olduğumuz süreçte çok konuşmamıştım , babası gelip teşekkür ediyordu , annesi gelip teşekkür ediyordu ben sadece "Eyvallah" ile geçiştiriyordum. Sevdiğimi gizlice odasının camından izliyordum uyanınca gidiyordum odama. Taburcu olduk evimize gittik. Benden 1 hafta sonra sevdiğimde taburcu oldu. Hayat yine normale dönüyordu. Okulda yine konuşmuyordum onunla. Gizlice bakıyordum , takip ediyordum yine o çocukla gidip geliyordu belirli günler. En sonunda birgün okulda yine yanıma gelmişti sinirliydi ...

Bana bağırıyordu ; "Ben sana ne yaptım , niye beni cezalandırıyorsun " diye. Şaşırmıştım , ben ona birşey yapmadımki , mutlu olmasını istemekten başka. Çekip gittim yanından onu öyle görmeye dayanamadım , öyle üzgün görmeye kalbim yetmedi. Okul çıkışı eve doğru yol alırken birden arkamdan biri kolumu tuttu çekti. Döndüm , sevdiğim karşımdaydı , gözlerine kenetlendim yine sinirli bir şekilde ; "Anlat hadi derdin ne dedi " , "Derdim yok ama illa soracak olursan senin mutlu olmandan başka derdim yok " dedim. Boynuma atladı sımsıkı sarılıyordu. Sanki annesini kaybetmiş sonrada bulmuş bir çocuk gibi masumdu sarılması. "ilk gün gittiğimiz kafeyi hatırlıyormusun ?" diye sordu. "Tabi" dedim tuttu kolumdan kafeye kadar bırakmadı ...

Kafeye gittik çay söyledi bana sormadan. Evet dedi anlat hadi seni dinliyorum dedi. Sürekli gözlerime bakıyordu , hiç ayırmıyordu gözlerini. "Mert(popüler çocuk) ile aranızda ne var ? " dedim biraz duraksadı. "Bak anlatmak zorunda değilsin , gerek yok sen mutlu ol yeter. Ben en iyisi gidiyim" dedim ayağa kalktım yine tuttu kolumdan çekti. Yine oturdum karşısına , anlatıcam dedi. "Sana daha önce söyleyecektim , bana olan ilgini görebiliyordum. Böbrek hastası olduğumu daha önce söyleyecektim ama bir türlü fırsat elime geçmedi. Kafeye geldiğimde tam söylemeye yeltendim fakat babanın yaşadığı talihsiz olay sonucu söyleyemedim. Babam bir doktorla görüşmüş , doktor iyileşebileceğimi söylemiş. Fakat kontrollerimi hiç aksatmamamı haftanın belirli günleri gitmemi söylemiş. Doktorda nasıl olduysa Mert'in babası çıktı. Benim bu okulda okuduğumu duyunca tanıştırdı bizi her gün Mert ile geliceksin , kızsın başına birşey gelmesin dedi. Çünkü bazı geceler geç bitiyordu kontroller makineye bağlanıyordum" dedi. Gözümden yaş düştü , kalbe doğru ...

Özür dileyip boynuna sarıldım. Sımsıkı sarıldım , hiç bırakmayacakmışçasına. Daha sonra çaylarımızı içtik kalktık kafeden. Sohbet ede ede evine zütürdüm. Kapıda babası karşılardı , bana tebessüm etti , selam verdikten sonra yavaş yavaş evin yolunu tuttum. Bu olaylardan sonra artık herşey düzene girmiş gibi gözüküyordu. Sevdiğimle biz olmuştuk , istediğim gibi. Birbirimizi ADAM gibi seviyorduk. Derslere birazda asıldık hedefimiz güzel ve aynı üniversiteleri tutturmaktı. Allah yardım etti hamd olsun oda oldu. Beraber aynı üniversitedeydik. Artık biran evvel son sınıfı bekliyorduk. Her günümüz çok güzel geçiyordu , yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Hayat bizim için çok güzel derken yine kara bulutlar üstümüze üstümüze gelmeye başladılar.

