yapamadıklarımı yazıyorum gelmeseniz de olur

bir sevgilim olsaydı da terketse de olur diyorum. mesela en azından bir gün sevgili gibi geçirseydik, el ele takılsaydık -neresi olursa olsun en varoş ilçe bile olur- çok bir şey mi bu? lisede önüne gelen genç böyle takılmıyor mu? ben eşek kadar adam olmuşum iki üç sene sonra hasta bakacağım ama kurduğum hayallerin seviyesine bak. geçmişte kalmış gibiyim yaşım ileri olsa da.

ben uyuyorum amk muhabbet edilmiyor senle.

bu gecelik bitiriyorum kardeşlerim. gündüz devam edecek. normalde bitmezdi ama annem ve babamın beni uyanık halde bulmalarını istemiyorum. sanki bu durum bende onların karşısında küçük düşecekmişim hissi uyandırıyor. ne kadar tuhaf bir saplantı değil mi? ama maalesef içimden gelen bu manyakça fikirleri atamıyorum. ancak yazabildiğime de seviniyorum.

selam. yazdıklarını üşenmedim okudum. Benim de doğru olarak tek bildiğim şeyi aktarmaya çalışacağım.

Ben de 24 yaşındayım. Lise son yıla doğru bahsettiğin ailevi durumu ve o pgibolojik baskıyı yaşadım. Üniversiteyi istanbulda kazandım. aile evinden 50 km falan uzakta. kıta değiştiriyorsun mecbur... Sırf bunu bahane edip ayrı eve çıkmaya karar verdiğimi söyledim. Ciddi tartıştım.6 ekim 2008... "O kapıdan bir daha çıkarsan geri dönemezsin" dedi. inandığı herşeyin üzerine yemin ederek evlatlıktan reddetti. Babamsa önce iplemedi, evden bavullarla uzaklaşmtıktan sonra arkamdan geldi vedalaştı falan. Ama sonra 2-3 ay sonrada eve gidip gelmiyorum diye aramız bozuldu. iki bayram ailemle görüşmedim. istanbulda oturuyorlar, hastalandım, parasız kaldım (okul burs veriyordu öyle geçindim) ailemin yanına gidemedim. Burs bitti işe başladım. Geceleri tam zamanlı işte, sabahlarıysa okula devam ettim. 1 yıl sonra falan aileyle arayı yapıp bayramdan bayrama ziyaret etmeye başladım. Ama ailemden 5 kuruş para, manevi destek almadım (alamadım). bu böyle 2012 ye kadar devam etti. Bir kız arkadaşım oldu. Onu ailemin yerine koydum. sanırım evleneceğim önümüzdeki yıllarda... bi o artısı vardı o dönemin.

Askere gittim, geldim şuanki işimde çalışıyorum. Bu döneme kadar ciddi hastalıklarım oldu, pgibolojik rahatsızlıklarım vs... mesela 2 ay önce mide kanaması geçirdim. Kız arkadaşım şehir dışındaydı. Gelsin istemedim. Hastanede bile işten arkadaşım yanımda kaldı.

özetle: dört tekeri olan bi araba gibiyim. stepnesi olmayan...

sağlık, para,ilişki,iş... bunlardan biri patladı mı stepnem yok. hep bunu farkediyorum. Ailem yanımda yok.

Ama hala yol alıyorum. ve hep dönüp kendime diyorum:
"Bu hayatta aldığım tüm kayda değer kararlar, aileme karşı aldığım kararlardı"

yaşım 25 ama arkadaşlık, sevgililik, dostluk gibi mevzularda ilkokul çocukları bile benden daha bilgilidir herhalde. yaşamadığım şeyleri nasıl bilebilirim?

lise sonda dershanede herkes it gibi çalışırken ben kendimi dine adamıştım. tam bir sofu gibiydim. o zamanlar tarikatlere de ilgi duyuyordum. bir tarikatin anadoluda bulunan köyüne gidecektim. dershane hocamdan izin almam gerekiyordu. istedim ama kabul etmedi. benim aklım fikrim oraya gitmekteydi. keşke hocam keşke izin verseydin de gitseydim. ya da ben çıkıp gitseydim sana sormadan. ama bu atılgan olmayan halimle bu çok zordu.

akrabalarımdan benden yaşça epey büyük olan iki üç tanesine ilgi duyduğum zamanlar oldu. evet bunu da itiraf ediyorum. çünkü bugün herşeyi en çıplak şekilde anlatacağım. bakalım nasıl birşeymiş yalan söylemeden herşeyi anlatmak.

onlara aşık olmadım ya da onlardan hoşlanmadım. ama şehvetime yenik düştüm. onlara tam bir sapık gibi baktım. düşündükçe en çok azap çektiğim konulardan biri budur. önüme yemek koyan, bayramda elini öptüğüm kadınları ilgi dolu gözlerle süzdüm. bir yerleri açık olduğunda azgın bir köpek gibi izledim onları. mastürbasyonlarımda onları hayal ettim.

