gibtir git amk kaşarı.

Anlat. Dinlerim ben.

yazmamalısın

yazmamalıydın

Sevgi pötürcüğünün burda ne işi var amua

adam muallak beyler kaçın

Lisenin ilk başları normal falan gidiyor tanışma bilmem ne yurt ortdıbına alisiyoruz, evden uzagiz bi de ben severim evi falan haliyle zor oldu. Neyse sonra baya sevdim okulu alıştım. Haftasonları eve donuyoruz üst dönemden bi kızla o da bizim orda oturuyor birlikte gidiyoruz. Birden yanımıza biri geldi selam falan verdi bi baktım üç üst dönemden bir çocuk. Tabi beni bi korku aldı ulan konuşmuyorum bir şey demiyorum tüm yol öyle geçti. Sonra gel zaman git zaman sürekli yol arkadaşı oldu bize adı Can olsun. Muhabbet ilerledi falan baya sonra bi gün yine gidicez beraber üst dönemden bir çocuk daha geldi. Elinde de uykusuz dergisi var bu Can mali aldı dergi okudu tüm yol konuşmadı. Ama nasıl sinirleniyorum delirdim. Neden konuşmuyor nerden çıktı bu dergi falan diye. istemsiz sinirlendim, sonra içimden diyorum lan sanane konuşur konuşmaz işte o an dedim aha gidiyorum ben ...

Tamam beyler kızmayın ben yazıyorum yine de belki fikriniz değişir

Sonra harbi gittim o anı hissebiliyorsunuz yani içinize bir şey düşüyor böyle değişik bir his bana göre. Bi geldi zaten o 4 yıl oldu hala ayni. Neyse işte bu üniversite sınavına girecek zamanlar son haftası okulda rapor almış gelmeyecek bir daha. Son kez beraber eve döndük ama ben kahroluyorum, caktirmiyoruz tabi ki. Başarılar falan bilmem ne gitti bu ben arkadan mal gibi baktim. O hafta sınava girdi sonra okula geldim tenefuste merdivenlerden bi indim bahçede. Ulan o an neler hissettigimi anlatamam fenaydi. Sonra yine yolculuk tabi ki. Bi sene böyle peşinden gezerek sınıfını izleyerek saçma sapan geçti. Mezuniyet günü geldi bunlar gidicek artık diyorum ulan son görüşün olcak bu falan ama elden ne gelir insan asosyal olunca. Mezuniyet günü de oda arkadaşım fena hasta yukarıda yatıyor arada bunun yanına çıkıyorum falan camdan bi baktım dans ediyor bu bi arkadaşıyla. Bende camdan izliyorum, camdan kendimi atmamak için zor duruyorum. Mezuniyet bitecek tam gidecek bunlar ben hala aglamadım şaşırıyorum kendime. Sonra Can bi arkadaşına sarıldı böyle uzaktan çok duygusal bi andı o anbasladim ağlamaya olayın ciddiyetini kavrayamamisim o zamana kadar herhalde. O gece hiç susmadım sabaha kadar ağladım. Tam gitmeden önce ben tabi mezun olacak insanlardan daha çok ağlayinca göze battım. Geldi yanıma neden ağlıyorsun dedi. Bende sen gidiyorsun ya diyemedigim için bizim Mezuniyete az kaldı ondan dedim işte beyin olmayınca bende sacmalamisim...

Sonra gitti. Bi daha tam bir sene görmedim lan bir sene. Kocaman bir sene. O arada tabi diyorum bitti ya bu iş tamam, nasıl olsa karşıma çıkmayacak falan, unuturum gider. Keşke öyle olsaydı olmadı. Bir sene sonra okula geldi ziyarete. Tüm gün camın önünde bekledim geldi konuştuk azcık ama adam neler diyor ben neler düşünüyorum. Aklının ucundan geçmez onun. Sonra yine gitti. Yine bir sene görmedim ulan bir sene. Evinin oraya gittim sırf görürüm belki karsilaşiriz diye, takilabilecegi mekanlara gittim yok bir kere denk gelmedik. Yine bir sene görmedim kocaman bir sene. Bu sırada başka insanlar çıktı karşıma hoşlanan, seven vs. ama hiçbir zaman kabul etmedim. Çünkü onun yerine kimseyi koyamazsin gerçekten seversen, bana göre tabi. Yine bir sene sonra okula geldi ben yine saçma sapan bakakaldim, elim ayağım dolandı. Yine gitti. Yine kocaman bir yaz geçti yine yok yine yok. Bi tesadüf olmalıydı diyorum ya o kadar ortak noktalar var ama yok. Yine bir sene görmedim, konuşmadım, sevdim

Üç yıl işte böyle geçti, bomboş. Son sene dersaneden çıkmışim eve donucem, otobüslerin oraya gidiyorum. Uzun bi yol o da böyle birden karşıdan bi baktım malum kişi geliyor bana doğru. Harbi film sahnesi gibiydi etraf bulaniklasti o görüntü net. Baktım böyle suratına bi sn falan sürdü geçti yanımdan. Arkasından bakıyorum böyle alık alık. Hemen karşıya geçtim güya takip edicem. Aradım hemen arkadaşları dedim koşun böyle böyle. Onlarda eve dağılmamis allahtan hemen buluştuk tabi araya mesafe girmiş. Kostuk bulduk sonunda. Uzak mesafeden takip ediyoruz arada duruyorlar bankamatiklerin önünde biz de mağazalara giriyoruz. En sonunda bi mekanda oturduklar. Bizde yanlarına gitmeyi düşünüyoruz. Ben diyorum işte kesin gidelim cok güzel konusucam bilmem ne tamam dedi arkadaşlarda gidelim konuş hani. Ulan bi gittik ben iptal bir şey soruyorlar hıhı falan sesini bile zor çıkarıyorum. Ayrıldık yanlarından millet sövüyor bana tabi. Neyse işte sonra araya yine baya uzun bir süre girdi, yine hiç bir şey değişmedi. Söyleyemem vazgeçemem. Bunu buraya bırakıyorum umarım bi zaman gelir unutmuş olurum hayatıma devam ederim. Bıktım lan bıktım artık imkansızı sevmekten.