Daha sekiz aylık iken doğdum. Tam hatırlamıyorum, belki de yedi. Dokuz ay bile katlanamamış bana.. ilk olarak üç yaşında terk edildim. Annemi severdim ama ben ona benzemiyorum. Belki de o yüzden terk etti. Fazla büyümedim, hala üç yaşında bir yetişkinim.. Ya da bana öyle geliyor. Hava bugün çok güzel, ölmek sıradan bir eylem olarak tarihe geçebilir. Biraz daha beklemeliyim, daha erken.. Ölümüm riskli olmalı. Dünya olmasa bile ülke konuşmalı beni. Ölümümü..
işe yaran biri olamadım. Olduğumu da düşünmüyorum. Çok sıkıcı bir bedene sahibim. Anneme çok kızıyorum, ona benzemesem bile gitmemeliydi. Galiba o da benden kurtulmak için ölmeyi tercih etti. Bende insanlardan kurtulmak için.. Aslında aynı kadere çıkıyor.. Annem gibi..
Babam üzülür mü ben intihar edersem? En fazla ağlar.. üç ya da dört gün.. Bilmiyorum belki de hiç ağlamaz. Babamı bir defa ağlarken gördüm.. Bir daha da görmedim. Babalar neden hiç ağlamıyor? Çok karışığım biliyor musun, belki de bu yüzden sevilmeyen bir evlat oldum.. Sorunlu, sitemli, kaprisli ve asık suratlı..
insanlar nasıl yaşıyor anlamıyorum, sorunlu bir çocuk olarak hayatıma devam ettim ve etmekteyim. Düşünüyorum da, belki de benim en büyük sorunum doğmuş olmamdı.. Bu arada, sanırım bir kadına aşık oldum, ya da olduğumu sanıyorum. Bilmiyorum kafam çok karışık. Onu kıskanıyorum. Kendimden bile. Ona kızamıyorum, seviyor beni diye düşünüyorum. Belki de sevmiyor. Bunu anlamak imkansız.. Beni annem bile sevmedi, o neden sevsin? Zaten yakışıklı da değilim. Aynaya bakmayı hiç sevmiyorum. Ayaklarının üzerinde durmaya çalışan bir ceset görüyorum baktığımda. Yüzü kırışık, saçı incin, sakalı berbat.
insanlara güvenmiyorum, güvenmek için çabalıyorum ama olmuyor. Çıkar ilişkisi içinde galiba insanlar. Ben, kendimi insan olarak da görmüyorum. insanlar yakışıklı oluyor, güzel oluyor. Ben bunları kendimde hiç bulamıyorum. Her gün göğsümün ortasında bir yanma hissediyorum. Ortasında değil aslında, biraz sola kavisli. Ağırlık uyguladığı için sol yanım eğik yürüyorum. insanlar dalga geçiyor. Galiba haklılar. Onlar gibi olamadığım için haklılar.. Onlardan nefret ediyorum!. Kendimden de !.
Yalnız kalmak istemiyorum. Beynimin içindeki düşünceleri yenemiyorum yalnız kaldığımda. Kitaplar dışında hiçbir canlı varlık samimi gelmiyor. Karanlıktan hala korkuyorum. Üç yaşında korktuğum gibi. Yalnızlıktan ve karanlıktan çok korkuyorum.. Kadın, onu sevdiğimi biliyor, sadece; ’’Yalnız kalmalısın, ona ihtiyacın var’’ diyor. Ben, yalnız kalmak istemiyorum.
Galiba kendimi hiçbir canlıya anlatamayacağım. Beni anlamıyorlar. Belki de ben anlatamıyorum.Ben ölmek istiyorum. Benimle ölecek biri var mı?
Hava bugün çok güzel, yarın ölelim.. Yarın soğuk olacağını söylüyor haberler. Yarın soğuk olacak ve ben ısınmak için öleceğim. Gitmem lazım. Kitap projem yarım kaldı, tamamlamalıyım. Yarın en güzel kıyafetlerimi giyip, odamın tavanındaki iple akrobasi hareketleri yapacağım. Sonra da kaza süsü vereceğim ölümüme. Ölüm denilen kavram kaza gibi gösterilmeli, intihar olduğunu anlamamalılar.
Ben, üç yaşında bir yetişkinim, babam çağırıyor. Gitmeliyim.
Hoşça kal, yarın yine yazarım.
Son defa.