yardım eli uzatın kardeşlerim

ben üniversite öğrencisiyim. malesef zamanında şehir dışını kazandım. ailemin yanında olamıyorum. kardeşlerimin yanında olamıyorum. annemin bir hastalığı var şizoaffektif bozukluk. babam anlamıyor annemin davranışlarını bir hastalık olarak görmüyor. normal davranışını gördüğü an herşeyi oluruna bırakıyor. annemi doktora gitmesi için teşvik etmiyor ve o böyle davranınca annemin hastalığı ilerliyor, sonuçları daha ağır oluyor. geçen yıl annemin hiç bir davranışına anlam veremedim benim annem gibi değildi. her gün bağırış çağırış. kardeşlerimin duymasını engelleyemedim. onların ağlamasını engelleyemedim. onların hayata lanet etmesini engelleyemedim. küçük kardeşimin o yaşında hiç bir şeyin farkında olmadan anneme nefret dolu gözlerle bakmasını engelleyemedim. ne kadar anlamaya çalışsamda onun içindekileri anlayamadım ona bu yaşadıklarımızın nedenini bu yaşadıklarımızın ne olduğunu anlatamadım. üzülmemesini sağlayamadım. karşısında üzülmemek için ağlamamak için kendimi zor tuttum ve bir gün patladım bütün içimdeki gözyaşları kardeşlerimin önünde aktı. kendime lanet ettim. onları bide ben üzdüm ve ikisi gelip beni teselli etmeye çalıştılar küçük kardeşim o yaşında bana sarılıp beni teselli etmeye çalıştı. bu yaşadığım aklıma geldikçe hala kendime çok kızıyorum. ama elimde olmayan bişeydi bi anda olan bişeydi.
annem doktora hep benimle gitti. babam hiç yanında olmadı. belki de en büyük sorun buydu. ama babamı değiştiremiyorum. annem geçen yıl evi bile terketmişti aramadığımız yer kalmadı ve sonunda bulduk. o gün hastaneye yatırmak için çok çaba sarfettik ama olmadı. ambulans çağırdık zorla zütüremeyiz dediler vee ben eğitimime devam etmek için ayrıldım bir hafta sonra tekrar gittim. bu sefer başardım annemi zar zor hastaneye yatırtabildim ve annem normale döndü herşey yoluna girmişti. binlerce kez şükrettik. çünkü hayatımızı düzeltebilceğimize dair hiç bir umudumuz kalmamıştı. bu bir mucizeydi. mutluyduk.
bu sene okullar başladı ve ben evden ayrıldım annem yine aynı şeyleri yaşıyor. hastalığı tekrarlıyor. şuan sürekli makyaj yapıp şarkı söylüyomuş ve içinde yine o bilinmeyen enerji. yorulmuyo. uyumuyo. bu sefer az hasarla atlatabilir miyiz bilmiyorum. annem için çok endişeliyim kendisine zarar vermesinden korkuyorum. kardeşlerimin pgibolojisi için korkuyorum kendimden korkuyorum yıkılmaktan korkuyorum. hayat enerjim bitiyor. uğruna çaba verdiğim herşey yıkılıyor. çok yorgunum. hayatımı düzene sokmak için nerden başlayacağımı bilmiyorum ne yapacağımı bilmiyorum. çok güçsüz hissediyorum. ne yapsamda ne kadar çabalasam da olmayacağını düşünüyorum. sonra birşey beni kendime getiriyor ve yıkılmicaksın herşey elinde diyorum. okulu bırakmak aklımdan geçiyor. okul varken yardımcı olamıyorum. olanlara müdahale edemiyorum. onlar orda o acıları yaşarken ben burda hiç bir şey yapamadığım için kahroluyorum. çok çok yorgunum. hayattan kopuyorum. hiç bir şey sevindirmiyor. amacım ne bilmiyorum. içimdeki saflığı içimdeki merhameti yitirmeye başladığımı hissediyorum. anlamsız anlamsız bakıyorum. ne yapmalıyım nerden başlamalıyım lütfen yardım edin. yine zorla birşeyleri yapıp annemin bana korkuyla bakmasını istemiyorum. onu yine hastaneye yatırcam diye benden kaçmasını istemiyorum. lütfen yardım edin LÜTFEN!!!