Ciddi ciddi nirvanaya ulaştım. insanlarla konuşamaz oldum. Fikirlerim beynimden taştığı halde susar oldum.

insanlar beni soğuk sessiz ve herkese tepeden bakan insan olarak görüyor. Yada hiçbir şey olarak görmüyor.

Arkadaşım yok. Cidden hiç yok. Yemeği hep tek başıma yerim. Sürekli olarak. Telefonun dahi yasak olduğu okulda kulaklığımı takıp rahatça gezebiliyorum.

Benim hayatım işte böyle devam ediyor...

Her gün tekdüze, her zaman... Ölü bir bedenin içinde nefes almakla eşdeğer. Yolda yürüyorsun, dikkat çekici bir havan var ama etrafına yaklaşmaya herkes korkuyor... Ne yapmak lazım onu da bilmiyorsun.

Hayatın sıradan şeylerle aynı şekilde devam ediyor. Sürekli olarak...

Yalnızlıktan sıkıldın ama söyleyebileceğin, omzuna yaslanabileceğin kimsen yok.

Evet bu hayatta ben yaşıyorum...

Dışlanmak...
Sırf siz yanına oturdunuz diye arkadaşına kaş göz yapanlar mı desem, sırf ortamdayım diye sonra konuşuruz deyip susanlar mı desem...

Sıfır arkadaş sıfır muhabbet sıfır eğlence... Her gören yaşıyor musun diye soruyor dıbına koyayım ya...

içim yanıyor be

O'nsuz geçen dördüncü gün...

Verdiğim sözü tutamadım. O'ndan ayrılma demiştim kendime. O benden gitti ama bende çabalamadım. çabalayamadım...

Onun uyuduğu tarafta uyuyamıyorum bi türlü. Kolyelerimi çıkaramıyorum. Sırf bu yüzden duştan elimden geldiğince hızlı çıkıyorum onlara kavuşabilmek için. O'ndan bana kalan bi kaç parçaya sahip çıkıyorum hala.

Kokusunu duyuyorum oturduğum yerden. Delirdim sanıyorum. Ama o kokuyu gerçekten duyabilmek için neler yapmazdım. Son kez sarılırken koklamak için neler vermezdim...

Bana hep koklayarak öpüp sarılıyorsun derdi kokusuna hasret bırakan... Saçlarımı çok severdi. Kıvırcık tanrısıydım ben. Aldığım nefesler boğazıma takılıyor, kendi nefesimde boğuluyorum.

Yapamıyorum, yarım kalıyorum.