içinde yaşadığım beton yığınını sulayıp ona can vermeye çalışıyor sanki, geceleri camı açtığımda gelen buram buram baca dumanının yerini hafif bir toprak kokusu alıyor. içimde birikip birikip ağızda büyüyen bir lokma misali yutulmayan dertlerime yetmeyen gözyaşlarım gibi yağmurlar benim için ağlıyor, benim gibi hep içinde biriktirip, geceleri sessizce ağlıyor...
Her damla buluttan ayrıldığında yaptığım iyilikler geliyor aklıma, yere düştüğünde ise işlediğim günahlar;bir fenalık kaplıyor kalbimi diğerlerinden mi koruyor kendini yoksa diğerlerini mi?

Sana nasıl üzüldüm anlatamam beton kent çocuğu daha toz kokusuyla toprak kokusunu ayiramiyosun