Ortaokula başladığım zamanlardan. Orada oturuyor ve Hilal ile konuşuyorum. Ona çıkma teklif edeceğim gün mü bu? Sonunu hatırlıyorum. Ve izledim de. Bana tokat attı ve ağlayarak uzaklaştı. Kız bunu görünce bana döndü ve:

Kız-"Daha yeni orada ne oldu?"

b-"Buradan duymadım ne olduğunu."

Kız-"Yaa senin anın işte. Anlatsana."

b-"Hatırlamıyorum ki."

Kız-"Yalancı. Ne zaman yalan söylesen iki kere hızlı hızlı göz kırpıyorsun."

b-"Madem beni bu kadar iyi tanıyorsun o zaman kendin bulsana nedenini."

Kız-"Yaaaa! Anlat işte... " Yarım saat kadar anlat diye başımın etini yedi.

b-"Tamam lan tamam yeter ki sus. Anlatacağım. Orada kıza çıkma teklif ettim ve o da beni reddetti. Ben de ona kardeşim olsaydım kabul edeceğini söyledi ve bana tokat attı. Bir daha da beni görmek istemediğini söyleyerek uzaklaştı. Şimdi tatmin oldun mu?"

Kız-"Imm... Henüz değil. Yanına biri daha geldi. Ona da mı çıkma teklif edeceksin?"

b-"Ben oradan bakınca abaza gibi mi duruyorum? O ablası. Hilal ağlayarak koşunca muhtemelen ablasına rastladı. Sonra da olan biteni direk anlatmıştır." Ablası benim çocukluğumun yanına oturdu. Ben ise hiçbir ses çıkarmadım. benimle düzgünce konuştu ve sonra kalkıp gitti.

Kız-"Orada ne konuştunuz?"

b-"Sen kardan kelebek falan yapsana? Anan baban öğretmedi mi sana her işe karışılmaması gerektiğini?"

Kız-"Hayır, öğretmedi. Şimdi anlatır mısın?" dedi ve gülümsedi. Anasını babasını da hiçe sayıyor diyeceğim de anası babası olduğundan bile şüpheliyim. Melek falan bile çıkabilir. Belki de azrail.

b-"Tamam tamam. Orada ablası bana geliyor ve düzgünce yaptığımın yanlış olduğunu anlatıyor."

Kız-"Başka?" Dişlerimi sıktım.

b-"Kardeşimin ölümünden dolayı ne konuştuğumu bilmediğimi ve ben toparlanınca onunla barıştıracağını söyledi."

Kız-"Çok iyi bir ablası varmış."

b-"Evet, çok iyi bir ablası vardı."

Kız-"Ama... "

b-"Ama seneye evlenecek ve şehre taşınacak. Ve kocası ona yapmadığını bırakmayacak. En sonunda iki çocuğuyla babasının evine kaçacak ve babası da borç batağında olduğundan çocuklara bakamayacak. Neyse ki bizim kasabanın bu zamanlarında yardımseverdi. Bütün kasaba seferber olup borçlarını kapatmışlardı. Ve... " Sonrasını hatırlamıyorum. Nedensiz bir şekilde ablasının benim için önemli olduğunu hatırlıyorum.

Kız-"Peki sonra ne oldu?" Buna bir şeyler söylemezsem bana anlat diye diretmeye devam edecek. Gözlerinden belli. Hatırlamıyorum kelimesini kabul etmeyecek.

b-"Kasabamız biraz büyüdü, şehir bize yakınlaştı ve yeni insanlar geldi. Kimse birbirine güvenmemeye başladı. Ve eski arkadaşlarımın hepsi ya şehre yerleşti ya da vefat ettiler. Koskoca mahallede tek ben kalmıştım... " Neden ona bunları anlatıyorum ki?

Kız-"Devam etsene."

b-"Devdıbını zaten yolda görürsün. Hadi gidelim." dedim ve ayağa kalktım. Kız da elimden tuttu ve ayağa kalktı. Beraber tümsekten aşağı indik ve yürümeye devam ettik.

b-"Daha ne kadar yolumuz var?"

Kız-"Bu yolun uzunluğu sana bağlı."

b-"O zaman burada bitsin."

