Edit: Beyler trende girmişiz emeği geçen herkese teşekkürler ...

Öncelikle herkese iyi günler umarım bugün istediğiniz gibi bir gün olur ...

Bundan yaklaşık 7-8 sene önceydi. Hayatımın resmen bitişi , yaşama sevincimin tükenişiydi beyler. Lise son sınıftaydım , bana böylesine acı verecek o dönemden birkaç ay önce ...

Hocalarla aram çok iyi sayılmazdı ama kimseye saygısızlık yapmazdım. Taktan yere kimseye laf sokmaya/atmaya çalışmazdım , yapmazdım. Derslerim iyiydi , ders çok çalışmazdım fakat dostlarımın/kardeşlerimin etrafımda olmadığı için derse konsantre olurdum. Sınıfta sevdiğim arkadaşım yoktu. Şimdi soracaksınız "4 senede kimseyimi sevemedin mi ?"diye. Sevemedim işte kimse yaklaşmadı bana , yanındayız demedi. Neyse beyler yavaştan başlıyım artık olaylara ...

4-5 rez gelirse 2.partı giriyim beyler. Boş yere tekrar hatırlayıp kendimi üzmiyim.

Babamın iyi olduğuna emin olduktan onu birkaç saatliğine anneme emanet edip sevdiğimle onu evine bırakmak için hastaneden çıktık. Evi hastaneye yakın değildi fakat taksiyle gitmeyi reddetti. "Seni tanımak istiyorum bu yüzden yürüyelim" demişti. Beraber yürüdük , yürürken bol bol sohbet ettik. Birbirimizi iyice tanımaya çalıştık. En sevdiği renk maviydi sevdiğimin , benimse siyah. Onu görene , tanıyana kadar hayatımda siyahtı. Ama o benim geceme gündüz , kışıma yaz olmuştu. Yaklaşık yarım saattir yürüyorduk. Tam evinin önüne geldiğinde durdu. Yaptıkları , bana destek oluşu için ona çok teşekkür ettim. Daha sonra dayanamayıp " Seni gerçekten çok seviyorum hoşçakal" dedim. O melek yüzüyle tebessüm etti "Hoşçakal" demekle yetindi.
Eve girmesini bekledim , girdikten sonra taksi durağının yolunu tutacakken arkamdan birinin bana seslendiğini duydum ...

Kendimi toparladım ve hazırdım. Bu sizin gözünüzde büyük bir adım olmayabilir ama emin olun benim için hayata tutunma meselesiydi. Tekrar omzuna dokundum kulaklıklarını çıkarabilirmisin işareti yaptım kulaklarını göstererek. Tebessüm etti , kulaklıklarını çıkardı. Sonra ;
O : Efendim , seni dinliyorum.
Ben : Eee biraz hızlı olacak bu ama okul çıkışı bildiğim bir kafe var , bana eşlik edermisin ?
O : Okul çıkışı arkadaşlarımla kütüphaneye gitmemiz gerek , üzgünüm ...
Ben : Peki yarın müsaitmisin ?
O : Hmm yarın olabilir.
Ben : Tamam madem yarın görüşürüz teşekkürler

Diyerek yanından ayrıldım , adeta dünyalar benim olmuştu sanki daha 2 hafta önce uzaklaştırma alan ben değildim. Mutluydum , huzurluydum.

Herşey normal seyirinde devam ediyordu. Okuldan eve evden okula... Sevdiğim kız tabi vardı ama gidipte açıklamamıştım. Utanmıştım , terslerde üzülürüm diye korkuyordum. Asosyal değildim fakat az kişiyle konuşurdum. Yine okula gelmiştim olacaklardan habersiz. Derse biraz geç kalmıştım , hoca beni bir çocuk gibi azarlamıştı. Aldırış etmedim , zaten kendimi kötü hissediyordum. Kimseyle konuşacak , atışacak halim yoktu. Ta ki hocanın o sözlerini duyana kadar " Tamam biz size birşey öğretemedik biz eşeğiz , ulan annen babandamı eşek onlardanı öğretemedi ! ". Birden kötü olmuştum , kaba kuvveti sevmem ama karşımdaki benim en değerli saydığım kişileri hiçe saymıştı. Dayanamadım , birden burnuna doğru sağlam bir yumruk attım. Yere yığılmıştı hıur çocuğu. Zaten hocaların çoğu böyledir , tehditle çalışırlar , size istediklerini yapabileceklerini düşünürler eğer karşı çıkarsanız da ellerince bir kozları vardır ; Disipline yollamak !

