1. sınıf ile ilgili aklımda kalan 2 anı daha var sonra devam hızlandırılmış bir şekilde önemli olayları anlatıp lise 3 e gelicez. Zaten lise 3 ten sonrasını yazmaya başlayacaktım ancak birazda geçmişimi bilirseniz beni daha iyi tanırsınız diye düşündüm bu sayede o zamanlarda verdiğim kararları daha iyi anlayabileceğinizi ve kendinizi hikayenin daha da içinde bulabileceğinizi düşündüm. Uzatmadan devam edeyim

Esrarengiz Melkor 1. sınıftayken öğretmeninin kızı hasta olduğu için (ne hastası olduğunu hatırlamıyorum ancak bazen daha 1. dersteyken okul bitmiştir eve gidebilirsiniz diyip kızının yanına gidiyordu) derslere aniden gelmemesine alışkındı. Fakat öğretmenleri bu durumlarda hep sınıfa haber verirdi. Yine öğretmenin dersin yarısı geçtiği halde gelmediği bir ilkbahar gününde Esrarengiz Melkor sınıfta sıkılmıştı. Sınıf başkanı adının yanına onlarca çarpı atmıştı en sonunda başkanda şımarmaya başlamıştı. Ama Esrarengiz Melkor'un aklında daha farklı bir plan vardı. Camın üstünde tavana sabitlenmiş borular vardı. Esrarengiz Melkor orada sallanmanın eğlenceli olacağını düşünmüştü. Hemen oraya nasıl çıkabileceğini düşünmeye başladı. Aklına gelen fikir ise önce pencerenin mermerine çıkacak sonra oraya çıkan diğer arkadaşları onu yukarıya kaldıracaktı bu sayede Esrarengiz Melkor orada sallanabilecekti.

Size mutluluğun saniyeler içinde nasıl dehşet verici bir şeye dönüşebileceğini daha önceden söyleyen oldu mu acaba? Esrarengiz Melkor'un başına gelenler tam anlamıyla böyle ifade edilirdi. Arkadaşlarının yardımıyla boruya tutunmuş ve onların sağladığı hareketle salıncaktaymış gibi sallanmaya başlamıştı. Tam o sırada sınıf kapısı aniden açıldı ve sınıf öğretmenleri sınıfa girdi. Tam öğretmen masasının yanındaki pencerenin oradaki boruda sallanmayı seçtiği öğretmenlerinin sınıfa girdiğinde ilk gördüğü manzara Esrarengiz Melkor'un kalkmış 35 cm lik gibi olmuştu ve hemen saksoya yattı... Şaka şaka ama tavanda sallanan bir öğrencisini gördüğünde kadın ilk başta ne yapacağını bilemedi. Daha sonra oradan sağ salim inmesine yardım etti tahtaya çıkarıp tek ayak üstünde durmasını söyledikten sonra tokatlamaya başladı. Esrarengiz Melkor göz yaşı döküyordu ama tokatlar sert olduğundan veya ayağı ağrımaya başladığından değil. Sınıf arkadaşlarına rezil olduğu için ağlıyordu. Tabi ki bu duruma gülenler olmadı da değil. Esrarengiz Melkor ona gülenlerle daha sonra hesaplaşacağını biliyordu. Ama içlerinde kızlarda vardı ve Esrarengiz Melkor Cankız'ı dövdükten sonra onun annesi Esrarengiz Melkor'un annesine şikayet etmişti ve o günden sonra Esrarengiz Melkor kızlara vurmuyordu. En fazla çelme takıp düşmelerini sağlıyordu veya saçlarını çekip kaçıyordu. Kızlara ne yapacağına daha sonra karar verecekti ama gülen erkeklerin hesap günleri yakındı.