Kız-"Daha çoook yolumuz var."

b-"Hani yolun uzunluğunu ben belirliyordum?" dedim ve rüzgardan yüzüme bir kağıt parçası yapıştı. O kağıdı çektim ve artık etrafımda bir pazar vardı. " Soğan 10 kilosu 6 milyooonn!" diye bağıran pazarcılar ortaya çıktı. Çocuk arabalarıyla pazara gelen kadınlar, fiyat konusunda anlaşmazlığa düşenler ve etrafa yayılan sebze-meyve kokularının karışımı yine beni geçmişe zütürdü. Artık buraya pazarın bile uğramaması gerçekten zoruma gittiğini hissettim. Yaşadığım yıllarda giden şeyleri ölünce anlamak çok acı bir şey.

Kız-"Muz alalım mı?" Dünyadan bir haber tabii.

b-"Şimdi muzun sırası mı? Buraya neden geldik?"

Kız-"Yaa hadii! Muuz!"

b-"Hey Allah'ım. Tamam tamam. Alalım muzunu." Arkamı döndüm ve elimi cebime attım ama cebimde para yok. Hiç yok.

b-"Param yok alama... " derken bir pazar tezgahından muz yerken gördüm. Hemen yanına koştum ve:

b-"NEDEN MUZU YiYORSUN? PARAMIZ YOK." Pazarın sahibi geldi. Bu Şehmuz abi. Hemen kızı geri çektim ve:

b-"Kusura bakmayın, ödeyecek param yok. Çocukluk yapmış affedin... "

Şehmuz-" Sizi bu mahallede daha önce görmediydim yeni mi tanışdınız?"

Kız-"Babamla yolculuğa çıktık." dedi ve Şehmus amcaya gülümsedi. Ben de hemen bahane buldum ve:

b-"Şehir tarafında kuzenim var onu ziyarete gidiyoruz."

Şehmuz-"Ve paranız yok? Eliniz de boş gidiyorsunuz öyle mi? Ayıp valla. Kuzenin sana depiği basar gapıya koyar valla." Eline poşet aldı ve birkaç elma, bir salkım muz (Y.N:Hevenk yazacaktım ama galiba hevenkte bir yığın muz olur diye hatırlıyorum.), birkaç armut ve bir salkım da üzüm koyup bana uzattı.

b-"Benim param yok ödeyemem." dedim ve reddettim. Şehmuz abi elimi tutup çekti ve poşeti elime verdi.

Şehmuz-"Para isteyen mi oldu? Hadi bakalım tezgahın önünü gapamayın naş naş!" dedi ve beni biraz itti.

b-"Teşekkürler." dedim ve pazarın içinde yürümeye başladık.

Kız-"Ne iyi insandı değil mi?"

b-"Keşke sonsuza kadar bu zamanda kalabilsek." dedikten sonra annemi gördüm. Bir süre durdum. Kımıldayamadım. Her şey bulanıklaşmaya başladı. Rahmetli annem. Karşımda. Yanında da ben varım. Yanına koşmak istedim ama kız kolumdan tuttu ve koşmama mani oldu:

Kız-"Annen bu zamana ait. Yanına gitmen bir şeyi değiştirmez, sadece seni daha çok üzer."

b-"KOLUMU BIRAK!"

Kız-"Yapamam. Oraya gidersen onu daha çok özlersin. Yolculuğumuza devam ettiğimizde o da kaybolacak. Bunu sen de biliyorsun."

b-"O zaman yolculuğa devam etmem. Sadece burada durmam lazım değil mi? Annemi görebileceksem bu yolculuğa devam etmemin bir anlamı yok"

Kız-"Devam etmesen de bir zaman sonra kaybolacağını biliyorsun. Bunu anlayacak kadar zeki birisin."

b-"Ama o... Annem." dedim ve diz çöktüm. Ağlamam biraz şiddetlendi.

Kız-"Biliyorum. Anneni görüp de ona dokunamamanın nasıl bir şey olduğunu biliyorum. Ama izleyelim. En azından bırak annen anılarında yaşasın." Gözyaşlarımı silip ayağa kalktım ve izlemeye başladım. Burada ne yaşadığımı hatırlamıyorum. Çocukken o kadar fazla pazara gittim ki...

Annem pazardan limon seçiyordu. Seçerken genelde eliyle kontrol eder sulu mu değil mi anlardı. Büyüyünce ben de anlarım derdim hep kendime ama hiç anlayamadım.

b-"Bir şey soracağım. Bizi herkes görüyorsa ben ağlarken neden kimse yanıma gelmedi?"

