b-"Daha ne kadar yolumuz var?"

Kız-"Bu yolun uzunluğu sana bağlı."

b-"O zaman burada bitsin."

Kız-"Daha çoook yolumuz var."

b-"Hani yolun uzunluğunu ben belirliyordum?" dedim ve rüzgardan yüzüme bir kağıt parçası yapıştı. O kağıdı çektim ve artık etrafımda bir pazar vardı. " Soğan 10 kilosu 6 milyooonn!" diye bağıran pazarcılar ortaya çıktı. Çocuk arabalarıyla pazara gelen kadınlar, fiyat konusunda anlaşmazlığa düşenler ve etrafa yayılan sebze-meyve kokularının karışımı yine beni geçmişe zütürdü. Artık buraya pazarın bile uğramaması gerçekten zoruma gittiğini hissettim. Yaşadığım yıllarda giden şeyleri ölünce anlamak çok acı bir şey.

Kız-"Muz alalım mı?" Dünyadan bir haber tabii.

b-"Şimdi muzun sırası mı? Buraya neden geldik?"

Kız-"Yaa hadii! Muuz!"

b-"Hey Allah'ım. Tamam tamam. Alalım muzunu." Arkamı döndüm ve elimi cebime attım ama cebimde para yok. Hiç yok.

b-"Param yok alama... " derken bir pazar tezgahından muz yerken gördüm. Hemen yanına koştum ve:

b-"NEDEN MUZU YiYORSUN? PARAMIZ YOK." Pazarın sahibi geldi. Bu Şehmuz abi. Hemen kızı geri çektim ve:

b-"Kusura bakmayın, ödeyecek param yok. Çocukluk yapmış affedin... "

Şehmuz-" Sizi bu mahallede daha önce görmediydim yeni mi tanışdınız?"

Kız-"Babamla yolculuğa çıktık." dedi ve Şehmus amcaya gülümsedi. Ben de hemen bahane buldum ve:

b-"Şehir tarafında kuzenim var onu ziyarete gidiyoruz."

Şehmuz-"Ve paranız yok? Eliniz de boş gidiyorsunuz öyle mi? Ayıp valla. Kuzenin sana depiği basar gapıya koyar valla." Eline poşet aldı ve birkaç elma, bir salkım muz (Y.N:Hevenk yazacaktım ama galiba hevenkte bir yığın muz olur diye hatırlıyorum.), birkaç armut ve bir salkım da üzüm koyup bana uzattı.

b-"Benim param yok ödeyemem." dedim ve reddettim. Şehmuz abi elimi tutup çekti ve poşeti elime verdi.

Şehmuz-"Para isteyen mi oldu? Hadi bakalım tezgahın önünü gapamayın naş naş!" dedi ve beni biraz itti.

b-"Teşekkürler." dedim ve pazarın içinde yürümeye başladık.

Kız-"Ne iyi insandı değil mi?"

b-"Keşke sonsuza kadar bu zamanda kalabilsek." dedikten sonra annemi gördüm. Bir süre durdum. Kımıldayamadım. Her şey bulanıklaşmaya başladı. Rahmetli annem. Karşımda. Yanında da ben varım. Yanına koşmak istedim ama kız kolumdan tuttu ve koşmama mani oldu:

Kız-"Annen bu zamana ait. Yanına gitmen bir şeyi değiştirmez, sadece seni daha çok üzer."

b-"KOLUMU BIRAK!"

Kız-"Yapamam. Oraya gidersen onu daha çok özlersin. Yolculuğumuza devam ettiğimizde o da kaybolacak. Bunu sen de biliyorsun."

b-"O zaman yolculuğa devam etmem. Sadece burada durmam lazım değil mi? Annemi görebileceksem bu yolculuğa devam etmemin bir anlamı yok"

Kız-"Devam etmesen de bir zaman sonra kaybolacağını biliyorsun. Bunu anlayacak kadar zeki birisin."

b-"Ama o... Annem." dedim ve diz çöktüm. Ağlamam biraz şiddetlendi.

Kız-"Biliyorum. Anneni görüp de ona dokunamamanın nasıl bir şey olduğunu biliyorum. Ama izleyelim. En azından bırak annen anılarında yaşasın." Gözyaşlarımı silip ayağa kalktım ve izlemeye başladım. Burada ne yaşadığımı hatırlamıyorum. Çocukken o kadar fazla pazara gittim ki...

b-"Annen mi gönderdi seni?"

Nisan-"Evet. Hem tek annem de değil, büyük dedem, dedem, amcam babaannem... Hepsi gönderdiler beni."

b-"Onlar neredeler?"

Nisan-"Gideceğimiz son yerdeler. Hepsi seni bekliyor. Ama gitmemiz gereken bir yer kaldı." dedi ve geldik. Bir ev. Evin üstünde "Kadın Sığınma Evi" yazıyordu. içeri girdik. Evin kapısının önüne geldiğimizde sahne değişti. Kapının önünde benim 30 yaşındaki halim vardı. Kapıda bir kadın ile tartışıyordum.