O gün okuluda bitirdik öyle yada böyle. Tam 1 aydır konuşmuyordum sevdiğimle. Okulda görüyordum birşey demiyordum arada soruyordu "Bilmeden birşeymi yaptım niye konuşmuyorsun " diye. Ben yine "Eyvallah" deyip geçiyordum. Diyecek sözmü var be usta. Okul çıkışı belirli günlerde bu popüler çocukla gidiyorlardı. Ama yüzü gülüyodu be usta önemli olanda buydu benim için o melek yüzünün solmamasıydı hayatı anlamlı kılan. Eve döndüm yine rutin işlerimi yaptıktan sonra giyindim yatmaya hazırlandım. Yatağa uzandığım anda telefonum çaldı. Hayatımın değiştiği an başlıyordu. Arayan sevdiğimin en yakın arkadaşıydı ...

Sonra bıraktım çocuğu tamam demesini bile beklemedim çektim gittim. Yürüyorum gece yarısı olmuş. Eve gidesim yok , ana babayımı cezalandırıyorsun lan kahpe dedim kendi kendime sonradan gittim eve. Gittiğim gibi kimseyle konuşmadan yattım. Sabah olunca hiç gidesim yok ama yapacak birşey yok yine gittim okula. Onu görmemeyi diledim. Olmazdı beyler , yapamazdım. Onu görünce dayanamazdım yine yumuşardım , bitiverirdi sinirim , o melek yüzünü görünce karşısında kim durabilirki beyler. Ama öyle olmadı kantinde yine her sabah gibi çayımı içerken köşede geldi yanıma yine melek yüzlü sevdiğim. "Nasılsın ?" dedi. "Nasıl olayım be melek yüzlü sevdiğim , kanadı kırılmış kuş gibiyim , bitmişim tükenmişim yaşama sevincim kalmamış " demek geldi içimden ama tuttum be beyler yine frenledim kendimi zaten ne olduysa bundan oldu. "Eyvallah" demekle yetinip kalktım masadan arkama bile bakmadım. Bakılırmı be beyler orda o sana üzgün üzgün bakacak , dayanırmı yürek , yetermi kalp usta ...

Okula girdiğimde gördüğüm çoğu kişi bana bakıp aralarında konuşuyorlardı. Kantine indim sıcak bir çay aldım , oturmak için sandalye baktım sadece biryer boştu. Sevdiğim , uğrunda çoğu şeyden vazgeçebileceğim kızın yanı. Gittim kulaklıklarını takmış ders çalışıyordu. Omzuna dokundum biraz ürktü. Kulaklıklarını çıkardığında aramızda geçen konuşma şöyleydi :
Ben : Korkuttuysam özür dilerim , oturabilirmiyim ?
O : Önemli değil , tabi oturabilirsin.
Ben : Teşekkürler.

Aramızda geçen ilk konuşma değildi ama ona ilk dokunmamdı. Onu çok seviyordum ama önemlisi ADAM gibi seviyordum , aklımda onunla ne sevişme nede gibme planları vardı olmayacaktıda. Amacım onunla "Biz" olmaktı. Onu hayatıma katmaktı.

Çayımı içerken sürekli ona bakıyordum , gözlerimi ondan ayıramıyordum. Omuzlarına kadar inen sarı saçlarını , gece gibi siyah gözlerini seyrediyordum. O an kendime yaptığımın büyük bir haksızlık olduğunu düşündüm. Onunla konuşmamak için resmen kendimi frenliyordum. Ama daha fazla dayanamayacaktım çünkü biliyordum eğer bir an önce bir adım atmassam düşecektim , meçhule dönecektim ...

"Bende seninle geleceğim , seni yalnız bırakamam" demişti. Daha ilk beraber oluşumuz olmasına rağmen beni böyle sahiplenmesi ona dahada bağlanmama sebep olmuştu. Beraber taksi durağına gittik boş bir taksiye atlayıp hastaneye gideceğimizi söyledik. Ben ağlamayı sevmem beyler , çokta ağlamam ama babamın o hali ve sevdiğimin bana böylesine candan davranması beni çok duygulandırmıştı. Bazılarınıza komik gelebilir ama sevdiğimin omzunda ağladım beyler hastaneye gidene kadar. Babamın karşısında dimdik durabilmek için , ben senin yanındayım biz beraber güçlüyüz diyebilmek için döktüm içimi beyler. Hastaneye vardığımızda bana toparlanmam gerektiğini söyledi sevdiğim. Toparlandım üstümü başımı düzelttim göz yaşlarımı sildim. Daha sonra girdik hastaneye babamın bacağı kırılmıştı. Buda kötü bir olaydı tabi fakat daha kötüsü olmadığı için şükretmiştik.

ilk hikayemde trend olma gururunu yaşatan sizlerden Allah razı olsun. Sizleri üzdüysem hakkınızı helal edin. Bu hikayede anlatmak istediğim ; Hayatınızda çok bulutlu günleriniz olabilir , sabrınızın son noktasına gelebilirsiniz fakat asla isyan etmeyin , sabretmeye devam edin. Göreceksiniz kazanan siz olacaksınız bizim gibi mutlu olacaksınız. Melek yüzlümün selamı var , Allah'a emanet olun ... 😊

