#
-denedik mi..? dedim
aslı cevap bile veremeden hiç bir şey olmadığını bilmeme rağmen kendi kollarıma baktım birden.
aslı güldü.
acı acı güldü beyler.
-biz birdik ali, ben 2 yıl amatem'de yattım, bir gün bile yalnız bırakmadın beni, nerdeyse orda benle beraber yattın, o yüzden beraber denedik. dedi
-sonra. dedim
-sonra sen hayatının belki de en aptalca kararını verdin. dedi
-ne yaptım. dedim
-okulu bıraktın ali. dedi
-ne için. dedim
-yanımda olabilmek için, beni bu illetten kuratabilmek için, ama bak hala delik deşik kollarım, ne için uğraştın, ne için bıraktın okulunu, bir hiç için. dedi
bana lise mezunu olduğum söylenmişken şimdi de üniversite terk olduğumu öğreniyordum.
ama artık şaşırmıyordum.
hayatımın kocaman yalanlar üzerine kurulu olduğunu bi kaç hafta önce zaten öğrenmiştim ve bundan sonrası ne kadar sert olursa olsun daha hafif geliyordu.
-peki sonra, sonra ne oldu aslı. dedim
-caner... o bana uyuşturucu temin ediyordu. dedi
-evet? dedim
-insanın parası kalmayınca o illeti alabilmek için... dedi aslı ama devam edemedi
hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı.
deli gibi sarılıyordu bana.
neredeyse canımı yakacak kadar sıkı sarılıyordu.
aslı'nın devam edemediği cümlenin devamı beni kahretmişti.
beynimin acıdan uyuştuğunu hissettim.
hiç bir şey düşünemiyordum o an.
-devam et. dedim
aslı devam edemedi.
-devam ett. diye yükselttim sesimi.
-işte o zaman, ,işte o zaman insan her şeyi yapıyor ali. dedi
-ben nerdeydim, ben nerdeydim o zaman, yok muydu param. dedim gözyaşları içinde
-vardı ali, şimdikinden çok daha fazla vardı hem de, hepsini benim uğruma harcadın, elin titreye titreye verdin bana o uyuşturucunun parasını. dedi
-ee peki o zaman neden? dedim
-seni de tükettim be ali, hiç bi takun kalmadı, günde nerdeyse 3 iş yapar oldun. dedi
-sonra? dedim
-sonra gittim işte ali, hayatını daha fazla gibmemek için canerle birlikte gittim işte. dedi
içimdeki boşluğun yerini artık kocaman bir ateş kaplamıştı.
artık murat'ın da ezgi'nin de "gerçekler ya seni sandığın kadar mutlu etmezse" derken ne demek istediği artık daha iyi anlayabiliyordum.
gerçekler içimi yangın yerine çevirmişti,
gerçekler ebemi gibmişti,
gerçekler bana çok ağır gelmişti.
ikimiz de ağlıyorduk deli gibi.
mahvettiğimiz gençliğimize,
harap olan geçmişimize ağlıyorduk.
-peki o kaza... o kaza nasıl oldu aslı. dedim
-ben caner'in yanına gittikten sonra buldun geldin beni ali, ama ben duramadım, yapamadım o illeti almadan, geri gittim ona, mecburdum çünkü, sonra sen tekrar aldın beni, ama ben sonra tekrar gittim ona, vazgeçmedin benden, bu döngü bi süre böyle gitti ali, sonra sen çareyi beni kaçırmakta buldun, uzaklara gidiyorduk, çok uzaklara.. ama kader işte kopartmadı beni bu illetten. geçmişimizden kaçarken kaza yaptık, karşıdan gelen kamyonun altına girdik. sen arabada sıkışmıştın. çıkartamadım seni. bense bi kaç sıyrıkla yürüyerek kendim çıktım arabadan. kamyon şoförü de bayılmıştı.

#
-kimse yoktu yolda ve bir kaç dakika sonra etrafa saçılmış küçük paketleri gördüm. bunlar benim bir zaman önce caner'den aldığım uyuşturuculardı. o an ne yapacağımı bilmiyordum. panik halinde aradım caner'i, paketleri de alıp ortadan kaybolmam gerektiğini söyledi. aklım yerimde değildi. dediğini yaptım. etrafa saçılan poşetleri toplayıp yolun kenarına indim. polisi ve ambulansı arayıp gelmelerini bekledim. ama gelemedim görünmemek için yanına. birden dolup taşmıştı kaza yeri. yoldan geçenler kazayı gördükçe durmaya başlamışlardı. ambulans aldı zütürdü alim seni. dedi
aslı anlatıyor bense gözyaşlarıyla geçmişimi dinliyordum.