Kız-"Çünkü ağlarken kimsenin seni görmesini istemedin. Bu kadar basit."

b-"Benim isteyip istemememle oluyor mu ki?"

Kız-"Evet oluyor. Çünkü senin anındayız. Ama şaşırdım. Anneni görünce o kadar gözyaşı döktün ama kardeşini gördüğünde bu kadar etkilenmemiştin. Gerçekten sevmiyordun galiba."

b-"Seviyordum. Ama onu çok uzun zaman önce kaybettim. Belki de o yüzdendir."

Kız-"Belki de. Annen ne yapıyor?" Bunu sorduğunda direk o gün neler olduğunu hatırladım.

b-"Limon seçiyor. Bugünü hatırlıyorum. Çantasında da tavuk var. Arap aşı çorbası yapacak. Kardeşimin ölümünden yıllar sonra ilk kez yapacak. Kardeşim çok severdi ve ölümünden sonra uzun bir süre yapamamıştı."

Kız-"Peki o gün olduğunu nereden biliyorsun?"

b-"Çünkü o gün ben ısrar etmiştim yapması için. Bir sefer yapacak ve... " boğazım düğümlendi.

Kız-"Ve?"

b-"Ve bir daha yapmayacak."...

Kız-"Neden yapmayacak?"

b-"Çünkü... 6 ay sonra annem de vefat edecek. Ondan sonra babam ve dedemle o evde yaşayacağız."

Kız-"Arap aşı çorbasının tadı nasıl? Neye benziyor?"

b-"Sen hiç arap aşı çorbası içmedin mi?"

Kız-"Hayır." Galiba melekler yemek yemiyor.

b-"Nasıl anlatsam ki... içerken her çorba gibi içini ısıtıyor. Çorbalardan farklı olarak tavuk ağzında tel tel dağılıyor ve uzun uzun çiğniyor... Neden bana bunu anlattırıyorsun ki?"

Kız-"Sadece merak ettim. Şimdi ne oluyor peki?" Annem elinden limonu düşürdü. Ve diz çöküp ağlamaya başladı.

b-"Kardeşim için ağlıyor. Ağlamasına çok üzüldüğümü hatırlıyorum... "

-"Ben buradayım. Neden Kadir için ağlıyorsun ki? O öldü."

b-"Kim konuştu?" Benim çocukluk halimi işaret etti ve:

Kız-"O konuşuyor. içinden geçenleri duyuyoruz."

b-"Ben... Böyle bir şey düşünmemişimdir. Böyle biri değilim."

-"Ölümü bile bana zarar. Kadir öldü. Artık ben varım. Keşke kimse hatırlamasa onu."

b-"Hayır hayır hayır hayır... Ben böyle biri değilim." bir adım geri attım ve anı silindi. Tekrar bomboş yoldaydık.

Kız-"Şu an böyle biri değilsin ama geçmişte böyle biriydin."

b-"DEĞiLDiM. BEN KARDEŞiM iÇiN YILLARCA YAS TUTTUM."

b2-"Tutmadın." çocukluk halim karşımdaydı. Bana bakıyordu.

b-"Tuttum... "

b2-"Hayır, tutmadın. O senin hep bir adın önündeydi. Her şeyde senden iyiydi. Çok zeki biriydi. Tüm köy ondan övgüyle bahsederdi. Sen ise sadece onun kardeşiydin. ismin bile yoktu. Kadir ve Kadir'in kardeşi. Sevdiğin kız da hep onunla oynuyordu. Senin Kadir'i geçmenin tek yolu onun ölmesiydi... "

b-"SUS ARTIK SUS! BEN BÖYLE BiRi DEĞiLiM."

b2-"Evet. Böyle biri değilsin. Düşündüğünden daha kötü birisin. O öldükten sonra bile senin peşini bırakmadı. Hatta onun ölümü dikkatleri daha çok onun üzerine çekti. Sen hep 2. planda kalmaya mahkumdun. ikiz kardeşin yaşarken dikkat çekebilmek için gittin de çeteye katıldın. O dondurmacı senin de çetede olduğunu söyleseydi keşke. En azından ıslah evinde herkesten uzakta kimseye zarar vermeden yaşardın."

b-"YETER! SUS!"