Kadın-"Karın seni görmek istemiyor lan işte! Uzaklaş valla benim tersim pistir çocuk. Bana keser Sezen derler valla seni de keserim bak! Yürü git!"

b2-"Sezen abla karımı görmek istiyorum, onu burada bırakmak istemiyorum. O hala benim karım... "

Kadın-"LAN gibTiR GiT! ANLAMIYON MU SEN? BAK ALIYORUM BIÇAĞI!"

b2-"Beni öldür abla. Kimsem kalmadı. Baldız da çocuklarını alıp gitti, babam geçen sene vefat etti, karım da ölü doğan çocuğumuzun acısına katlanamayıp 2 sene önce buraya geldi. Bir tek o kaldı hayatımda. Onu da alamayacaksam beni öldür abla. Öldür at beni kenara."

Hilal-"Tamam Sezen abla. Onunla konuşacağım. Sen geç içeri." dedi ve töbe töbe çekerek içeri girdi. Daha sonra Hilal dışarı çıktı ve kapıyı kapattı.

b2-"Hilal, ne olur geri dön. Ben sensiz yaşayamıyorum. Her gün ölüyorum Hilal."

Hilal-"Yapamam Bir Bine. Oraya geri dönemem. Evladımı kaybettim ben. Sana her baktığımda onu hatırlamaktan yoruldum. Artık nefes alamıyorum o evde Bir Bine anlamıyor musun? Bırak artık beni."

b2-"Her şeye yeniden başlayabiliriz Hilal. Bir daha asla üzmem seni. Bir daha üzülmeyiz."

Hilal-"Evlilik teklifini hatırlıyor musun?"

b2-"Evet, her kelimemi hatırlıyorum."

Hilal-"Bir daha hep gülleri göreceğimizi ve dikenlere basmayacağımızı söylemiştin. Yalan söyledin bana. Öyle bir dikene bastık ki hala içim yanıyor. Canım yanıyor. Bırak artık beni. 30 yaşındasın, gençsin daha. Başka birini bulursun. Ben de artık geçmişi unutmak istiyorum." O da genç. O da daha 30 yaşında. Yoksa...

b2-"Başka biri mi var?" dedim ve tokat attı.

Hilal-"Hayatımda senden başka kimseyi sevmedim ben. Şimdi git. Bir daha gelme. " dedi ve koşa koşa eve girdi. Ben de diz çöküp ağlamaya başladım ve sahne gitti.

b-"Hadi gidelim."

Nisan-"Bir şey söylemeyecek misin?"

b-"Ne söyleyeyim ki. Ona güzel bir hayat vaat ettim. Ama olmadı. Zaten zar zor geçiniyorduk. O, ablası, çocuklarının okul masrafları, babamın ilaç masrafları derken bütün gün canım çıkıyordu. Ama mutluyduk. Sonra birden herkes gitti. Çok param oldu ama kimsem kalmadı. Yalnızlık çok acıydı Nisan."

Nisan-"Belki de yalnız kalman yaptıklarını düşünmeni sağlamıştır. Ve artık eve gidebiliriz." birden her şey silindi ve yanmış evimin önüne geldik.

Evet oylar sayıldı ve kimse de kendisini affetmesini istememiş lan ne taş kalplisiniz :D Ama bu sayede büyük bir dertten kurtuldunuz. Neyse, hikayenin akışının bozulmaması amacıyla ilk olarak EVET, KENDiMi AFFETTiM kısmını paylaşacağım. Keyifli okumalar.

---

EVET, KENDiMi AFFETTiM

b-"Ben çok acılar çektim. Çok şey gördüm. Çok şey yaşadım. Artık, kendimi affetmek istiyorum. Ailemin yanında olmak istiyorum. Senin yanında olmak istiyorum." Nisan gözünü kaçırdı. Daha sonra da boynuma sarıldı ve:

Nisan-"Baba. Seni çok seviyorum." Sonra benden ayrıldı.

Nisan-"Öyleyse sen eve gir, ben de geliyorum." 

b-"Eve girerken elimden tutmayacak mısın?" Normalde elimden tutar bir yerlere sürüklerdi. Finalde de eve sürüklemesini beklemedim değil.

Nisan-"Şimdi olmaz. Annemler içeride bekliyorlar. Gir, onlarla hasret gider. Ben de hemen geleceğim." Yanağından öptüm.

b-"Hemen gel ama, seni bekleyeceğim." Gülümsedi. Ve gözünden yaş gelmeye başladı.

Nisan-"Merak etme. Hemen geleceğim."

b-"Niye ağlıyorsun." dedim ve gözyaşlarını koluna sildi.

