yaşadıklarımı anlatıyorum

öncelikle iyi geceler diliyorum söz sanatlarından iyi anlayan yada güzel hikayeler anlatacak yetenekte biri olmadığımı söyleyim bu yüzden yazacaklarım beklediğiniz kadar güzel olmayabilir yinede elimden geldiğince yaşadığım olayları size anlatıp içimi dökmek istiyorum bismillah diyerek ilk partı girelim

adım musa iki kardeşiz benden iki yaş büyük cansu adında bir ablam var ailemin maddi durumu eskiden pek iç açıcı değildi fakir sayılırdık babam fabrikada çalışıyordu annem gündeliğe giderek eve destek olmaya çalışıyordu yinede bir türlü düzlüğe çıkamıyorduk ben paraya ihtiyacı olan biri değildim zaten mütevazi bir hayata alıştığım için belki elime tomar tomar para verseler harcayamazdım babam çok dindar bir adamdı asla durumundan şikayet etmez şükürden ve tevekkülden asla vazgeçmezdi bende onun sayesinde namaz niyaz işlerine başladım kendi nefsimi azda olsa terbiye etmeye çalıştım sesim soluğum pek çıkmazdı ailemdende para ve yahut maddi anlamda birşey istemezdim

zaten istesemde alacak durumları yoktu hayattaki en büyük zevkim kitap okumaktı özellikle tarihle ilgili kitaplar okuduğum zaman kendimi farklı alemlerde bulurdum kitaplar benim için farklı hayatlar farklı kişilikler gibiydiler elime geçirdiğim kitaplar 2 günü geçmeden biterdi ailem benim bu halimi görünce bana belli etmeden gurur duyduklarını ilerde iyi yerlerde olacağımı düşündüklerini hissediyordum açıkçası okumayı çok sevmeme rağmen okuldan nefret ederdim özellikle öğrencilerin kafalarını yalanlarla dolduran kendi fikirlerini öğrenci zihinlerine empoze edip farklılıklara kapalı olan asalak öğretmenlere karşı ayrı bir kin besliyordum aslında öğretmenlik kesinlikle çok önem arz eden bir meslek buna hiçbir itirazım yok lakin benim gözümde sanayide çalışan bir insandanda öğrenecek çok şey var

fiziksel anlamda gerçekten kuvvetli bir çocuktum uzun bir boyum geniş bir cüssem vardı buna rağmen kavgadan nefret ederdim bu yüzden her türlü kötü olaydan uzak duruyordum adım korkağa çıksada kavgaya asla bulaşma yanlısı değildim büyük bir sabrım olduğu için kolay kolay sinirlenmiyor doğal olarak kendimi bir şekilde beladan uzak tutmaya başarıyordum hayat aynı rayda ilerlerken babamın işten atılması ile bunalım günleri başlamış oldu babam iş arıyor bulamıyor gözümün önünde eriyordu karısına ve çocuklarına istediği hayatı sunamayan bir insan olarak kendini eksilmiş ve işe yaramaz hissediyordu benim gözümde ise o dünyadaki en şerefli insandı çünkü o bizim için kendini bitiriyordu

iş konusu artık bizi iyiden iyiye tüketirken babamın zengin bir ailenin bahçesinde bahçıvan olarak işe başlaması sunulmaz bir armağan oldu dualarım kabul oldu babam tekrar hayata döndü yüzü gülmeye başladı ablam kafası çalışan bir kızdı iyi ders çalışıyordu benim aksime okula ayrı bir heyecanla gidiyor saçma bulduğum dersleri ezbere biliyor bazılarını asalak olarak nitelediğim öğretmenlere adeta tapıyordu birbirimize benzemediğimiz tek konu sadece bu değildi o mütevazi bir hayat yaşamak yerine daha iyi bir şekilde devam etmek istiyordu belkide bu yüzden çalışıyordu iyi bir üniversiteyive gitti ailem gitmemesini istesede söyleyemedi maddi durumlar yüzünden kızlarının hayatlarıyla oynamak gibi bir vebale girmek istemiyorlardı

