YAVUZ SULTAN SELiM, TRABZON VALiLiĞi DÖNEMiNDE BiR GÜN KONAĞININ BALKONUNDAN ETRAFI SEYREDiYORDU. SAHiLDEN BALIKÇILARIN ŞEN GÜRÜLTÜSÜ GELiYORDU. BU GÜRÜLTÜYÜ DiNLEMEYE BAYILIRDI; DERTLERiNDEN KURTULUR, iÇi NEŞEYLE DOLARDI. BiRDEN GÜRÜLTÜ ACILAŞTI. ÇIĞLIKLAR KOPTU. NE OLDUĞUNU ANLAMAK iÇiN KULAK KABARTTI; FAKAT ANLAYAMADI. UZUN UZUN BAKTI AMAKALABALIK KÜMELEŞTiĞiNDEN OLANI BiTENi GÖREMEDi. HEMEN ATINA ATLADIĞI GiBi ATINI SAHiLE SÜRDÜ. KALABALIĞI BiRKAÇ OMUZ DARBESiYLE YARDI:

“ NE OLUYOR BRE?”
AYNI ANDA NE OLDUĞUNU GÖRDÜ: GEMiCiLERDEN BiRi MAÇULAYA gibIŞMIŞTI, HEM DE iKi BACAĞI BiRDEN…YÜZÜ SAPSARIYDI. BACAKLARI NEREDEYSE KOPACAKTI. O MAÇULAYA, KOCA GEMiNiN AĞIRLIĞI ASILIYDI.
“ AÇSANIZA MAÇULAYI!” DiYE GÜRLEDi. YAŞLI BiR GEMi REiSi SAYGIYLA ŞEHZADE SELÎM’E YAKLAŞTI:
“ DEVLETLÜ ŞEHZADEM! MAÇULAYI AÇAMAYIZ. BUNA iNSAN GÜCÜ YETMEZ. AÇSAK BiLE GEMi KIZAKTAN ATIP DEVRiLiR, MAHVOLUR. BUNU DA O iSTEMEZ.” DiYE KONUŞTU.
ZAVALLI ADAM KONUŞANLARI DUYMUŞ, ŞEHZADE SELÎM’i TANIMIŞTI; BiTKiN SESLE:
“ iSTEMEM! BiR CAN iÇiN BiR GEMi MAHVOLMAMALI.” DiYE iNLEDi. ŞEHZADE’NiN GÖZLERiNE YAŞLAR HÜCUM ETTi. KENDiSiNi TUTMASA HERKESiN iÇiNDE AĞLAMAYA BAŞLAYACAKTI. DiŞLERiNi gibTI:
“ BENiM NAZARIMDA CAN KIYMETLiDiR ASLANIM! ALLAH’IN YARDIMIYLA SENi KURTARACAĞIM!” DEDi.
HERKESiN HAYRET DOLU BAKIŞLARI ARASINDA MAÇULANIN ALTINA GiRDi. KALIN GÖVDESiNi YERE ÇAKILI DEMiR KAZIĞA DAYADI, KASILDI. ARKADAŞLARINDAN MALKOÇLU ALi BEY, ŞEHZADE’NiN NE YAPMAK iSTEDiĞiNi ANLAMIŞTI: KOCA GEMiNiN AĞIRLIĞINI ÇEKEN MAÇULAYI TEK BAŞINA AÇMAYA ÇALIŞACAKTI; FAKAT OLUR iŞ DEĞiLDi. iNSAN GÜCÜ BUNA YETMEZDi. YETSE BiLE ŞEHZADE’NiN CANI TEHLiKEYE GiRERDi. ATILDI:
“ iZiN VERiN, BiZ HALLEDELiM ŞEHZADEM!” ŞEHZADE SELÎM, ATEŞ SAÇAN GÖZLERiNi MALKOÇOĞLU’NA DiKTi:
“ GERi DUR! ETRAFI BOŞALTIN! GEMi DEVRiLiRSE KiMSE ZARAR GÖRMESiN.”
“ FAKAT ŞEVKETLÜ ŞEHZADEM?” ŞEHZADE SELÎM ASLAN GiBi KÜKREDi:
“ ETRAFI BOŞALTIN DEDiK! DUYMAZ MISINIZ?” EMRE UYUP ETRAFI BOŞALTTILAR. AMA BAŞTA MALKOÇOĞLU OLMAK ÜZERE BiRKAÇ ARKADAŞI GELiP ŞEHZADE’NiN YANIBAŞINA ÇÖMELDiLER. ONA BiR ŞEY OLURSA KENDiLERi YAŞAMAK iSTEMiYORLARDI. ŞEHZADE, BU KADARINA SES ÇIKARMADI. SiTEMLi GÖZLERLE BAKMAKLA YETiNDi. KALABALIK DALGALANIP DURUYOR, SESLER DUYULUYORDU:
“ BiR GEMiCiNiN CANI iÇiN KENDi CANINI TEHLiKEYE ATIYOR BRE!”
“ BÖYLE BiR KUMANDANIN ARDINDA ÖLÜME GiTMEK BiLE ZEVK!”
“ MAÇULAYA BEN gibIŞMAK iSTERDiM!”…
ŞEHZADE SELÎM, VAR GÜCÜYLE MAÇULANIN KASNAĞINI iTMEYE KOYULDU. HAKiKATEN ÇOK GÜÇLÜYDÜ. TEK YUMRUKTA BiR BOĞAYI YERE SERiYORDU. FAKAT BU iŞi BAŞARABiLECEK MiYDi?
“ YÂ ALLAH, BiSMiLLAH!” DiYEREK ABANDI. BiRDEN HALATLAR GEVŞEDi, MAÇULA BOŞALDI, gibIŞAN GEMiCi KURTULDU. GEMi GÜRÜLTÜYLE DEVRiLDi. ŞEHZADE SELÎM, AĞIR AĞIR GERi ÇEKiLDi. YARALI GEMiCiNiN BAŞINI DiZiNE KOYUP SAÇLARINI OKŞADI. MERHAMET VE SEVGi DOLU SESLE:
“ iYiLEŞECEKSiN ASLANIM! ALLAH’IN iZNiYLE iYiLEŞECEKSiN!” DEDi.
GEMiCi, ŞEHZADE’YE SARILMIŞ, HIÇKIRA HIÇKIRA AĞLIYORDU. FAKAT ACISINDAN DEĞiL, SEViNCiNDEN AĞLIYORDU. ŞEHZADE’NiN DAVRANIŞI KARŞISINDA KENDi ACISINI UNUTUP GiTMiŞTi.
“ SENiN YOLUNDA ÖLÜM NE Ki ŞEHZADEM, ÖLÜM NE Ki?” DiYE FISILDADI. ŞEHZADE, AĞIR AĞIR DOĞRULDU:
“ BENiM YOLUMDA DEĞiL, ALLAH YOLUNDA, KUR’AN YOLUNDA, PEYGAMBER YOLUNDA ÖLÜM NE Ki?”
GEMiCiYi ÖZEL DOKTORUNA EMANET EDiP DÜŞÜNE DÜŞÜNE KONAĞINA DÖNDÜ. BU iNSANLAR KENDiSiYLE OLDUKLARI MÜDDETÇE DÜNYAYI FETHETMEK BiLE FAZLA ZOR GÖRÜNMÜYORDU ONA…