insan hayatının her evresini yalnız geçirdiği zaman büyük şeyler istemiyordu artık büyük ev büyük araba bunlar yalnız insanlar için ölümden daha beterdi bu düşünceler eşliğinde ana yolda ani bir frenle kendime geldim ben kendimle konuşurken ikinci bir beynimin arabayı ya da günlük işleri yönettiğinin farkına vardım öndeki arabaya vurmamak için frene yüklenmiştim işte bu özelliğime bayılıyordum ama kopuklukların bu aralar çok yaşıyordum sebebi neydi peki kendime sorduğum cevabını alamadığım sorulardan biri daha doktara mı gitmeliydim hayır hastalanıp yatağa düştüğüm zamanlarda bile doktora gitmezdim olmaz dı yetimhanede doktordan yediğim milyonlarca dayaktan sonra olmazdı iş yerime gelmiştim bile harika bir programlamacıydım ama neye yarardı ofiste bana verilen 5 m^2 lik bir masaydı bu güne kadar 100 tane program yazdım ama hiçbiri hiçbir zaman benim programım olmadı ofiste en az 50 arkadaşımı yüksek mertebelere getirdim bu sayede çünkü her zaman patrona gitmekten korkar ofistekilere söylerdim projelerimi onlarda benim üstümden rant yapardı

ofisten içeri adım atmış bilgisayarımı açmış ve yarıda bıraktığım programı yazmaya başlamış olarak buldum kendimi yine düşüncelere dalarken beynim gerekli fonksiyonların hepsini yerine getiriyordu bunu son zamanlar da çok sık yaşamaya başlamıştım bunun ilk olduğu zamanı zar zor hatırlıyorum lise yılımda olmalıydım sanırım derslerde başlamıştı bu olay ders anlatılırken farklı bir şeyler düşünürken hocanın bana dersle alakalı soru sormasıyla beraber her şeyi anlatmıştım buna kendim de şaşırmıştım ilk zamanlar ama sonradan çok hoşuma gitmişti şimdi ise bu olaydan sıkılmaya başladım hayatımı yaşayamıyordum bu yüzden gerçi yaşadığıma hayat denemezdi “gayfe ister misin beyim” aniden beni düşünce dünyasından alan bu sözler ofisin çaycısına aitti benimle konuşan tek varlık o idi bu dünya da hayır anlamında başımı salladım gözlerimi tekrar işime çevirmek için bilgisayar ekranına baktığım anda programın sonu anldıbına gelen kodu yazdığımı fark ettim bu da neyin nesiydi şimdi ne ara yazmıştım kahrolası programı kesinlikle hata olmalıydı daha dün bu programın 1 haftası var diye kendime yaptığım telkinleri hatırlıyorum çalıştırma tuşuna bastığımda hatasız bir şekilde kodun ekranda çalışmasını izledim sonra gözüm başka masalara ilişti ama ofiste benden başka kimse yoktu saatin öğle molasına geldiğini gördüm yine zaman kaybı yaşıyordum artık zaman benim için bilinmezlikti karışıklıktı takvim yapraklarını koparmaz olmuştum çoğu zaman Pazar olasına rağmen düşüncelere daldığım için kendimi ofisin kilitli kapısını zorlarken buluyordum zaten az yakan arabaları sevmemin de nedeni ofise zamanlı zamansız gidişim değil miydi?

Bu düşüncelerden koptuğum da kendimi ofisin yanında ki lokantada yemeğimi bitirmiş halde buldum çayımı yudumluyordum yediğim yemeklerden bile zevk almıyordum ne zaman ne yediğimin farkında olmamam tabi ki bunun en büyük etkeniydi ofise tekrar dönene kadar hiçbir şey düşünmemeye çalıştım hesabı öderken gözüm yemek yediğim masadaki kül tablasına ilişti çok fazla sigara vardı paketimi çıkardım 1 tane sigaram vardı kendime bir küfür savurdum farkında olmadan günde 2 paket sigara bitiriyordum ofise geldiğimde herkes boş boş gözlerle etrafta dolanıyordu kimsenin hiçbirşey yaptığı yoktu nasıl oluyordu da patron hepsini işten kovmuyordu tabiki de çünkü ben bu şirketin devdıbını sağlıyordum antimalware yazılımları konusunda çok başarılı bir şirketti tabi ki benim sayemeydi ama bunu ben bile bilmemezlikten geliyordum hayatımın hiçbir evresinde öne çıkan olmak istemedim patronun bana seslenmesiyle düşüncelerim bozuldu kendimi ayakta beklerken buldum sevinmiştim ilk defa beynim ben düşünürken kontrolü eline alıp farkında olmadan iş yapmıyordu düzeldim mi lan yoksa dedim kendime sonra ikinci defa adımın söylenmesiyle patronun ofisinde karşısında otururken buldum kendimi “peki sen ne düşünüyorsun bu konuda?”

