yanlızlığın ne olduğnu bugün tekrar anladım

yalnız yazamadığın sürece yanlızlığa mahkumsun amk
edit:lafımı geri aldım sağlam yazıyo bu çocuk, okuyorum lan devam et

http://fizy.com/tr#s/1h0vkr
hiç bir zaman eskiyi renkli düşünemiyorum, siyah beyaz bir filmin kareleri gibi geçiyor gözlerimden. her şey siyah, beyaz, ve tonlarında... sanki renklenirlerse büyü bozulacakmiş, o tad dağılacakmiş gibime geliyor. tam bunları düşünürken günümüzün renkli hayatları geliyor aklıma. sanki içine renklendirici, tadlandırı katılmmış, sahte ürünler gibi. gerçeğin birebir kopyası gibi yasadığımız hayat, fakat gerçek değil. sahte gülüşler barındıran maskelerin ardından bakıyor insanlar birbirlerine. sıcak bir dokunuş yerine, tuttuğunda içini ürperten bir donukluk var bakışlarda. gerçeğin ne olduğunu bilemem, fakat neyin sahte olduğunu en azından artık öğrendim...

fil hakıkatına mukabil güzel kardeşim

Adanadaysan Kendime bende yemek arkadaşı böyle bazen dışarı çıkcak bi arkadaş arıyom sen ol ?

sevgilin yanındaykendee yalnız olmayı bilirmisin?

seri şukuladım amk insanlardan uzak pc başında geçiriom hayatı insan diyebileceğim insan kalmadığı için etrafımda

birgün gazeteye baktığımda daha 12 yasında bir cocugun ailesine yardım etmek ve para kazanmak için çöplükte demir toplarken bir kamyonun altında kalarak can verdiğini okuduğum an kalbim niye attığını sorguladı. bizim dünya yansa umrunda olmayacak bencil, cıkarcı insanlara değil, dünyanın neresinde olursa olsun bir cocugun canı yandımı canından can gidecek insanlara ihtiyacımız olduğunu anladım. kalbimi teraziye koydum, yoktu hiçbir degeri... herkez gibi bende kendi derdimle... değişmek için ne yapmam gerekir? işte o an anladım, eger bir insan için gerçekten bir iyilik yapmak istiyorsanız, en sevdiğiniz yanınızı bir kenara bırakıp, elinizin tersiyle itmeniz gerekir. canla, başla onun için mücadele etmen gerekir... iyi bir insan olmayı istedim hep, ama zaaflarımı bir kenara itemedim. beni bir anlıkta olsa rahatlatan zevklerimi bir kenara bırakamadım... insanları düşünemedim... çünkü benim içimdeki insan sevgisini söküp alanlar, o 12 yasındaki cocugu öldürenlerle aynı kişilerdi... hayallerimizi çalanlar, bazen bir sevgili, bazen bir dost, bazense ...

@1 neredesin lan mekanı söyle yanına gelicem amk yaşlar aktı lan gözümden

belkide yanlızlığım, kimsenin artık benden birşeyler çalıp zütürmesini istemememde saklıdır. elimde kalan anılarımda kirlenmesin diye, eskiye dair hiçbirşeyi sorgulamıyorum, sormuyorum, belki bilmediğim bir gerçek ortaya cıkar ve sevdiğim bir hatırayı daha elimden alır. eski dostlarımın hiçbiriyle görüşmüyorum, merak etmiyorum. hala benim için çoçukluğumdaki kadar samimiler... sevdiğiniz kızı on yıl sonra görürsünüz ve aslında artık bambaşka biri olduğunu anlarsınızya, işte o an anılarınızdaki kızda yavaş yavaş kaybolur. bu durum beni kahrediyor. insanların, kişiliklerin bu kadar fazla değişmesi beni ürkütüyor. ara sıra eski benleri düşünüp soruyorum kendime... sendemi değiştin onlar kadar??? o an ilk aşkımı düşünüyorum hep, kalbim onu düşününce ilk gün ki gibi çarpıyor, değişmediğime dua ediyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=wum1zylywdy
ağladığınız zaman nefes almakta zorlanıyorsanız ve nefesiniz kesiliyorsa, siz değil kalbiniz ağlıyor demektir. ağlarken kalbim titriyor, anlıyormusun... ne yaparsanız yapın bazen olmuyor. yanlızsanız ve sadece anılarınız varsa, sürekli geçmişte yaşıyorsunuzdur. ... birileri zaman en iyi ilaç diyor... zaman onla başladı, onsuz nası akıp geçsin... bilmiyorlar... onun bıraktığı kalbe kimsenin dokunmasına izin vermiyorum, her gerçekten seven gibi...

ne ellerini tutmakta buldum aşkı
nede gözlerine susamakta
tek bildiğim var şu hayatta
oda seni bulduğumdur her kayboluşumda.

