yanlızlığın ne olduğnu bugün tekrar anladım

seri şukuladım amk insanlardan uzak pc başında geçiriom hayatı insan diyebileceğim insan kalmadığı için etrafımda

seri şukuluyorum panpalarım, yalnızlığa dem vurmak için ben de geleyim dedim.

(bkz: ömrümün sonbaharında/#59642476)

birşeyler karalamışım. okur musunuz okumaz mısınız bilmem, ben burada yazılanları okurum şimdilik...

birgün gazeteye baktığımda daha 12 yasında bir cocugun ailesine yardım etmek ve para kazanmak için çöplükte demir toplarken bir kamyonun altında kalarak can verdiğini okuduğum an kalbim niye attığını sorguladı. bizim dünya yansa umrunda olmayacak bencil, cıkarcı insanlara değil, dünyanın neresinde olursa olsun bir cocugun canı yandımı canından can gidecek insanlara ihtiyacımız olduğunu anladım. kalbimi teraziye koydum, yoktu hiçbir degeri... herkez gibi bende kendi derdimle... değişmek için ne yapmam gerekir? işte o an anladım, eger bir insan için gerçekten bir iyilik yapmak istiyorsanız, en sevdiğiniz yanınızı bir kenara bırakıp, elinizin tersiyle itmeniz gerekir. canla, başla onun için mücadele etmen gerekir... iyi bir insan olmayı istedim hep, ama zaaflarımı bir kenara itemedim. beni bir anlıkta olsa rahatlatan zevklerimi bir kenara bırakamadım... insanları düşünemedim... çünkü benim içimdeki insan sevgisini söküp alanlar, o 12 yasındaki cocugu öldürenlerle aynı kişilerdi... hayallerimizi çalanlar, bazen bir sevgili, bazen bir dost, bazense ...

yarın sosyal olmak için ne yapayım

@1 neredesin lan mekanı söyle yanına gelicem amk yaşlar aktı lan gözümden

fil hakıkatına mukabil güzel kardeşim

Adanadaysan Kendime bende yemek arkadaşı böyle bazen dışarı çıkcak bi arkadaş arıyom sen ol ?

sevgilin yanındaykendee yalnız olmayı bilirmisin?

yalnız yazamadığın sürece yanlızlığa mahkumsun amk
edit:lafımı geri aldım sağlam yazıyo bu çocuk, okuyorum lan devam et

yalnızlık, sessizliği kendinle konuşarak susturmaktır bazen...

suku pic agladım gelde icek a.q ankaraya

panpalar bugün daha fazla yazamıyacağım... gözyaşlarından bahsedip ağlamamak olmaz...
ama şunu bilin isterim... gerçekten sev...
http://www.youtube.com/watch?v=GhJUs-CR-sc

@69 değmez haklısın panpa. sevdikleri ile oturma odasında sobada kestane pişirilen gecekondulara özendiğim kadar özenmiyorum dev sitelere, beton yığınlarına... küçük, belki kimilerine göre basit ama mutlu... var mı ötesi...

rezerve

ne yazık ki hala ya"nl"ızlığın yalından türediğini anlayamamışsın panpa çok üzüldüm

bitirdin beni panpa

yanlız insanlar hep sert gibi görünür. bir köşede sigarasını yakar, sanki kendine yetermişcesine dik durmaya çalışır. en azında ben öyleyim. ama dokunsalar ağlayacağım... cam gibi dağılacağım, paramparça olacağım... insanların gözlerine bakmıyorum, bakamıyorum. ne kadar sert durmaya çalışırsanız çalışın, gözleriniz sizi dinlemiyor. yalan söyleyemiyor. rol yapamıyor. derdinizle birlikte, o damlacıklar birer birer beliriyor sigaranızdan her nefes çekişinizde. hayat göz yaşlarını içine akıtmayı öğretiyor insanlara, yanlızlara, bana... ağlamayı seviyorum aslında, güzeldir. her damla kalbinizin hala nefes aldığını gösterir. ağlayabiliyorsanız hala nefret kalbinizi tamamen ele geçirememiş demektir. kalp gözyaşları ile temizleniyor. bazen tövbe ederken ağlıyor insan, bazen birini severken... her ikiside mahrem, kutsal... temizliyor ruhlarımızı, kalplerimizi... huzur buluyor insan, gözler hakikate mukabil.

@1 panpa nerdesin, geleyim ortak olalım derdine. ben de senin gibi düşünüyorum. o kadar sahte yüz o kadar sahte insan var ki şu dünyada. bazen ufak bir köyde, ufak bir evde, ineklerimle, kuzularımla, sevdiklerimle birlikte olmak istiyorum. çünkü bu dünyada yaşanılmaz artık. intiharı bile düşündüm. ama değmez be panpacım! değmez işte..

sürüklüyorum çaresiz yalnızlığımı
aldırmazlığında, acımasızlığında istanbul'un
yitik umutlarımla yaralı, vuruk
yürüyorum kalabalık caddelerde
yürüyorum bilmeden nereye gittiğimi
amaçsız bitkin donuk...

herhalde hepimizin bir beklentisi var ki bu hayattan, hala nefes almaya devam ediyoruz. kanadımız kırılsada, hayallerimizin gerçekleşmeyeceğini dillendirsekte, amaçsız bir yürüyüş içinde olduğumuzu söylesekte, içimizde bir yerlerde , belkide kalbimizin derinliklerinde kendimizden bile gizlediğimiz bir tohum vardır... umutsuzluğumuzdan korumak istediğimiz bir hayaldir belkide bu tohum. belki dilimize düşerse kirleneceğinden korktuğumuz, yalanlarla kirlenmiş dilimizden saklamaya çalıştığımız bir tohum, bir beyaz bulut. ne istersek ona benzetebileceğimiz bir bulut... o tohumun yeşerip, bizi bu donukluktan alıp yeşilin tüm tonlarına ulaştırmasını bekliyoruz bu hayatta. yoksa bir manası olmazdı bu yürüyüşün bu amaçsızlığın ve bu donukluğun...

http://www.youtube.com/watch?v=AC3Y8kzk7aA

uyku tutmadığı zaman yataga uzanıp anıları düşünürüp, çoçukluk anılarımı özellikle... anılar sarar bedenimi sıcak bir battaniye gibi. yanlızlığın bütün soğukluğunu alır zütürür uzaklara. ve o sıcakta kendimden geçerim, göz kapaklarım ağırlaşır ve yavaş yavaş uzaklaşır ruhum bedenimden. kim bilir hangi alemde sabahlayacağım...