et bakalım.

gibiş sokuş yok adam gibi laf hmm sözlükte konuşabilen maymunlardamı vardı

eşimle evliliğimiz üstünden 2 yıl geçmişti.
zaten nahoş yollarla , ailemize söylemeden , rızalarını almadan evlenmiştik.
allah'ın sopası yok.
büyüklerimizin rızası olmadan evlendik.
cezamız gecikmedi.
çocuğumuz olmuyordu.
birbirimizi çok sevdiğimiz için bu işin üstüne çok gitmedik.
sorunun kimde olduğu hiç önemli değildi.
çocuk olmasa da olurdu , kaderde yokmuş demek ki.
birbirimize yeteriz , aşkımızla yaşlanırız sakin sakin ölürüz diye düşünüyorduk.
böylece 1 yıl daha geçti.
artık evliliğimizin 3. yılındaydık.
arkadaşlarımız , dostlarımız çoluk çocuğa karışmışlardı bile.
misafirliklerde konusu açılıyor , geçiştiriyorduk.
utanma , asla neden utanalım.
olmuyor işte elimizde değil.
ama yaşımız geçiyordu , yaşlanıyorduk, bir ömür yalnız mı geçecekti.
tekrar denedik , olmadı.
artık ikna olmuştuk allah bize çocuk nasip etmeyecekti.

uzun düşünmelerden sonra tüp bebek yöntemini denemeye karar vermiştik.
2 yıl koskoca 2 yıl yemedik içmedik para biriktirdik.
5. yılımızda tüp bebek için yeterli paramız olmuştu.
denedik.
oldu.
çok mutlu olmuştuk , bizden mutlusu yoktu.
karımın elini soğuk sudan sıcak suya sokmuyordum.
hayatımız düzene girmişti , çocuk için hazırdık.
3.ay kontrolü için randevumuzu aldık.
doktora gittik.
herşey çok iyiydi.
ultrasonda birşey belli olmuyordu.
sadece yonca şekli görüyorduk. orda aklımıza geldi , doğuma kadar kızımıza yonca kız diyecektik.
kontrolden çıktık.
vakit akşama yaklaşmıştı.
eve dönerken kaza yaptık.
ambulansı aradılar , bacağım kırılmıştı
ama umrumda değildi eşimi ve yonca kızı düşünüyordum.
bayılmışım.
gözümü açtığımda servisteydim, bacağım alçılı.
hemen eşimi sordum.
iyi dediler.
şükrettim.
yonca kızı sordum.
sormamla beraber anladım.
o mutlu günün sonunda yeşil gölgelerle umuda doğru yol alırken , ay tutuldu gece , zaman durdu.
bir pembe kurt gibi gitmişti yonca kız.
kız gibi pembe ve kurt gibi dimdik , onurlu bir o kadar da hüzünlü.
gitmişti.
sinir krizi geçirdim .
bayılmışım.

bu travmayı atlatmamız kolay olmadı.
artık tamamen umudumuz bitmişti.
çocuğumuz olmayacaktı.
8. yılımızda ben 34 eşim 32 yaşımızdaydık.
yağmurlu bir mayıs akşamında gece matinesinden çıktık.
arabamıza doğru giderken yeşiller içinde o tatlı kızı gördük.
adın ne dedik
-yonca.
o an birbirimize baktık.
adeta kanımız donmuştu.
yeşil gölgeler altında kaybettiğimiz yonca kızımız aklımıza gelmişti.
eşim kendini tutamadı ağlamaya başladı.
kıza , annen nerede neden bu saatte yağmurda bekliyorsun diye sordum.
annesi, sen burda bekle baban seni gelip alacak demiş , sabah saat sekizde.
anlayacağınız kız sabah sekizden akşam 9 a kadar sokakta kalmış.
hemen kızı alıp polise zütürdük.
hemen araştırıldı.
anlaşıldı ki kızın babası kumar borcu dolayısıyla intihar etmiş , aynı gecenin sabahı annesi kızı parka bırakıp kaçmış.
yazık nasıl zor durumda kaldıysa.

kızı prosedür gereği çocuk esirgeme kurumuna zütürdüler.
biz takip ettik.
yerini öğrendik.
kız tam 2 yıl 6 aylıkmış.
yani kızımızı kaybetmeseydik o da şimdi 2 yıl 6 aylık olacaktı.
biz 2 ay boyunca hergün kuruma gidip gelerek yoncayla ilgilendik.
ben eşime
-yoncayı evlat mı edinsek dedim.
cümlem bitmeden evet dedi.
gözleri parlamıştı.
önceden bu konuyu düşündüğü belliydi.
ama o travmadan sonra karar verememiş demek ki.
ben bu öneriyi sunduğumdan 15 dakika sonra evden çıkmak için hazırdık.

rezerved

Ağlattın bin