Nisan-"Hiiç. Sonunda kavuştuğumuz için mutluyum. Hadi git." dedi ve beni itti. Ben de kapının önüne yürüdüm. Son kez arkama baktım ve bana el sallıyordu. Zoraki bir gülümseme ile. Ben de el salladım ve kapıyı açıp içeri girdim. Kapıyı kapattım. Salondan sesler geliyordu. Rahmetli annemin sesi, babamın sesi, ikiz kardeşimin sesi, dedemin sesi, karımın sesi. Ben oraya aidim. içeri doğru koştum. Sonunda, onları tekrar görebileceğim. Sonunda. Artık kendimi affettim. Onlarla hasret giderebileceğim. Kapıdan içeri girdim. Herkes arasında konuşuyordu.

b-"BEN GELDiM." bunu heyecanlı bir şekilde söylemiştim. Benim sesimi duyunca herkes bana doğru döndü. Herkes oradaydı. Karşımdalar. Çok mutluyum. Sonunda. Ölüm onlara kavuşmamı sağladı. Ama benim geldiğime sevinmiş gibi değiller.

KÜÇÜK HATIRLATMALAR : ikiz kardeşi = Kadir, Karısı = Hilal, zaten gerisini anne baba falan yazarım anlarsınız) 

Kadir-"Bunu ben hallederim." dedi ve benim elimden tuttu. Beni çekti ve duvara doğru itti. Elinde sivri bir şey belirdi ve elimi duvara tuttu. O sivri şey ile elimi duvara sabitledi. Kazık gibi.

b-"AAAAAAHHHHH! NE YAPIYORSUN?"

Kadir-"Kaçmana engel olmaya çalışıyorum canım kardeşim benim." 

b-"CANIM YANIYOR." Elimi duvara çiviledi lan! Daha sonra dirensem de diğer elime de sapladı. Artık kımıldayamıyordum. Ellerim duvara sabitlendi.

Kadir-"Böylece bitti. Ee? Nisan ile turun nasıldı?"

b-"Neden yapıyorsun bunu bana? Beni affetmedin mi?"

Kadir-"Hahaha. Seni affetmek mi? SENi AFFETMEK Mi? SENi HiÇBiR GÜÇ AFFETTiREMEZ. BURASI SENiN EViN DEĞiL, SENDEN NEFRET EDENLERiNiN EVi. BURADA GÖRDÜĞÜN HERKES SENDEN NEFRET EDiYOR. Ha. Dondurmacı amca, Cihan ve daha niceleri ekgib çünkü onlar aileden değiller."  donakaldım.

b-"Hayır. Yalan söylüyor diyin. Lütfen yalan söylüyor diyin. Anne, baba, dede, Hilal. BiRiNiZ BiR ŞEY SÖYLESiN!"

Kadir-"Bir şey söylemeye gerek yok. Kendin gör." dedi ve önümdeki sahne değişti. Çocuktuk. Kadir ve Hilal parkta kumla oynarken ben de ağacın arkasından onları izliyordum. Bunu bana Nisan göstermişti zaten. Ama farklıydı...

b2-"Öl artık Kadir, öl artık, öl artık, öl artık... " Ben miyim o?

Kadir-"Sevgini çok güzel gösteriyorsun bana. En sevdiğim sahneye de geliyoruz." Parkta sallandığım sahneye geldik. Kadir benim yanıma geldi ve beni salıncaktan itti:

Kadir2-"Beğendin mi yaptığını? Hilal'i ağlattın, yetmedi bir de haklı gibi konuştun." Sinirli bir şekilde Kadir'e bakıyorum.

b2-"Hepsi senin yüzünden. Hilal'i sevmemi istemiyorsun. Kendine saklamak istiyorsun."

Kadir2-"Sen neden bahsediyorsun? BiR DAHA BiZiMLE OYMAYACAKSIN!" Cebimden evden çıkarken sakladığım meyve bıçağını çıkardım.

b2-"Asıl sen bir daha bizimle oynamayacaksın."

Kadir2-"Bir Bine, saçmalama. Koy o bıçağı yerine."

b2-"Kimse de yok. Seni burada öldürsem kimse benim yaptığımı bilmez." Küçük kadir ağlamaya başladı. Ben de ona yaklaşmaya başladım.

Kadir2-"Bir Bine dur. Yapma." diye geri geri gidiyordu. En sonunda kaçmaya başladı. Ben de onu kovalıyordum. Parkın duvarından atladı ve yola çıktı. Yoldan gelen araba da Kadir'e çarptı. Ben ise orada, Kadir'in ölüsünü uzaktan izlerken gülümsüyordum. Bıçağı sakladım ve tekrar salıncağın oraya doğru yürümeye başladım. Sahne silindi tekrar eve döndük.

Kadir-"Eee? Ne düşünüyorsun sevgili kardeşim." Bu gerçeği görünce hatırladım. Evet, böyle oldu. Tamı tdıbına böyleydi. Benim yüzümden öldü. Benim yüzümden öldüğünü görünce kötü oldum.

b-"Ben... ben... "

Kadir-"Dur, daha bitmedi. Biraz da annem konuşsun."

b-"Dede, bari sen yapma. Biliyorum, Cihan'ın kaçmasına yardım ettim ama pişmanım dede."