-merhaba
+bana mı söylediniz (kekelemedim?)
-evet sanırım size söyledim karşınızda dikildiğime göre
+şayet bu gece sadece bu bardan sonra da devam edecekse oturabilirsin aksi taktirde hiç gerek yok (bu da neyin nesi nasıl böyle sözler sarf edebiliyorum?)
-pardon ama oturmak istediğimi de nereden çıkardın
+hadi ama bebeğim seni gibi güzel bir kızın benim gibi yakışıklı birinin yanına geliyorsa tek istediği tanışmaktır ama hala oturmadığına göre seni reddetmemden korkuyorsun (yok artık noluyo lan)
-aşırı derecede küstahsın sanırım senin hakkında yanılmışım
+ah sadece şaka yapıyorum neyse fazla uzadı herhalde hadi otur
-yok ben ger…
+ tamam tamam dedim otur hadi ama başta belirttiğim gibi bardan sonra da devam edeceğiz
-onu bardan sonra düşünürüz ha bu arada ben ebru.

Bu nasıl oldu ne oluyor bana mutasyon falan mı geçiridim tamam alkol beni rahatlatıyor ama bir yere kadar bu baya bir abartı oldu benim için kekelemedim konuşma tarzı hakkında hiçbir şey bilmeyen ben sıkıntısız şekilde konuştum ve kızı masama oturttum şayet bunlar alkol sayesine ise kendime derhal bir bar satın alacağım yemin ederim evet yine düşüncelere daldım şuan bu olayı seviyorum çünkü kızla konuşma yapmak zorunda olan ben değil ikinci beynim gibi bir şey sanırım kız yanımdan gidene kadar ya da gece sonlanana kadar düşüncelerden çıkmayacağım
“ne oldu neden hiç konuşmuyorsun” bu kelime beni kendime getirdi şaşırmıştım nasıl olur da düşünürken konuşmamıştım “hiç konuşmadım mı” dedim “oturduğumdan beri bir kelime dahi etmedin ismini bile söylemedin” nasıl olmuştu bu aşırı korktum ama bunu hiç yansıtmıyordum korkak ben gitmiş insanlarla nasıl konuşması gerektiğini bilen ben gelmiştim geriye acaba gerçek gücüm bu muydu?

beyler son finalim var şimdi sınava gidiyorum akşam okuyan olsa da olmasa 4 sayfa daha hikaye atıp tepkilere göre beğenilirse hikayeyi buraya yazmaya başlıyacağım

beyler söz verdiğim gibi diğer dört sayfayı da atıacağım yorumlarda devam etmemi isterseniz devdıbını buraya yazacağım

Barda ki sohbetler birbirini açtıkça açtı en son aklımda kalan bizim eve gidelim mi diye soruşumdu bu zamanları unutmaya çalıştığım zamanlardı o zaman kış uykusundan yeni uyanan bir hayvan gibi kişiliğimin uyanmaya başladığını sanmıştım daha sonraları bundan çok pişman olacaktım unutmaya hatta içimde bastırmaya çalışacağım şeylerden biri de buydu “ben çok alkollüyüm sanınrım araba kullanamam senden beni evime zütürmeni istesem de yapmazsın seni tanıdığım kadarıyla benim arabamla gidersek olur” demişti kapıya çıktığımızda gayet samimiydik bana yapışmıştı hangi araba diye sorduğumda çantadan anahtarı çıkardı ve kilidi açtı parkın ortalarında bir audinin yanında ışık yandı bir bayan arabası falan beklerken metalik mavi bir m5 çıktı en sevdiğim arabaydı ama benzin masrafı ve tabiki de fiyatından dolayı hiç almayı aklıma getirmediğim bir arabaydı bu arabaya hastayım dedim sessizce “Biliyorum…” dedi ama nereden bilecekti hiç söylememiştim zaten umrumda da değildi anahtarı alıp kızı koltuğa oturtturduktan sonra sürücü koltuğuna yayıldım araba ağırlığımla beraber otomatik olarak koltukları ayarladı harika bir histi eve geldiğimde arabayı otoparka koydum ve ebru ile birlikte eve geldim yalnız ve boş vakti bol olan bir adam olduğumdan dolayı ev bal dök yala şeklindeydi ebru ile birlikte karşılıklı birer kadeh şarap içti daha sonra bana baktı ve
-ne bekliyorsun
+anlamadım
-anlamadın mı yoksa beynin bazı şeyleri kabul etmiyor mu?
+ne gibi şeyleri kastediyorsun?
-benim gibi güzel bir kızla daha önce hiç oturmadın değil mi? Aşırı heyecanlısın şuan.
+sen kendini güzel görüyorsun senden öncede bu eve onlarca kız attım(bu kelime biraz kaba olduğunu düşündüm o an için)
Bir anlık sessizlik… yerinden kalktı ne olduğunu anlayamadım sanırım gidecek dedim kendime kırdım onu ama nedense hiç umurumda değildi bana yaklaştı kucağıma oturdu ve “ onlarca kıza benzeyen bir ilişki anlayışım mevcut değil “ dedi ne olduğunu anlamadan sonu yatakta biten bir serüvene yelken açmıştım ilk defa olduğu için korkuyordum ancak ne olduğunu anlamadığım bir sebepten dolayı o kısımları hiç hatırlamıyorum…

amk sanki filim ziliyorum yaz lan yaz hatta git bi kanala ver çeksinler amk :D

@1 uslubun fevkalade bunlar sana aitse hakikaten beğendim

özet geç bin