yaşanmış bir olayı yazıyorum piçler

Bu yüzden pek fazla arkadaşım da olmuyordu. Çoğu kişi benden korkuyordu. Okula bir gün kaşı açılmış, ertesi gün gözü mor, diğer bir gün ise yüzü şişlikler içinde geliyordum. Ama para konusunda sıkıntı çekmiyordum. Gittiğim lise özel bir liseydi, saygın ailelerin çocuklarını para ile okuttuğu zengin bir okuldu. Öyle bir okulda benim varlığım çoğu kişiyi doğal olarak tedirgin ediyordu. Bir yerden sonra arkadaş edinmeye başladım, hatta kızlar bana aşırı derecede ilgi duymaya başlamıştı. Kızlarla gezmeye, onlara para harcamaya, içmeye, gezmeye para harcıyordum. Gençliğin bunlardan ibaret olduğunu düşünüyordum. ilerleyen zamanlarda tek istediğim kızlarla birlikte olmak, sabaha kadar içip sarhoş olmak, sabah uyandığımda ise hiçbir şey hatırlamadan hayatıma kaldığım yerden devam etmekti.
Daha fazla paraya ihtiyaç duydum, bu yüzden gibletimi arttırmaya karar verdim. Sokak da dövüştüğüm kişiler tekniğe ve bu konuda eğitime sahip olmayan kişilerdi. Bu yüzden kafes dövüşlerine yöneldim. Orada daha sert, daha teknik ve daha çok para ile dövüşülüyordu. Lise de çok sağlam arkadaşlar edindim, güvenilebilinecek kişilerdi. Onlarla geziyor, onlarla bir şeyler paylaşıyor, ortak işler yapmak istiyorduk. Bir dönem liseye Rusya dan öğrenciler transfer oldu. Rusya da çıkan savaş sebebi ile zengin aileler ülkelerini terk ederek bizim ülkemize yerleştiler, biz tabii ki büyük güç Almanya’ yız. Hayatım da bu kadar güzel bir kız görmemiştim, Hiçbir erkek kendine güvenip bu kızla konuşmaya bile cesaret edemiyordu. Çok güzel, sarı, uzun, dalgalı saçlar, bembeyaz bir ten, ki vişne suyu içtiği zaman boğazında, o vişnenin geçtiği görülüyordu. incecik, küçük, pembe dudaklar. Ve tabii ki de kendine aşık eden, insanı etkisi altına alan büyüleyici yeşil gözler. Kim inanırdı ki böyle bir güzelliğin insan olabileceğine ve yanımdan geçebileceğine. Bir gün karar verdim, onunla tanışmakla yetinmeyecek ve onunla çıkacaktım, onu hayatımın bir parçası yapmak istiyordum. Ve onu kaba kaslarımla değil de zekam ile etkilemem gerektiğine kadar verdim. Çok iyi bir plan yapıp karşısına çıkmak için hazırlandım. Birkaç arkadaşla konuşup birkaç saat pratik yaptık. Her şeyin kusursuz olmasını istiyordum. Planımın çok iyi olduğunu ve işe yarayacağına çok inanıyordum. Ertesi gün arkadaşlarla derse girmedik ve planlandığı üzere onu dışarıda bekledik. Arkadaşlarım ise yakınımda bir yerlerde görebileceğim şekilde bir şeylerle meşgul oluyor gibi görünerek bizi izleyeceklerdi.

O yüzden arkadaşlarımın ağzından şu sözcükler döküldü :
- Yoo biz size bakmıyorduk. Bir süre bekledikten sonra, utanır bir şekilde, yaa aslına bakarsan dürüst olmak istiyorum. Evet size bakıyordum ve bir şeyi merak ettim, oradaki çocuk elini sıktıktan sonra bırakmadı ve çok uzun süre elini sıktı, neden bu kadar uzun süre sıktığını ve bırakmadığını merak ettim sadece, gerçekten de kötü bir düşünce aklımdan geçmedi.
- içten cevabın için sana teşekkür ederim, diyip şaşkınlık içinde ikinci ve üçüncü Gruba da aynı soruları sorar.
