hadi panpa bekliyoruz

trend kokuyor şuradan bi yer aliyim

intihar etti galiba

Rezerved

Umut'la vedalaştıktan sonra eve gittim. Evet,hayatımda belirgin değişiklikler vardı ama bu kadarı bana yetmezdi. Daha büyük şeyler istiyordum. Daha riskli. daha korkunç. Bunun için şu anda yapabileceğim bir şey yoktu.O akşamı öylece geçirdim.364 günüm kalmıştı.
Ertesi gün tekrar üniversiteye gittim.Bu gün Umut'un benden sakladığı şeyi öğrenmeliydim. Sıradan bir gündü. Umut,tuvalete kadar gidip geleceğini ve telefonunu tutmamı istedi. işte aradığım fırsatı yakalamıştım. Dünden beri o tarihi düşünüyordum. Telefonu alıp denedim. Mart'ın 26 sı.0326.Değildi. Kesin gözüyle baktığım cevap yanlıştı.Tam tersini denedim.2603.Sonunda şifreyi doğru girmiştim. Hemen mesajlara girdim. Büyük bir sürpriz beni bekliyordu.

Umut, hırkasını sınıfta unuttuğunu hemen alıp geleceğini söyledi. Telefonunu masanın üstünde unutmuştu. içeri girer girmez telefonunu aldım fakat şifreliydi.En son şifresini biliyordum,4956.Denedim, şifre bu değildi. Değiştirmişti.Düşünmeye başladım. Doğum tarihi olamazdı çok kolaydı. Yakınlarından birinin doğum tarihi, hayır bunlar da değildi. Kısa bir zamanım kalmıştı, cevabı bulmalıydım. Bana anlattığı şeylere hafıza sarayımda göz gezdirmeye başladım. Evet,işte bu.Bana çocukluk aşkını,tam 8 sene süren aşkını anlatmıştı. Onunla tanışma tarihi olmalıydı.Ben bunu gereksiz bir bilgi olarak hafızamdın derinlerine itmiştim.Şimdi onu çıkarmam gerekiyordu. Düşünürken Umut'un kantine doğru geldiğini gördüm ve hemen telefonu yerine bıraktım. Başarısız olmuştum.

Ders bitti ve kantine indik. Umut telefondan sürekli biriyle mesajlaşıyordu ve hareketlerine dikkat ettiğimde sanki birşey saklamaya çalışıyordu. Kız meselesi olsa bu kadar tedirgin olmazdı. Kimle konuştuğunu sordum 'Hiç, öyle forumlarda geziniyor. yorum yapıyorum.' cevabını aldım. Endişelerimde haklıydım. Benden gizlediği birşey vardı ve ben bunu öğrenmeliydim.

Otobüsüm geldi, sigaram da bitmişti zaten. Harika bir zamanlamaydı. Sigarayı atıp otobüsüme bindim. Yaklaşık yirmi beş dakikalık kısa bir yolculuktan sonra üniversitedeydim. Buradaki en samimi arkadaşım Umut'tu.Beraber içmiş,aç yatmış, sırlarımızı paylaşmıştık.Son zamanlarda kendimi hayattan soyutladığım için Umut'la da aram soğumuştu. Buzları eritmenin zamanı gelmişti. Sınıfa gittiğimde Umut'un yanı boştu, telefon ile uğraşıyordu. Yanına oturdum.
'Günaydın Umut.'
'Nihayet hayata döndün demek. Günaydın.'
'Nasıl gidiyor görüşmeyeli.'
'Hep aynı işte ne olsun. Asıl haberler sende,ne oldu da derslere gelme başladın ?'
'Hiç. Sadece geleceğim için bunu yapmam gerektiğini düşündüm o kadar.'
'iyi bakalım.'
Tam o sırada akademisyen geldi ve muhabbeti kestik.