Kız-"Neden susmasını istiyorsun? O senin geçmişin değil mi? Sana senin bildiklerini anlatıyor sadece."

b-"Ben böyle biri değilim... Olamam... "

Kız-"Küçükken bu şekilde düşünmen böyle biri olduğunu göstermez ki. Evet, bunları düşündün. Ama yasını da tuttun değil mi? Sadece kabul et, bu sensin." Sakinleşmeye başladım.

b-"Ben... Böyle biri miyim?"

Kız-"Hem öylesin, hem de değilsin."

b2-"O zaman beni kabul ediyor musun?" Evet, ben bunları düşündüm. Düşündüm ama... Artık böyle biri değilim. Geçmişteki halim geçmişte kaldı. Artık öyle biri değilim. Onu kabul etmekten başka çarem yok.

b-"Kabul ediyorum." Eski halim silinmeye başladı.

b2-"Yolun ilerisi daha zorlu olacak. Aklına dikkat et... " dedi ve kayboldu.

Kız-"Hadi, yürümeye devam edelim." dedi ve elini uzattı. Ben de birazcık korksam da elinden tuttum. Bu yolu yürümekten başka çarem olmadığını biliyorum. Yalnızca yürümeliyim.

Hava kararmaya başladı.

b-"Hava kararıyor. Karanlıkta ormanda gezmek tehlikeli olur."

Kız-"Neden? Karşımıza hayalet mi çıkar?" dedi ve kıkırdadı.

b-"Hayır. Kurt çıkar, ayı çıkar... " Çıkar da ben zaten öldüm. Öldüm değil mi? Hiç ölmüş gibi de hissetmiyorum. Hatta karşıma çıkacak anıların korkusundan başka hiçbir şey hissetmiyorum. Ayılar ve kurtların beni korkutmaması gerektiğinin farkına vardım ve yıkık dökük bir kulübenin önüne geldik. Kulübeyi görünce korktum. Hatırlıyorum. Artık burası hep mazot kokuyor. Gittiğimiz yolun yakınına bir anayol yapıldı. Ağaçlar bile renksiz artık. Hava karanlık diye söylemiyorum. Son 10 yıldır yavaş yavaş soldular. En sonunda hiç renkleri kalmadı. Bu kulübeyi gördükten bir süre sonra gece gündüze dönüştü. Geçmişe döndüğümüzü anladım. Dedem ve babam kereste siparişlerini hazırlıyorlar. Ben ise 17 yaşındayım ve sandalyede boş boş oturuyorum. O zamanlar ergenim. Bu saçma kereste olayından kurulma hayallerim vardı. Şehre gidip iş kurmak istiyordum. Kuracağım işi bile hayal etmiyordum o zamanlar. Sadece şehirde yaşamak istiyordum. Rahmetli babam ve dedemi görmek içimin cız etmesine neden olmuştu ama sadece anı olduklarını biliyorum. Kendi anımda sadece 3. kişiyim. O kadar.

Kız-"Sen neden çalışmıyorsun?"

b-"O zamanlar genç ve aptaldım çünkü. Babam da üzerime gelmezdi. Ama dedem beni hep çalışmaya zorlardı. Balta sapı yaptırmıştı küçükken. Daha sonra zaten kendiliğinden geldi. Ama ben akılsızlığımdan dolayı çalışmayı bıraktım. Okulumu bahane ettim. Keresteciliği hiç sevmedim. " O arada yanıma doğru biri yürüyor. Bu Cihan. Bizim kasabaya o sıralar yeni taşınmışlardı. En yakın arkadaşımdı.

Cihan-"Hala kereste mi kesiyon la?"

b2-"Yok ben kesmiyorum. Ne diye geldin?"

Dede-"NE DiYE GELDiN BURAYA KÖPEK SOYU! SANA BiR DAHA BURAYA GELME DEMEDiM Mi?"

Cihan-"Bak dede benle adam akıllı konuş köpek soyu falan diyon. Yaşına hürmetimden laf etmiyom doğru konuş."

Dede-"gibTiR GiT LAN BURADAN!"

Baba-"Tamam baba sakin ol. Cihan, sana da kaç kere dedik gelme diye. Laf yiyince zoruna gidiyorsa gelme sende buraya."

Cihan-"Sana mı geliyom dayı? Ben dostuma geliyom."

