Sadece içimi dökmek istiyorum arkadaşlar.. destek olursanız çok iyi olur, olmazsanızda canınız sağolsun..

3 yıl önce arkadaş vasıtasıyla bir kızla tanıştım. daha birbirimizi ilk gördüğümüzde kanımız kaynamıştı hemen.
aslında yeni bir ilişkide istemiyordum çünki çok kısa bi zaman önce ihanete uğradım. o yüzden pekte olumlu bakmıyordum
tanışmadan önce. tabi birbirimizi görünce bütün fikirlerim değişti. 1 ay kadar konuştuk, birbirimizi tanımaya çalıştık.
o 1 ay içerisinde gerçektende aşık olduğumu hissettim. daha önce konuştuğum hiç bir kızla bu duyguları hissetmedim.
daha sonrasında sevgili olduk. ama öyle sıradan bi ilişki değil. gerçek bir aşkla birlikte olduk.

hayatımın en güzel anlarını onunla geçirdim, gerçek aşkı ilk onda hissettim. tabi oda bana en az benim kadar aşık olmuştu.
her sabah birlikte uyanır, her akşam birlikte yatardık. günün her saati konuşurduk hiç ayrı kalmazdık birbirimizden.
bir kötü huyu vardıki belkide hepimizin en nefret ettiği şey bu arkadaşlar. en küçük şeye bile dünyanın tribini atıyordu.
bazen öyle sinirleniyordumki kan beynime sıçrıyordu. ama yine kıyamıyodum ona. beraber otururken bana ayrılmak istediğini
söyledi birden bire. gerçekten ayrılmak istediğini sandım. hiç birşey diyemedim. çocuk gibi ağlamaya başladım. şaka yapmış.
yine kıyamadım, napayım. işte bu kadar seviyordum ben onu herşeyimi verecek kadar.

1 seneye yakın zaman geçti. depresyona girdim dostlar. okul konusunda sıkıntılarım vardı. babamda okul meselesini
çok ciddiye alır. bende kafaya takardım her gün. sabahları okula gidip akşamlarıda bir imalathanenin servisini yapıyordum
minibüsle. aynı zamanda çok kadim 2 dostum var. ikisiyle çok büyük tartıştım. yani 1 ay içinde herşey üst üste bindi.
kız arkadaşım tek tesellimdi. ama oda saçma triplerini atarak iyice sinirlendiriyordu beni. moralım zaten eksilerde.
ve bu o iki dostumu haklı gördü tartıştığımız konuda. ya ben senin sevgilinim sen ne diyosun farkındamısın ?
bu olayların üstüne kızlada büyük bi tartışma yaşadık. kız işte haklı olsada olmasada tartışır, tribini atar.

artık ayrılma vakti geldi dedim. ama tek sebep bu değil arkadaşlar. depresyondaydım. dolayısıyla herşeyi ince ince düşünüyordum.
benim babam apartman görevlisi. bunda utanılacak birşey yok helal lokma yiyoruz allaha şükür. kız arkadaşımın babasıda gümrük
memuru. bir kere aile seviyeleri çok farklı. oturdukları ev bizden daha güzel. bindikleri araba bizimkinden çok daha iyi.
farklı insanlar farklı yetişmişler. ben köyde doğdum. köyden geldik istanbula 96 senesinde. ilk defa biz yerleştik ceddimizden
hep köyde yaşamışlar. dolayısıyla bir mal varlığımız yoktu. tek kişi maaşıyla 3 kardeş okumaya çalıştık. kazandığımız
kursağımıza gitti kısaca. bu yüzden sonuna kadar gidemeyeceğimizi düşündüm. daha fazlada onu oyalamak istemedim.

nihayetinde ayrıldık. kendimden soğuttum iyice, gözü arkasında kalmasın diye.ilk 2 ay hiç çekmedim yokluğunu.
herşey normaldi. ama bir müddet sonra sanki bir parçam ekgibmiş gibi hissediyordum. daha sonrasında iyice
özlemeye başladım onu. hatta geri dönmesini istedim ama söyleyemedim ona, gururum el vermedi. ayrılma nedenimi
hiçbir zaman bilmedi. bilse belki beni affederdi. ama onuda söyleyemedim. dilim varmadı. her türlü hatalıydım.
7,8 ay geçti. arkadaş vasıtasıyla tekrar konuşmak istediğimi söylettim. yeni numarasını aldım. konuştuk.
daha doğrusu konuşmaya calıstım 1 hafta boyunca, o çok isteksizdi. dayanamadım en son döktüm içimi.
hata yaptığımı, onu çok özlediğimi söyledim. hiçbirşey yazmadı daha. arkadaşıma söylemiş artık birşey
hissetmediğini. sağlık olsun dedim. kalbime gömerim dedim kendi kendime.

geçen günlerde bir rüya gördüm. yan yana oturuyoruz. muhabbet ediyor. bir adam geliyor yanımıza birden. bak bu kocam diyor.
tanıştırmak istiyor. hemen fırladım uykudan. o kadar çok moralım bozulduki ağlama raddesine geldim. rüyalarıma bile girmeye
başladı artık. tekrar ortak arkadaşımızla konuştum. bir arkadaşı veya ciddi düşündüğü birisi varmı diye sordum. bana
çok geç kaldın dedi. ciddi düşündüğü bi ilişkisi varmış. olsun dedim. mutluysa öyle kalsın dedim. hiç karıştırmadım ortalığı.
aradan 2 yıl geçti ama hala köpek gibi aşığım. canımı istese düşünmeden feda ederim. ama yaptık bir hata. geri dönüşü olmadı.
şimdi benim tuttuğum o minik ellerini başkası tutuyor, benin öpmeye kıyamadığım yanaklarını başkası öpüyor, sarılmaya
doyamadığıma başkası sarılıyor. bende sürekli içiyorum, sadece içiyorum. elimden başka birşey gelmiyor artık. her gün bunun
acısıyla yaşamaya mahkumum artık. yaşarım ama. ne günler gördüm ben, ne acılar çektim. bunuda çekerim.

bir müddet sonra kısmetse kardeşimin yanına amerikaya taşınacağım. sıfırdan bir sayfa açmak, yeni bir hayat kurmak için.
belki o benim yerimi doldurdu ama ben onun yerine kimseyi koyamadım. hayatımın sonuna kadarda kalbimde onun yeri boş olucak. onun gözü arkada kalmadı ama benim sol yanım hep Türkiye'de kalıcak.

biraz uzun oldu arkadaşlar kusura bakmayın.
siz siz olun ne olursa olsun aşık olduğunuz insanı bırakmayın.
kalın sağlıcakla...