Öğlen eve döndükten sonra yemek yedik dertleştik ailecek. Daha sonra akşam olduğu gibi yattım hayatı daha fazla kafam kaldıramıyordu bıkmıştım , çekemez olmuştum. Sırf sevdiklerimin uğruna yaşıyordum resmen. Neyse beyler sabah olunca okula gittim. Sevdiğim okula gelmemişti , sürekli takıldığı kızın yanına gidip sorduğumda geç kalkmış gelemeyecekmiş dedi. Telefonunu aldım ve "bana onunla ilgili haberleri vermen için arayabilirim" dedim ve bende telefonumu verdim sevdiğimin en yakın arkadaşına. Okul rutin devam ediyordu bitince direkt eve gittim. Yemeğimi yedim üstümü değiştirdim , akşam olmuş hava kararmıştı. Sevdiğimin evine doğru yol almaya başlamıştım. Ya ona birşey olduysa , Allah'ım sen büyüksün yardım et , inşAllah birşey olmamıştır diye diye gittim evine. Ama gitmez olaydım , keşke gördüklerimi görmez olaydım o pas tutmuş kalbime bir çizik daha atılmıştı , kırılmıştı yine kalbim ...

Beyler rezimizide alalım şukumuzu ekgib etmeyelim. Bir kerede adam gibi bir hikaye trende girsin bu hepimizin başarısı olsun. Biz hep buralardayız hikaye devam edecek.

Beyler yavaştan hikayenin sonuna yaklaşıyoruz. Rezlerinizi alın , benim için önemli olan hikayenin çok okunmasıydı insanlar tarafından bazı gerçeklerin görülmesiydi neyse ben birazdan gelicem bi yemek yiyim beyler

Çok üzüntülü süreçler geçirdik , evlat acısının ne demek olduğunu çok iyi biliriz ama sevindiğimiz bir nokta vardı o bizi ahirette bekliyordu. inançlı insanlar olmasaydık belki bu kadar şeyi atlatamazdık. Ama dayandık sabrettik , isyan asla etmedik. Ve sonunda ikiz bebeklerimiz oldu evliliğimizin 2.senesinde ikiz kız bebeklerimiz olmuştu. ikiside aynı annelerine , melek yüzlüme benziyorlardı. Şuan 4 senedir evliyiz ikizlerimiz 2 yaşında. Rabbimize hamd olsun mutlu mesut geçiniyoruz. Kiralık evden ayrıldık ufakta olsa bir ev aldık. Annemide yanımıza aldık. Eşimin annesi babası gayet iyi durumdalar. Sağlık sıhhat bir sorunumuz yok Allah'a şükür ...

Okuldan izin almıştım fakat çıkış saatinde gittim. Onu görebilmek , aslında iyi olduğunu görebilmek için. Tam okul kapısından çıkarken yanında okulun en popüler çocuğu vardı. Bana güldüğü melek yüzüyle onada gülüyordu. Beraber servise bindiler gittiler. Aklıma kötü şeyler geliyordu fakat aldırış etmedim. O gülüyorduya bana yeterdi , evet kırılmıştım çok kırılmıştım ama eğer gerçekten seviyorsan , ADAM gibi seviyorsan onun mutluluğu senin mutluluğundur. Daha sonra eve döndüm iyice temizlendikten sonra babamın yanına gittim hastaneye , yine o akşam orada kaldım zaten ertesi gün babam taburcu olacaktı. Sabah olduğunda o günün iyi olmasını diledikten sonra babamın işlemlerini hallettik öğlen gibi eve döndük.

Özür dileyip boynuna sarıldım. Sımsıkı sarıldım , hiç bırakmayacakmışçasına. Daha sonra çaylarımızı içtik kalktık kafeden. Sohbet ede ede evine zütürdüm. Kapıda babası karşılardı , bana tebessüm etti , selam verdikten sonra yavaş yavaş evin yolunu tuttum. Bu olaylardan sonra artık herşey düzene girmiş gibi gözüküyordu. Sevdiğimle biz olmuştuk , istediğim gibi. Birbirimizi ADAM gibi seviyorduk. Derslere birazda asıldık hedefimiz güzel ve aynı üniversiteleri tutturmaktı. Allah yardım etti hamd olsun oda oldu. Beraber aynı üniversitedeydik. Artık biran evvel son sınıfı bekliyorduk. Her günümüz çok güzel geçiyordu , yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Hayat bizim için çok güzel derken yine kara bulutlar üstümüze üstümüze gelmeye başladılar.

