yanlızlığın ne olduğnu bugün tekrar anladım

devam panpa bunla iyi gider
http://fizy.com/#s/3wklef

http://inci.ca/u95ed5a37h sen anlat bu çalsın panpa

bu dünyada zarar etmeyecek tek iş umut satmak olsa gerek, yada hayal... insanların en zayıf noktası hayalleri olmalı bence. birinin en kolay etkileyeceği noktamız. baktığımda gördüğüm, sürekli birilerinin başkalarına hayal sattığı bu hayatta. bir köşede tek basına oturmus birinin mutluluk hayali, bir sevgili bekliyor... yada kenar mahallendeki gecekondu sakinlerinin tapu hayali, bir başkan adayını bekliyor... yada saçları dökülen birinin saç hayali sahte ürünler satan birini bekliyor. işini iyi yapana tapıyor herkez... vaad etmek yeter mi peki? konuşmak... umut satarsam aç kalmayacağım kesin.

belkide yanlızlığım, kimsenin artık benden birşeyler çalıp zütürmesini istemememde saklıdır. elimde kalan anılarımda kirlenmesin diye, eskiye dair hiçbirşeyi sorgulamıyorum, sormuyorum, belki bilmediğim bir gerçek ortaya cıkar ve sevdiğim bir hatırayı daha elimden alır. eski dostlarımın hiçbiriyle görüşmüyorum, merak etmiyorum. hala benim için çoçukluğumdaki kadar samimiler... sevdiğiniz kızı on yıl sonra görürsünüz ve aslında artık bambaşka biri olduğunu anlarsınızya, işte o an anılarınızdaki kızda yavaş yavaş kaybolur. bu durum beni kahrediyor. insanların, kişiliklerin bu kadar fazla değişmesi beni ürkütüyor. ara sıra eski benleri düşünüp soruyorum kendime... sendemi değiştin onlar kadar??? o an ilk aşkımı düşünüyorum hep, kalbim onu düşününce ilk gün ki gibi çarpıyor, değişmediğime dua ediyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=wum1zylywdy
ağladığınız zaman nefes almakta zorlanıyorsanız ve nefesiniz kesiliyorsa, siz değil kalbiniz ağlıyor demektir. ağlarken kalbim titriyor, anlıyormusun... ne yaparsanız yapın bazen olmuyor. yanlızsanız ve sadece anılarınız varsa, sürekli geçmişte yaşıyorsunuzdur. ... birileri zaman en iyi ilaç diyor... zaman onla başladı, onsuz nası akıp geçsin... bilmiyorlar... onun bıraktığı kalbe kimsenin dokunmasına izin vermiyorum, her gerçekten seven gibi...

ne ellerini tutmakta buldum aşkı
nede gözlerine susamakta
tek bildiğim var şu hayatta
oda seni bulduğumdur her kayboluşumda.

panpa üzüldüm gerçekten şuan bende yalnızım sayende.

panpa haklısın millet kendini ferre ile kandırıyo karıya gidiyo gibiyo kendini bi gib sanıyo
:((
neyse panpa harita çizmem lazım ama mutlaka okuyacağım yazdıklarınızı Allah yardım etsin hepimize..

kimilerimiz yaşıyor, kimilerimiz bedenlerini sürüklüyor, kimilerimiz ise belirsizliklerin ortasında öylece duruyor. düşünüyorum bazen bir sahilde olsam ve dev tsunami dalgaları iki dakika sonra bulunduğum sahili vuracak olsa... acaba kollarımı acar beklermiydim, yoksa diger insanlar gibi çığlıklar içinde tepelere doğru koşarmıydım??? bu soru içimi kemiriyor çoğu zaman. acınası bir çağresizlik mi bizi hayata bağlayacak, yoksa korku mu, yoksa umut mu? hayatla ölüm arasındaki perdeye yaklaştıkca kararlarımız kesinleşiyor olmalı... bir ucurum kenarındaki belirsizlik gibi. baktığınız zaman ucsuz bucaksız bir tablo, sanki tüm dünya sizin ve ayaklarınız altında... her nefes alışında o içine dolan güç... fakat bir adım attığın an aslında ne kadar çağresiz olduğunu yüzüne vuracak gerçekse ortada,,, gerçek sana uzaktan bakıyor ve küçük firavunluğun ile dalga geçiyor... iddaa ettiğimiz hiçbirşey değiliz aslında bu hayatta... aslında bunun farkına varmamız ise,,, en azından benim umutlarımı bitiren başlangıç...

aynı panpa aynı... mutlu olduğunu zannettiğin anda yanlızlık öyle bi geliyo ki o yurttaki odanda aniden bi gece sönüyo bütün hayalin umudun... yaşama bağlayan tek şey anne...