Dede-"NE DOSTU LAN! BiR BiNE'Yi DE Mi KENDiNE BENZETECEN KÖPEK! gibTiR GiT BURADAN BAK ÇAKARIM KAFANA BALTAYI!"

Kız-"Deden neden Cihan'ı sevmiyor?"

b-"Çünkü Cihan beni kullanıyordu."

Kız-"Nasıl yani? Kukla gibi mi?"

b-"Çok acı bir örnek oldu. Bir nevi. Benim arkadaşımmış gibi davranırdı ama sadece 2 kuruş paramın peşindeydi. Aldığım harçlıklardan otlanır ona bir şeyler ısmarlardım."

Kız-"Nasıl bir şeyler?"

b-"Sigara, abur cubur, yeri geldiğinde şehire gidecek otobüsün parası. Hatta çoğu zaman şehre gittiğinde beni de zütürürdü ki kendi parasını harcamadan benim harçlıklardan kullanabilsin. "

Kız-"Belki de sen maddi düşünüyorsundur."

b-"Maddi düşünmediğime o kadar eminim ki. Ben saf biriydim. Rahmetli annem saf olmamamı kurtların çakalların etrafta dolaştığını söylerdi. Dedem ve babam onun bir çakal olduğunu anlıyorlardı. Dedem zaten o yüzden kızıyordu. Cihan ne zaman gelse kovardı. Sonra da beni azarlardı. Babam ise daha taktiksel yaklaşıyordu. Biliyordu ki bana ne kadar çok kızarsa Cihan'a o kadar çok bağlanıyordum. O da bana düzgünce anlatmayı seçiyordu. Ama onu da dinlemiyordum. Çünkü... "

Kız-"Çünkü o senin burada kalan tek arkadaşındı. Herkesi kendinden uzaklaştırdın. Senden uzaklaşmayan tek o vardı."

b-"Hep böyle bel altı vuracak mısın? Evet. Kimse kalmadı. Cihan ise inatla yanımda kalıyordu. Bana tavsiyeler veriyor, bana yardım ediyordu. Pgibolojik olarak hep yanımdaydı."

Kız-"Peki bu onu iyi bir arkadaş yapmaz mı?"

b-"Yapmaz." Sahne değişti. Dedem yerde kanlar içindeydi. Kafasına balta saplanmış haldeydi. Bu sahnenin geleceğini biliyordum. 25 yaşındaki halim içeri girdi. Cihan'ı pencereden kaçarken gördü. Cihan'ı paltosundan tanımıştı. Yüzünü görmemişti ama biliyordu işte. Oydu. Kendimden 3. kişi gibi bahsettiğimin farkındayım ama bunu nasıl açıklayabilirim ki? Ben bunların hepsini çoktan yaşadım. Ama o daha yeni yaşıyor.

Kaç saat geçti? içimdeki korku hala aynı. Babam hala gözlerimin içine baka baka soruyor.

Baba-"KiM YAPTI SÖYLESENE!"

b-"ÇIKAR BENi BURADAN!"

Kız-"Yapamam. Ben... Yapamam. Sen buradan çıkabilirsin." Bu korku ile yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim. Saatlerdir korku içimde aynı duruyor. O şok, o babamın bana her sorduğunda içimdeki o his... Mide bulantısı. Saatlerdir yaşıyorum bunu. Ölmek istiyorum. Babamı ittim. Dedeme doğru koştum. Kafasındaki baltayı alıp kendime sapladım. Ama birden kendimi yine babamın karşısında buldum. Elimdeki balta da gitti.

Baba-"KiM YAPTI!"

b-"SUS! YETER SUS ARTIK SUS! ÖLEMiYORUM BiLE!"

Kız-"Ölemezsin. Artık söyle. Sıkılmadın mı buradan?"

b-"SEN NE ANLARSIN? YILLARCA ACISINI YAŞAMANIN. HERKES BENDEN ÖNCE ÖLDÜ BiLiYOR MUSUN? O EVDE TEK YAŞAMAK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? O KULÜBENiN ÖNÜNDEN HAYAT BOYU GEÇEMEMEK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? HER GÖRDÜĞÜNDE AYNI KORKUYU HiSSETMEK NE DEMEK BiLiYOR MUSUN? BURADAN ÇIKMAK iSTiYORUM ARTIK!"