ablam gitti masraflar hayli arttı ablam lisede olduğu gibi üniversitede çok iyi ilerliyordu kendi istediği hayata yaklaşmak üzereydi bu yüzden elinden geldiğince çabalıyordu bizde onun arkasında durup destek olmaya çalışıyorduk mutlu olmamıza rağmen artan masraflar belimizi büküyordu o sıralar amcamlarada yardım edip tarifsiz bir borcun içine girmiş olduk gittiğim şehirde bir iş bulup okul masrafımı çıkarabilirdim ama babama ihanet etmiş hissi peşimi bırakmayacaktı 4 sene boyunca ona sırtımı çevirmiş olacaktım bende sınava girdim fena sayılmayacak bir bölüm kazandım ama ailemin beni okutacak durumlarının olmadığını biliyordum o yüzden kafamda okuma fikri çoktan silinmişti bile önce askere gidecek sonrada bir işe girip aileme ve ablama yardım etmeye çalışacaktım babam benimle bir şekilde konuşmak istiyordu ama nasıl yapsın oğluna bunu söyleyemezdiki

annemle babama okumak istemediğimi söyledim neden böyle söylediğimi biliyorlardı babamı ilk defa ağlarken gördüm içim parçalandı desem yinede hislerimi anlatamam o kadar üzüldüm o kadar dağıldımki ömrümden ömür gitti gözyaşlarımı zor tuttum dışarı çıktım askerlikten sonra direk iş aramaya başladım durumumuz iç açıcı değildi amcam bize iyi bir borç takıp yüz üstü bırakmıştı sonra yurt dışında bir iş kurdu köşeyi döndü ama babamın yüzüne bakmadı buna rağmen babam kardeşine en ufak kötü laf ettirmiyor ona olan inancında vazgeçmiyordu iş bulma konusunda bende sıkıntı yaşadım bir süre umutsuzluğa kapıldım sonra şükürler olsun bir kapı açıldı yeni açılan bir alış veriş merkezinde işe başladım elimizde avucumuzda ne varsa borçları kapatmaya uğraşıyorduk yinede pek başarılı olamıyorduk

kara kara düşünmeye başladık artık öyle bir noktaya geldikki sıfıra yaklaşıyorduk talihin bir kez daha bize gülmesi gerekiyordu ama nasıl olacak ben kestiremiyordum bir çıkış yolu arıyordum artık kafamdakiler bedenimi taşımakta zorlanıyordu ablamın okulu bitirmesi tek mutluluk oldu hepimiz onu tebrik edip mezuniyet törenine gittik ablam zaten üniversiteye gittikten sonra en fazla iki üç defa yanımıza uğruyordu yazında orada iş bulduğunu çalıştığını söylüyordu yüzünü hepten göremez olmuştuk gittiğimizdede artık onun bizden koptuğunu anlamıştım farklı bir hayat yoluna girmişti ve o yolda biz sadece geçmişte kalan gereksiz insanlardan ibarettik yinede onu hayallerine ulaşmış kendi ayakları üzerinde görmek beni mutlu etmeye yetti son bir kez ona sarıldım ama onun umrunda değildi benim için ise küçüklüğümde üzerime titreyen değer verdiğim aynı kanı taşıyan kardeşime sarılmak çok farklı şeyler ifade ediyordu

artık ablamada veda etme vakti gelmişti ama bu kısa süreli bir veda değildi böyle olmadığını adım gibi biliyordum babamın amcama yakıştıramadığı gibi bende ablama vefasızlığı yakıştırmak istemiyordum malesef olacak olay bundan ibaretti o artık bizden kopmuştu umrunda değildik onun annem ve babamda bunun farkındaydı dönüş yolunda babamın kafamı okşaması ile göz göze geldik gözlerinin içinde kızıyla gurur duyan kalbi kırık bir baba görüyordum amcama yaptığı gibi ablama tek kelime kötü söz söylemedi hatta onunla gurur duyuyordu eve döndük artık sadece ben annem ve babam vardık geri kalanlar bizim için çok şey ifade eden vazgeçmek zorunda olduğumuz insanlardı kalbimdeki ateşi söndürmeyi çok isterdim ablamdan nefret etmeyi isterdim yapamadım benden ne isterse o an düşünmeden yapardım