Dede-"Sen Cihan'ın kaçmasına yardım ettin öyle mi? Bir de buradan izle bakalım, ne yapmışsın. Nisan bir şeyleri değiştirip sana göstermiş. Neyini seviyorsa, sana kıyamıyor." dedi ve sahne değişti. Cihan ve ben karanlık bir yerdeydik.

b2-"Cihan, sonunda dedemin zulasını buldum. Tüm parasının yerini biliyorum artık. Ama anahtarı yanından ayırmıyor, uykusu da hafif, uyusa da alamıyorum. Hep boynunda asılı."

Cihan-"Bunu yapmak zorunda mıyım?"

b2-"Lan adam senin anana laf ediyor, soyuna sopuna laf ediyor. Nasıl erkeksin sen? Köpek soy diyorlar sana kasabada. Dedem adını çıkardı. Onu öldürmeden bu adın temizlenmez. Üstelik para da kazanacaksın. Çok paradan bahsediyorum. Babamın bile bu paradan haberi yok."

Cihan-"Bana tüm kasaba köpek soy mu diyor?"

b2-"Arkandan öyle söylüyorlar. Bana biri böyle diyecek, direk onu öldürürdüm, kimsenin de ruhu duymazdı."

Cihan-"Haklısın." 

b2-"Hah, şöyle. Hadi bakalım, yap işini, akşama ben babamı oyalarım, sen de işi halledersin." Cihan hiçbir şey demeden gitti. Daha sonrası Nisan'ın gösterdiği gibi. Dedemi öldürdüğünü görüyorum ama saklıyorum. Ve ondan sonra Cihan ile buluşuyorum.

Cihan-"Hani babanı oyalayacaktın? Az daha yakalanıyordum."

b2-"Tamam lan tamam, sakin. Her şey planlandığı gibi gitti. Kimse bizden şüphelenmedi. Şu parayı alayım, yarın sana veririm. Sen de bir daha buralarda gözükme." dedim ve oradan ayrıldım. Daha sonra duydum ki polisler bunu almış. Hapse girmiş. isimsiz birinden bir video gelmiş. Kim düşünürdü ki kulübede güvenlik kamerası olacağını? Ben. Ben taktırmıştım. Her gün bir şeyler çalıyordum kulübeden ve dedeme gına geldi. O da kulübeye gizli bir kamera taktı. Babamın bile haberi yok. Zaten babam saf mal bir adamdı. Hiçbir şeyden haberi yok. Her şey planımdaki gibi işledi. Beni ispiyonlamayı denerse diye hapishaneye gittim ve görüşme sırasında onu tehdit ettim. Kız kardeşi ile. O da korktu ve sustu. Her şey planımdaki gibiydi... Ve sahne silindi.

Dede-"Ne oldu? Gerçekleri görünce dilini mi yuttun?" Konuşamıyorum. Bunları ben yaptım. Nasıl bir insanmışım ben? insan değilim. insan olamam, olamam ben insan falan olamam.

Kadir-"Sıra şimdi kimde? Bu salağın konuşacak hali kalmadı zaten."

b-"Lütfen... Durun... "

Hilal-"Hala konuşabiliyor. Demek ki tam acı çekmemiş. Zaten babasının ölüm nedeni benim hikayem ile bağdaşıyor. O meşhur evlilik teklifinden başlayalım." dedi ve sahne değişti. Nisan'ın gösterdiği yoldaydık. 

b2-"Hilal, seni seviyorum lan. Gel benim ol." Yuh lan yuh. O kadar mı kötü teklif etmişim.

Hilal2-"Olmaz, seni seviyorum ama davranışlarını sevmiyorum Bir Bine."

b2-"Lan gerizekalı. Ben seni seviyorum işte. Hem bak, babanın bir ayağı çukurda. Anan da ölü. Eve ekmek getiremiyor kimse. Benle evlen, benim paramla geçiniriz işte." Aslında onunla evlenme nedenim ev işlerine falan bakması. Babam hastaydı. Evi tak zütürüyordu. Eve hizmetli tutacağıma Hilal ile evlenirdim daha iyi. Hem onu seviyordum da.

Hilal2-"Seninle evlenirim, ama bir şartım var."

b2-"Hay şartını gibeyim. Ne istiyon? Naz mı edecen?"

Hilal2-"Eğer babam ölürse ablam ve çocukları da bize gelsin."

b2-"Ne yapacam ablanı çocuklarını lan ben? Sen şimdi çocukları okut falan da dersin."

Hilal2-"Çocukları ben çalışır okuturum. Yeter ki kalacakları bir yerleri olsun."

b2-"Hay dıbına koyayım ya. Başımıza bir de kocasını mutlu etmeyi bile becerememiş ablanı mı yükleyecen... Tamam lan. Evlenek de başka bir şey istemiyorum." dedim. Ama ablasını yanıma almadım. Hatırlıyorum. Sokakta bıraktım onları. Hilal de benimle evlendiği için yanımdan ayrılamadı. Korktu benden.