Kız-"Söylemezsen çıkamazsın. Ben dışarıda bekliyorum. Benimle konuşman belki de söylemene engel oluyordur." dedi ve dışarıya doğru yürümeye başladı.

b-"DUR! BENi YALNIZ BIRAKMA. Söyleyeceğim. Söyleyeceğim." Yalnız kalmak istemiyorum. Korkuyorum. Aklımı oynatacağım artık. Cehennemde miyim? Cehennemi mi yaşıyorum? Neden bunları yaşamak zorundayım? Kız durdu ve beklemeye başladı.

Baba-"KiM YAPTI SÖYLE!"

b-"GÖRMEDiM! KiMiN YAPTIĞINI GÖRMEDiM!" dedim ve babamı ittim. Kendimi kulübeden dışarı attım. Nefes alamıyorum. Dedemin ölümünü gizledim. Jandarma geldi ve sonuç iş kazası olarak gösterildi. Dedem dengesini kaybetti ve eliyle masaya tutunayım derken masanın ucunda duran baltaya yaslandı, balta da kafasına saplandı ve öldü dendi. Parmak izini bile bulamadılar. Bunca sene. Cihan dışarıda yaşadı, kasabada normal bir şekilde dolaştı bunca sene. Bir daha onunla konuşmadım ama bunca sene o dedemi öldürmesine rağmen rahat bir hayat yaşadı. Kulübe eski haline döndü. Yine eski ve yıkık bir kulübe oldu.

Kız-"Devam edelim. ileride neleri göreceğiz merak ediyorum."

b-"Biliyorsun. Zaten biliyorsun. Sen zaten benim baştan sona NE takTAN BiR HAYAT YAŞADIĞIMI BiLiYORSUN?"

Kız-"Bana bağırsan bile seni affediyorum, bunu bilmeni istiyorum. Ne kadar bağırırsan bağır. Sinirlisin, o yüzden bağırıyorsun. Ama devam etmeliyiz." Ağlamaya başladım.

b-"Artık dayanamıyorum. Ayaklarımı kes daha fazla yürüyemeyeyim, gözlerimi oy daha fazla görmeyeyim, kulaklarımı kopart daha fazla duymayayım. Dayanamıyorum artık. Ne olur duralım."

Kız-"Tamam, biraz dinlenelim."

b-"Burada değil. Burada olmaz. Bu kulübeden uzaklaşalım. Burada daha fazla kalmak istemiyorum."

Kız-"Tamam, bildiğim güzel bir yer var. Dinlenebileceğimiz. Oraya gidelim."

b-"Daha fazla anı görmek istemiyorum. Lütfen... Lütfen... " ağlamaya devam ediyordum. Artık aklımı kontrol edemiyorum. Delirmemeye çalışıyorum. Ama korku tüm vücudumu ele geçirdi.

Kız-"Daha fazla korkmana gerek yok. Söz veriyorum, dinleneceğiz. Ama bu yolculuğu bitirmemiz de lazım."

b-"Lütfen dinlenelim sadece. Dinlenelim." dedim ve elimdem tuttu. Ayağa kalktım ve beni yönlendirmeye başladı. Ben de onun beni sürüklediği yere gittim.

Anayol tarafından ilerledik. Bir süre sonra durdu ve:

Kız-"Burası iyi. Oturalım." dedi. Ben de onunla beraber oturdum. Bomboş bakıyorum. Hava karanlık. Birden sabah oldu. Hatta öğle saatleri:

b-"Hayır hayır hayır hayır hayır... " Gözlerimi ve kulaklarımı kapatıp sallanıp durmadan hayır diyordum.

Kız-"Korkmana gerek yok. Burası senin için güzel bir yer değil mi?" kafamı hafifçe kaldırdım. Ben oradayım. 25 yaşında halim. Yanımda da Hilal var. Bugünü hatırlamıyorum.

b-"Yine kötü bir şey olacak değil mi? Bu sefer kim ölecek? Kimin ölümüne sevineceğim yine? Kimin ölümünü saklayacağım yine? Bırak beni artık gideyim... "

Kız-"Burada çocuk olan benim ya! Hiçbir şey olmadı daha. izliyoruz işte."

b-"Olacak, biliyorum. Hiç iyi bir anıya gelmedik. Lanet bir hayat yaşadım. Tekrar tekrar karşıma çıkıyor. Dayanamıyorum artık."