üzülmemek gerçekten elde değil. acı cekmekte. fakat şikayetçi değilim. bu iki gerçek hala kalbimin attığına beni inandıran birkaç duygudan biri. ya onlarıda unutup sahte bir gülen yüz ardına saklanan insanlardan biri olsaydım... aslında insanların birçoğu yanlız, sadece dost bildikleri riyakarlar var, yada kendi riyakarlıkları... kimsenin kesmedi bir oyunun figuranı olmakta ısrar eden, başlarını kuma gömen insanlar bircoğu... onlarda belkide olayın farkındalar, biliyorlar... fakat yanlızlık herkezin harcı değil, riyakar ilişkileri, onurlu bir yanlızlığa tercih ediyorlar. bilemiyorum... insanlar gülerken eğlenirken hep gülmekten karnım ağrıdı diyorlar; üzülürken, acı çekerken ise kalbimiz sızlıyor, gögüs kafesimiz dar geliyor... hangisi daha gerçek bir his şu hayatta... kim gerçekten yaşıyor, kim zamana kapılmış savruluyor...

benim duygularmı kelimelere bukadar net bir şekilde döken tek adamsın ne diyim sevgilin olupta kendini yalnız hisseden baska biri varmıdır acaba herşey sahte herşey boş artık gercek olansa cocukluğumuzda mahalle maçlarından sonra ortaklaşa annelerimizin hazırladığı ekmek aralarını bölüşüp yemekti

@47 biçok insan aynı dertten muzdarip ...

devam et panpa okurum bi ara

http://fizy.org/#s/1ajg8x
gerçekten sevdiğinizi anlamanın en iyi yolu, onun ugrunda nelerden vazgeçtiğinizdir... ? bu düşünce beni hep üzüyor. her düşünüsümde, bugüne kadar göze alamadıklarım dikiliveriyor karşıma birer birer. içimde hapsolan sevgiler titretiyor bedenimi. sığınacağım tek limanı arıyor gözlerim. böyle düşünceler içerisindeyken, kendimi selvi boylum al yazmalımda buluyorum çoğu zaman... ben herzaman sametin baba dediği adam oluyorum bu hayatta. seven ama olacaklara müdahil olmayan, sevdiğinin terk etmemesi için bekleyen, her an terkedilmek korkusu ile kalbi titreyen. birilerinin verdiği birkaç sevgi damlası kadarı ile yetinmesi gereken biri... birini sevmek asilce, fakat onun seni sevmesini beklemek acınası bir durum. bir kuru ekmek için el açmaktan farkı yok... artık sevginin ne olduğunuda çoğu zaman bilemiyorum. beklemek mi sevgi?

http://fizy.com/#s/1aif7c

Ağlamak ne lan?Ağladığımı hatırlamıyorum ben hiç.Ne küçükken babam dövdüğünde , ne mahalle maçı yaparken sert top çarptığında,ne kavga ettikten sonra,ne sınavdan kötü aldığımda,ne de başka birşeyde.belki açılırdı insan biraz ama yok olmadı olmuyo.Herşeyi içine atıp kendi kendine gece karanlık sessiz ortamda konuşmak,kiminle konuştuğunu bilmiyosun ama en azından seni dinlediğini biliyosun ve devam edip herşeyi anlatıyosun.
Sana bişey diyeyim mi panpa, bazen o kadar konsantre oluyosun ki sessizlik ve karanlığa , sessizliğin içindeki sesi bile duyabiliyosun.Gün boyu sana sıkıcı gelen gibik ortamlardan, yavşak arkadaşlardan, takılacak kimse olmadığı için fakültenin önünde her ders arasında tek başına aynı köşede 4 aydırlı sigara içmekten sıkılıyorsun ama anlatıyorsun bunları biri dinliyor eminim.Ama birde konuşabilse o..
o zaman herşey daha güzel olurdu.

verdiğim şarıyıda dinleyin amk.2 gündür playlisete ardarda 100 kere ekledim dinliyorum aralıksız

yazın lan

@58 sıkılmaktan sıkıldığın günlerde var bu hayatta. zordur cefa çekmek...
şuda benden sana gelsin panpa http://fizy.com/#s/1mkasv

elif şafak taşağını emsin senin, aferin lan bin,ben içmeye gidiyorum, istanbul yaparsan haber ver

reserved