Sahne yine değişti. Babam hasta yatağında, Hilal de yanımda. Ben de babama doğru kızgın kızgın bakıyorum. 

b2-"LAN BU iLAÇLARI SU GiBi iÇiYON! KAÇ PARA BUNLAR BiLiYON MU SEN?"

Hilal2-"Bir Bine yapma, baban hasta zaten. ilaçların hepsini de almıyoruz."

b2-"BiR DE HEPSiNi ALALIM! BUNDAN SONRA iLAÇ MiLAÇ YOK. KENDi KENDiNE iYiLEŞECEKSiN!"

Hilal2-"Saçmalama Bir Bine. O senin öz baban!"

b2-"SUS LAN AZ!" dedim ve tokat attım. O da yere düştü. Ben... bunları ben yaptım. Ben... BEN...  

b2-"BUNDAN SONRA iLAÇ YOK, O KADAR." dedi ve babam yatağında ağlamaya başladı. Hilal de yerde ağlıyordu. Birkaç ay sonra da babam vefat etti. Sahne yine değişti. Bir sofradaydık. Babamın ölümünden sonra, Hilal de hamile. Ama Hilal'in yüzü mosmor. Onu ne kadar dövdüysem. Nefes alamıyorum artık. Ben böyle biriyim. Neden böyle biriydim? Hiç mi pişman olmadım? Keşke ölseydim, keşke hiç doğmasaydım.

Hilal2-"Çocuğumuzun ismine karar verdin mi?" Benimle iletişim kurmaya çalışıyordu. Beni hala sevmeye çalışıyordu. Bunu gördükçe kendimden nefret ettim.

b2-"Aysun olacak adı. Kız doğacakmış zaten cihazda gördük. Rahmetli anamın adı olacak."

Hilal2-"Bence Nisan koyalım. Nisan ayında açan çiçekler kadar güzel bir kız olacak. O yüzden adı Nisan olsun." Bunu hatırlıyordum. Bunu Nisan'a hastanede söylemiştim. iğrenç biriyim.

b2-"Sen ne saçma salak konuşuyon? Kahpe adı mı koyacaz küçücük kıza? Aysun olacak ismi."

Hilal2-"Bari Aysun Nisan olsun." dedi ve ben de ayağa kalkıp tokadı vurdum. Sandalyeden yere düştü ve yerde tekmelemeye başladım.

b-"DURR! DUUUUURRRRR!!! Dur artık... Dur... " Artık dayanamıyorum. Acı veriyor. Boğazım kupkuru, kalbim acıyor. 

Hilal-"Ben de sana dur diyordum. Ama sen durmuyordun."

Hilal2-"DUR BiR BiNE! TAMAM, TAMAM... " 

b2-"KIZI ŞiMDiDEN ABLAN GiBi KAHPE YAPACAN DEĞiL Mi? HA! NiSAN'MIŞ." Sonra dövmeyi bıraktım ve... garipti. Suyu geliyordu.

Hilal2-"Kızım... " O an içimde bir pişmanlık hissettim. Hilal'i hemen kucağıma aldım ve hastaneye zütürdüm. Hastanede beklemeye başladım. Daha sonra doktor çıktı ve kızımın öldüğünü söyledi. Üstelik Hilal koruma altına alındı. O günden sonra yalnız kaldım. Düşünmek için çok vaktim oldu. Yalnız, kocaman evde yıllarca pişmanlık hissettim. Yalnızca şu 30 yaşıma kadar yaptığım şeyler... iğrenç biriydim. Çok geç fark ettim bunu. Benim gibilerin yaşamaya hakkı yoktu. Ama son bir kez yaşama şansımı deneyecektim. Araştırdım ve Hilal'in yerini buldum. Kadın sığınma evindeydi. Adresi aldım ve o eve gittim. Sonra işte aynı olaylar gelişti ve Hilal dışarı çıkıp benimle konuşmak istedi.

b2-"Hilal, yıllarca düşündüm. Çok pişmanım Hilal. Sen beni hep sevdin, ama ben göremedim. Babamı öldürdüm, kardeşimi katlettim, annemi öldürdüm... Kızımı... Kızımı öldürdüm. Biliyorum, ben affedilecek şeyler yapmadım, ama beni affetmeni istiyorum Hilal. Lütfen geri dön. Bir daha dikenlere basmayacağız, hep gülleri göreceğiz. Yeter ki bana evet de. Gel benimle."