duygularımızdan kaçamadığımız gerçeği aşıkar, sadece onları bastırabiliyoruz, yada en azından bastırmaya çalışıyoruz. gerçeğin ne kadar farkında insanlar acaba. unuttuklarını sanıyorlar, fakat bastırılan tüm duygular serbest kalacağı günü bekliyor. yıllar sonra açılacak bir sandık gömüyoruz kalplerimize. içinde çoçukken en cok sevdiğimiz oyuncak arabamızda var, ilk öpüştüğümüz yerin adreside. belki bir köşe başında o sandığın kapağı acılacak, yada kimbilir, ellerimiz buruş buruş olup gözlerimiz pencere kenarında gelecek torunlarımızı beklerken. elbet birgün açılacak...

reserved

elif şafak taşağını emsin senin, aferin lan bin,ben içmeye gidiyorum, istanbul yaparsan haber ver

@58 sıkılmaktan sıkıldığın günlerde var bu hayatta. zordur cefa çekmek...
şuda benden sana gelsin panpa http://fizy.com/#s/1mkasv

yazın lan

http://fizy.com/#s/1aif7c

Ağlamak ne lan?Ağladığımı hatırlamıyorum ben hiç.Ne küçükken babam dövdüğünde , ne mahalle maçı yaparken sert top çarptığında,ne kavga ettikten sonra,ne sınavdan kötü aldığımda,ne de başka birşeyde.belki açılırdı insan biraz ama yok olmadı olmuyo.Herşeyi içine atıp kendi kendine gece karanlık sessiz ortamda konuşmak,kiminle konuştuğunu bilmiyosun ama en azından seni dinlediğini biliyosun ve devam edip herşeyi anlatıyosun.
Sana bişey diyeyim mi panpa, bazen o kadar konsantre oluyosun ki sessizlik ve karanlığa , sessizliğin içindeki sesi bile duyabiliyosun.Gün boyu sana sıkıcı gelen gibik ortamlardan, yavşak arkadaşlardan, takılacak kimse olmadığı için fakültenin önünde her ders arasında tek başına aynı köşede 4 aydırlı sigara içmekten sıkılıyorsun ama anlatıyorsun bunları biri dinliyor eminim.Ama birde konuşabilse o..
o zaman herşey daha güzel olurdu.

verdiğim şarıyıda dinleyin amk.2 gündür playlisete ardarda 100 kere ekledim dinliyorum aralıksız

http://fizy.org/#s/1ajg8x
gerçekten sevdiğinizi anlamanın en iyi yolu, onun ugrunda nelerden vazgeçtiğinizdir... ? bu düşünce beni hep üzüyor. her düşünüsümde, bugüne kadar göze alamadıklarım dikiliveriyor karşıma birer birer. içimde hapsolan sevgiler titretiyor bedenimi. sığınacağım tek limanı arıyor gözlerim. böyle düşünceler içerisindeyken, kendimi selvi boylum al yazmalımda buluyorum çoğu zaman... ben herzaman sametin baba dediği adam oluyorum bu hayatta. seven ama olacaklara müdahil olmayan, sevdiğinin terk etmemesi için bekleyen, her an terkedilmek korkusu ile kalbi titreyen. birilerinin verdiği birkaç sevgi damlası kadarı ile yetinmesi gereken biri... birini sevmek asilce, fakat onun seni sevmesini beklemek acınası bir durum. bir kuru ekmek için el açmaktan farkı yok... artık sevginin ne olduğunuda çoğu zaman bilemiyorum. beklemek mi sevgi?

devam et panpa okurum bi ara

@47 biçok insan aynı dertten muzdarip ...

benim duygularmı kelimelere bukadar net bir şekilde döken tek adamsın ne diyim sevgilin olupta kendini yalnız hisseden baska biri varmıdır acaba herşey sahte herşey boş artık gercek olansa cocukluğumuzda mahalle maçlarından sonra ortaklaşa annelerimizin hazırladığı ekmek aralarını bölüşüp yemekti

üzülmemek gerçekten elde değil. acı cekmekte. fakat şikayetçi değilim. bu iki gerçek hala kalbimin attığına beni inandıran birkaç duygudan biri. ya onlarıda unutup sahte bir gülen yüz ardına saklanan insanlardan biri olsaydım... aslında insanların birçoğu yanlız, sadece dost bildikleri riyakarlar var, yada kendi riyakarlıkları... kimsenin kesmedi bir oyunun figuranı olmakta ısrar eden, başlarını kuma gömen insanlar bircoğu... onlarda belkide olayın farkındalar, biliyorlar... fakat yanlızlık herkezin harcı değil, riyakar ilişkileri, onurlu bir yanlızlığa tercih ediyorlar. bilemiyorum... insanlar gülerken eğlenirken hep gülmekten karnım ağrıdı diyorlar; üzülürken, acı çekerken ise kalbimiz sızlıyor, gögüs kafesimiz dar geliyor... hangisi daha gerçek bir his şu hayatta... kim gerçekten yaşıyor, kim zamana kapılmış savruluyor...