artık bir şekilde bu yokluktan kurtulmamız gerekiyordu işten kazandığım para hiçbirşeye yetmiyordu o yüzden daha farklı şeyler denemem gerektiğini biliyordum o zamana kadar boğazıma haram lokma girmemişti cemaat işlerinede bir şekilde girmiştim açıkçası o tip ortamlardan pek haz etmem yinede çağırdıkları zaman gidemeden duramıyordum bir şekilde maddi durumumuzu öğrenmişler belli bir mebla parayı elime sıkıştırdılar parayı aldım bana hiçbir getirisi olmayacağı gayet açıktı umutsuzluk girdabında hayallerl ile boğuşurken telefonum çaldı bilmediğim bir numara arıyordu ilk başta kararsız kalsamda açmaya karar verdim

gelen bir bayan sesiydi ilk başta kim olduğunu hatırlayamadım lise yıllarından çok az muhabbetim olan irem adında bir arkadaşımdı benim numaramı bulmasına şaşırdıysamda sormaya gerek duymadım birşeylerden bahsediyordu lise yıllarından arkadaşlar ile birlikte bir parti olduğunu söyledi lise yıllarında yüzlerine bakmayıp muhabbet etme gereği duymadığım mahlukatlarla liseden sonra neden buluşmak isteyebilirdimki doğal olarak hayır dedim zaten kafam o kadar bulanıktıki hayatıma renk getirecek herhangi bir şey olacağını hiç düşünmüyordum irem orta boylu kumral uzun saçları olan güzel bir kızdı bu kızla nasıl tanıştığımı hatırlamıyordum bile zaten bizim sınıfımızda değildi ama nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde lisedeyken bu kız bana oldukça yakın davranmaya çalışıyordu

günler aynı şekilde geçiyordu en ufak bir umut yoktu ve böyle giderse saplandığımız bu bataklıktan kurtulmak imkansız görünüyordu açıkçası bende umudumu çoktan kesip olacakları izlemeye karar vermiştim umudunu kaybetmek en büyük yenilgidir ama şartlar karşısında pes ettim tek yaptığım şey dua etmekti daha fazlasını yapmak konusunda ne güç nede umuda sahiptim işten yorgun bir şekilde geldim yatağa uzandım uykuya dalmak üzereyken kapı sesiyle ayağa kalktım evde kimse yoktu kapıya yöneldim gelen büyük ihtimalle komşulardan biri diye düşündüm deliğe bakmadan kapıyı açtım beklediğim gibi mahalle arkadaşlarımdan biri halı saha maçına çağırdı bu halde maçı düşünecek halim olmadığı için hayır dedim yatağa geri döndüm bir dakika sonra tekrar kapı çaldı yine aynı kişi gelmiş olmalıydı

uykum dağıldığı için biraz sinirli bir şekilde ayağa kalktım kapıyı açtım karşımda iremi görünce ufak bir şok yaşadım liseden sonra onu hiç görmemiştim hatta siması bile aklımda net bir şekilde belirmiyordu görünce eski günleri hatırladım bana karşı çok sıcak davranan bir arkadaştı benim soğuk davranışlarıma rağmen hiçbir zaman ılımlı yanını terk etmemiş sanki bu çekingen yapımı benden iyi biliyormuşçasına beni değiştirmeye uğraşıyordu tabiki boşa kürek çektiğinin farkında olmaması üzücü bir durumdu o benim kabuğumu kırmadı bende onunla samimi bir iletişim kurma konusunda ufakta olsa bir adım atmaya tenezzül etmedim onu gördüğümde aklımdan böyle birsürü şey belirmişti sanki lise yıllarıma dertten uzak ailemle huzur içinde yaşadığım yıllara dönüş yapmıştım tabi o günler artık bana çok uzaktaydılar

