#
kadın cevap vermemişti.
ama yusuf cevabını almıştı.
babanne, yusuf'a küsmüştü.
"ulan benim yüzümden olmasın sakın" dedim bir an içimden.
ama yusuf bu küslüğün sebebini çok iyi biliyordu.
kotunun arka cebinden çıkarttığı bonibon'u havada sallayarak
-eee kim yicek şimdi bunları. dedi yusuf.
kadın "sıpa seni" diyerek gülen yüzüyle arkasını döndü ve istediğini aldı.
bütün mevzu bu 1 liralık bonibondu.
kadın çocuk gibi heyecanla bonibonun kapağını açtı ve avcuna döktüğü renkli bonibonlardan bi kaç tanesini ağzına attı.
yusuf yanıma geldi tekrar.
-babannemin bütün hilelerini öğreticem sana, merak etme. dedi
"o kadar kalmıcam, gerek yok" dediysem de içimden
tebessüm ederek karşılık verdim yusuf'a.
yusuf masayı hazırlamak için mutfağa geçti, yardım etmek için ben de peşinden gittim.
dışardan getirdiği yoğurt ve ekmeği masaya koydu,
dolaptaki yemekleri ısıttı.
-babanne hadi, masa hazır. dedi biraz sonra yusuf.
babanne geldi biraz sonra.
masaya oturduk.
-babanne dün geç geldik, tanıştıramadım, kusura bakma, bu ali, yakın bir arkadaşım. dedi göz ucuyla bana bakıp yalan söyleyerek.
sonra bana döndü
-ali, bu da babannem, adı ayşe, benim canyoldaşım, biraz aksidir ama pamuk gibi bi kalbi vardır. dedi gülerek.
-sensin aksi. diyerek elindeki temiz kaşıkla yusuf'un kafasına vurdu ayşe teyze.
hepberaber gülüştük.
başta bana gayet soğuk gelen bu ev içine girdikçe daha da ısınıyordu.
varlıklı bir ev değildi burası.
bir garson maaşıyla dönüyordu ama mutluluk vardı,
neşe vardı..
bunlar bana uzak olan duygulardı,
bunlar özlemini çektiğim duygulardı..
yemek üstü sigarasını içmek için arkadaki balkona çıktım masayı yusufla beraber kaldırdıktan sonra.
biraz sonra yusuf geldi yanıma.
-babannem üzmedi di mi seni. dedi
-o nasıl laf kardeşim. dedim
-bazen beni kızdırıyor ama yine de bi şey diyemiyorum, o benim can yoldaşım. dedi
-annen, baban? diye sordum ufaktan tırsarak.
-yoklar. dedi
-öldüler mi. dedim
-belki de, bilmiyorum. dedi
-anlamadım. dedim
-çek'liyim ben kardeşim. dedi
-çek derken? dedim
-çocuk esirgeme kurumu. dedi
-hadi ya. dedim üzülerek.
ortam birden buz gibi olmuştu.
-sıkma be canını, ben alışalı yıllar oldu, bi de buna mı üzülelim şimdi. dedi gayet neşeli bir şekilde.
önce güldüm ben de onla.
sonra dayanamadım ve sordum?
-peki babannen? dedim
-öz değil, beni evlatlık alan, baba denilen adamın annesi. dedi

#
-denedik mi..? dedim
aslı cevap bile veremeden hiç bir şey olmadığını bilmeme rağmen kendi kollarıma baktım birden.
aslı güldü.
acı acı güldü beyler.