Oturma şeklini ve son cevabı en ince ayrıntısına kadar hesaplamıştım, alacağı son cevap onu çok etkilemeli ve içinde almak isteyeceği bir cevap hissi uyandırmalıydı. ikinci grup iki tane erkek den oluşuyordu. Cevabı umursamaz alaycı bir şekilde inandırıcıydı. ikinci grubun cevabı şuydu :
- Aslına bakarsan seni çok uzun zamandır izliyoruz, neredeyse okuldaki çoğu erkek de seni izliyor ama konuştuğun kişi ise şurada ki çocuk, açıkçası neler konuştuğunuzu merak ettim, dedi ve alaycı bir şekilde gülümseyerek önüne döndü.
Ve geldik üçüncü ve can alıcı cevaba. Üçüncü grubumuz üç kişilik kızdan oluşuyordu. Onların cevabı hem etkilemeli, hem inandırmalı hem de bu güzel kızı tekrar ayaklarıma getirmeliydi. Ve işte o gruptaki bir kızın cevabı :
- Aslında sana saçma gelebilir ama ikinizi izliyoruz da bir çok kişinin önce neden size baktığını anlamaya çalıştık ilk başlarda, ama sonra benim aklımı bir soru daha da çok kurcaladı. Bu ne biliyor musun? Neden o çocuk gözlerini senin gözlerinden alamadı, sanki sana bir şey anlatmaya çalışıyor, sence neden gözlerini senden alamadı?
- Bilmiyorum, gerçekten hiç dikkat etmemiştim. Sence neden olabilir?
- Bence bu çocuk sana aşık! Sanki senin gözlerinde kendini görmeye çalışıyor.
Ve umduğum gibi titreyerek, şaşkın bir şekilde yanıma geldi, hafif bir gülümsemeyle, dediklerin çıktı, peki ya şimdi gelecekte neler olacak bunun cevabını söyler misiniz? Dedi. Gülümseyerek, “şuan gerçekten yetişmem gereken bir yer var, bir daha ki karşılaşmamızda bunun cevabını size veririm” , dedim ve oradan uzaklaştım. inanın bana ertesi gün okulun kapısında beni bekliyordu ve beni görür görmez yanıma geldi, öyle içten ve sıcak gülümsedi ki o gülüşün sıcaklığını sizlere anlatamam. Bana “ eee, anlat bakalım” dedi.
Bende ona ;
- Dünkü kabalığımı bağışlayın size kendimi tanıtmayı unuttum, ben Leon Cham, dedim. Peki siz hanımefendi bana isminizi bahşeder misiniz?
- Ben Lenore P. Dün gerçekten de beni merak içinde bıraktınız, aslında en büyük merakım bunların nasıl olduğu değil de en son soru sorduğum kızın verdiği cevap olmuştu.
- Neden yoksa söylediğim cevabı vermedi mi? Dedim ve ekledim. Hayır bence dediğim cevabı verdi, çünkü bize bakarken gözleri tamda öyle söylemişti.
- Peki madem gözlerinizi benden alamıyordunuz, onun gözlerinin neler söylediğini nerden anladınız? Ded, ve bu sözü ile ikinci planımı harekete geçirdi! Gerçekten de ona söyletmek istediklerimi söyletiyordum, gerçekten de benim söyletmek istediklerimi söyleyebilecek kadar zeki bir kızdı. Bunun üzerine,
- Onun gözlerine baktığımı söylemedim zaten, ben onun gözlerinin söylediklerini sizin gözlerinize bakarak gördüm, aslına bakarsanız dün gösterdiğim çoğu kişi benim arkamdaydı, ben onları nasıl gördüm biliyor musunuz?
- Nasıl gördünüz gerçekten de merak ettim, arkanıza bile bakmadan onları gösterdiniz!
- Gözleriniz o kadar temiz ve o kadar güzel ki sadece bakmam yetti!

