okulun açılmasından 15 gün önce ankaraya gittim. memleket basıyordu artık. iyi gelir diye düşünmüştüm. ama öyle olmadı. daha çok boğuldum. yaz boyunca sevgilimi düşününce gözümden yaş akarken, ankarada hüngür hüngür ağladım. hayatımda ilk defa böyle içten ağladım. babam öldüğünde bile ağlamayan ben yarım yamalak eşyalarla dolu o evde sesim yankıla yankılana ağladım. sevgilimle bunları yaşamasaydık şimdi zaten yanımda olurdu. ikimizde erken gelirdik.
onu aştide karşılamaya gittiğimde deliler gibi sarılırdık, kimse görmüyormuş gibi umursamadan öpüşürdük, kokusunu içime çeke çek öperdim, her hücremizle sevişirdik. havalarda sıcak tam gezme havası, el ele tüm ankarayı tekrar tekrar gezerdik. teni tenime değerek, sıcaklığını, yanımda olduğunu bilerek uyurdum. tüm bunlara 3 ay önce sahipken şimdi elimden uçup gitmişti.

sevgilimin bir kaç arkadaşını aradım ne zaman gelecek öğrenip bana söyleyin diye. çünkü her gün kaldığı yurdun önüne gidip. ağlamamak için kendimi zor tuta tuta 2 saat acaba çıkan o mu? diye beklemek iyice öldürüyordu beni. hepsi tamam dedi ama kimse ne zaman geleceğini söylemedi. okulun açılmasına 1 hafta kala ev arkadaşlarım da geldi. beni tanıyan herkesin verdiği tepkileri verdiler. bu ne hal? çökmüşsün? yaşlanmışsın? zayıflamışsın? ... ev arkadaşlarımın gelmesine sevinmemiştim çünkü aniden gelen ağlama krizlerimde ben görmelerini istemiyordum. görmediler de zaten. odamda ya da duşta ağladım.

okulun açılmasından önceki 2 gün boyunca, sevgilimin yurdunun önünde galiba 5-6 saat bekledim. onun memleketinden, ankaraya gelen otobüslerin varış saatlerine baktım. ona göre bekledim. çok fazla otobüs geliyordu ama yinede şansımı denedim. o 2 gün boyunca da göremedim. göremedikçe daha da çıldırdım.

okulun ilk günü onun ders progrdıbına baktım. onun derslerine girecektim. acaba beni görünce ne olacaktı?o da duygulanacak mıydı? belki dayanamaz sarılırdı bana. belki halimi görüp onu ne kadar sevdiğimi anlardı. ilk defa birinin bana acımasını istiyordum. o günde bekledim. belli ki ilk gün diye gelmeyecekti. sevgilimin o gün gelen sınıf arkadaşları bana tip tip bakıyordu. zaten hepsi tanıyordu beni. o hafta boyunca hep onun derslerine girdim. hiç birine girmedi. derse gelen hocalar sen kalmış mıydın? bu dersten tekrar mı alıyorsun? diye sordular. kesin beni gören arkadaşları ona yetiştirmişti orada olduğumu ama umurumda değildi. onu hala ne kadar sevdiğimi ona ihtiyacım olduğunu anlasa yeterdi.

okulun ikinci haftasının ilk günü koridorda onu beklemeye başladım. gelecekti çünkü dersler başlıyordu. derslerini ihmal etmezdi. geldi. gördüğüm an yaslandığım duvardan nasıl hareket ettiysem sesi duyup bana baktı. olduğu yerde durdu bakmaya devam etti. korka korka yanına gittim. yine ağlamam geldi amk. okulun ortasında. onun arkadaşları etrafta. sevgiliminde gözleri doldu. titreyen sesimle dışarı çıkalım mı? dedim. olur dedi. olur dediğini duyduğum an yemin ederim boğazımdaki ağrı geçti. bahçenin tenha bir köşesine gittik. konuşacağımız günün provasını evde kendi kendime yaptığımda diyeceğim hiçbir şeyi diyemedim. çünkü sanki beynim kitlendi. seni çok seviyorum dedim. gözleri dolu dolu bana baktı. ellerini yüzüne kapattı ağlamaya başladı. bende ağladım ama ha bire elimle gözyaşlarımı siliyordum. yine seni çok seviyorum dedim. lütfen beni dinle dedim. cevap vermedi. yanına oturup elini tuttum. çekip tekrar yüzüne zütürdü. yine ne diyeceğimi unuttum. harbiden ne diyecektim? ilkokul arkadaşımı gibtim, çünkü takıntılıydım mı diyecektim?