Neyse ana sınıfını da bu şekilde geçmiş olalım. Daha sonra doğal olarak 1. sınıfa başladı Esrarengiz Melkor. 1. sınıftayken A şubesindeydi. ipek ise B şubesindeydi. Bir çoğunuz sınıflar arası çekişmelerin nasıl olduğunu bilir. Bizim okulda sadece 2 şube vardı. Bu arada Esrarengiz Melkor'un ablası liseye başlamıştı o sene ama abisi 8. sınıftaydı. Bu yüzden yaşıtlarına kurduğu otorite daha da arttı. Eğer ki üst sınıflarda abiniz varsa bunun ne demek olduğunu bilirsiniz. Bu bir nevi okulda dokunulmazlık gibi bir şeydir. Birisi size bulaşmaya çalışırsa ve bu abinizin kulağına giderse olacakları izlemek aşırı keyifli bir hal alıyor.

Biz sınıflar arasındaki rekabete dönelim. Her beden dersinde karşılıklı maçlar yapılırdı ve bi taraf kazanınca hep kavga çıkardı. E hem yaşıtlarına karşı boy olarak üstün olan hem de son sınıfta abisi olan birinin bu kavgalardaki avantajını düşünün :D Ama hiçbir zaman Esrarengiz Melkor abisine gidip abi bu çocukla bir olay oldu falan diye gitmedi. Çünkü kafasında kurduğu şey şuydu 'abimden değil benden dolayı bana bulaşmamalılar' Bu yüzden onu hala takdir ederim.

Eğer ki üst sınıflar tenefüste topunuzu çalıp kaçmadıysa hiçbir şey yaşamamışsınız demektir. Bizim de topumuzu çalan üst sınıflar oluyordu. Topunuz çalındı mı naparsınız? Kovalayıp yakalamaya çalışırdınız ve aldığınızda gidersiniz. Ancak Esrarengiz Melkor böyle yapmıyordu. Biraz farklı bir şekilde kendince intikdıbını alıyordu. Topunu çalanları yakaladığında tekmelemeye başlıyordu. Şimdi manzarayı size şöyle açıklayayım. 1.sınıf çocuğu gidip 5. sınıftan 6. sınıftan bir çocuğa tekme atıyor :D Komik değil mi? Bir de o büyük sınıfın yerine kendinizi koyun. Arkadaşlarınızın önünde rezil oluyorsunuz. Naparsınız? Tahminimce çocuğa 1 tane vurur adam olmasını söyler gönderirsiniz. Olay da bu şekilde gelişti ama farklıydı. O çocuk Esrarengiz Melkor'a vurduğunda Esrarengiz Melkor daha sert bir şekilde vurmaya başladı ve arkadaşları da onun yanına gelip vuran çocuğa vurmaya başladı. Daha sonra büyük çocuğun arkadaşları da geldi. Tamam 5 e 1 de üst sınıf çocuğu dövebilirlerdi ama sayı eşitlenince dövmeleri zor olurdu. Oysa Esrarengiz Melkor bunu hiç umursamıyordu. Onun umursadığı tek şey bu şerefsizin ona vurmuş olmasıydı ve bu yüzden öfke patlaması yaşayıp vuruyordu. Büyük çocuk tekrar vurdu. Sonra hiç beklenmedik bir şey oldu. 8. Sınıflardan mahalle abileri yani abisi ve arkadaşları gelip:

Esrarengiz Melkor'un Abisi: Kardeşim sorun ne?
Büyük Çocuk: Şu veletlere büyüklerine saygılı olmayı öğretecem abi
Esrarengiz Melkor'un Abisi: Bende yardım edeyim sana
dedi ama bunu çocuğa değil kardeşine bakarak söyledi ve büyük çocuğa bir tokat attı. Çocuğun feleği şaştı ve neye uğradığını şaşırdı. Daha sonra abi ne vuruyon ya diye sızlanmaya başlayacaktı ki diğer 8. sınıflarda bana dönüp 'Bu yavşak sana kaç kere vurdu' dediler. Esrarengiz Melkor olayı anlatınca çocuğu tuttular ve önünde diz çöktürdüler. 'Şimdi istediğin kadar vur. Bir şey yapmayı denemeyecektir uslu çocuktur o' dediler. O gün tüm okulun önünde bahçede olan herkes 1. sınıf çocuğunun kendisinden yaşça büyük bir çocuğu nasıl şamarladığını gördüler. Daha sonra olayın kahramanı etrafa dönüp. 'Bu çocuk benim kardeşim! Onunla bir probleminiz varsa benimle var ulan!' diye bağırdı. Daha sonra 8. sınıflar tarafından omuzlarda okula girdi Esrarengiz Melkor. Giderken büyük çocuğa dil çıkarıp nanik hareketi yapmayı da unutmadı.

