yardım eli uzatın kardeşlerim

ben üniversite öğrencisiyim. malesef zamanında şehir dışını kazandım. ailemin yanında olamıyorum. kardeşlerimin yanında olamıyorum. annemin bir hastalığı var şizoaffektif bozukluk. babam anlamıyor annemin davranışlarını bir hastalık olarak görmüyor. normal davranışını gördüğü an herşeyi oluruna bırakıyor. annemi doktora gitmesi için teşvik etmiyor ve o böyle davranınca annemin hastalığı ilerliyor, sonuçları daha ağır oluyor. geçen yıl annemin hiç bir davranışına anlam veremedim benim annem gibi değildi. her gün bağırış çağırış. kardeşlerimin duymasını engelleyemedim. onların ağlamasını engelleyemedim. onların hayata lanet etmesini engelleyemedim. küçük kardeşimin o yaşında hiç bir şeyin farkında olmadan anneme nefret dolu gözlerle bakmasını engelleyemedim. ne kadar anlamaya çalışsamda onun içindekileri anlayamadım ona bu yaşadıklarımızın nedenini bu yaşadıklarımızın ne olduğunu anlatamadım. üzülmemesini sağlayamadım. karşısında üzülmemek için ağlamamak için kendimi zor tuttum ve bir gün patladım bütün içimdeki gözyaşları kardeşlerimin önünde aktı. kendime lanet ettim. onları bide ben üzdüm ve ikisi gelip beni teselli etmeye çalıştılar küçük kardeşim o yaşında bana sarılıp beni teselli etmeye çalıştı. bu yaşadığım aklıma geldikçe hala kendime çok kızıyorum. ama elimde olmayan bişeydi bi anda olan bişeydi.
annem doktora hep benimle gitti. babam hiç yanında olmadı. belki de en büyük sorun buydu. ama babamı değiştiremiyorum. annem geçen yıl evi bile terketmişti aramadığımız yer kalmadı ve sonunda bulduk. o gün hastaneye yatırmak için çok çaba sarfettik ama olmadı. ambulans çağırdık zorla zütüremeyiz dediler vee ben eğitimime devam etmek için ayrıldım bir hafta sonra tekrar gittim. bu sefer başardım annemi zar zor hastaneye yatırtabildim ve annem normale döndü herşey yoluna girmişti. binlerce kez şükrettik. çünkü hayatımızı düzeltebilceğimize dair hiç bir umudumuz kalmamıştı. bu bir mucizeydi. mutluyduk.
bu sene okullar başladı ve ben evden ayrıldım annem yine aynı şeyleri yaşıyor. hastalığı tekrarlıyor. şuan sürekli makyaj yapıp şarkı söylüyomuş ve içinde yine o bilinmeyen enerji. yorulmuyo. uyumuyo. bu sefer az hasarla atlatabilir miyiz bilmiyorum. annem için çok endişeliyim kendisine zarar vermesinden korkuyorum. kardeşlerimin pgibolojisi için korkuyorum kendimden korkuyorum yıkılmaktan korkuyorum. hayat enerjim bitiyor. uğruna çaba verdiğim herşey yıkılıyor. çok yorgunum. hayatımı düzene sokmak için nerden başlayacağımı bilmiyorum ne yapacağımı bilmiyorum. çok güçsüz hissediyorum. ne yapsamda ne kadar çabalasam da olmayacağını düşünüyorum. sonra birşey beni kendime getiriyor ve yıkılmicaksın herşey elinde diyorum. okulu bırakmak aklımdan geçiyor. okul varken yardımcı olamıyorum. olanlara müdahale edemiyorum. onlar orda o acıları yaşarken ben burda hiç bir şey yapamadığım için kahroluyorum. çok çok yorgunum. hayattan kopuyorum. hiç bir şey sevindirmiyor. amacım ne bilmiyorum. içimdeki saflığı içimdeki merhameti yitirmeye başladığımı hissediyorum. anlamsız anlamsız bakıyorum. ne yapmalıyım nerden başlamalıyım lütfen yardım edin. yine zorla birşeyleri yapıp annemin bana korkuyla bakmasını istemiyorum. onu yine hastaneye yatırcam diye benden kaçmasını istemiyorum. lütfen yardım edin LÜTFEN!!!

Kardeşim! Anneniz için kaygılanmanız son derece tabii bir şey. Yine tabii olarak; ona yardım etmek istiyorsunuz. O halde yapacağınız ilk ve en önemli şey moralinizi yüksek tutmaktır. Çünki en büyük yük size düşüyor. Hem annenize hem de kardeşlerinize ve de kendinize ancak böyle gerçek anlamda yardım edebilirsiniz. Ve ben sizin bunu yapacağınıza gerçekten inanıyorum. Olaylar ne kadar ağır ve zor olursa olsun " Ölüyorum, bitiyorum, dayanamıyorum " gibi inanç, düşünce ve ifadeler, veya yaşadığınızı bahsettiğiniz sözlü/fiili şiddet-hiddet boşalmaları böyle durumlarda hem size, hem kardeşlerinize hem de annenize büyük zararlar verecektir. Öncelikle var olan durumu sukunetle kabullenin. Sonra yaşanan olaylar nedeniyle yüklenmiş oduğunuz stresi boşaltın. Kendinizle ve sonra da kardeşlerinizle oturup konuşun. Bunu babanızla da yapmayı deneyin. Her zaman şunu hatırlayın: iyi olmak için kendinizin iyi olması yeter! Bunun için başkalarının da iyi olması şartını aramayı bırakın. Yani tek başınıza iyi olun. O zaman çevrenizin de kesinlikle iyi yönde değişeceğini bilin. Bunu yapmanın yolları var ve inanın iyi olmak kötü olmaktan çok daha kolay ve tedavi edici bir duygudur. Bunu başaracağınızı biliyorum. isterseniz, iyi olma ve bu iyilği yaşayarak hissetme konusunda size tecrübelerimi de ayrıca aktarabilirim.
.
. Annenizle ilgili olarak söyleyebileceğim şey şu: Anlattığınızdan anlaşıldığı kadarıyla yine bir mani atağı geçiriyor. Böyle bir dönemde onun en çok yardım edecek olan; ona anlayış ve şefkatle yaklaşmanız, bugün size garip, yanlış ve saçma gelen davranışlarının aslında sadece hastalık belirtileri olduğunu bilmenizdir. Grip olan bir kişiniz burnunun akması gibi. O büyük bir ihtimalle rahatsızlığının farkında olmadığı için kendisinin normal olduğunu iddia edecektir. Hatta mani dönemlerinde yüksek zeka ve üstün becerilere sahip biri gibi davranabilir. Sanki tükenmeyecekmiş gibi bir enerjisi, hızlanmış bir düşünce akışına sahiptir. Önemli olan onun ne halde olduğundan çok sizin ne durumda olduğunuzdur. En önemli şey sabırlı ve anlayışlı olmanız ve en kısa zamanda ikna ederek bir pgibiyatri uzmanına zütürmenizdir. Çünki acil ilaç tedavisine ihtiyacı var. Daha sonra imkan bulursanız destekleyici terapi ile devam edebilirsiniz. Onu nasıl ikna edeceğiniz konusunda da bir pgibiyatri uzmanına da danışmanızı tavsiye ederim.

. Herşeyden önce, şu anda ilk yapmanız gereken iyi olmak, kendinizi iyi hissetmek ve ailenize yardım edebilmek için; bütün olumsuz düşünceleri bırakmanızdir. ihtiyacınız olan iyiliğe varlığınızda yer açmamnın yolu olumsuz duygu ve düşünceleri bırakmaktan geçer.