yazları sevmiyorum

benim gecmisim de belli gelecegimde.

iniyorum sevilaya, korkarak, acıyor kapıyı bu sefer 2. seferde, korkmadan, cünkü biliyor kocası gelmeyecek, cünkü sevgilisinin yanında. biraz daha toparlamıs kendisini, ama ne fayda. o da görüyor artık gelecegini, gecmisini. mutfakta oturuyor olmalı ki, tekrar yürüyor salınarak mutfaga.o koruya bakan, uzun cam giydirmeden dısarıya bakıyor. ormanın tüm dramasını, romantizmini ve suskunlugunu cekiyor içine. yırtık kıyafetlerini cıkarmıs, dus almıs belli ki, silmek istemiş o lekeleri yüzünden vücudundan. ama silinir mi kardeşim...

oturdum karsısına, bir ona bakıyorum bir sokaga, ormana, ama belli etmek istemiyorum ona baktıgımı. sonra aniden kalkıyor, umutsuz oldugunu belli etmemek için, acıkmadın mı sen de ya diyor. insan kötü durumlarda aclıgını bile hatırlamaz, en temel ihtiyacını. bazen nefes almayı bile unutur. annemi kaybetmenin acısını yasadıgım o günlerde, günlerce birşey yiyememiştim, istememiştim. ama insan bir süre sonra yiyor, mecbur kalıyor, elden ne gelir, yemek yedikce de alısıyorsun kayıplara, acılara, ölümlere. artık hayatını sıradan yasamaya baslıyorsun. ama beyin öyle mi kardesim, ne acıkır ne birşey yapar, unutmaz gecmisi, onun için hiç sıradan birşey olmaz. her gün hatırlatır sana sıradan yasamadıgını, acıları, öfkeleri ve de sevincleri...

annenin mekanı cennet olsun kardeş allah rahmet eylesin ağlamaklı oldum :(

makarna yapayım diyor, kabul ediyorum, mutlu görünüyor en azından o durumda bile, öyle olunca ben de biraz seviniyorum tabi. fiyonk makarna yapmıs,ohh en sevdigimden, ama bilmiyor o cok sevdigimi. nereden bilecek.
makarnasıyla, sosuyla,yoğurduyla yiyoruz, unutmusuz olanları. ama ya yemek bitince tekrar hatırlatmıyacak mıydı gecmisimizi, o gün hatırlamadık, belli etmedik. zaten yemeği yedikten sonra, bulasıkları yıkama derdine düşmüştüm, bi de ona mı yıkatıcaktım 2-3 tabak şeyi. ben onu yaparken,o da beni izliyordu sanırım, kafamı kaldırıp bakamadım bile, cünkü yine bürümüştü o utangac, cekingen halim. artık uzun degildi 180lik sevilay abla, eskiden yüreği gibi kocaman biri sanardım onu, meğer ben daha kocaman olmusum 23 oldugumda. ondan uzundum artık, ondan güclü. roller degişmişti artık. bunu ayagı kalkıp yanıma geldiğinde hissettim, artık üstündüm ondan fiziksel olarak, 32 yasındaki sevilaydan. uzundu ama öyle solak insanlar gibi, kazma degildi afedersiniz. elini kolunu koyucak yer aramıyordu yani. vücudu rahattı, tasıyabiliyordu, yabancı durmuyordu vücudunda. bana göre hatta ufacık, minyon bi kızın tasıdıgı vücutla esdeğerdi, aynı esneklikte, aynı durustaydı. sağ elimle, dirsegim arasındaki o kısmı tuttu sol eliyle, iyi ki varsın dedi. cok samimiydi, kafamı eğdim, cekindim yine. ve yine utandın mı yaa diyerek eliyle sacımı karıstırdı, ufak cocuk sever gibi, güldü saatler önce yasadıgı seyleri unutarak...

artık cıkayım dedim, yedik, bulasıkları da yıkadım, daha n'apabilirdik ki, peki dedi, iyi ki geldin, bak ben canımı sıkmıyorum, sen de öyle yap dedi. onayladım kafamla,ama nasıl canımı sıkmayabilirdim ki. ben ne kocan tarafından aldatılmana üzüldüm, ne yüzündeki şişkinliklere. ben gecmisimin bir parcası olan sana, gecmisime, gelecegime üzüldüm kardeşim...

:( :( yapma be panpam.. çok güzel yazmışsın :(

reverd

reserved

nevalemi aldım devam ediyorum.

yeni hikaye yeni sayfa

yazları sevmiyorum neden mi ?
cünkü her şey ortalıkta...

Sevgi -insan sevdi mi bir kere unutamıyor...

sevilay 'abla'yla 1 haftayı asmıstı görüşmüyorduk ki o kadar sık görüşmezdik normalde de. ama hatrımız, gönlümüz vardır birbirimizde. 2009 yazında staj yapıyordum pazar günleri haric hergün gidiyordum. stajdı, şantiyeydi,işti güçtü derken, gündüzleri unutuyordum onu, aklımda bir tek iş. ama ya geceleri...
aksam olup, apartmana her adımımı attıgım da aklımı o geliyordu, heleki kapısının önünden gecip üst kata ,evimize cıkarken. o sarılısı geliyordu aklıma, o susuşu,o duruşu. seviyordum, özlüyordum sanırım onu, ama netleştirememiştim kafamda, nasıl bir sevgiydi bu, nasıl bir hisdi? bir cocugun annesine duyduğu sevgi mi , öyle olması imkansız, o da biliyordu ben de. iki arkadasın birbirine sevgisi mi ? bir nebze, ama insan kapısının önünden gecerken heyecanlanır, özler miydi ? yoksa iki sevgilinin birbirine duydugu sevgi mi

korktugum yanıt işte buradaydı, hoş ne evet ne hayır diyebiliyordum. bu beni daha cok sacma duygulara baglamıstı. cünkü öyle düşündükçe, gecmisime dönüyor, cıldırıyordum. cünkü onu ben bir tek yanımda bana şefkat duyarken görüyordum. karyolamda, kanepesinde, koltugumda hep aynı sey oluyordu, hep acılar , hep hüzünler de oluyordu o. onu gördükçe gecmisim geliyordu aklıma, gelecegim olacagını bilemezdim...

evet kafamda belirlemiştim artık, sadece birbirimize şefkat duyuyorduk, insan eğerki birisinin kötü gününde yanında durursa böyle olur. o da , ben de olmustuk öyle. seviyorduk birbirimizi kötü günlerimizde yanyana oldugumuz için, en azından ben seviyordum. mahallede konusuyorlardı sevilayla ilgili, ama kötü şeyler degil, zaten sevilir mahallede de, o herşeyin apacık ortada oldugu mahalle de.
ayrılacaklarmıs, anlasmıslar gibi konusmalar geciyordu. 'sonunda kurtuldu kızcagız' diyorlardı, haklılar da o adam üç kurus para haricinde, hiç birşey verememişti. eminimki o da adamın cinsel ihtiyaclarını karsılayabilcegi düşüncesidir. e karısı öğrenince de metresi gerek mi kaldı eve gelmeye. artık bırakır yaşar gider o huursuyla. iyi de oldu diye düşündüm, ama yine de bilemezdim neler olup bittiğini, pazar günü gelmişti ve şantiyeye gitmeme gerek yoktu. gün sevilayla görüşme günüydü, neler oldugunu, iyi kötü halini sorma günüydü. daha da yakınlasma günüydü

devamı gelecekmı kardes

rizörvıd

nazım hikmet gibisin pampa

reserved sonra okucam

kardeş sen bu sevilayı düdüklicen heralde

reserved