ipek... O zamanlar için hayatımda gördüğüm en güzel kızdı. Oynadığı barbie bebekleri bile ona imrenirdi. Derslerde (önümüze mal mal kağıtlar verirlerdi ve kegib çizgileri takip edin, kağıdı düzgünce kesin, kağıdı muazzam derecede eşit katlayın gibi taktan şeyler) çok başarılıydı. Oysa Esrarengiz Melkor dünyaya kolsuz gelmiş belli yani amk. Bir insan kegib çizgileri nasıl düzgünce birleştiremez ve yamuk çizgi çekebilir ki? Ya da bir kağıdı kegiblerinden takip edip nasıl düzgün kesemezde her seferinde zikzak yapmayı başarabilir? Bunun tek açıklaması kolsuzluk yani belli.

Derslerde kimse görmeden Esrarengiz Melkor, ipeğin saçını okşardı, hatta bazen durup sadece onu izlerdi. Çizgi filmlerde ve okuduğu masallarda daha doğrusu ona okunan masallarda prenses ile prens birbirini çok severler ve sonra evlenirlerdi. E küçücük çocuk sevgililik, flörtlük, fuckbuddylik ne nerden bilsin. Bu arada ipek de Esrarengiz Melkor'u seviyor. Yanlışlık olmasın yani sonra adımız sapığa çıkmasın. Gelip Esrarengiz Melkor'un yanağından öpüyorsa onlar artık birbirinin namusuydu. Esrarengiz Melkor da garibim bir gün tüm özgüvenini yanına alıp ipeğin yanına gidiyor. Yanına gidiyordan kastım bahçede oyun oynamaya çıkmışlardı hemen ipeğin yanına koştu ve aralarında geçen diyalog şu şekildeydi:

Esrarengiz Melkor: ipek nasılsın?
ipek: iyiyim Esrarengiz Melkor sen nasılsın?
Esrarengiz Melkor: iyiyim. Biraz konuşalım mı? (Lan hırt zaten konuşuyorsunuz işte daha ne soruyorsun dimi)
ipek: Oluuuuuur. Ne konuşcaz?
Esrarengiz Melkor: ipek ben seni seviyorum benimle evlenir misin?
ipek: ...

Aga bu ne ya böyle. Bu nece bir yıkıklıktır. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu. Evet hadi evlenelim dese kızı alıp eve mi zütürcen andaval bin bu ne ya abi. Panpalar ipeği unutmamış olmamın tek sebebi bu rezil anıdır. Bu anıyı da yıllardır bana unutturmayan da annem ve babamdır. Olayın o açısı daha rezil.

ipek bana cevap vermeyip yanımdan kaçtıktan sonra. Eve giderken annesine bunu söylüyor. (Zalımın kızı bari kabul etmiyon evlilik teklifimi aramızda kalsın ananlara ne söylüyon kahve tarifi mi alacan sanki) Bunun annesi gidip babasına söylüyor bunlar önce kendi evlerinde gülmekten yarılmışlar. Sonra ana sınıfı öğretmenimizden bizim evin adresini alıyorlar. (Özel hayatın gizliliği de kalmış amk neyse Nurhan Hocamı severim arada karşılaşırdık) Sonra bunlar bizim eve geliyorlar. Evde o gün sadece annem var. Bunlar içeri geçiyor annemle oturup konuşuyorlar benimle taşak geçiyorlar eğleniyorlar falan. Bende o sırada ailesinin yanında gelen ipekle oynuyorum hala kafaya bak amk :D iyi ki beni istemeye geldiler falan sanıp gelin gibi gidip servis falan yapmaya çalışmamışım.

