Her geçen gün Türkiye Cumhuriyeti daha çok eriyor. 1950'den bu yana adam akıllı yöneticilere hasret kaldık (Ecevit, Erbakan belki Tansu Çiller) Eskiden fakir ama gururlu bir ülkeydik. Şimdi hem fakir hem de gurursuz. Neyimiz kaldı verilmedik? ABD pyd terör örgütüne helikopter bile gönderdi. Neden hala uyuyoruz bilmiyorum. Doğudaki k*rtdistan özerk yönetimi 1. parça ve bu parçanın 2. kolu olan Suriye bizim de dahil olmamız şeklinde ABD ve Rusya yardımı ile tamamlanıyor. 3. Parça iran ve iran'da abzürt elektrik kesintilerinden dolayı çıkan iç bölgesel isyan gün geçtikçe artmaya başladı. Sıra bize çok yaklaşmadı mı? Hala kahkahalar atarak yaşamamız anne babamızı çevremizi bilinçlendirmememiz artık hepimizin birer köle haline geldiğini göstermiyor mu? Şuan hayatımızdan çok memnun değiliz. Okumayan gençler de okuyan gençler de işsiz. Kimsenin cebinde para yokken iktidar yanlısı herkes deli gibi para basıyor ve biz milli benliğimizi artık yitirme noktasına geldik. Hatırlar mısınız bir şehit haberi geldiğinde Şehitler Ölmez Vatan Bölünmez sloganlarını? Artık nerede? Ya da ilk şehit verdiğimiz de Türkiye'nin ayağa kalmasını? Şimdi sadece alt yazı ile bildiriliyor belki 10 saniye de açıklaması yapılıyor. Yanlış yolda kafamız zütümüze sokulmuş bir şekilde bayır aşağı tekerlek misali yuvarlanıyoruz. Ne önümüzü görebiliyoruz ne de kendimizi durdurabiliyoruz. Yolun sonuna geldiğimiz de belki kafamızı zütümüzden çıkaracağız. O zaman da derimiz de ki deliklerden etlerimiz de ki kegiblerden kemiklerimiz de ki kırıklardan bir başlangıç ya da bir kurtuluş mücadelesi verebilir miyiz ayağa kalkıp tekrar yürüyebilir miyiz? Pek sanmıyorum. O günler Vatan Bölünmez diye haykırıldığı günlerdeydi.