Kız-"Şşşt! izle sadece." Beni azarlayınca sustum. Ama olacak, kötü bir şey olacak. Biliyorum. Hiç iyi bir şey olmadı. Gençlik halim lafa girdi:

b2-"Hilal, seni her zaman sevdim. Küçücük bir çocukken bile sevdim. Daha şu kadarken. Hayatımda başka kimse olmadı. Her hayalimde sen vardın. Büyük dedemden dedeme, dedemden babama, babamdan da bana... Bana değil bize kalacak olan evin içinde yalnızca seni hayal ettim. Bahçede çocuklarımızın koşturduğunu ve yaşlanınca el ele beraber çocuklarımız ve torunlarımızı seyredeceğimiz bir gelecek hayal ettim. Seni seviyorum."

Hilal-"Seni anlıyorum ama... Yapamam Bir Bine."

b2-"Liseydeyken söylediğim saçmalıktan dolayı mı? Çocuktum o zamanlar... "

Hilal-"Hayır. O zamanlar yaraların fazlaydı, saracak birini arıyordun. Şimdi de deden öldü, yeni yaran var, benden sarmamı istiyorsun, ama yapamam Bir Bine. Benim bu kadar acım varken senin acılarını da sırtıma yükleyemem. Seni seviyorum ama... Olmaz." Ona sarıldım ve:

b2-"Hayır hayır. Yaramı sarmanı istemiyorum. Zaten ben acıya alıştım. Baksana. Başıma neler geldi hala ayaktayım. Hala seni seviyorum. Kardeşimi kaybettim, annemi kaybettim, dedemi kaybettim. Hala ayaktayım. Hala seni seviyorum. Acılarınla beraber. Seni o kadar seviyorum ki acılarınla beraber istiyorum seni. Ablanlara ve onun çocuklarına da ben bakarım. Sen sadece evet de." Ayrıldık.

Hilal-"Sana bunu yapamam Bir Bine... "

b2-"Senin her dileğini yerine getireceğim. Çok mutlu bir hayatın olacak. Sadece evet de. Senden tek istediğim şey sevgin."

Hilal-"Ben de seni seviyorum. Teklifini kabul ediyorum. Ama bir şartım var."

b2-"Şart deme. Sadece emret."

Hilal-"2 şartım oldu. Aramızda emir verme, emir alma olmasın. ikimiz de eşit olalım. Seni emir verebildiğim için değil değer verebildiğim içim sevmek istiyorum. ikinci şartım ise acımı sadece sen yüklenme, birbirimizin yaralarını saralım. Birbirimizin ekgiblerini tamamlayalım. Beraber ilerleyelim dikenli yolumuzda."

b2-"Bundan sonra yolumuz dikenli olmayacak. Hep güllerle dolu yolda yürüyeceğiz." Ben böyle söyleyince Hilal güldü:

Hilal-"Hahaha. Gülün de dikeni vardır ama."

b2-"Ama biz dikenlerine basmayacağız, hep gülleri göreceğiz." dedim kayboldular. Hava da yine karardı.

Kız-"Vay be. Ne evlenme teklifi ama. Sen de o zamanlar ne havalı laflar ediyormuşsun." Bu anıyı görünce kendimi biraz toparlayabildim. Dinlenelim dediği şey evlilik teklifimi izlemekmiş meğer.

b-"Kışın ben liseliyken bir anı görmüştün, ama ablası ile nasıl bir ilişkim olduğunu hatırlamıyordum. Ablasına da evliliğimiz boyunca ben baktım. Ama evliliğimizi ne zaman düşünsem... Hatırlamıyorum. Neden?"

Kız-"Gördükçe hatırlayacaksındır belki de. Ben de bilmiyorum." Gördükçe hatırlayacaksam bu beni daha çok korkutur. Çünkü anılarımı gördükçe kendimi tamamlanmış hissediyorum. Beni her ne kadar korkutsalar da, üzseler de benim parçam gibiler. Aldıkça sanki tamamlanıyor gibiyim. Tamamlandıkça da nedensizce korkum büyüyor.

Kız-"Artık kendini daha iyi hissediyorsun değil mi?"

b-"Evet. Daha iyiyim."

Kız-"O zaman yürümeye devam edelim mi?"

b-"Bu yolda ilerlemeye devam edersek şehre varırız. Şehirde ne yapacağız?"