Esrarengiz Melkor'un çocukluğu ile bilmeniz gereken en önemli şey satranca duyduğu aşktır. Babasının şehir dışından geldiği ve iyi olduğu günlerden birinde tahmini olarak 4 veya 5 yaşında olan Esrarengiz Melkor babası ile abisinin satranç oynadığına şahit oluyor ve sırf onlarla bir şeyler yapabilmek için satranç öğrenmeye çalışıyordu. Bu çabasının ilerleyen zamanlarda hayatını ne kadar değiştirdiğini göreceğiz. Bu yüzden bundan bahsetmeseydim olmazdı.

Artık Esrarengiz Melkor'un ana sınıfına geçtiği döneme gelmiş bulunmaktayız. Öncelikle biraz dış görünüşünden bahsedeyim. Siyah düz saçlı, simsiyah gözleri, esmer teniyle ve yaşıtlarından biraz daha uzun olmasıyla şuan ki suriyelilere benzeyen ama yüzünden masumiyet akan bir çocuktu Esrarengiz Melkor. Ankara'nın Sincan ilçesinde yaşadığını göz önüne alırsak masumiyetin orada ne kadar zor rastlanan bir şey olduğunu ileride anlayacaksınız.

Ana sınıfında sınıfın en uzunu ve en zekisi olduğu için göz önünde olan bir çocuk olduğu için o zamanlar aşırı popüler birisiydi. Hatta bir tane kızı da sevmişti Esrarengiz Melkor. Kızın adı ipek ama soyadını veya şuan nerede ne yaptığını bilmiyorum. Kız ile ilgili şuan bile unutamadığım tek sarı saçları ve mavi gözleri ile yüz hatları. Eğer ki saçını boyatıp renkli lenslerden takmadıysa ve makyaj ustası kızlardan olup yüzünü değiştirmediyse şuan bile onu tanıyabilirim. Tabi o beni tanır mı orasını bilemem. Onu unutamamamın sebebi aşırı sevdiğim veya hayatımın aşkı olduğunu düşünmem değil. Onunla ilgili utanç verici anılarım olmasından kaynaklanıyor.

Öncelikle ana sınıfını size biraz tarif edeyim. Abisinin ve ablasının okuduğu okulun zemin katında bir sınıfın içinin oyuncaklar, dolaplar, televizyon ve küçük plastik sandalyeler ve bu sandalyelerin etrafında dizili olduğu tahta masalar hayal edin. Daha fazla ayrıntı vermeyeceğim gerisini sizin hayal gücünüze bırakacağım. Her masanın etrafında 4 çocuğun oturduğu kümelerden oluşan toplamda 5 veya 6 masa vardı. Bizim oturduğumuz masada oturan isimlerin hepsini nerede oturduklarına kadar hatırlıyor olmam ise biraz garip bir durum :D Masaların hepsi U düzeninde olduğu için iç tarafta hiç sandalye bulunmuyordu. Masalar yemek masaları gibi enlemesine kısa olduğu enlerinde 1 kişi oturuyor uzun tarafında ise 2 kişi oturuyordu. Ben U nun duvar köşesindeki duvar tarafındaki kesitinde oturuyordum. Uzun olan kısımda ipek ve Mine oturuyordu. ipek bana yakın taraftaydı ;) Tam karşımda adından uzun süre bahsedeceğim Mehmet Ali Erbil şaka şaka Mehmet Ali oturuyordu. (Kimsenin soyadını kendimce kafamda kurduğum gizlilikten dolayı vermeyeceğim) Ama herkes ona ana sınıfı öğretmenimizin Mali demesi nedeniyle Mali diyordu.