-kazadan sonra beni görenlerin olduğunu, arandığımı duyduk, gizlendim bir süre, o çok sevdiğim adamı, seni görmeye bile gelemedim. kayboldum ortalıktan. sadece kendimi düşündüğüm için değil ali. gerekirse yakardım kendimi ama seni hiç suçun yokken "ben kullanıcıyım" diye yalanlayamayacağın kadar çok miktarda uyuşturucu taşımaktan içeri attıramazdım. bunu sana yapamazdım ali. kazadan bir zaman sonra bu uyuşturucuyu caner'den temin ettiğini, gitiğimiz yerde resmen ben kriz geçirmeyeyim diye bunları aldığını, ama paran pulun kalmadığı için bunu caner'i bıçaklayarak yaptığını öğrendim. o hastaneden sağ çıksan bile caner'in seni sağ bırakmayacağını bildiğim için bi anlaşma yaptım caner'le, ben bir daha dönmemek üzere onla gidecektim o da seni kaderinle baş başa bırakacaktı. ve o gün gittik biz ali. sen kaldın, ben öldüm ali. ben sevdamı, çocukluğumu, hasretimi, öfkelerimi, sevinçlerimi, gözyaşlarımı sende bırakarak gittim o gün. çok acılar çektim, ama büyüdüm bir süre sonra. 1 yıl boyunca her gün haber bekledim senden. sana dönmeyeceğimi bilmememe rağmen bekledim hep, ama gelmedi o haber. 2 yıl oldu sonra ali. benim hastanede yatan bir ölüden haber almam seyrekleşti, senden gelecek iyi haber imkansızlaşırken. ve sonra bir gün sen geldin adana'ya. kader seni yeniden çıkarttı karşıma. ama hissiz hissiz baktın bana. sonra öğrendim gerçeği, o kazadan sonra silmiştin her şeyi. senin yerinde olabilmek için neler vermezdim bilemezsin ali. ben bu kör kuyuda kayboldum, ama senin ışıl ışıl bi geleceğin var artık. dedi
duyduklarım birden çok ağır gelmişti.
bunlara anlam verebilmeyi bırak sindirebilmem için bile bi kaç gün geçmesi lazımdı.
kendimi çok kötü hissediyordum. kafam kesinlikle yerinde değildi.
aslı bundan sonra bi şey anlatsa bile almazdı kafam.
-kalkalım mı lütfen. dedim
-iyi misin. dedi gözyaşlarını silerken.
-sen iyi misin. dedim
-değilim ali. dedi kalktığımız yerde bana sarılarak.
yüzüne dokunarak kafasını geri çektim aslı'nın.
önce bir süre gözlerinde kayboldum.
sonra nefeslerimiz değdi birbirine.
sonra vücutlarımız.
en son kıvılcım çaktı ve kavuştu dudaklarımız.
birbirine hasret kalmış 2 sevgili yıllar sonra deli gibi öpüşüyorduk.
az önce aslı'nın ağladığını söylemiştim ya, yanılmışım, onlar provaymış.
aslı dudaklarımdayken resmen sel olmuştu gözyaşları.
acı cekiyordu beni öperken. ama bırakmıyordu da.
biraz sonra zor da olsa ayrıldı dudaklarımız.
arabaya doğru yürümeye başlamıştık ki benim telefon çaldı. tanımadığım bir numara arıyordu.
"hayırdır" diyerek açtım telefonu.
-kardeşim naptın. dedi yusuf.
-iyidir yusuf, geliyorum birazdan eve, sen naptın. dedim
-iyi evdeyim ben, araban da iyi. dedi gülerek.
-eyvallah, evde görüşürüz. diyerek kapattım telefonu.
arabaya bindik ve yol boyunca hiç konuşmadık aslı'yla. zor da olsa bulduk evi.
aslı'yla bi daha görüşüp görüşmeyeceğimi bilmeden vedalaştım. binanın kapısı kapalıydı.
giremedim binaya. yusuf'u aramak içim telefonu cebimden çıkarttım. son aranan numaraya baktım.
numarayı ilk defa gördüğüme emindim.
ve o an az önce beni arayan yusuf'a daha önce telefon numaramı vermediğimi farkettim...