Benden sevdiğimin yanından bir an olsun ayrılmamamı , hep ona destek olmamı istedi. Bana kızanlar olabilir böbreğini vereceğini niye söylemedin diye emin olun o an hiçbir şey düşünemiyorsunuz beyler. Ona hep kızının yanında olacağımı , onu hiç üzmeyeceğimi söyledim. Teşekkür ettikten sonra çaylarımızı bitirip kalktık. Hastaneye döndüm. Dayımlarda gelmişti , babamla görüştüm annemi dayımlarla onlarda kalması için yolladım. O akşam babamın yanında kaldım ona anlattım durumları. Yardım istedim , bir yol göstermesini istedim. Oda bana "Sevgin ne kadar büyükse acısıda o kadar büyük olacak" dedi ve o kızı asla üzmememi söyledi. Hayatın beni birgünde bu kadar yoracağı asla aklıma gelmezdi. Yorulmuştum , ama bu bedenin değil ruhun yorgunluğuydu. Başımı yastığa koyduğumda anında uykuya dalmışım. Kabus dolu bir gecenin ardından yağmurlu bir güne uyandım ...

Ve beklenen gün geldi. Çok heyecanlıydım. Yaklaşık 10 dakika sonra o yanımda olacaktı ve beraber birlikte birşeyler yapacaktık. 10 dakika oldu fakat gelen yoktu , zil çalmıştı dışarıda bekliyordum fakat yoktu , gelmekten vazgeçti diye düşündüm. Üzüldüm , birden gökyüzüm karardı. Ya başına birşey geldiyse ? Ben onun saçının teline dahi önem gösterirken ya o bir yerlerde acı çekiyorsa. Diye düşünürken onu okul kapısından çıkarken gördüm. Yanıma geliyordu , gülüyordu mutluydu. Derin bir nefes aldım aklımdan geçen onca kötü şeyi def ettikten sonra sohbet ede ede kafeye gittik. Oturduk , beraber yemek yedik. O kadar güzeldiki senelerce , asırlarca aynı pozisyonda kalabilirmişim gibi hissediyordum. Bana bakıp gülüyor durumdan hoşnut gözüküyordu. Hayatım düzene giricek , herşey çok güzel olacak derken telefonum çaldı.

Geldikten 2 ay sonra babamın vefat ettiği güne denk getirerek evlendik , herşey çok güzeldi. Hayatımız belirli düzenler arasında kurulmuştu. Ortak gelirimizle çok iyi olmasada bir araba almıştık , her sabah onu işine bırakıyordum sonra ben işe gidiyordum gece yine onu alıyordum. Kirada olduğumuz ufak ama şirin evimizde yorgunluk kahvelerimizi içiyorduk. Evlendikten 6 ay sonra müjdeli haberi aldım işyerindeyken ; Baba olacaktım , sevinçten ne yapacağımı bilemiyordum , böbreğimin tekini taşıyan melek yüzlüm şimdi benim kanımdan olan CAN'ımı taşıyordu. Evet ona isimde vermiştik adı Can olacaktı ama malesef anne karnındayken vefat etti ...

Bana bağırıyordu ; "Ben sana ne yaptım , niye beni cezalandırıyorsun " diye. Şaşırmıştım , ben ona birşey yapmadımki , mutlu olmasını istemekten başka. Çekip gittim yanından onu öyle görmeye dayanamadım , öyle üzgün görmeye kalbim yetmedi. Okul çıkışı eve doğru yol alırken birden arkamdan biri kolumu tuttu çekti. Döndüm , sevdiğim karşımdaydı , gözlerine kenetlendim yine sinirli bir şekilde ; "Anlat hadi derdin ne dedi " , "Derdim yok ama illa soracak olursan senin mutlu olmandan başka derdim yok " dedim. Boynuma atladı sımsıkı sarılıyordu. Sanki annesini kaybetmiş sonrada bulmuş bir çocuk gibi masumdu sarılması. "ilk gün gittiğimiz kafeyi hatırlıyormusun ?" diye sordu. "Tabi" dedim tuttu kolumdan kafeye kadar bırakmadı ...

Melek yüzlü sevdiğimi acilen hastaneye kaldırmışlar , birden fenalaşmış bunlar birlikteyken hemen gitmemi söyledi. Üstümü değiştirdim annemlere söylediğim gibi çıktım evden taksiye atladım , acilen hastaneye gitmem gerektiğini söyledim. Vardığımda durumu kötüydü. Böbreği iflas etmişti artık. Bir an önce nakil gerekiyormuş fakat bir türlü bulunamamıştı. Babası , annesi herkes perişan şekildeydi. Koskoca insanlar çökmüştü , bir çocuktan daha güçsüzdüler. Ben ise kendimden nefret ediyordum , o acı çekerken ona yardım edememek , yanında olamamak içimi çok acıtıyordu. Kurtuluşun sadece yeni bir böbrek olduğunu söylediler. Ben vermeyi teklif ettim doktorlar gençsin son çare olarak olabilir dediler...