Hilal-"Yapamam. Seni affedemem. Ben seni sevmeyi denedim, ben seninle yaşamayı denedim. Ama sen her defasında beni reddettin. Bu sefer de ben seni reddediyorum. Git, kendine yeni bir hayat kur. Eğer gerçekten değiştiysen, bunu yeni seveceğin kişilere göster. Biz artık öldük. içten içe senden nefret etsem de hala senden umudum var."

b2-"Umudun varsa gel... "

Hilal-"Yapamam. Yapmam. Gelmem artık seninle. Şimdi defol. O gülleri başkalarına göster. Ben dikenlerimle yaşarım." dedi ve ben de dışarı çıktım. Evime gittim. Kendimi affedemedim. Eve baktım, içeri girdim eşyalara baktım, paralara baktım. Hiçbirini hak etmiyorum. Ben bu kadar şerefsiz biriyken hiçbir şeyi hak etmiyorum. Kendimi affedemiyorum. Hilal benden hala umutlu olsa da ben kendimden umutlu değildim. Paraların hepsini bir yere topladım. Ve yaktım. Bununla beraber ev de yanmaya başladı. Ve ben de yandım. Sahne silindi ve yine evdeydim. Herkes karşımdaydı.

Kadir-"Pişman oldun demek. Ay... Kıyamam. Kalbi de varmış."

Hilal-"Ölmek yerine umuduna tutunmalıydın. Onu bile beceremedin."

Kadir-"Ama bir şeyi doğru bildin. O ağacın arkasından bizi izlediğin zamanlarda Hilal ve ben birbirimize evlenme sözü verdik. Benim ölümümden sonra da Hilal sende beni aradı, ama bula bula senin gibi bir iti buldu. Sen ve ben başından beri aynı değildik." Sesim kısılmıştı artık.  Sessiz bir şekilde:

b-"Özür dilerim."

Kadir-"Özür dilemek için çok geç. Hem bu kaçıncı özür dileme oldu? Saydınız mı?"

Baba-"Ben saydım. 124. Bu olayı 124 kez yaşadık. Birkaç yüz kere daha yaşarsak ağlayabilirim. Ama mutluluktan. Çünkü acı çektiğini her gördüğünde ayrı mutlu oluyorum. Artık seni oğlum olarak bile görmüyorum." 124 kez mi?

b-"Ne demek istiyorsunuz?" sesim bitkin ve kısık çıkıyordu.

Kadir-"Her seferinde buraya geliyorsun, her seferinde kendini affediyorsun be koçum. Nisan sana kıyamıyor ki her şeyi göstersin. Hiçbir şeyi göstermiyor sana. Veya yumuşatarak gösteriyor. Ben olsam acı çektirirdim, ama yeğenimin ricasını geri çeviremiyorum işte. Ne yaparsın, amca yüreği. Herhalde Nisan da sana acı çektirmeye falan çalışıyor. Şimdi bunu tekrar yaşayacaksın. Umarım kendini tekrar affedersin kardeşim." 

b-"Ben yaşlıyken ölmüştüm."

Kadir-"O da Nisan'ın oyunu. Senin kendini acı çektiğin için öldürmeni hatırlamanı istemiyor. Niye senin gibi iğrenç birini seviyorsa... Hadi bakalım. Başa dönme zamanı." Herkesin elinde meşaleler belirdi. Üzerime doğru geliyorlardı:

b-"HAYIR... HAYIR HAYIR... AAAAAHHHH" Meşaleleri üzerime attılar ve yanmaya başladım. Bütün etim, kemiklerim, yandığımı hissediyorum. Acıyor.. Acıyor... ACIYORR!!!

...

-"BiR BiNE EFENDiNiN EVi YANIYOR!!"

-"iTFAYEYi ARAYIN!"

-"Ev neden yandı ki acaba?"

-"Bir Bine efendi yaşlıydı, çayı falan tüpte unutmuştur. Koskoca evde yalnız yaşıyordu." Ateşlerin arasından yürüyerek çıktım. Herkes endişeli bir şekilde yangını söndürmeye çalışıyordu. Kimse bana dikkat etmedi. Ben de kalabalığın arasından sıyrıldım ve müsatkil evimin karşısındaki parka girdim. Arkamda koskoca mazi yanıyor. Ama artık mazi ile işim kalmadı. Kız çocuğunun teki sırtıma dokundu ve:

Kız-"Şu yanan ev sizin mi?" diye benim evimi gösterdi.

b-"Evet benim, sen kimsin?"

Kız-"Tamam. Yürüyelim mi? Yürüyüşümüzün bir yerinde sana kim olduğumu söylerim."

SON... MU ACABA?

---

SEÇTiĞiNiZ SON DA YOLDA.

Anayol tarafından ilerledik. Bir süre sonra durdu ve:

Kız-"Burası iyi. Oturalım." dedi. Ben de onunla beraber oturdum. Bomboş bakıyorum. Hava karanlık. Birden sabah oldu. Hatta öğle saatleri:

b-"Hayır hayır hayır hayır hayır... " Gözlerimi ve kulaklarımı kapatıp sallanıp durmadan hayır diyordum.

