“
Merhaba Nalan;

Bugün isminin tersten ve düzde okunuşunun aynı olduğunu farkedip, çok büyük bi icat yapmışçasına sevinen çocuk gibiyim. Lise dizilerinde aşkı tarif ederlerken “hani içinde kelebekler uçuşuyo gibi” derler ya sanki öyleyim. Ya da bilmiyorum gerçekten öyle mi?

Ne düşündüğümü ne hissettiğimi de çok kestiremiyorum bu aralar. Zaten hiçbi zaman dengeli bi adam olamadım bunu da belki biliyosundur. Ama bu ara daha bi garip. Herşeyden kopuk ama bi o kadar da herşeyin içindeyim. Sen benimle bir olup biz olmak isterken ben sanki seninle “sen” olmak istiyorum. Seni yaşamak, seninle nefes almak, seninle olmak. Anla işte sen olmak sen de var olmak sende kaybolmak.

Oooff nalaan şimdi de liseli mektupları yazıyorum bak. Google’a mavi yazsan ilk önce sen çıkacaksın gibi. O maviye can veren gözlerine bakmak bi ömür. Yok yok bi ömür demek benim için fazla tutarlı sanırım. Ben yarım yaşamayı severim bunu da bilir misin nalan?

Yarım yaşarım ki herşey güzel kalsın anılarımda. Hafızamın bi köşesinde, gönlümün derinlerinde hep yarım yaşanmışlıklarla dolu güzel anılarım vardır. işte onlara ayrılığın kötümserliğini bulaştırmak zulüm gelir bana. istiyorum ki hiçbişey taka sarmadan önce öylece kalsın. Hani zamanı durdurmak gibi düşün. En güzel anda, zirvede kalsın. Bu yüzden sevmiyorum birşeyin tamamlanmasını. Tamamlandığında ya ayrılık hüznü vardır, veda vardır. Ya da ölümün dayanılmaz ağırlığı çöker insanın yüreğine.
Nalaan, durmadan sonundaki a harfini uzatarak teleffuz etmek istiyorum ismini. Bana daha hoş sada geliyor nedense. Daha içten. Sana nalan diye seslenmek adını dilimden düşürmeden yaşamak, aldığım her nefeste nalanı hissetmek istiyorum sigara dumanından kararmış ciğerlerimin bronşlarında.

Nalaan, ismin ağlaya feryad eden anldıbına geliyor onu da biliyorum. Ofise ilk gelip tanıştığımız gün var ya o gün ne demekmiş diye merak edip aratmıştım internette. Neyse onu boşver de nalan ağlattım mı seni bilmeden? Benim yüzümden isminle müsamma olduğunu hissettirdim mi? Ben yaparım biliyorum bazen ağlatırım her erkek gibi bi kadını. Yok yok kötü triplerine girmiyorum yine. Sana rol yapacak, cool takılacak dermanım da yok artık zaten. Ben kadın ağlamasına gerçekten dayanamıyorum be nalan. Kadınlar hep içten ağlıyo sanki. Kadınlar ağlarken yanaklarından süzülen gözyaşlarıyla birlikte yere sanki kendilerinden birşeyler de düşürüyolar. işte bu düşenlere ben kahroluyorum içten içe. Ama sistemin taşlaştırdığı, merhametsizleştiği ben artık umursamazken bunları sen geldin bana.

Nalaan, küçük kız, masum kız. inan bana kadınlığınla değil o içten, o masum, o tertemiz gönlündeki sevdana kurdum tm hayallerimi. Evet hayal kuruyorum artık belki de tüm dalgınlıklarımın sebebi budur bilmiyorum. Hep kadınların önemli bi soru karşısında bilmiyorum cevabını yapıştırarak büyük gizemler yaratmalarından nefret etmişimdir ama artık bende bilmiyorum be nalaan…

Nalaan, keşke ağlamasan be nalan. Keşke üzülmesen. Keşke mutlu olsan da ben mutluluğunu izleyerek, o içten gülüşünün her anını yavaş çekim hayatta izleyerek bu anlamsız koşuşturmacanın ortasında senin mutluluğunla tatsam mutluluğu artık. Ama nalan dedim ya sen ağlamasan.
Ben artık kirlenmiş olduğumu hissediyorum sana her baktığımda. Hani kirliyle temizi yanyana koymazsınki kirli olan temize sirayet etmesin. Öyle bişey benim çekincem. Yok yok ben kötü değilim inan sen çok temizsin aksine. Olmaması kadar temizsin. Sen çabuk gösterirsin be nalan üzerindeki kiri. O güzelliğine gölge düşer nalaan. Gölgelerin içinde sana da sıçrar o masumluğunu kaybettirip seninle, o berrak mavi gözlerinle renklenen dünyayı daha fazla kirletiriz. Nalaan be çocuklar ölmesin. Ama seninle çocuğum olsa bu dünyada. Dur dur burayı okumadın varsay. Biliyorum senin mavi gözlerinde bı parıltı olmuştur şimdi. Sakin ol bunu okumadın.

Nalaan biz oluruz belki de, ben “sen” olabilir miyim. Sen bana sirayet edip sana benzetebilir misin beni. Yoksa ben de seni herkes gibi mi yaparım sonunda bu hikayenin. Hiç okuyamayacağın mektuplara mı dökerim içimi en sonunda. Off nalan şimdi aklıma geldi mektup aslında bir nevi şizofreni. insana karşısında hitap ettiği varmış hissi yaratıyo. Yazdıkça yazası daha doğrusu konuştukça konuşası geliyo. Ama ben konuştukça senin o güzeller güzeli gözlerinde sürekli partıltılar yaratıp sonra o parıltıları umutsuzluğun pençesine bırakmaktan da nefret ediyorum. Ne çok nefret ediyorum di mi?

Nalaan herkesin gönlünde bi güzel vardır bilir misin? Tabi bilirsin sendeki benim söylediğine göre.

Nalaan benim güzelim sen misin?”