yazacak başlık bulamayanlar gelsin

dolunay bile bulutların arkasına gizleniyor, puslu alacakaranlık çökerken… yine garip bir gece, yine anlamsız ve ürkütücü sesler duyuyorum. ardından derin bir sessizlik... ruhumla bedenimin çatışmasını hissediyorum, yoruluyorum. sessizliğin sesinde boğulurken kaçıyorum her şeyden. taşıyamıyorum artık ruhumu, biliyorum, o artık bedenden çıkıp özgürlüğüne kavuşmak istiyor! aaah bu ses, kafamın içindeki çığlıklar… ah bu acı... biliyorum, dinmeyecek ölüm anına dek! kaçıyorum, kendimden, bilinçaltımdan ve gerçek olan her şeyden, koşuyorum hiç durmadan… yorulunca duruyorum. neredeyim ben, kimim ben? anlayamıyorum, hiçbir şeyi algılayamıyorum artık. düşünerek rahatlayayım diyorum ama düşündükçe daha da çetrefilleşiyor her şey. bir düşünceden diğerine atlıyorum, hiçbirini tamamlayamadan. yoruluyorum düşünmekten de, onları tamamlayacak kadar zamanım yok artık! kafamdaki soruların soru işaretlerini zincir yaptım, verilen sözlerin dağından aşağıya iniyorum tutunarak...
aşağıdayım… çok üşüyorum! bir şey içine çekiyor beni. karanlık bir sıvının içinde boğuluyorum, çırpındıkça daha çok batıyorum, neresiydi burası, ne işim vardı burada? siluetler görüyorum karanlığın içinde. üç yaşındayken bakmaya cesaret edemediğim o dev aynayı görüyorum, yine bakamıyorum! batıyorum… gözlerimi kapatıp “artık bitsin” diyorum ama nefes son bulmayacak, ses son çığlıklarını atmadan!... “seni seviyorum” diye haykırıyorum artık tamamen batarken ve o sırada aynaya bakıyorum bütün cesaretimle; bir el görüyorum aynada, uzanıp tutuyor beni. ya da belki o eli ben hayal ettim, orada olmasını istediğim için... bilemiyorum! her şey durdu… sessizlik…
gözlerimi açtım, üşümüyorum artık. saçlarım uzun, çırılçıplağım. maddenin ve enerjinin olmadığı bir boşluktayım. sadece bir kapı var önümde. açıyorum ve içeri giriyorum…
issız bir kumsaldayım… karanlığa alışan gözlerim şimdi de ışıktan bir şey göremiyor. neredeyim ben? hiçbir ses yok, hiçbir anlam yok, rüzgar bile teğet geçiyor tenimi… her şey o kadar sahte ve yapmacık geliyorki gözüme! birden seni görüyorum denizin ortasında. saçların çıplak bedenini örterken, öylece durmuş bana bakıyorsun “benim suçum yok” der gibi. koşarak geliyorum yanına; tam elini tutacakken dalgalar zütürüyor seni…
karanlık çöktü yine, gözlerim seni ararken... yıldızlar ne kadar da yakın! sen ne kadar yakınsın? aşk ne kadar yakın? mutluluk çok mu uzak? zütürse de dalgalar seni, biliyorum hala oradasın...

edit : yaklaşık 1 sene önce karaladığım bir kaç şeyden sadece biri dosyaları arıyordum geciktim biraz hocular