Kız-"Korkmana gerek yok. Burası senin için güzel bir yer değil mi?" kafamı hafifçe kaldırdım. Ben oradayım. 25 yaşında halim. Yanımda da Hilal var. Bugünü hatırlamıyorum.

b-"Yine kötü bir şey olacak değil mi? Bu sefer kim ölecek? Kimin ölümüne sevineceğim yine? Kimin ölümünü saklayacağım yine? Bırak beni artık gideyim... "

Kız-"Burada çocuk olan benim ya! Hiçbir şey olmadı daha. izliyoruz işte."

b-"Olacak, biliyorum. Hiç iyi bir anıya gelmedik. Lanet bir hayat yaşadım. Tekrar tekrar karşıma çıkıyor. Dayanamıyorum artık."

Kız-"Şşşt! izle sadece." Beni azarlayınca sustum. Ama olacak, kötü bir şey olacak. Biliyorum. Hiç iyi bir şey olmadı. Gençlik halim lafa girdi:

b2-"Hilal, seni her zaman sevdim. Küçücük bir çocukken bile sevdim. Daha şu kadarken. Hayatımda başka kimse olmadı. Her hayalimde sen vardın. Büyük dedemden dedeme, dedemden babama, babamdan da bana... Bana değil bize kalacak olan evin içinde yalnızca seni hayal ettim. Bahçede çocuklarımızın koşturduğunu ve yaşlanınca el ele beraber çocuklarımız ve torunlarımızı seyredeceğimiz bir gelecek hayal ettim. Seni seviyorum."

Hilal-"Seni anlıyorum ama... Yapamam Bir Bine."

b2-"Liseydeyken söylediğim saçmalıktan dolayı mı? Çocuktum o zamanlar... "

Hilal-"Hayır. O zamanlar yaraların fazlaydı, saracak birini arıyordun. Şimdi de deden öldü, yeni yaran var, benden sarmamı istiyorsun, ama yapamam Bir Bine. Benim bu kadar acım varken senin acılarını da sırtıma yükleyemem. Seni seviyorum ama... Olmaz." Ona sarıldım ve:

b2-"Hayır hayır. Yaramı sarmanı istemiyorum. Zaten ben acıya alıştım. Baksana. Başıma neler geldi hala ayaktayım. Hala seni seviyorum. Kardeşimi kaybettim, annemi kaybettim, dedemi kaybettim. Hala ayaktayım. Hala seni seviyorum. Acılarınla beraber. Seni o kadar seviyorum ki acılarınla beraber istiyorum seni. Ablanlara ve onun çocuklarına da ben bakarım. Sen sadece evet de." Ayrıldık.

Hilal-"Sana bunu yapamam Bir Bine... "

b2-"Senin her dileğini yerine getireceğim. Çok mutlu bir hayatın olacak. Sadece evet de. Senden tek istediğim şey sevgin."

Hilal-"Ben de seni seviyorum. Teklifini kabul ediyorum. Ama bir şartım var."

b2-"Şart deme. Sadece emret."

Hilal-"2 şartım oldu. Aramızda emir verme, emir alma olmasın. ikimiz de eşit olalım. Seni emir verebildiğim için değil değer verebildiğim içim sevmek istiyorum. ikinci şartım ise acımı sadece sen yüklenme, birbirimizin yaralarını saralım. Birbirimizin ekgiblerini tamamlayalım. Beraber ilerleyelim dikenli yolumuzda."

b2-"Bundan sonra yolumuz dikenli olmayacak. Hep güllerle dolu yolda yürüyeceğiz." Ben böyle söyleyince Hilal güldü:

Hilal-"Hahaha. Gülün de dikeni vardır ama."

b2-"Ama biz dikenlerine basmayacağız, hep gülleri göreceğiz." dedim kayboldular. Hava da yine karardı.

Kız-"Vay be. Ne evlenme teklifi ama. Sen de o zamanlar ne havalı laflar ediyormuşsun." Bu anıyı görünce kendimi biraz toparlayabildim. Dinlenelim dediği şey evlilik teklifimi izlemekmiş meğer.

b-"Kışın ben liseliyken bir anı görmüştün, ama ablası ile nasıl bir ilişkim olduğunu hatırlamıyordum. Ablasına da evliliğimiz boyunca ben baktım. Ama evliliğimizi ne zaman düşünsem... Hatırlamıyorum. Neden?"

Kız-"Gördükçe hatırlayacaksındır belki de. Ben de bilmiyorum." Gördükçe hatırlayacaksam bu beni daha çok korkutur. Çünkü anılarımı gördükçe kendimi tamamlanmış hissediyorum. Beni her ne kadar korkutsalar da, üzseler de benim parçam gibiler. Aldıkça sanki tamamlanıyor gibiyim. Tamamlandıkça da nedensizce korkum büyüyor.

Kız-"Artık kendini daha iyi hissediyorsun değil mi?"

b-"Evet. Daha iyiyim."

Kız-"O zaman yürümeye devam edelim mi?"

b-"Bu yolda ilerlemeye devam edersek şehre varırız. Şehirde ne yapacağız?"

Kız-"Bilmem. Lunaparka gidebiliriz." Gözlerinin içi parlıyordu.

b-"Bu yolculuk ne zaman bitecek? Ben artık çok yoruldum."