-biz birdik ali, ben 2 yıl amatem'de yattım, bir gün bile yalnız bırakmadın beni, nerdeyse orda benle beraber yattın, o yüzden beraber denedik. dedi
-sonra. dedim
-sonra sen hayatının belki de en aptalca kararını verdin. dedi
-ne yaptım. dedim
-okulu bıraktın ali. dedi
-ne için. dedim
-yanımda olabilmek için, beni bu illetten kuratabilmek için, ama bak hala delik deşik kollarım, ne için uğraştın, ne için bıraktın okulunu, bir hiç için. dedi
bana lise mezunu olduğum söylenmişken şimdi de üniversite terk olduğumu öğreniyordum.
ama artık şaşırmıyordum.
hayatımın kocaman yalanlar üzerine kurulu olduğunu bi kaç hafta önce zaten öğrenmiştim ve bundan sonrası ne kadar sert olursa olsun daha hafif geliyordu.
-peki sonra, sonra ne oldu aslı. dedim
-caner... o bana uyuşturucu temin ediyordu. dedi
-evet? dedim
-insanın parası kalmayınca o illeti alabilmek için... dedi aslı ama devam edemedi
hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı.
deli gibi sarılıyordu bana.
neredeyse canımı yakacak kadar sıkı sarılıyordu.
aslı'nın devam edemediği cümlenin devamı beni kahretmişti.
beynimin acıdan uyuştuğunu hissettim.
hiç bir şey düşünemiyordum o an.
-devam et. dedim
aslı devam edemedi.
-devam ett. diye yükselttim sesimi.
-işte o zaman, ,işte o zaman insan her şeyi yapıyor ali. dedi
-ben nerdeydim, ben nerdeydim o zaman, yok muydu param. dedim gözyaşları içinde
-vardı ali, şimdikinden çok daha fazla vardı hem de, hepsini benim uğruma harcadın, elin titreye titreye verdin bana o uyuşturucunun parasını. dedi
-ee peki o zaman neden? dedim
-seni de tükettim be ali, hiç bi takun kalmadı, günde nerdeyse 3 iş yapar oldun. dedi
-sonra? dedim
-sonra gittim işte ali, hayatını daha fazla gibmemek için canerle birlikte gittim işte. dedi
içimdeki boşluğun yerini artık kocaman bir ateş kaplamıştı.
artık murat'ın da ezgi'nin de "gerçekler ya seni sandığın kadar mutlu etmezse" derken ne demek istediği artık daha iyi anlayabiliyordum.
gerçekler içimi yangın yerine çevirmişti,
gerçekler ebemi gibmişti,
gerçekler bana çok ağır gelmişti.
ikimiz de ağlıyorduk deli gibi.
mahvettiğimiz gençliğimize,
harap olan geçmişimize ağlıyorduk.
-peki o kaza... o kaza nasıl oldu aslı. dedim
-ben caner'in yanına gittikten sonra buldun geldin beni ali, ama ben duramadım, yapamadım o illeti almadan, geri gittim ona, mecburdum çünkü, sonra sen tekrar aldın beni, ama ben sonra tekrar gittim ona, vazgeçmedin benden, bu döngü bi süre böyle gitti ali, sonra sen çareyi beni kaçırmakta buldun, uzaklara gidiyorduk, çok uzaklara.. ama kader işte kopartmadı beni bu illetten. geçmişimizden kaçarken kaza yaptık, karşıdan gelen kamyonun altına girdik. sen arabada sıkışmıştın. çıkartamadım seni. bense bi kaç sıyrıkla yürüyerek kendim çıktım arabadan. kamyon şoförü de bayılmıştı.

#
-hangisine girelim. dedi yusuf.
-ne biliyim olum ben. dedim
-o zaman bu olsun. dedi eliyle birtanesini gösterip.
yusuf'un da buraları bilmediği, barlara pek takılmadığı belliydi.
-iyi, olsun bakalım. dedim ve dediğimiz mekana girdik.
çok basık tavanı olan, içerde tekno tarzı müzik çalan tıklım tıklım bir yerdi burası.
herkes ayakta bistro masalardaydı.
kapıya en yakın olaa bistro boştu ve garson oraya aldı bizi.
