#
tam şebnem ferah sahneden inmek üzereydi ki karıştı birden ortalık.
zaten gönülsüz gelmiş olduğum için "bi taklar olacağı belliydi amk" dedim içimden.
kavganın sebebini bilmiyordum ama kavgayı başlatan alkolün ta kendisiydi.
kavgayla hiç bir alakam olmamasına rağmen oraya doğru koştum.
çünkü ezgi ve murat az önce kavganın olduğu yerdeki büfeye su almaya gitmişlerdi.
birden şebnem ferah'ın sesi duyuldu sahneden.
"ne olur yapmayın" diyordu o az önce "sil baştan"ı mükemmel söyleyen ses.
ama kavga öyle bir anonsla bitecek gibi değildi.
gittikçe alevleniyor taraflar genişliyordu.
murat'ı görememiştim ama ezgi tam ortasındaydı kavganın,
kaçamıyordu.
havada uçuşan yumruklardan birinin bana gelmemesi imkansızdı, bunu biliyordum ama ezgi ordayken duramazdım.
atladım araya.
yumruk yiyeceğimi biliyordum dedim ama ne yalan söyliyim bu kadar çabuk olacağını ben de beklemiyordum.
ama giblemedim tabi ki de.
o karmaşanın ortadında kulaklarını kapatmış çaresizce bekleyen ezgi'ye doğru ilerlemeye çalışıyordum.
itiş kakış arasında zor da olsa gelmiştim ezgi'nin yanına.
tuttum elimden.
belki elini tutanın ben olduğumun bile farkında değildi.
çaresizce tuttu kendisine doğru uzanan eli.
sarıldım ezgi'ye.
kollarımın arasına aldım onu.
bir an önce çıkmak istiyordum o kaostan.
bana gelen tekme tokatlara aldırış etmiyordum.
ama imansızın birinin salladığı yumruk kırması ezgi'ye gelmişti.
biz erkekler neden böyleyiz bilmiyorum ama az önce gayet sakin ve sadece hedefe ulaşmaya çalışırken bir anda döndü gözüm.
az önce yanlışlıkla da olsa ezgi'ye vuran yumruğu havada yakaladım inerken.
elemana bakıyordum gözlerimden ateş saçarak.
o beni tanımıyordu, ben de onu.
ama az önce yanlışlıkla bile olsa ezgi'ye vurmuş olması onu dünya ahret düşmanım yapmaya yeterdi.
ki yetmişti de zaten.
ama eleman da boş çıkmadı.
havada yakalayıp sıktığım bileğini kurtaramayınca çok sağlam bi kafa salladı bana.
ülkü ocaklarında çok takıldığım mahalle kavgalarında antreman yaptığım için gelebilecek olası darbelere hazırlıklıydım.
kafamı geri çektim gelen kafa darbesine karşılık refleks olarak.
darbeyi yemiştim ama bu hareketimle en azından muhtemel bir burun kırılmasından yırtmıştım,
daha önce kafa yemiş dostlarım bilirler,
önce çok sızlar,
sonra geçer gibi olur, ama geçmez daha çok sızlar.
bu da alışık olduğum bi duygu olduğu için bunu da çabuk atlattım.
bir elimin altında hala ezgi vardı.
bir yandan onu koruyup kolluyor, bir yandan da az önce yarattığım düşmanımla mücadele ediyordum.
tek elle galip gelmem imkansızdı ama yenileceğimi de hiç sanmıyordum.
maça kafadan 1-0 önde başlamıştım.
elemanın az önce hedefi tutturamayıp ezgi'ye inen yumruğu da ayak da duramayışı da yeterince sarhoş olduğunu gösteriyordu.
son ve çok kuvvetli bir hamle yaptım.
şansımın da yardımıyla yere devrildi bin.
ayağı, arkasında yere düşmüş diğer kavgazedelere takılmıştı.
bi süre kalkmasını beklediysem de kalkamadı yerden.
kafasını vurmuştu.
-beter ol bin. dedim dudaklarımı okuyabileceği bir şekilde.
erkeklik gururum tavan yapmış bir şekilde çıktık ordan.
ezgi ağlıyordu.
az ilerimizde hala devam eden kavgayı gibtir edip karşıma aldım ezgi'yi.
-iyi misin. diye sordum.
-iyiyim. dedi bana sarılarak.
-geçti. dedim onu sakinleştirmeye çalışarak.
-murat nerde. dedi.
-bilmiyorum, sen burda bekle. dedim murat'a bakmak için tekrar olay yerine dönmeye çalışarak.
elimden tuttu ezgi.
-gitme. dedi
gitmedim.
durdum olduğum yerde.
döndüm arkamı.
o ağlayan gözlerdeki ışıltıyı gördüm bir anlık da olsa,
ben yıllardır susmuş olsam da gaza gelen gözlerim daha fazla dayanamadı, patlattı bombayı.
"seni seviyorum ezgi" dedi ona doğru kocaman.
ve yarım ali'nin hikayesi de işte böyle başladı beyler...