Kız-"Hemen oyunbozanlık yapma. Bitince bitecek işte. Hadi gidelim." Bu sefer emrivaki yapmadı. Ayağa kalktı ve elini uzattı. Ben de tuttum ve beni zorlanarak çekti. Ayağa kalktım ve korkarak da olsa yolculuğa devam ettik.

Kaç saat geçti? içimdeki korku hala aynı. Babam hala gözlerimin içine baka baka soruyor.

Baba-"KiM YAPTI SÖYLESENE!"

b-"ÇIKAR BENi BURADAN!"

Kız-"Yapamam. Ben... Yapamam. Sen buradan çıkabilirsin." Bu korku ile yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim. Saatlerdir korku içimde aynı duruyor. O şok, o babamın bana her sorduğunda içimdeki o his... Mide bulantısı. Saatlerdir yaşıyorum bunu. Ölmek istiyorum. Babamı ittim. Dedeme doğru koştum. Kafasındaki baltayı alıp kendime sapladım. Ama birden kendimi yine babamın karşısında buldum. Elimdeki balta da gitti.

Baba-"KiM YAPTI!"

b-"SUS! YETER SUS ARTIK SUS! ÖLEMiYORUM BiLE!"

Kız-"Ölemezsin. Artık söyle. Sıkılmadın mı buradan?"

b-"SEN NE ANLARSIN? YILLARCA ACISINI YAŞAMANIN. HERKES BENDEN ÖNCE ÖLDÜ BiLiYOR MUSUN? O EVDE TEK YAŞAMAK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? O KULÜBENiN ÖNÜNDEN HAYAT BOYU GEÇEMEMEK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? HER GÖRDÜĞÜNDE AYNI KORKUYU HiSSETMEK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? BURADAN ÇIKMAK iSTiYORUM ARTIK!"

Kız-"Söylemezsen çıkamazsın. Ben dışarıda bekliyorum. Benimle konuşman belki de söylemene engel oluyordur." dedi ve dışarıya doğru yürümeye başladı.

b-"DUR! BENi YALNIZ BIRAKMA. Söyleyeceğim. Söyleyeceğim." Yalnız kalmak istemiyorum. Korkuyorum. Aklımı oynatacağım artık. Cehennemde miyim? Cehennemi mi yaşıyorum? Neden bunları yaşamak zorundayım? Kız durdu ve beklemeye başladı.

Baba-"KiM YAPTI SÖYLE!"

b-"GÖRMEDiM! KiMiN YAPTIĞINI GÖRMEDiM!" dedim ve babamı ittim. Kendimi kulübeden dışarı attım. Nefes alamıyorum. Dedemin ölümünü gizledim. Jandarma geldi ve sonuç iş kazası olarak gösterildi. Dedem dengesini kaybetti ve eliyle masaya tutunayım derken masanın ucunda duran baltaya yaslandı, balta da kafasına saplandı ve öldü dendi. Parmak izini bile bulamadılar. Bunca sene. Cihan dışarıda yaşadı, kasabada normal bir şekilde dolaştı bunca sene. Bir daha onunla konuşmadım ama bunca sene o dedemi öldürmesine rağmen rahat bir hayat yaşadı. Kulübe eski haline döndü. Yine eski ve yıkık bir kulübe oldu.

Kız-"Devam edelim. ileride neleri göreceğiz merak ediyorum."

b-"Biliyorsun. Zaten biliyorsun. Sen zaten benim baştan sona NE takTAN BiR HAYAT YAŞADIĞIMI BiLiYORSUN?"

Kız-"Bana bağırsan bile seni affediyorum, bunu bilmeni istiyorum. Ne kadar bağırırsan bağır. Sinirlisin, o yüzden bağırıyorsun. Ama devam etmeliyiz." Ağlamaya başladım.

b-"Artık dayanamıyorum. Ayaklarımı kes daha fazla yürüyemeyeyim, gözlerimi oy daha fazla görmeyeyim, kulaklarımı kopart daha fazla duymayayım. Dayanamıyorum artık. Ne olur duralım."

Kız-"Tamam, biraz dinlenelim."

b-"Burada değil. Burada olmaz. Bu kulübeden uzaklaşalım. Burada daha fazla kalmak istemiyorum."

Kız-"Tamam, bildiğim güzel bir yer var. Dinlenebileceğimiz. Oraya gidelim."

b-"Daha fazla anı görmek istemiyorum. Lütfen... Lütfen... " ağlamaya devam ediyordum. Artık aklımı kontrol edemiyorum. Delirmemeye çalışıyorum. Ama korku tüm vücudumu ele geçirdi.

Kız-"Daha fazla korkmana gerek yok. Söz veriyorum, dinleneceğiz. Ama bu yolculuğu bitirmemiz de lazım."

b-"Lütfen dinlenelim sadece. Dinlenelim." dedim ve elimdem tuttu. Ayağa kalktım ve beni yönlendirmeye başladı. Ben de onun beni sürüklediği yere gittim.