yapamadıklarımı yazıyorum gelmeseniz de olur

şimdiye kadar bir kızın elinden tutamadım.
bundan sonrasını okumaya gerek yok.

panpa şunu demem lazım. sen aileni suçlu buluyorsun. peki kendinde suçu aradın mı? niye yapmadım bunları diye sordun mu? açık söyleyeyim, bu günden sonra sandalyeye otur ve düşünmeye başla. kız mı gibmek istiyorsun? para topla eskorta git. özgüvenin mi yok? dışarıya tanıdığın insanların yanına git, samimi olmaya çalış. hayatının güzel olmasını mı istiyorsun? o zaman güzelleştireceksin panpa. sünepe gibi ve korkak gibi yaşayıp olmaz bu işler. varsın annenle baban bir kere kızsın. bir kereden çok şey oalbilir ama annenle baban senin büyüdüğünü anlayacaktır elbet. şimdi çık dışarı ve kim olduğunu göster herkese. aileni de hiçbir zaman suçlu tutma. onlar sana neyin iyi ve neyin kötü olduğunu anlatmaya çalışmışlar elbet.

edit: çok yalnızlık çektim, çok ezildim, hayatımda çok çektim. ama hiçbir zaman yılmadım ve yılmayacam. dediklerini harfiyen anlıyorum panpa.

@2 ye nedense güldüm amk

beyler çocuğun açığını buldum bakın şimdi velet 2.sayfada diyoki ablam 30 yaşında sonra 3.sayfada annemler 27 yıllık evli diyo . gibtir amk yalancısı max 17 yaşındasın herşeyinden belli amcık

bu arada senin kalıbını giberim eğer anlattıkların doğruysa;

benim aile senden farksız değil ama gayette sosyalim ayrıca insanları küçümsüyosan böyle yannan gibi kalırsın amk evladı gibtir git

nerde oturuyon söyle evini basıp seni bu hayattan kurtarcam pekekent

bu binte (bkz: elliot-rodger) havası sezdim tam milleti tarıycak potansiyel var amkta

çok ezik amk lan okudukça içim garip oldu. hüzünlendirdi bin

@181 @185 panpalarımı cevaplayayım, yalan söylediğim hissine kapılmayın. annem başka bir adamla nişanlanmış ve ondan hamile kalmış. ama sonrasında devamı gelmemiş ve kavgalı biçimde ayrılmışlar. dediğim gibi annem inatçıdır, bu dünyada hep bildiğini okur. bu sebepten çocuğu doğurmaya karar vermiş. işte bu ablam. annemin ailesi zengin bir aile. yoksa normal bir ailede bunun çok daha farklı sonuçları olurdu.

ablamı annem ve anneannem büyütmüş. sonra ablam bir iki yaşındayken orta halli olan babamla tanışmışlar ve evlenmeye karar vermişler. bu evliliğin meyvesi olarak da 2 sene sonra ben dünyaya gelmişim. (keşke gelmeseydim diyeceğim nankörlük olacak.) işte bizim durum budur. yani yıllar ve yaşlar doğrudur.

bu konunun bizim ailenin bu kadar mantıkdışı olmasındaki payını hep sorgulamışımdır ama nedense herhangi ibr sonuca varamıyorum. yani istenmeyen bir evlilik söz konusu değil. çocuğa bakılsın diye zoraki yapılan bir evlilik değil. ben ablama üvey muamelesi çekmedim hiçbir zaman. çünkü beni bu hayatta en iyi anlayan odur. bu sebeplerden bunu anlatmadım. bizde yukarıda bahsettiğim daha derin problemler olduğunu düşünüyorum.

@187 adını duydum ama kim olduğunu bilmiyorum panpa.

size lisede azıcık ucundan dirilişimi anlatayım. ben yatılı okul kazandığımı duyunca içten içe sevindim durdum.

o zamanlar şimdiki kadar derin biçimde anlayamıyordum bu halimi ama bir takluk olduğunu az çok çıkarabiliyordum ve benim pısırık ilkokul hayatımın ailemle alakalı engellerini tahmin edebiliyordum.

tutturdular beni gittiğim özel ilkokulda servise yazdırdılar. tam sekiz sene servisle gittim geldim. okul da yakın ha öyle uzak falan değil. elalemin oğlu kızı tek başına veya yakın arkadaşlar gruplar halinde gidiyor geliyor bizse hanımevladı gibi serviste takılıyoruz.

okul çıkışında bizim sınıfta görüştüğüm bir iki arkadaşı beraber giderlerken veya oyun oynamak için birbirlerinin evlerine giderken görüyorum ve buna çok üzülüyordum. neden ben bu aracın yüzünden tam samimileşeceğim zaman onlardan uzaklaşıp duruyorum?

her senenin başında servisten çıkmak istedim ve nadir olarak anneme ve babama itirazda bulundum. çünkü biliyorsunuz ben çoğu konuda ailemin dediklerini ekgibsiz biçimde yerine getirmişimdir. ama buna ses çıkarabilmiştim. gelen yanıt hayır oldu.

aşırı korumacı yanları tutmuştu gene. benim ders çıkışı sokaklarda gangsta çetelerine katılıp marihuana partilerine gideceğimi falan zannediyorlardı herhalde. ben de daha fazla ses çıkartamadım. çünkü korku insanın isyan etmesini de engelliyor.

işte böyle sert boyunduruklar altında bir ilköğretimden sonra serbest kalabileceğim bir lise benim için muazzam bir dört yıl olacaktı.

birden fazla kızla aynı anda sevişemedim . her erkeğin hayalidir tabi

onların arabayla beni bırakmalarından sonra el sallarken omzumdan büyük bir yükün kalktığını hissediyordum. ne kadar tuhaf değil mi, bir insanın bu hayattaki en yakınlarıyla vedalaşırken içten içe sevinmesi? bu da oldu maalesef.