elifle daha sonra konuşma gereği duymadık. zaten ne konuşacaktık ki. konuşsak bile ben hiçbir şey anlamıyor gibi yapacaktım. elifi ilkokul yıllarına geri zütürmüştüm. farkındaydım. eminim aliden bile daha az nefret ediyordur. elifin beynine, kalbine bir gün ortaya çıkma ihtimali ile yanıp, tutuşacağı bir korku koyduğumun farkındaydım. ama o da bana aynı şeyi yapmaya çalışmıştı. sevgilimle tehdit etmişti beni. sevgilim şu hayatta bana, beni sevdiğini iliklerime kadar hissettiren tek kişiydi. bu aşkı aslında ilmek ilmek dokuyan oydu. ilk çıkmaya başladığımızda takılıyoruz işte dediğim kız şu an benim hayatımın ta kendisiydi. bana güvenmişti. kendisini bana bırakmıştı. bana ait hissetmişti. annesine benden bahsetmişti. elini tutmaktan bile zevk alıyordum hatta gurur duyuyordum. onu kaybedemezdim. elifin kaybetmeyi umursamadığı bir nişanlısı olabilirdi ama ben sevgilimi seviyordum. hala da seviyorum.

o günlerde sevgilimi daha sık aradım. daha uzun konuştum. korkuyordum. onu kaybetmekten çok korkuyordum. onu hayal kırıklığına uğratmaktan, üzmekten çok ama çok korkuyordum. elifle son konuşmamızın üzerinden neredeyse 2 hafta geçmişti. elife videoyu sildim demiştim ama silmemiştim. riske atamazdım.
içimdeki korkunun yavaş yavaş azaldığı ve kısmen rahat nefes almaya başladığım, kendimi tamam geçti, her şey bitti diye teselli ettiğim bir günde sevgilimi aradım açmadı. aklıma elif ihtimali gelse de, aradığımı duymamış olabileceği ya da uyuduğu ihtimali daha muhtemel geliyordu.
bir saat sonra tekrar aradım. yine açmadı. belki annesiyle bir yere falan gitmiş olabilirdi o yüzden açamıyordu. bir kaç saat sonra yine aradım açmadı. mesaj attım. görünce arar mısın? merak ettim. yazdım. cevap gelmedi. o andan itibaren sanki aldığım nefes içime girmiyordu. kalbim sanki göğsümü delip çıkacaktı. bekledikçe daha çok telaşlanıyordum. tekrar aradım yine açmadı. elifi aradım o da açmadı, tekrar aradım. bu kez açtı. ne yaptın? dedim. neyi ne yaptım? dedi. söyledin mi sevgilime dedim? o kim? dedi. sustum cevap veremedim. orada mısın? dedi. bunu yaparak çok büyük bir hata yaptın biliyorsun değil mi ? dedim. neyi yaprak? dedi. cevap verecek gücü kendimde bulamadım. düğüne seni davet etmedim diye mi kızıyorsun? daha davetiyeler basılmadı canım seçiyoruz şu an dedi. umarım düşündüğüm şeyi yapmamışsındır dedim ve kapattım.

sevgilimi yine aradım açmadı. vatsap'tan yazdım cevap gelmedi ama son görülme zamanı 2 saat önceydi. elif ona anlatmış olabilir miydi? telefon numarasını bulması bile imkansızdı. biraz düşündükten sonra aklıma facebook geldi. hemen ev arkadaşımı aradım. facebookunun şifresini bana versene çok lazım dedim. veremem kendine aç bir tane dedi. gibecem belanı ver şunu dedim. yok abi veremem o kadar mesajlaşma falan var dedi. o zaman sevgilimin profiline gir dedim. girdi. arkadaşlarından elif isminde olanların soyadını oku dedim. okudu okudu okudu elif yy dedi. ona yaptıklarımı bana yapıyordu. ben nişanlısını eklemiştim o da sevgilimi. ben telefonda onu anlamıyormuş gibi yapmıştım o da yapmıştı. ne anlattı acaba? ne kadarını anlattı acaba? evde duramadım dışarı çıktım. tenha bir yerde oturdum. durmadan sevgilimi aradım açmadı, tekrar aradım
tekrar açmadı. kaç defa mesaj yazmaya çalıştım onu bile bilmiyorum. ne diyecektim? ne yalan atacaktım?. yazdım yazdım sildim. beni arar mısın? seninle konuşmam lazım dedim. yine cevap gelmedi. telefonlarımı açmazsan oraya geleceğim yazdım. cevap atmadı. gerçekten gidecektim ama evinin adresini bile bilmiyordum. sanki içimde volkanlar patlıyordu ama yerimden kımıldayamıyordum bile. o anki çaresizliğimi ne kadar anlatsam az kalır. umarım hiçbiriniz yaşamazsınız. gece yarısı olunca eve gittim. yatağıma girdim. gün aydınlanmaya başlayınca uyudum. uyandığımda dinlenmemiş gibiydim. çenem ağrıyordu. kalkar kalkmaz yine aradım, mesaj attım açmadı. bilinmeyen numaraları aradım babasının adını soyadını, şehrini, ilçeyi söyledim. bana 2 tane telefon numarası verdiler. sesini duymam lazımdı çünkü çıldırmak üzereydim.

ilkini aradım. bir kadın açtı. alo xx teyze dedim. evet dedi. ben sira sayi sifati, sevgilim'in arkadaşı dedim. aaaaa buyurun oğlum dedi. sevgilimle görüşebilir miyim? oradaysa dedim. şaşkın bir sesle galiba tartıştınız onunda morali bozuk. dur çağırayım dedi. çağırdı. çekingen bir sesle alo dedi. sevgilim dedim ama devamı gelmedi. kısa bir sessizlik oldu. çabuk söyle müsait değilim dedi. lütfen seni aradığımda aç konuşmamız lazım dedim. cevap vermedi. telefonundan arıyorum açacak mısın? dedim. arama dedi. açmazsan hep buradan aramak zorunda kalırım dedim. beni zor durumda bırakmak için mi? yeterince üzdün zaten arama bir daha dedi. konuşmazsak nasıl halledeceğiz dedim. halledecek bir şey yok dedi. onun da sesi titriyordu benim de. seni kaybedemem lütfen dedim. arama bir daha yeterince zarar verdin dedi. telefonu kapattı.

ilerleyen günlerde bir kez daha aradım evini. yine benzer konuşmalar yaşandı. daha ciddi bir şekilde arama artık dedi. beni dinlemeyecek misin? dedim. gerek yok dedi. ne anlattı sana dedim. yaptıklarını dedi. ne yapmışım dedim. bir daha evi arama hem annem hem de babam karşısında zora sokuyorsun dedi. özür dilerim dedim. telefonu kapattı.

sevgilimi yaz tatilinden sonra karşılaştığımız ilk güne kadar her gün aradım her gün mesaj attım. açmadıkça daha da çıldırdım. onu bu kadar kolay kaybedemezdim. o kadar gün aramalarımdan sadece 2 tanesine cevap verdi. onda da yeter demek için. yakın arkadaşlarından birini aradım. konuşmaya çalışacağım dedi. ama bir işe yaramadı.

o yaz tatilinde yaklaşık 10 kilo verdim. çevremdeki herkes benim kötü halde olduğumun, çok nadiren güldüğümün farkındaydı. konuşmayı deneseler de ben hiç yanaşmadım. sürekli sevgilimi ne kadar sevdiğimi, onu nasıl geri kazanacağımı düşünüyordum. resimlerimize bakıyordum. istesem de onu kafamdan atamıyordum.