Gençler sadece içimden gelen her şeyi yazdım. Okumak isteyenler buyursun.
Edit: Babamın annesine ve babasına, babaanne ve dede demek bile istemiyorum.

Benim annem ve babam severek evlendiler. Babamın babası var ama annesiyle ayrı. Babamın annesi de benim annemle babamın evlenmesini istemiyordu. Evlendiler, ev aldılar. Evde altınlarla alınan ev yani. Düğünde takılanlarla, babamın annesinin ve babamın babasının da katkıları az biraz olmuş. Gel zaman git zaman aradan geçmiş bi temizinden 1-2 yıl. Annemin kapısına dayanan dayanana. O sıralar babamda çalışıyormuş. Annemi evden çıkartmak isteyen babamın annesi. Kavgaları anlatsam destan olur. Gerek yok hiç. Neyse hocam annem babam evden birkaç yıl sonra çıkıyor. Tabii o sıralar abim 6 yaşında, ben daha yeni doğmuşum. Evsiz kalıyoruz. Birkaç gün. Evsiz derken sokakta değiliz, ananemler var onlardayız. Taşınıyoruz bir yere. Daha sonra 10 yıl ne karşılaşıyoruz bu babamın annesiyle, ne de konuşuyoruz. Asıl olaya geliyorum. Babamın annesinin yanında oturanlar, zerre katkısı yok eve. 15 yıl boyunca bizim evimizde oturdular. Biz bir yere taşınalı 10 yıl olmuş, bazı sebeplerden dolayı taşınıyoruz tekrar. Bu seferde taşındığımız yer ananemlerin üstü, bizim olan evinde karşısındayız. Evler karşı karşıya olunca, mecbur yüz yüzeyiz tabii, düşen maskelerin, iki yüzlü olan varlıkları daha yakından gördük. Haliyle kin birikti. Benim ne babaannem oldu, ne yaşayabildiğim bir çocukluk ve hala yaşayamadığım gençliğim. Tek sorun bunlar değildi. Daha başka huur çocukları da hayatımızı gibmeye çalıştı. Her şeyi daha da batırdılar. Annemin gözyaşına sebep oldular, hatta babamın bile. Babamın ağladını bir kere bile görmemiştim, sağolsunlar gördüm. Bi düşünsene, kendi aldığın evin karşısında kirada oturduğunu?
Komik ve ağlanası bi durum. Yanlarında oturanların iki tane gerizekalı çocukları var bi de. Olum benim her bakkala gidişimde içim sızlıyordu lan. Babaannem olacak iki yanındaki çocuklara babaannelik yapıyordu dıbına koyayım. Ben babaannem yok diye üzülürken hem de. Ama hayat güzeldi di mi herkese? işte bana ve aileme değildi o sıralar. Annemin ve babamın gözünden her akan yaş aslında benim büyüten damlaydı. Şımaran bir çocuk olmadığım her akan yaşın her damlası beni büyütmek zorunda kaldı. insan sevgisini bitiren her hareket ve davranışlar kimseye güvenemememi, kimseye iyi davranamamamı sağladı. Gün geldi tabii her insan gelip geçici. Babamın annesi hasta oldu. Beni çağırdı bir kere gittim. Bak hiç unutmuyorum şunu sordu;
-Ben kimim?
+Hiç birisin.
Belki onu o an söylerken birini kıracağımı düşünememiştim. Kin beni o kadar sarmıştı ki, öfkemden ne yapacağımı bilmiyordum. Ben hastaneye sırf bunu söylemek için gittim. Söylemesi kolaydı, daha sonrası hiç öyle olmadı. Daha çok hastalandı, her insan toprak olacak illa ki. Öldü. Babamın ağladığını ikinci sefer o gün görmüştüm. Babam, öldüğü gün kapıdan içeri girip "gözlerinden öp onu, selam söyle"demişti, söylemiş miydim diyip gözlerimden öpmüştü.