öylece ona bakıyordum. o da ağlıyordu ben de ama ben göz yaşlarımı silip konuşmak için derin nefes alıp tekrar susuyordum. konuş hadi dedi. elimi dizine koydum. çek elini demedi. aylar sonra ilk kez sesini duyup, dokunmuştum. konuş hadi diye tekrarladı. seni çok seviyorum. beni bırakma dedim. offf dedi suratını döndü öbür tarafa. artık lafa girmem gerekiyordu ama beynim allak bullaktı. o kızı hiç sevmedim. ben hep seni sevdim. yalan atıyor dedim. aramızda ciddi bir şey geçse o da nişanlısından ayrılırdı. ama evlendiler. istersen facebookuna bak. resim koymuştur zaten dedim burnumu çeke çeke. anlamsız anlamsız bana baktı. hiçbir şey demedi. ellerini tutup sana ne söyledi? onu bile söylemedin dedim. ne söyledi biliyor musun? dedi. elini çantasına attı. telefonunu çıkardı. elife mail attığım resmi gösterdi. bunu gösterdi dedi. cevap veremedim. öylece telefonun ekranına baktım. o lafa girdi. bak senin şortun, tişörtün, odan, bu kız kim ben olmadığıma eminim. ne anlatacaksın? anlat hadii dedi.
hiçbir şey bilmiyorsun o kız bizi ayırmak için yaptı bunu. ona bu fırsatı verme dedim. yine ağlayarak ne diyorsun ya? dedi. sen onu tanımıyorsun. istersen bebeler grubuna sor nasıl biri olduğunu. ilkokulda bile böyleydi dedim. yine şaşkın şakın suratıma baktı. ne ilkokulu? dedi. bu kez ben ağlamaya başladım. ne ilk okulu ? dedi yine. biz onunla ilkokulda aynı sınıftaydık. çok vukuatı olan bir kızdı o yaşta bile. videoları bile vardı. ama benim hiçbir ilişkim yoktu. konser günü onu görünce beni tanımadı bile. sende oradaydın dedim. elindeki telefonu gösterip neden o zaman odanda dedi. kendini o eve davet ettirdi. ben çağırmadım dedim. saçmalıyorsun deyip ayağa kalktı kolundan çekip yerine oturttum. seni özledim, ellerini, gözlerini özledim dedim. yine ağladı. sen ne duymak istiyorsun? aklına takılan ne? söyle dedim

ne zamandır berabersiniz? dedi. hiç beraber olmadık. o hataydı dedim. seninle olduğum gece, o zamanda ilişkiniz var mıydı? dedi ağlayarak. hayır hayır yoktu. zaten seninle beraber olduğumuz geceden 1 gün önce karşılaştık. gökçe konserinde sende vardın. o beni tanımadı bile dedim. o gün onu gördüğün için mi senle beraber olmak istediğimi, salonda değil yanımda yatmanı istediğimi söylediğimde anlamamazlıktan geldin? dedi. unutmamış o gün yanımda kal dediğinde onu öpüp, lambayı kapatıp uyuduğum günü unutmamış. hayır yok öyle bir şey diyebildim sadece. o konuşmaya devam etti. piknik günü beraber miydiniz? yüzüme baka baka yaptın mı bunu? hayır vallahi değildik dedim. allah belanı versin. ben kendimi sana adadım. kimseye güvenmediğim kadar sana güvendim. ben bütün duvarlarımı senin için yıktım dedi. gitme o zaman gitme. öl desen ölürüm. kaldığımız gibi devam edelim dedim. sen benim sana olan sevgimi hiç anlamamışsın, yaptığım onca şeye rağmen anlamamışsın. hala yalan atıyorsun dedi. gitti giderken tutmaya çalıştım. daha çok ağladı, bağırdı...