Benim durumumda olan biri üniversiteyi bırakmayı düşünürdü ama ben bırakmadım.Tek arkadaş çevrem üniversitedendi ve kalan son bir yılımı yalnız bir şekilde geçirmek istemiyordum. Kalkıp hemen ağzıma bir kaç şey attım, giyinip evden çıktım. Durakta pek samimi olmadığım bir arkadaşıma rastladım. Normalde olsa tek kelime bile söylemeden otobüsü beklerdim. Bunun nedenini pek bilmiyorum fakat konuşurken yanlış kelimeler kullanıp, rezil olma korkusuydu sanırım. Bugün ise yanına gidip 'Günaydın' dedim. Uzun süre boyunca insanların beden dili ve mimiklerini okuma konusunda araştırma yapıp birkaç bilgi kapmıştım. Yüzündeki şaşkınlık ifadesini anlamam pek uzun sürmedi.'Günaydın' diye cevap verdi. Derslerden,kızlardan, arkadaşlıklardan muhabbet etmeye başladık. Sanki konuşan ben değildim de başka biriydi. istediğim zaman güzel bir şekilde konuşabiliyordum ama içedönük bir kişiliğim olmadığı için bunu kullanmayı hiç gerek görmemiştim. Dışadönük insanları yapmacık ve gereksiz görüyordum.Bu ayaküstü muhabbet bile sanki ruhuma yarabandı olmuştu. insanlarla konuşmanın gerçekten rahatlattığını işte o zaman anladım.

devam kardeş

Bıraktınmı hikayeyi panpa

Devam panpa

Bu şekilde yaklaşık 1-2 dakika geçti. Gözlerimin önünden geçecek bir hayatım yoktu resmen. Hayatımı sanki hiç yaşayamamıştım. Adıma alınan kararların hepsi başkaları tarafındandı. Hiç bir seçimi kendim yapmamış gibi hissediyordum.Şu anki seçim ise benim ellerimdeydi.Ölmek veya yaşamak.Bu durum vücudumda harika bir adrenalin salınımına yol açtı. Yaşadığımı hissedebiliyordum. Saat 03:57.Hayatımı değiştiren o kararı verdim.Bu günden tam 365 gün sonra intihar edecektim. Kısacası kaybedecek hiç bir şeyim kalmamıştı.Çok farklı bir insan olacağımı, hayatımın bambaşka bir yönde ilerleyeceğini bilmeden sızıp kaldım.Tek bildiğim şey kaybedecek bir şeyi olmayan birinden korkulması gerektiğiydi.

Güzel sayılabilecek bir şehirde hatrı sayılır bir üniversite okuyordum. Okuduğum bölüm tabi ki hayallerimde ki bölüm değildi. Herneyse herşeyin başladığı o geceye dönmek istiyorum. Saat ilerlemiş ve 03:45 i bulmuştu.Bir anda uzun zamandır düşündüğüm şeyi yapmaya karar verdim. intihar edecektim. Bunu yapmanın en basit ve en hızlı yolunu düşünmeye başladım. Kendimi asmak mazoşistçe olurdu, bileklerimi kesmek veya ilaç içmek ise kesin olmayan bir yöntemdi. Silahla yapmak en mantıklı yoldu. Yerimden kalktım, uzun koridoru geçip oturma odasına geldim.Çekyatın altında sakladığım, babamın bu şehre gelmeden önce kendimi korumam amacıyla verdiği silahı aldım. Mermiler yanındaydı,bir tanesi işimi görürdü. Saat 03:53.Silahı kafama dayamış bekliyordum ama neyi beklediğimi kendim de bilmiyordum.

Saat 03:24 tü.O geceyi dün gibi hatırlıyorum. Ruhum günden güne çökmekteydi ve yalnız geçirdiğim gecelerden birini daha yarılamıştım. Aldığım alkolun etkisiyle de kafam hafif çakırkeyf olmuştu.Öğrenci evinde kalıyordum,ev arkadaşım yoktu. Anlayacağınız düşünmek için çok fazla vaktim vardı. Küçüklüğümden beri hayallerimin peşinden koşmak istedim ama bu cesareti kendimde hiç bulamadım. Kendime bir gerçeklik yaratmayı bir türlü becerememiştim. Gerçeklik ne mi ? Şöyle ki çocukken bir oyun oynadığınızda onun oyun olduğunu unutursunuz, kendinize bir gerçeklik yaratırsınız. Hiç bir şey saçma gelmez size.Ya oyun oynadığınızda;onun bir oyun olduğunu anlarsanız işte o zaman her şey saçma gelir.Ve eğer ,kendinize bir gerçeklik yaratamazsanız, yaşayamazsınız.işte ben bu kendisine bir gerçeklik yaratamayanlardan biriydim. Hayata olan karamsar bakış açım yüzünden çevremdeki insanlar tarafından sürekli garipseniyordum.