#
-kalsın oğlum sende, merso'yu boşuna mı aldık. dedi yan gözle hatuna bakarak.
-abi olmaz öyle şey, arabaya ihtiyacım yok hem, eyvallah. dedim
-senin olmaz hatunların olur oğlum. dedi pis pis gülerek.
normalde belki yapmayacağı bir hareketti ama hatunun yanında gaza gelerek ciddi ciddi almadı haluk abi arabayı.
hatuna gösteriş yapıyordu aklınca.
işin garibi salak muhasebecinin de hoşuna gidiyordu haluk abinin yaptığı şekiller.
-iyi abi, madem öyle diyorsun, satılana kadar kalsın bende. dedim
-hah şöyle, hem bak iyi dedin, ilgilenirsin de arabayla, ilan koy internete bi tane, soran eden olursa gösterirsin arabayı, benim uğraşacak vaktim yok, hem işime de gelir. dedi
-eyvallah. abi diyerek geldiğim gibi çıktım dükkandan.
bindim arabaya, sürdüm geri eve.
ezgi'yle kavga gürültü de olsa orta yolu bulmuştuk ama murat'la hala konuşmamıştık.
aklım onda kalmıştı.
tamam kızmakta haklıydı ama konuşmamak da neyin nesiydi amk.
ezgi "arama" dese de dayanamayarak aradım murat'ı.
uzun uzun çaldırdım ama açan olmadı.
telefon kapanır kapanmaz yine aradım ama sonuç değişmedi.
"hay amk" diyerek vazgeçtim aramaktan.
illa ki dönecekti geri.
uzandım çekyata,
düşüncelere daldım.
kulaklarımdan hiç gitmeyen o çığlık beynimin boş odalarında yankılanıyordu resmen.
ezgi'yle konuştuklarımız geldi aklıma sonra.
"ya aradığın cevaplar seni mutlu etmezse, ya kalan yarını da alır zütürürse..?" demişti ezgi.
ne yapmış, ne yaşamış olabilirdim ki?
öyle böyle derken saati gece 3 ettim.
canlı müziğe akşam 10 gibi başladığımız, sahneden indikten sonra iş icabı da olsa mekanda takıldığımız için gece 2-3 benim normal uyku saatimdi.
alışkındım yani.
gündüz uyumama rağmen düşünceler arasında daldım uykuya.
çalan kapı ziliyle uyandım sabah.
babam geldi herhalde diyerek fırladım yerimden.
kapıyı açtım.
kapıda elindeki poşetle ezgi duruyordu.
-sana simit getirdim. diyerek neşeyle havaya kaldırıp salladı elindeki poşeti.
tebessüm ederek içeri davet ettim ezgi'yi.
ezgi girdi içeri.
günlerden cumaydı ve bu saatte ezgi'nin ofiste olması gerekiyordu.
-ne işin var senin bu saatte burda, ofise niye gitmedin? dedim kibarca
-yeni aldığım mimar çocuk var ya, canavar çıktı. daha ilk haftadan ilk projesini aldı, bana iş bırakmıyor sağolsun, ben de bugünümü size ayırmaya karar verdim küçük bey. dedi ezgi
ezgi'nin bu yaptığı çok güzel bi şeydi ama o an kendimi baskı altında hissettim lan beyler.
sanki dünkü konuşmalar bir gecede unutulmuş bir anda sevgili olmuş gibiydik.
aklım hala aslı'daydı.
ama bu da çok garipti,
eğer ben onu o kazadan önce o kadar çok sevdiysem neden şimdi onu gördüğümde o duygular uyanmamıştı tekrar bende?
neden tekrar aşık olmamıştım onu görünce.
eğer çağdaş'lara gittiğimizde aslı gelip bana dokunmasaydı, parmaklarını yüzümde gezdirmeseydi hiç bir şey hissetmemiştim o an ona karşı.
sadece bu hareketiyle şüphelenmiştim bir şeylerden ve haklı çıkmıştım.
aslı gerçekten çok güzel bir kızdı ama beni çeken tek şey gözleri olmuştu.
o kapkara gözler çok farklı duygular uyandırmıştı bende.
acaba önceden de mi sadece gözlerine vurulmuştum, henüz bilmiyordum...

#
-olur abi olur. dedi
-yok kardeşim, ben bakarım başımın çaresine. dedim
-tamam abi, bakana kadar misafir edeyim işte. dedi
-rahatsızlık vermek istemem kardeşim. dedim
-yalnız yaşıyorum zaten abi. dedi
çaresizlikten dolayı sessiz kaldım.
sessiz kalışımı "evet" olarak algılayan eleman.
-adın ne abi. dedi
-ali. dedim
-hah şimdi oldu, prensip olarak tanımadığım insanları evime almıyorum da. dedi çocuk gülerek.
neşeli bir binti.
bu durumda bile güldürmüştü beni.
-senin adın ne. dedim
-yusuf. dedi
-tanışmış mı olduk şimdi biz yusuf. dedim gülerek.
-abi günde o kadar çok insanla uğraşıyorum ki artık insanların yüzünden bile anlayabiliyorum nasıl biri olduklarını. dedi çocuk
-ben nasıl biriyim yusuf. dedim
-yaralı birisin be abi, belli ve bir insan kendi yarası kapanmadan başkasını yaralayamaz, o yüzden içim rahat, gönül rahatlığıyla misafir ederim seni. dedi
şiir gibi konuşmuştu bin.
güldüm.
arabayı az ileriye park ederek indik arabadan.
binadan içeri girdik.
giriş kattaki evin kapısının önünde durduk.
yusuf önce cebinden anahtarları çıkarttı,
ama sonra zile bastı.