Kız-"Bilmem. Lunaparka gidebiliriz." Gözlerinin içi parlıyordu.

b-"Bu yolculuk ne zaman bitecek? Ben artık çok yoruldum."

Kız-"Hemen oyunbozanlık yapma. Bitince bitecek işte. Hadi gidelim." Bu sefer emrivaki yapmadı. Ayağa kalktı ve elini uzattı. Ben de tuttum ve beni zorlanarak çekti. Ayağa kalktım ve korkarak da olsa yolculuğa devam ettik.

b-"Annen mi gönderdi seni?"

Nisan-"Evet. Hem tek annem de değil, büyük dedem, dedem, amcam babaannem... Hepsi gönderdiler beni."

b-"Onlar neredeler?"

Nisan-"Gideceğimiz son yerdeler. Hepsi seni bekliyor. Ama gitmemiz gereken bir yer kaldı." dedi ve geldik. Bir ev. Evin üstünde "Kadın Sığınma Evi" yazıyordu. içeri girdik. Evin kapısının önüne geldiğimizde sahne değişti. Kapının önünde benim 30 yaşındaki halim vardı. Kapıda bir kadın ile tartışıyordum.

Kadın-"Karın seni görmek istemiyor lan işte! Uzaklaş valla benim tersim pistir çocuk. Bana keser Sezen derler valla seni de keserim bak! Yürü git!"

b2-"Sezen abla karımı görmek istiyorum, onu burada bırakmak istemiyorum. O hala benim karım... "

Kadın-"LAN gibTiR GiT! ANLAMIYON MU SEN? BAK ALIYORUM BIÇAĞI!"

b2-"Beni öldür abla. Kimsem kalmadı. Baldız da çocuklarını alıp gitti, babam geçen sene vefat etti, karım da ölü doğan çocuğumuzun acısına katlanamayıp 2 sene önce buraya geldi. Bir tek o kaldı hayatımda. Onu da alamayacaksam beni öldür abla. Öldür at beni kenara."

Hilal-"Tamam Sezen abla. Onunla konuşacağım. Sen geç içeri." dedi ve töbe töbe çekerek içeri girdi. Daha sonra Hilal dışarı çıktı ve kapıyı kapattı.

b2-"Hilal, ne olur geri dön. Ben sensiz yaşayamıyorum. Her gün ölüyorum Hilal."

Hilal-"Yapamam Bir Bine. Oraya geri dönemem. Evladımı kaybettim ben. Sana her baktığımda onu hatırlamaktan yoruldum. Artık nefes alamıyorum o evde Bir Bine anlamıyor musun? Bırak artık beni."

b2-"Her şeye yeniden başlayabiliriz Hilal. Bir daha asla üzmem seni. Bir daha üzülmeyiz."

Hilal-"Evlilik teklifini hatırlıyor musun?"

b2-"Evet, her kelimemi hatırlıyorum."

Hilal-"Bir daha hep gülleri göreceğimizi ve dikenlere basmayacağımızı söylemiştin. Yalan söyledin bana. Öyle bir dikene bastık ki hala içim yanıyor. Canım yanıyor. Bırak artık beni. 30 yaşındasın, gençsin daha. Başka birini bulursun. Ben de artık geçmişi unutmak istiyorum." O da genç. O da daha 30 yaşında. Yoksa...

b2-"Başka biri mi var?" dedim ve tokat attı.

Hilal-"Hayatımda senden başka kimseyi sevmedim ben. Şimdi git. Bir daha gelme. " dedi ve koşa koşa eve girdi. Ben de diz çöküp ağlamaya başladım ve sahne gitti.

b-"Hadi gidelim."

Nisan-"Bir şey söylemeyecek misin?"

b-"Ne söyleyeyim ki. Ona güzel bir hayat vaat ettim. Ama olmadı. Zaten zar zor geçiniyorduk. O, ablası, çocuklarının okul masrafları, babamın ilaç masrafları derken bütün gün canım çıkıyordu. Ama mutluyduk. Sonra birden herkes gitti. Çok param oldu ama kimsem kalmadı. Yalnızlık çok acıydı Nisan."

Nisan-"Belki de yalnız kalman yaptıklarını düşünmeni sağlamıştır. Ve artık eve gidebiliriz." birden her şey silindi ve yanmış evimin önüne geldik.