-2 bira dedi. eliyle işaret ederek yusuf.
garson çocuk biraları getirmeye gitti.
ben bizzat kendim barda çalışmama rağmen burası çok garibime gitmişti.
insanlar iç içeydi,
ayaktaydı,
kim kiminle beraber belli bile değildi.
öyle çok alıcı gözle bakmasam da içerde ateş eden kızlar vardı.
-abi yanıyor burası. dedi yusuf çapraz masamızda oturan 3 hatunu göstererek.
-hani lan. dedim birden boş bulunarak.
gösterdiği masadaki kızlarla göz göze geldik bir anda.
kızlar birbirine bakarak gülüşmeye başladılar.
normalde kızlardan çekinmezdim ama yusuf'un göstermesiyle hanzo gibi baktığım için utanmıştım.
kafamı çevirdim hemen.
-olum mal mısın amk ya. dedim
-korkma be oğlum yemezler. dedi yusuf gülerek.
o bardaki saf garson çocuk gitmiş playpoy Yusuf gelmişti.
derken bizim biralar geldi.
2-3 yudum aldıktan sonra yusuf lafa girdi.
çalan müzikten konuştuklarımı duyamadığımız için iyice yaklaşmıştık birbirimize.
-özlediğin biri var mı abi hiç. dedi
-var. dedim
-kim. dedi
-bilmiyorum. dedim
-zor be abi. dedi
-çok zor be kardeşim. dedim
derken yanımızdan bi hatun geçti.
bizimkisi atladı hatunun arkasından.
kolundan yakaladı ve bizim masaya çevirdi.
"şimdi sıçtık" dedim içimden.
-nesli naber. dedi yusuf.
-iyidir. dedi kız "senden naber" bile demeden.
kızın bizim yusuf'u giblemediği çok belliydi.
önce çıkaramasam da sonradan hatırladım bu kızı.
bu, yusuf'ların mekanından şarkı söyleyen o harika sesli kızdı.
-oturmaz mısın. dedi yusuf.
-arkadaşlarım bekliyor, size iyi eğlenceler. dedi ve gitti kız.
sahnede göründüğünün aksine çok havalı bir kızdı.
yusuf'un morali bozulmuştu.
-kusura bakma abi, tanıştıramadım sizi de. dedi
ama canını sıkanın bu olmadığı çok belliydi.
"seni gidi seni" der gibi güldüm yusuf'a.
o da utangaç utangaç karşılık verdi.
yusuf'un nesli'ye yanladığını on anlamıştım.
-açıldın mı hiç. dedim
-aman abi, ne açılması, arkadaşım olsun o bile yeter. dedi
-o nasıl ezik bi laf amk. dedim birden sinirlenerek.
-garson çocukla solist kızın aşkı be işte abi. dedi yusuf.

#
-kimse yoktu yolda ve bir kaç dakika sonra etrafa saçılmış küçük paketleri gördüm. bunlar benim bir zaman önce caner'den aldığım uyuşturuculardı. o an ne yapacağımı bilmiyordum. panik halinde aradım caner'i, paketleri de alıp ortadan kaybolmam gerektiğini söyledi. aklım yerimde değildi. dediğini yaptım. etrafa saçılan poşetleri toplayıp yolun kenarına indim. polisi ve ambulansı arayıp gelmelerini bekledim. ama gelemedim görünmemek için yanına. birden dolup taşmıştı kaza yeri. yoldan geçenler kazayı gördükçe durmaya başlamışlardı. ambulans aldı zütürdü alim seni. dedi
aslı anlatıyor bense gözyaşlarıyla geçmişimi dinliyordum.
