cümleten iyi geceler.

https://www.youtube.com/watch?v=h5mx8S_YMf0

Bugün işe giderken çalıyodu paylaşayım dedim

Hala işteyim yoğun biraz bugün erken dönebilirsem yazarım

https://www.youtube.com/watch?v=lq7dG5ttkFk

Ooooof Beşiktaş

Beyler iş yüzünden oldu bu ara ama uzun ara yok artık

https://www.youtube.com/watch?v=VRP8cwlqm7s

https://www.youtube.com/watch?v=NiuV0qKPNd8

iyi geceler. ..

işim çok zor benim
Yüreğimin işi yalnızlık caddesi
Elim yüzüm kir pas değil ki
Sevdanla kirli
işim çok zor benim
Her sabah erkenden kalkıp
Seni seviyorum

Ulan yazarken kimse ses çıkarmıyo mecburen ara verince direk sövüyosunuz

Yoğunluktan fırsat bulamıyorum bu aralar ama hep soyledigim gibi yarım birakmıycam hikayeyi. Az sövün lan. Hadi Allah a emanet.

Ulan ne sövmüşsünüz amq.

https://www.youtube.com/watch?v=yeF66vmeZyY

Gelicem.

https://www.youtube.com/watch?v=AYzorQUDJhw

Hayırlı ramazanlar gençler...

https://www.youtube.com/watch?v=2uFtwsv53ZM

Yazdan kalma havasıyla sonbaharda yazma isteği, mevsimin geçişliliğinden cümlelere geçme isteği hep ağır basmıştır bu havalarda. Ne üşürsün ne ısınırsın. Ne kalın giyebilirsin ne ince. Böylesine yavşak bi mevsimdir aslında sonbahar. Bu yavşaklığın da insana yansıması olacak gayet doğaldır.

Yazmak büyük bir şizofrenidir derler. Hep büyük adamlardan büyük laflar duyduk. Kullanmaya utandık çoğu zaman. Ama o büyük adamlar hiç bi zaman iyi adamlar olmadılar. Aksine hep berbat insanlardı. Cümleden cümleye atlamak, konudan konuya alakasızca geçmek analitik zekadan mı yoksa abuk sabuk bi manyaklıktan mıdır bilinmez. Ama bu aralar huyum bu sanıyorum. Her şeyi yarım yaşama alışkanlığımızdan da olabilir şimdi tam anlamıyla anlamlandıramadım hiçbişeyi.

Yazıyorum tekrar. Her ne sebepten olursa olsun, her neyin hatrına olursa olsun yazıyorum. Okunsun okunmasın diye diil, beğenilme dürtüsüyle de diil. Dedik ya tamamen şizofreni. Şizofreninin en büyük terapisi yazmaktır diyenleri de okudum. Şizofreni dediğimiz hastalık zaten her insanda olan ama bunu ne kadar bastırabildiği ile bağlantılı olan bi durum bence. Herkes kendisiyle konuşur. Ulan kız ne kadar güzelmiş, yavşağa bak kıza nasıl yazıyo, ulan şu güzelim kızın yanındaki öküze bak ne gibik bi hayatımız var gibi düşünceleri çoğu zaman aklımızdan geçiriyor, kendimizle sessizliğe mahkum ettiğimiz varlıkla ilişkilendirmiyoruz. Ben yazıyorum o düşünüyor. Sen okuyosun bazen bi hayalde buluyosun kendini. Bazen gözlerinden damlalar süzülüyor çok sevmiş diye…

Çok sevdik, sevdiğimiz kadar yazmadık. Sevdiğimiz kadarını yazsaydık esas o zaman dünyada yazılmamış, söylenmemiş söz kalmazdı sanıyorum. Sevdiğimiz kadar söyleyemedik bile sevdiğimize sevdiğimizi. Zaman geldi duvarlara yollara yazdık, zaman geldi ergence hareketlerle defterlerin arkasına. Bazen de hiç yazmadık. Kendimize söylemeye bile korktuk. Ama sevdik. Çok sevdik. Belki de bizi sevenlerin hiç sevemeyeceği kadar, hiç o kadar sevilmeyeceklerini bildikleri kadar sevdik.