yazacağınız da sikimde değil

okuyacağınız da. anlatacak bir allah kulu yok buraya yazıyorum. yeni yılımın da dıbına koyayım eski yılımın da. anlatıyosunuz babam arkadaşımda kalmama izin vermiyor vs diye, alın da dert görün amk. başlamadan söyleyeyim alayınız liselisiniz, dıbına kondu sözlüğün, eskiden bütün gecemi alırken şimdi en fazla 5 dk dayanıyorum.

24 yaşındayım, hepinizin girmeye zütünü yırttığı bir bölümde okuyorum, bitmek üzere, üstüne meslek anlamında stajlardan, önceki tecrübelerden ötürü filan o "parlak gelecek" dediğiniz gibe de sahibim gibi. ama gel gör ki çok yalnızım amk. öyle böyle yalnız değilim, odamda ölsem kimsenin ruhu duymaz. üstelik sizin asosyallik gibi gibi değil, bildiğin arkadaşlarımla daha rahatım ama bir yere gidemiyorum. borcum dağı aştı, günlerim bim bisküvisi yiyerek geçiyor. daha da beteri varlık içinde yokluk çekiyorum, annemin muallaklikleri yüzünden kardeşim rotary kulüplerinde büyürken ben ankara gibi bir yerde kiram dahil 500 tl ile geçinmeye çalışıyorum. evden ha atıldım ha atılcam an meselesi. bukowski "belki paramız yok ama yağmurumuz var" demiş, kafama yağan yağmurun yengesini gibeyim. ev arkadaşım sünger beyinli. sevdiğim kız beni seviyor, şu anda yılbaşı için benim liseyi okuduğum şehirde, gitsem asrın sürprizi olacaktı ama trene verecek param dahi yok. üstüne 10 gün içinde finallerim başlayacak, bu yaşam koşullarında ders çalışmam gerekiyor.

bir yere çağırılınca gidemiyorum gitsem ona buna hesap yıkmak zorunda kalıyorum. utancımdan yerin dibine giriyorum amk. her şeyi geçtim ailem bayramda bile evlerine gitmemi istemiyor. kimsenin gibinde değilim yani. la mal olsam, samıt olsam anlicam, kafam çalışıyor, sosyal anlamda da dünya kadar ilgi alanım var ama bu dıbını gibtiğimin varlık içinde yokluğu yüzünden hayatım gibildi.

yılbaşını evde geçiricem diye üzülen -18 kardeşlerim, yaşadığım hayata bakın da 6 sene sonra daha iyi yerde olacağınıza şükredin susun amk.

sakin filan değilim. özet isteyenin de anasını gibeyim yok özet filan.