O sözün ardından gelen gülüş, bu sözler üzerine bir şey söylememe gerek yok der gibiydi. Bende ona bir şeyler içmeye gidelim mi derslerden sonra dediğimde, sanki bu soruyu bekliyormuşçasına o beni bitiren gülüşüyle beraber “neden olmasın” dedi ve okul çıkışı beraber yemeğe gittik, o günü, o anı, o yemeği hayatım boyunca asla unutamam, söylediğim her söze küçük bir gülüş, o gülüşün içinde utangaçlık, içtenlik, samimiyet ve öldürücü bir güzellik saklıydı. O gün ona gelecekten ziyade kendimden bahsettim, ki o da gelecekten çok anlatmak istediklerimi dinlemek istiyordu. Ona hayallerimden bahsettim, hayallerimin içinde olmasını istediğimden bahsettim, ona olmayacak ama olmasını istediğim tüm güzelliklerden bahsettim. Ertesi gün sanki bir önceki gün ona çıkma teklif etmişim de, o da kabul etmiş gibi bir yanıma geldi, ve ertesi gün de aynı şekilde, ondan sonraki günde ve ondan sonraki günlerde de aynı şekilde geldi. Onunla her an her saniye beraberdik, onunla alışverişe çıkıyor, onunla geziyor, onunla kitap okuyordum. Zamanımın çoğunu ona ayırıyordum. Bunlar olurken daha çok paraya ihtiyaç duyuyordum, onun istediği her şeyi ona almak, sahip olması gereken her şeyi ona sunmak istiyordum. Eğitimlere daha çok ağırlık vermeye başladım. Bana bunu yapmamam gerektiğini söylerdi, bazı günler gözüm mor bir şekilde yanına gittiğimde hüngür hüngür ağlardı. Hatta benimle birkaç saat konuşmazdı.
Bir gün ne oldu bilmiyorum ama onu eve bırakamadım, bir şey oldu ve ona bensiz arabaya binmesini ve ona yetişeceğimi söyledim, o güne kadar iki sene boyunca her gün onu evine bıkardım, ama o gün ne oldu bilmiyorum. O gün biri, bir şey, ne olduysa o gün o yalnız başına bindi otobüsüne. Onbeş dakikalık işim vardı ama ben ona bensiz gitmesini söyledim. Onbeş dakika…
Onbeş dakika sonra işimi hallettim, arabaya bindim ve arkasından gittim. Evleri çok ıssız bir yerdeydi, Rusya dan gelen aileler için dağın başına konutlar yapmışlardı. Arabadan indikten sonra, eve gitmek için patikada 10 dakika yürümen gerekiyordu. Gerçekten bilmiyorum, sırf ben o gün eşlik etmedim diye mi oldu yoksa… o gün arabadan indikten sonra yolda hızlı hızlı yürüyordum, sanki bir şey olmuş yada olacakmış gibi kulağıma fısıldayan o ses bana koşmam gerektiğini söylüyordu, hızlı adımlarla o patikada ona yetişmek için yürüyordum. Biden hiç istemediğim bir şey gördüm. O yolda sırt üstü yatıyor, birisi ellerini tutmuş ve ağzını kapatmış biriside üstündekilerini yırtarak çıkartıyordu. O n kulağıma bir şeyler fısıldayan o şey, o an çığlık attı. O an yine ben kendim değildim, gözlerim karardı, hiçbir şey görmüyordum, sadece karanlık ve karanlığa doğru yürüyordum. Gözlerimdeki perde kalktığı zaman üzerimde kanlar olduğunu ellerimin kanlar içinde olduğunu hatırlıyorum. Ve Lenore bana bakarak ağlıyordu, yerden doğruldu ayağa kalktı ve bana bakmaya başladı, gördüğüm şey, yerde kanlar içinde yatan iki kişi ve bana gözyaşları ile bakan masum bir kız. Yanına gittim ve ona sarıldım.

Kaşımdan akan kan gözümün önünden geçti ve yine aynı, fısıltı şeklinde tüyleri diken diken eden o derinden gelen ses ;
- Bunun için mi yaşıyorsun, asla ölmeyeceksin, ölmene asla izin vermeyeceğim, kendini bana bırak ve olması gerekenler olsun. Bırak seni herkesin korktuğu şey haline getireyim, senden senin çok sevdiğin bir şeyi aldım ve karşılığında sana bir hediye vermek istiyorum. Hediyemi kabul et !!!