iremde benim gibi hayallere dalmış olmalıydı gözleri bana bakıyordu lakin çok farklı yerlere gitmiş değişik hayallere kapılmış gibiydi ilk kendime gelen ben oldum sıcak bir şekilde selam verdim benim sesimle iremde kendine gelmişti selamıma karşılık verdi onu görünce içimde büyük bir mutluluk belirdi bazı insanlar vardır hiç ummadığınız anda karşınıza çıkar sizi en kötü durumlarda dahi gülümsetip mutlu etmeyi başarırlar iremde bu konumda benim için yıllar öncesinden kurtulup tekrar hayatıma giren bir dost eli gibiydi ayak üstü birkaç dakika konuştuk içeri davet etmeyi isterdim ama buna çekindim aileden biri geldiği zamanda hoş bir durum olmayacağının farkındaydım irem ise sanki benden daha önce bunları düşünmüşçesine dışarıda dolaşmayı teklif etti lisede olsa hiç düşünmeden hayır derdim telefonda aradığı zamanda hayır cevabını düşünmeden vemiştim iremi karşımda görüğüm zaman ise çok farklı duygulara kapıldım o teklif etmese ben birşeyler yapmayı teklif edebilirdim

üstüme birşeyler giyip dışarı çıktım lisede biraz bol giyinirdim ileriki zamanlardada bu huyum değişmedi irem bu konu hakkında birkaç espiri yaptı bozulmak şöyle dursun anlamsız bir şekilde mutlu oldum beni hatırlayan yaptığım davranışları hatırlayan insanların olması benim için büyük bir nimetti artık maddi konular dışında en ufak manevi sözler hareketlerin beni sevindirdiğini fark ettim duygusal biri olup çıkmıştım bir kafeye gittik eski günler hakkında konuştuk lisede sergilediğim tavırların aksine artık sıcakkanlı davranmaya gayret ediyordum iremde bendeki bu değişikliği fark etmiş olacakki konuşmak için daha istekli davranıyor böylece aradan geçen yıllar sonucu oluşan soğuk duvarı kolay yıkıyorduk ona maddi sıkıntılarımızdan bahsetmeyi çok isterdim yardım etmesi için değil sadece dinlemesi için içimi döküp rahatlamak istiyordum aramızda oluşan sıcaklığa rağmen bu konuları açmak için çok erkendi

açıkçası o zamana kadar irem hakkında çok fazla şey bilmiyordum nerede okuduğu neler yaptığı hakkında en ufak bir fikrim yoktu sadece zeki bir kız olduğunu düşündüğüm için güzel bir yerde okuduğunu tahmin edebiliyordum tahminimde yanılmamıştım güzel bir bölümde okuyordu ve anladığıma göre onun için herşey tıkırında gidiyordu zaten yüzündeki o mutlu gülümsemesi bile bunu belli etmeye yetiyordu alıcı gözüyle baktığım zaman ne kadar hoş ve sevimli bir kız olduğunu fark ettim sonra birden bu düşüncemden çok utandım bana samimi bir dost olarak yaklaşan bir kız hakkında bu tür fikirlere kapılmak çok nahoş bir durumdu o yüzden bu düşüncelerimi kafamdan atmaya çalıştım lakin ne yaptıysam başarısız oluyordum iremden çok etkilendiğimi biliyordum bir şekilde bu histen kurtulmam gerekiyordu zaten bu kadar sefil bir hayatın pençesinde dipten kurtulmaya çalışan biri olarak kendi yolunu çizmiş sağlam bir geleceği olan bu kızı hak etmiyordum o çok farklı yerlerde olmalıydı işte o zaman ablama biraz hak vermiştim bizden uzaklaşması çok anlaşılmaz bir durum değildi sonuçta 4 sene boyunca canını dişine takıp daha sonra bu rezil hayata geri dönmesi akıl karı bir iş değildi mutlu bir hayatı hak ediyordu bu hayatta biz ona ayak bağı olmaktan başka ne işe yarardık