-kazadan sonra beni görenlerin olduğunu, arandığımı duyduk, gizlendim bir süre, o çok sevdiğim adamı, seni görmeye bile gelemedim. kayboldum ortalıktan. sadece kendimi düşündüğüm için değil ali. gerekirse yakardım kendimi ama seni hiç suçun yokken "ben kullanıcıyım" diye yalanlayamayacağın kadar çok miktarda uyuşturucu taşımaktan içeri attıramazdım. bunu sana yapamazdım ali. kazadan bir zaman sonra bu uyuşturucuyu caner'den temin ettiğini, gitiğimiz yerde resmen ben kriz geçirmeyeyim diye bunları aldığını, ama paran pulun kalmadığı için bunu caner'i bıçaklayarak yaptığını öğrendim. o hastaneden sağ çıksan bile caner'in seni sağ bırakmayacağını bildiğim için bi anlaşma yaptım caner'le, ben bir daha dönmemek üzere onla gidecektim o da seni kaderinle baş başa bırakacaktı. ve o gün gittik biz ali. sen kaldın, ben öldüm ali. ben sevdamı, çocukluğumu, hasretimi, öfkelerimi, sevinçlerimi, gözyaşlarımı sende bırakarak gittim o gün. çok acılar çektim, ama büyüdüm bir süre sonra. 1 yıl boyunca her gün haber bekledim senden. sana dönmeyeceğimi bilmememe rağmen bekledim hep, ama gelmedi o haber. 2 yıl oldu sonra ali. benim hastanede yatan bir ölüden haber almam seyrekleşti, senden gelecek iyi haber imkansızlaşırken. ve sonra bir gün sen geldin adana'ya. kader seni yeniden çıkarttı karşıma. ama hissiz hissiz baktın bana. sonra öğrendim gerçeği, o kazadan sonra silmiştin her şeyi. senin yerinde olabilmek için neler vermezdim bilemezsin ali. ben bu kör kuyuda kayboldum, ama senin ışıl ışıl bi geleceğin var artık. dedi
duyduklarım birden çok ağır gelmişti.
bunlara anlam verebilmeyi bırak sindirebilmem için bile bi kaç gün geçmesi lazımdı.
kendimi çok kötü hissediyordum. kafam kesinlikle yerinde değildi.
aslı bundan sonra bi şey anlatsa bile almazdı kafam.
-kalkalım mı lütfen. dedim
-iyi misin. dedi gözyaşlarını silerken.
-sen iyi misin. dedim
-değilim ali. dedi kalktığımız yerde bana sarılarak.
yüzüne dokunarak kafasını geri çektim aslı'nın.
önce bir süre gözlerinde kayboldum.
sonra nefeslerimiz değdi birbirine.
sonra vücutlarımız.
en son kıvılcım çaktı ve kavuştu dudaklarımız.
birbirine hasret kalmış 2 sevgili yıllar sonra deli gibi öpüşüyorduk.
az önce aslı'nın ağladığını söylemiştim ya, yanılmışım, onlar provaymış.
aslı dudaklarımdayken resmen sel olmuştu gözyaşları.
acı cekiyordu beni öperken. ama bırakmıyordu da.
biraz sonra zor da olsa ayrıldı dudaklarımız.
arabaya doğru yürümeye başlamıştık ki benim telefon çaldı. tanımadığım bir numara arıyordu.
"hayırdır" diyerek açtım telefonu.
-kardeşim naptın. dedi yusuf.
-iyidir yusuf, geliyorum birazdan eve, sen naptın. dedim
-iyi evdeyim ben, araban da iyi. dedi gülerek.
-eyvallah, evde görüşürüz. diyerek kapattım telefonu.
arabaya bindik ve yol boyunca hiç konuşmadık aslı'yla. zor da olsa bulduk evi.
aslı'yla bi daha görüşüp görüşmeyeceğimi bilmeden vedalaştım. binanın kapısı kapalıydı.
giremedim binaya. yusuf'u aramak içim telefonu cebimden çıkarttım. son aranan numaraya baktım.
numarayı ilk defa gördüğüme emindim.
ve o an az önce beni arayan yusuf'a daha önce telefon numaramı vermediğimi farkettim...