Her seferinde, inadına yüzüm güldüğünde hayatın ve insanların hevesimi kursağımda bırakması beni yıldırdı. Hayattan tat alamıyorum, tat almayı deneyecek gücüm de kalmadı.

Bencilliğe uğramaktan, insanların sadece "ben" dedikleri bu iğrenç aleme uymaya çalıştım. Bencil olmaya çalıştım, kötü biri olmaya çalıştım ancak kendi kişiliğimin zıttında gittikçe daha da parçalandım.

Ne yapacağımı ne söyleyeceğim, nasıl baş edeceğim düşünceleri içten içe kemirdi. Öyle ki gelinen şu noktada artık bunları da düşünmez oluşum beni daha da telaşlandırıyor.

Gittikçe yalnızlaşıyorum, yalnızlaştırıyorum benliğimi. ilk zamanlar kendimi yalnızlıktan keyif aldığıma inandırıp teselli etmeye uğraş ederdim. Ancak hakiki duygularımın su yüzüne çıkması çok uzun sürmedi.

Kırıldım, en ufağından en etki eden kabalıklara, düşüncesizliklere alındım. Kırgınlıklarımı gizlemeye çalışmak beni daha da bunalımlı bir çerçeveye soktu. Sorular üstüne sorular, daha birinin cevabını bulamadan ardına bir diğerini sorduğum soru yığını.

Kimsenin karşısına geçip yakınmadım yaşadığım iç kavgalarımdan, güçlü kalmaya çalıştım. O kadar utanç duydum, kızdım ki kendime ; çünkü bütün bu karanlığı kendim yarattım.

"Kendime bile anlatamadığım imgeleri başkasına nasıl ifade edebilirim" diye düşündüm geceler boyu. Çok içtim, çok dağıttım, "belki düşünmem o an, terkeder beni düşünceler." dedim.

Ben çözümünü bulamadım, içinde bulunduğum durum çözümler üretmeme müsaade etmedi.

Olsun, her şey benimle başladı, ve şimdi benimle bitecek.

Sonsuza kadar dağılacak düşüncelerim, belki bir gün bulut olup yağacak üstünüze.

Herkesin dirayetli kalması dileğiyle, hoşçakalın.

-gerçek bir intihar mektubu başlığımda paylaşmadığım sayfalardan alıntıdır.-

(bkz: gerçek intihar mektubu)