Esrarengiz Melkor'un çocukluğuyla ilgili kesinlikle unutamayacağı bir şey de babasına olan siniriydi. Mahalledeki tüm arkadaşlarının babası sabah işe gider akşam onlar sokakta oyun oynarken gelirlerdi. Oysa Esrarengiz Melkor'un babası şehir dışında çalışıyordu ve aylarca eve gelmediği oluyordu. Esrarengiz Melkor babasının eve geldiği ilk günlerde mutlu olurdu. Çünkü babası bozukluklarını hep valizine atardı ve 4 çocuğunu da karşısında toplayıp valizi boşaltırdı. Kim en çok parayı alırsa diğer kardeşleri tarafından saldırıya uğrardı. Ama bunlar keyifli anlardı. Çünkü babası insanların kendisi gibi mutsuz olması için elinden gelenin en iyisini yapardı. En ufak şeylerden dolayı evde kimi bulursa onun hayatını mahvederdi.

Sokağa çıkmak o zamanlarda bu kaos ve huzursuzluk dolu ortamdan kurtulmanın tek yoluydu. Ama kaç saat kaçabilirsin ki bu durumdan? Sabahın erken saatinde gitsen akşam ezanında illaki eve girmeliydin. Yazılı olmayan ama yazılı kuralların tüm hepsinden daha güçlü bir kuraldı bu. Akşam ezanından önce evde ol! Belki annen tekrar izin verir ve akşam karanlığında annenin görebileceği bir yerde arkadaşlarınla oyun oynamaya devam ederdin. Ama Esrarengiz Melkor'un babası geldiğinde akşamları çıkması da zorlaşıyordu. O da ne yazık ki balkona oturup arkadaşlarının oynadığı oyunları izliyordu.

Babasıyla olan sorunları bu kadarla sınırlı değildi elbet. Babası insanları mutsuz etmeyi çok iyi bildiği için annesine bağırıyor çağırıyordu. Annesi ise melek gibi bir kadın olduğu için ne bağırıyor ne de bir şey diyordu. Tartışmanın sonucu babası tarafından tatmin edici bir hal aldığında annesi mutfağa gidip gizli gizli ağlardı. Esrarengiz Melkor'un hayatındaki en taktan anlardan biri de bu anlardı. Babası ona kızdığında bağırdığında sövdüğünde bile bu kadar üzülmüyordu. Annesi güçlü kadındı Esrarengiz Melkor'un ama karşısında bir canavar vardı. ilk başlarda insanları iyi olduğu yönünde kandırıp tuzağına çeker onu ilk başta mutlu eder ve en sonunda onu o kadar mutluyken hiç beklemediği bir anda hiç beklemediği bir sebepten mutsuz ederdi.

Bir de babasının öyle bir özelliği vardı ki Esrarengiz Melkor bununla yıllarca gizliden gizliye dalga geçti. Bu ne miydi tabiki de hava atmak ve övünmek durumu. Babası o kadar aciz bir insan ki Esrarengiz Melkor'un hayatını hep başkalarıyla kıyaslayarak geçirdi. Aşağılamak için demiyorum ama köyde kendi imkanlarıyla okumak için ailesine rest çekip zor şartlarda okumuş ve bu yüzden hayatın ona karşı hep acımasız olduğunu düşünürdü.

Oysa hayat ona yapabileceği tüm güzellikleri yapmıştı. Bir ailesi vardı eğer onlara iyi davranmış olsaydı hayatın ona verebileceği başka hiçbir güzellik olmayacağını anlardı. Ama o bunun yerine kendisini hep başkalarıyla kıyaslamayı tercih etti. Köyde yaşamaya devam eden ailesinin yanına gittiğinde bizim hayatlarımızı o kadar güzel anlatırdı ki Esrarengiz Melkor ilk başlarda o anlatılan hayatın kendisine ait olduğunu anlamakta güçlük çekerdi. Babasının kendi kafasında kurduğu mutlu ve kusursuz bir ailesi vardı. Ama gerçekte en büyük kusur kendisiydi. Bu aileye en büyük zararı yine kendisi veriyordu.