irem konuştukça ona karşı içimdeki tarifsiz sevgi dahada büyüyordu işin kötüsü bunun sonu yok gibi görünüyordu ilk defa bir kadından etkilenmiş anlam veremediğim duygulara kapılmıştım saatlerce onu dinlemek bile benim için çok zevkli bir meşgale olurdu uzun süre konuştuktan sonra telefonda yaptığı teklifi tekrarladı bu sefer hayır demem imkansızdı evet dedikten sonra ireminde heyecanladığını hissettim acaba oda bana karşı birşeyler hissediyormu diye düşündüm imkansız gibi görünsede o ana bu fikir beni hayata bağladı kendimi çok kaptırdım bir hafta boyunca sıkıntılarımdan sıyrıldım kafamda sadece irem ve ona bağladığım duygular vardı engel olmayı bırakıp kendimi bırakmıştım sanırım bir kadına aşık olmuştum ne olduğunu tam olarak kavrayamasamda hayatımdaki sıkıntıları unutturan bir kadın başka anlamlar ifade ediyor olamazdı o gün geldiğinde giyimime özen gösterdim ailem bendeki bu anlamsız mutluluğu fark ettiler ve çektiğimiz onca sıkıntı içinde beni mutlu görmeleri onlar içinde mutluluk kaynağı oldu

partiye gittim büyük bir kafede lisedeki tüm arkadaşlarımı gördüm hayatlarından memnun gibi duruyorlarda kimbilir belkide onlarda borç batağına saplanmış kandaşları tarafında unutulmuş olabilirlerdi bunu bilmek imkansızdı sonuçta bende o günlerde hayata gülümseyip mutlu olmayı başarabiliyordum dışarıdan gören bir kişi çok güzel bir hayat yaşadığımı düşünebilirdi heyecanlı bir şekilde iremi görmeyi hayal ediyordum geçen bir haftada buluşmasakta telefondan konuşma fırsatımız olmuştu bu bile benim için yeterli bir mutluluk sebebi olmuştu irem çıkageldi zaman durdu aklımdaki bütün düşünceler bir anda yok oldu sadece iremin nefes kesen güzel gülümsemesini izliyordum o kadar güzeldiki sıcak bir şekilde bana sarıldı kafamda o kadar çok hayal kurmuştumki iremin kız arkadaşım olabileceğine sağlam bir şekilde inanmıştım

iremle konuşmaya dalmışken yanına bir erkek geldi ireme arkadan sıkıca sarıldı ve boynundan öptü o an neler hissettiğimi bilmiyorum hayal kırıklığından çok daha öte şeyler olduğunu söylemekle yetineceğim zaten istesemde o duygular tasvir edemem edecek birisinide tanımıyorum iremde ona karşılık verdi erkek arkadaşı vardı birkaç dakika normal bir şekilde davranmaya çalıştım dışarı çıkıp nefes aldım irem arkamdan geldi kötü göründüğümü söyledi biraz midem bulandı gitsem iyi olacak dedim fazla zorlamadı bana veda edip içeri girdi ben arkasından bakmakla yetindim yürümeye gayret ettim beynimi kontrol etmekte güçlük çekiyordum karşımda park vardı birkaç adım attıktan sonra yere yığıldım yerden kalkmak istemiyordum hoş kalkmak istesemde kendimde o gücü bulamazdım gökyüzüne baktım o an ölmeyi dahi düşündüm yaşamak benim için gereksiz ve bir o kadarda anlamsızdı daha fazla dibi görmek imkansızdı daha fazla mutsuz olamazdım daha kötü bir hayat yaşayamazdım daha çok fakirlik göremezdim

birkaç saat orada hiçbir tepki vermeden yattım kendimi ölü gibi hissediyordum zar zor ayağa kalktım eve gittim zaten aileminde morali yeterince bozuktu bu yüzden üzüntümü belli etmemeye çalışarak odama kapandım o an kendimi çok işe yaramaz ve sevilmeyen biri olarak hissettim belkide bir kıza bu kadar bağlandığım için suçlu olan bendim sonuçta kız bana umut vermemişti kendi kendime ben umutlanmıştım o yüzden ireme kızma hakkım yoktu ertesi gün yine işe gidecektim o yüzden uyumaya çalıştım ama nafile bir ara içim geçti alarmın sesiyle kendime geldi dışarı çıktım çok sıcak bir hava vardı normalde yolu uzattım bol bol yürüyüp kafamı dağıtmaya çalıştım