Beyler atıyorum şimdi

Üniversite 2. sınıftayken babam amansız bir hastalığa yakalandı , daha sonrasında 1 ay sonra vefat etti 😔. O süreç beni bitirmişti , nasıl bir acıdır anlatamam. Hayatında en önemli varlıklarından birini kaybetmek , sırtını yasladığın çınarı kaybetmek nedir anlatamam. Anama nasıl bakarım diye düşünerek günlerimi geçirdim , melek yüzlüm hep yanımdaydı hiç ayrılmadı başımdan beni hiç yalnız bırakmadı bütün sıkıntıları beraber atlattık. En sonunda dayım sağolsun geliri yüksek olduğundan bize sahip çıktı. Meleğimin babasıda çok destek çıktılar sürekli beni yemeğe çağırdılar bir isteğimin olup olmadığını sordular. Benim tek isteğim ailemi, yani annem ile melek yüzlümü mutlu edebilmekti. Babamın vefatının acısı herşey gibi günden güne hafifliyordu bitmiyordu tabi ama eskisi kadar acıtmıyordu her sabah düzenli olarak mezarına gider duamı okur toprağını sulardım. Onun vefatı beni hayata daha hızlı hazırladı nitekimde melek yüzlümle istediğimiz sonunda oluyordu ...

Üniversitenin bitişinde Melek yüzlümle aileler arasında nişan yaptık. Artık sadece Biz değil aileydik. Herşey çok güzeldi işlerimizi elimize alma vaktimizde gelmişti. Puanımız iyiydi çok şükür. Birer işe girecektik sonrada ben askere gidip geldikten sonra evlenecektik melek yüzlümle. Herşey güzel gidiyordu , çok uzak olmasada ayrı semtlerde iş bulmuştuk ama işlerimiz iyi gelirliydi , planlar kuruyorduk , evlenme , araba alma , çoluk çocuğa karışma planları. Sonunda askerlik gelmişti. Yerim belli olmuştu ben sevinmiştim fakat ailem biraz korkmuştu. Askerliğim Hakkari'ye çıkmıştı. Benim için şehit olmak çok büyük bir onurdu keşke diyordum keşke şehit olabilsem. Bu vatan uğruna canımı feda edebilesem diyordum fakat arkamda bıraktıklarıma bakınca dayanacam dedim , gücümün son demine kadar dayanıcam. Onları üzmiycem diyordum. Nitekim öylede oldu askerliği sağ salim bitirmiştim hamd olsun ...

Geldikten 2 ay sonra babamın vefat ettiği güne denk getirerek evlendik , herşey çok güzeldi. Hayatımız belirli düzenler arasında kurulmuştu. Ortak gelirimizle çok iyi olmasada bir araba almıştık , her sabah onu işine bırakıyordum sonra ben işe gidiyordum gece yine onu alıyordum. Kirada olduğumuz ufak ama şirin evimizde yorgunluk kahvelerimizi içiyorduk. Evlendikten 6 ay sonra müjdeli haberi aldım işyerindeyken ; Baba olacaktım , sevinçten ne yapacağımı bilemiyordum , böbreğimin tekini taşıyan melek yüzlüm şimdi benim kanımdan olan CAN'ımı taşıyordu. Evet ona isimde vermiştik adı Can olacaktı ama malesef anne karnındayken vefat etti ...

Çok üzüntülü süreçler geçirdik , evlat acısının ne demek olduğunu çok iyi biliriz ama sevindiğimiz bir nokta vardı o bizi ahirette bekliyordu. inançlı insanlar olmasaydık belki bu kadar şeyi atlatamazdık. Ama dayandık sabrettik , isyan asla etmedik. Ve sonunda ikiz bebeklerimiz oldu evliliğimizin 2.senesinde ikiz kız bebeklerimiz olmuştu. ikiside aynı annelerine , melek yüzlüme benziyorlardı. Şuan 4 senedir evliyiz ikizlerimiz 2 yaşında. Rabbimize hamd olsun mutlu mesut geçiniyoruz. Kiralık evden ayrıldık ufakta olsa bir ev aldık. Annemide yanımıza aldık. Eşimin annesi babası gayet iyi durumdalar. Sağlık sıhhat bir sorunumuz yok Allah'a şükür ...

ilk hikayemde trend olma gururunu yaşatan sizlerden Allah razı olsun. Sizleri üzdüysem hakkınızı helal edin. Bu hikayede anlatmak istediğim ; Hayatınızda çok bulutlu günleriniz olabilir , sabrınızın son noktasına gelebilirsiniz fakat asla isyan etmeyin , sabretmeye devam edin. Göreceksiniz kazanan siz olacaksınız bizim gibi mutlu olacaksınız. Melek yüzlümün selamı var , Allah'a emanet olun ... 😊