yanlızlığın ne olduğnu bugün tekrar anladım

duygularımızdan kaçamadığımız gerçeği aşıkar, sadece onları bastırabiliyoruz, yada en azından bastırmaya çalışıyoruz. gerçeğin ne kadar farkında insanlar acaba. unuttuklarını sanıyorlar, fakat bastırılan tüm duygular serbest kalacağı günü bekliyor. yıllar sonra açılacak bir sandık gömüyoruz kalplerimize. içinde çoçukken en cok sevdiğimiz oyuncak arabamızda var, ilk öpüştüğümüz yerin adreside. belki bir köşe başında o sandığın kapağı acılacak, yada kimbilir, ellerimiz buruş buruş olup gözlerimiz pencere kenarında gelecek torunlarımızı beklerken. elbet birgün açılacak...

aynı panpa aynı... mutlu olduğunu zannettiğin anda yanlızlık öyle bi geliyo ki o yurttaki odanda aniden bi gece sönüyo bütün hayalin umudun... yaşama bağlayan tek şey anne...

kimilerimiz yaşıyor, kimilerimiz bedenlerini sürüklüyor, kimilerimiz ise belirsizliklerin ortasında öylece duruyor. düşünüyorum bazen bir sahilde olsam ve dev tsunami dalgaları iki dakika sonra bulunduğum sahili vuracak olsa... acaba kollarımı acar beklermiydim, yoksa diger insanlar gibi çığlıklar içinde tepelere doğru koşarmıydım??? bu soru içimi kemiriyor çoğu zaman. acınası bir çağresizlik mi bizi hayata bağlayacak, yoksa korku mu, yoksa umut mu? hayatla ölüm arasındaki perdeye yaklaştıkca kararlarımız kesinleşiyor olmalı... bir ucurum kenarındaki belirsizlik gibi. baktığınız zaman ucsuz bucaksız bir tablo, sanki tüm dünya sizin ve ayaklarınız altında... her nefes alışında o içine dolan güç... fakat bir adım attığın an aslında ne kadar çağresiz olduğunu yüzüne vuracak gerçekse ortada,,, gerçek sana uzaktan bakıyor ve küçük firavunluğun ile dalga geçiyor... iddaa ettiğimiz hiçbirşey değiliz aslında bu hayatta... aslında bunun farkına varmamız ise,,, en azından benim umutlarımı bitiren başlangıç...

panpa haklısın millet kendini ferre ile kandırıyo karıya gidiyo gibiyo kendini bi gib sanıyo
:((
neyse panpa harita çizmem lazım ama mutlaka okuyacağım yazdıklarınızı Allah yardım etsin hepimize..

panpa üzüldüm gerçekten şuan bende yalnızım sayende.

http://fizy.org/#s/1ajblq bu şarkıyı her dinleyişimde zamanında kurduğum hayallerimin aslında ne kadar gerçekten uzak olduğunu anlarım yeniden. bazen öyle bir an geliyor ki gerçek daha fazla gizlenemiyor. siz ne kadar kör olsanızda, gerçek kulaklarınızda cınlıyor, damagınızda acı bir tat bırakıyor, kalbinizi titretiyor... ben burdayım dercesine dikiliyor karşınıza, siz kaçsanızda o hep bir adım arkanızda... kaçmak o kadar anlamsız geliyor ki bir zaman sonra. rüyalarınızda koşmak istersinizde koşamazsınızya, hareket ettiremezsiniz bedeninizi, ayaklarınız gitmez ya, işte öyle bir şey... kabullenmek kacınılmaz oluyor. acıları, üzüntüleri kabulleniyorsunuz. yanlızlığıda kabulleniyorsunuz, fakat alışması zaman alıyor. söz dinlemiyor bazen yanlızlığınız, yapma etmeleriniz fayda vermiyor. o bildiğini okuyor... tabiki gittiği yere sizide sürükleye sürükleye zütürerek... zamanın ne göstereceğine o karar veriyor. bedenimin sahibi ben değil, yanlızlığım oluyor. gölgesi benim ve yerde uzanıyorum...

@1 panpa nerdesin, geleyim ortak olalım derdine. ben de senin gibi düşünüyorum. o kadar sahte yüz o kadar sahte insan var ki şu dünyada. bazen ufak bir köyde, ufak bir evde, ineklerimle, kuzularımla, sevdiklerimle birlikte olmak istiyorum. çünkü bu dünyada yaşanılmaz artık. intiharı bile düşündüm. ama değmez be panpacım! değmez işte..

yanlız insanlar hep sert gibi görünür. bir köşede sigarasını yakar, sanki kendine yetermişcesine dik durmaya çalışır. en azında ben öyleyim. ama dokunsalar ağlayacağım... cam gibi dağılacağım, paramparça olacağım... insanların gözlerine bakmıyorum, bakamıyorum. ne kadar sert durmaya çalışırsanız çalışın, gözleriniz sizi dinlemiyor. yalan söyleyemiyor. rol yapamıyor. derdinizle birlikte, o damlacıklar birer birer beliriyor sigaranızdan her nefes çekişinizde. hayat göz yaşlarını içine akıtmayı öğretiyor insanlara, yanlızlara, bana... ağlamayı seviyorum aslında, güzeldir. her damla kalbinizin hala nefes aldığını gösterir. ağlayabiliyorsanız hala nefret kalbinizi tamamen ele geçirememiş demektir. kalp gözyaşları ile temizleniyor. bazen tövbe ederken ağlıyor insan, bazen birini severken... her ikiside mahrem, kutsal... temizliyor ruhlarımızı, kalplerimizi... huzur buluyor insan, gözler hakikate mukabil.

@69 değmez haklısın panpa. sevdikleri ile oturma odasında sobada kestane pişirilen gecekondulara özendiğim kadar özenmiyorum dev sitelere, beton yığınlarına... küçük, belki kimilerine göre basit ama mutlu... var mı ötesi...

bitirdin beni panpa

ne yazık ki hala ya"nl"ızlığın yalından türediğini anlayamamışsın panpa çok üzüldüm

rezerve

panpalar bugün daha fazla yazamıyacağım... gözyaşlarından bahsedip ağlamamak olmaz...
ama şunu bilin isterim... gerçekten sev...
http://www.youtube.com/watch?v=GhJUs-CR-sc

uyku tutmadığı zaman yataga uzanıp anıları düşünürüp, çoçukluk anılarımı özellikle... anılar sarar bedenimi sıcak bir battaniye gibi. yanlızlığın bütün soğukluğunu alır zütürür uzaklara. ve o sıcakta kendimden geçerim, göz kapaklarım ağırlaşır ve yavaş yavaş uzaklaşır ruhum bedenimden. kim bilir hangi alemde sabahlayacağım...

Üzüldüm harbiden.

bazen ne yaparsanız olmaz...
susmak kabullenmek mi bu hayatta...
belkide verilecek bir hesabım yoktur...
mutlu başlangıçlar, hazin sonların insanı oldum...
takılıp düştüm...

http://inciswf.com/mov0001.swf

kendimi gördüm sende panpa

seni anlıyorum.

rezerve