ama benim de normal bir sevgilim olsaydı onlarla ilgilenmezdim, yüzlerine bile bakmazdım. tamamen cinsel açlık yüzünden.

okuduğum okullarda da kızlara hep böyle sapık gibi bakmışımdır. mesela o beni arkadaş gibi görür ama ben ona hep bir cinsel objeymiş gibi bakardım. bu ünide bile böyle oldu. yüzüne karşı arkadaşımmış gibi konuştuğum kızları akşam mastürbasyonlarıma malzeme yapmak cidden çok alçaltıcı bir davranış.

düşünün: boyum 1.91 kilom 85 25 yaşındayım iki üç sene sonra doktor olacağım ama yaşadığım hayata bak.

bu kadar saldım çayıra mevlam kayıra bir yaşamı hangi pgibolojiyle edindim ben de çıkartamıyorum. bir sürü sebep sayabilirim ama nedense hiçbiri inandırıcı gelmiyor. ailem illaki etkili ama başka. depresyonda değilim ya da başka bir pgibolojik hastalığım yok. geçmişte travmatik bir olay geçmedi başımdan. ama sanki böyle bir yüküm varmış gibi yaşıyorum. o yüzden adım atmaya mecalim yok. sanki pgibolojik bir savaşta gibiyim. enerjimi mental olarak harcıyorum.

kendime yalan söyleyip durdum. varoluşçu bir yaşamın zaten bu şekilde olacağını düşünüp avuttum kendimi. (camus, sartre, dostoyevski okuyanlar bilir.) ama artık kendimle yüzleşmem bu kadar kolay cevaplar vererek işin içinden sıyrılmamı güçleştiriyor. insan bu kadar sığ bir varlık değil.

içinizden çoğu bu kadar anlatmama rağmen yine de bir bilinmez içinde olduğumu düşünecektir. ama benim için herşey gayet açık. matematik formülü gibi herşey apaydınlık gözümde. ama yaşamayanın ben anlatınca tümden anlayacağı türden bir yaşam değil benimkisi.

baskı var üzerimde. hala üzerimi saran bir otorite var. kavgaların tartışmaların kalbimi un ufak ettiği ve ses çıkarmamın imkansız olduğu bir baskı bu. hergün hergün pısırıklığıma, adım atamamama, bir pasifliğin içinde kaybolmama sebep işte bu benimle hiçbir ilgisi olmayan ama sürekli duymak zorunda kaldığım bu aileiçi gerginlikler beni korkağın, zavallının biri yaptı.

ailemle yaşadım 20 küsür yıl boyunca ama şu hayatta en çok nefret ettiğim insanlar onlar. (zaten başka insan da tanıyamadım desem yalan olmaz.) ve hala onların yanında yaşıyorum.

kankam senin ilacin muzik. bir enstrumana baslamani tavsiye ederim ya da belediyelerin koro calismalarina da katilabilirsin. bundan sonra da spora yoneleceksin, ama body ya da cardio gibi degil, futbol, basket,tenis, kaykay bile olur hatta. programini buna gore yaptigin zaman hayiflanacak vaktin kalmiyor.

özellikle annemden ölesiye nefret ediyorum. hiçbir insanla adam gibi anlaşamayan, dünyaya uyumsuzluk abidesi olarak inmiş bu varlık nasıl olur da benim gibi uysal, munis, içi sevgi dolu bir insanın annesi olmuş hayret ediyorum. ve onun beni gereksiz yere azarlamalarına, türlü türlü sorun çıkarmalarına rağmen hastalığı sebebiyle onun yanından ayrılamıyorum. bu evden uzaklaşamıyorum. insanın sevgisi nefretinden üstün geliyor ailesine karşı demekki.

şunu da itiraf edeyim: ben ailem yüzünden tıp okuyorum. zorladılar beni zorla yazdırdılar tıbbı. neymiş efendim parası çokmuş, itibarlıymış. tamam, yine bana iyi niyetli yaklaşıyorlar her zaman olduğu gibi, kabulüm bu noktada. ama bunun bir okuması var değil mi? biraz önce dedim ben lise 3 te kendimi dine verdim dedim. allah vergisi bir matematik ve fizik kabiliyetim vardı. onunla ben bu tıbbı kazandım. benim gibi çalışmayı sevmeyen biri nasıl tıp okuyacak?

çok rahatsız edici geliyor olmalı tüm bunlar okuyanları. ama ben bunlarda takıldım kaldım. ilerlemiyor sanki hayatım. bir mengenede sıkışmış gibi ruhum daralıyor. en sevdiklerimden nefret eder hale gelmem bundandır. yoksa dediğim gibi ben insan sevgisiyle doldurdum içimi.