Aldığım darbelerden diyordum bir çok kez, ama o kadar içten ve netti ki, gerçekten de birisi kulağıma fısıldıyordu. O an gerçekten de ölmeyeceğimi daha doğrusu beni öldüremeyeceklerini anladım. Yada birisi bunun böyle olmayacağını kafama sokmamı istedi. Ve işte o an, vücudumu özgür bıraktım. Kollarım, bacaklarım, ellerim hiçbiri bana ait değildi artık. Gözlerim görmüyordu, nefes bile zar zor alıyordum, gözlerim açıldığında ellerim kan içindeydi, rakibim yüzü tanınmayacak şekilde kanlar içindeydi. Ama ben hiçbir şey hatırlamıyordum. Bunu bir süre daha yaptım. Param katlanmaya başlamıştı ama ben umursamıyordum. ilerleyen zamanda ne yaptığımın yada nasıl yaptığımın bilincindeydim. Nasıl vurduğumu neler olduğunu görebiliyordum. Karşımdaki yerde yatmış suratından kanlar atana kadar yumrukluyordum, bunun yanlış bir şey olduğunu biliyordum ama ellerim kan istiyordu. Kana susamış bir açlıkla vuruyordum, taki ellerim vurmaktan titreyene kadar. Çoğu kez bayılıp da çöpe atıldığımı, yada gözlerimi sokaklarda açtığımı hatırlıyorum. Bunlar olduğu zamanlar arkadaşlarımda kalıyordum. Kendimi ailemden uzak tutmaya soğutmaya çalışıyordum, evde bazen haftada bir kere bazen de dokuz yada on günde birkaç gecelik kalıyordum. Ailem alışmıştı duruma, eve eli yüzü şiş hiç gitmemiştim ama morluklar azalmaya yakın gittiğimde annem hep sorardı bu halin ne diye, ona uykusuzluktan gözlerimin morardığını söylerdim.
Kız arkadaşım öldüğü sene sınıfta kalmıştım. Hiç unutmam daha doğrusu unutamam, o sene sınıfta kaldığım için babam bana düşman olmuştu. Gerçi artık dövme denen bir şey yoktu ama yaptıkları beni hastaneye düşürecek kadar etkiliydi. Hastane dediğim pgibolojik olarak tedavi gördüm. Evde dört kişiyiz. Ailemden fazla bahsetmek istemiyorum elbette, yada çok fazla değer verdiğim şeylerden. Her belge hayattaki her yazı bir tehdit unsurudur çünkü. Dediğim gibi ailede dört kişiyiz ve bu dört kişi sofraya oturmadan yemeğe başlanmazdı. Yemeğe oturdum ve babamın gelmesini bekliyorum, önümde çok güzel bir yemek, acıkmışım ve sabırsızım. Neyse babam geldi oturmadan yaptığı ilk şey tabağımdaki yemeği çöpe dökmek ve tabağı evden dışarı atmak oldu. Ve anneme söylediği şey; bu evde üç kişi var neden sofraya dördüncü bir tabak daha koyuyorsun, oldu. Mesela yine hiç unutamam evimizin holü biraz dardır yani iri yapılı 2 insan yan yana yürüyemezdi. Hol de yürüdüğüm zaman babam bana doğru yürürdü, sanki ben yokmuşum gibi bana çarpar düşürür üstümden geçerdi. Sanki yokmuşum gibi!
Dediğim gibi bir şeyler öğreneceksiniz elbette bu yazdıklarımdan, en önemlisi de, şu olsun ; Fikir!
Evet, Fikir! Bir insanın zihninin derinliklerine bir fikir yerleştirirseniz, o ufacık fikir onun hayatını değiştirir. Çok mutlu bir insanın beynine öleceği fikrini aşılarsanız mutsuz olur, ve mutsuzluk onun canını alır. Unutmayın fikir çok önemlidir, insanları kelimeler ile de öldürebilir yada yaşatabilirsiniz. Babam yaptığı da buydu. Bana, benim gerçektende olmadığım fikrini benimsetmişti. Bende gerçekten de var olmadığıma inandım. Odamdan çıkmıyordum, 3 aylık yaz tatilimin yarısını odamda geçirmiştim, çok zor yemek yiyordum. En son annem durumuma dayanamadı ve beni doktora zütürdü. Uzun bir süre ilaç tedavisi gördüm. ilk aldığım ilaç beni çok sersemletiyordu. Adeta yürüyen zombi gibiydim. Ama çok mutluydum, olur olmaz şeylere gülüyordum. ikinci ilacımsa beni uyutuyordu, hem de çok ucun bir süre. Zaten ilk aldığım ilaçtan dolayı hareket edemez hale gelen vücudum ikinci ilaçtan sonra adeta tamamen duruyordu. Salı günü uyuyorsam bazen perşembeleri bazen de cumaları kendime gelebiliyordum. Bazen de bazı şeyleri unutuyordum. inanır mısınız adımı bile unutmuştum bir keresinde, beynim işlevini yitiriyordu, hatırlamam için bana ismimle hitap edilmesi gerekiyordu. Neyse okuluma devam ettim. ikinci sınıfı tekrar alıyordum. Dövüşten biriktirdiğim paramı saklaması için arkadaşıma vermiştim baya da yüklü bir miktardı.