-yalnız yaşıyorum. demiştin dedim ufaktan da olsa sinirlenerek
-yalnız yaşıyor sayılırım abi. dedi yusuf sırıtarak ve anahtarla kapıyı açtı.
-sen mi geldin yusuf. diye yaşlı bir ses geldi içerden.
-ben geldim babanne. dedi yusuf
cevap gelmedi içerden.
-yarın tanıştırırım sizi. dedi yusuf bana dönerek.
geldiğim için bir anda pişman olmuştum, ama dönmek de olmazdı.
ev eski ve küçüktü.
görebildiğim kadarıyla 2 oda 1 salondu.
odalardan birinde babanne kalıyordu.
öbür odanın kapısı kapalıydı ve gördüğüm kadarıyla yusuf salondaki çekyatta yatıyordu.
yusuf çekyatın altından çarşaf çıkartarak diğer çekyatı açtı ve yatağımı hazırladı.
içerdeki dolaptan kendisine ait 2'şer tane şort ve tshirt getirdi.
birer tanesini bana uzattı.
-yok kardeşim var benim. dedim
-hani nerde. dedi
-çantandaydı ama çanta arabada, dur alıp geliyim ben. dedim
-uğraşma şimdi gece gece, bugünlük bunları giy, merak etme temizler. dedi gülerek
-yok onun için değil. dedim utanarak
-al hadi al. diyerek bana uzattı elindekileri.
-eyvallah. diyerek aldım ve banyoya geçerek değiştim üzerimi.
ben çıktığımda yusuf da üzerini değişmişti.
yusuf'un benim için hazırladığı yatağa girdim.
biraz sonra yusuf
-allah rahatlık versin abi. diyerek kapattı ışıkları.
kendimi çok garip ve mahçup hissediyordum bu çocuğa karşı.
aradan bi kaç dakika geçmişti ki
-yusuf. dedim

#
yakalamıştım beyler,
sonunda aslı'yı yakalamıştım.
ama aynı zamanda caner de beni yakalamıştı.
zaman durdu sanki.
ben aslı'ya kilitlenmiştim,
inmesini bekliyordum arabadan.
ama arabadan ilk inen aslı değil caner oldu.
ben hala "bitir bu işkenceyi" diyen gözlerle aslı'ya bakıyordum.
caner yüzündeki "şimdi gibtim seni" diyen gülümsemeyle indi arabadan.
yanıma geldi.
kavgadan önce bi konuşma, bi gerginlik olur normalde di mi?
işte o gerginlik bizde hiç olmadı.
caner'in ilk tepkisi çok sağlam bi yumruk oldu.
yere düştüm.
eleman gerçekten güçlüydü,
ben de tepki versem direnebilirdim elbet ama,
o an kendimi savunacak modda değildim.
yerden kalkmaya çalıştım ama çok pis afallamıştım.
caner kaldırdı beni yerden.
bir an "pişman oldu herhalde" diye düşündüysem de 2. yumruk geldi diğer taraftan.
eleman hiç konuşmadan yerden beni kaldırıp kaldırıp tekrar yere yığıyordu.
çok gibik bir döngüye girmiştik.
bu sefer yerden kalkmaya çalışmadım hiç ama yine kaldırdı enik gibi ensemden tutup.
yumruklamaktan sıkılmış olacak ki bu sefer kafa attı.
burnumdan başlayan sıcaklık bi kaç saniye sonra tüm vücuduma yayılmıştı.
lazları kıskandıracak burnum dirayetini korumuş yine kırılmamış ama bu sefer çok fazla acımıştı.
yerden her kalktığımda hala arabada oturan aslı'yla göz göze geliyordum.
resmen o dayağı yememe göz yumuyordu.
biraz sonra az önce hesabı ödemeden fırladığım mekanın garsonu geldi yanımıza.
elemanın amacı beni kurtarmak değil içtiğim biranın parasını almaktı belki de ama,
beni öyle yerde görünce direk girdi araya.
-beyler sakin olun. diyordu.
ben gayet sakindim ama caner'in sakin olmaya hiç niyeti yoktu.
adana'da açılan hesabı kapatmayı kafaya koymuştu.
tek eliyle bi kenara fırlattı elemanı ben yerden kalkmaya çalışırken.
caner bir yumruk daha sallayacaktı ki garson eleman delikanlı çıktı,
tekrar girdi araya.
o yumruk yanlışlıkla da olsa ona gelmişti.
ama giblemedi çocuk,
hala caner'i tutmaya çalışıyordu.
çocuğun durduk yere dayak yemesine gönlüm razı olmamıştı.
-bırak. dedim çocuğa.
garson çocuk bana baktı.
-geçmişimin bedeli buysa razıyım ben. dedim caner'in öfke dolu gözlerine bakarak.
caner, elemanı tekrar kenara itti ve burun buruna geldik.
muhtemel bir kafa darbesinin beni tekrar yere yığacağını bile bile hiç bir şey yapmadan bekliyordum olacakları.
-ödemen gereken bedel bundan çok daha fazlası. dedi
-ödet o zaman. dedim
-yaşattığın acılardan sonra gibtirdin gittin, şimdi neden geri geldin, bu insanların canını biraz daha yakmak için mi? dedi caner
-geçmişimle yüzleşmeye geldim. dedim
-gidenleri geri getirebilecek misin. dedi
-denerim. dedim
caner güldü.