yamacıma yanaşın beyler dertleşmek istiyorum

okudum.

yannan mı istiyosun tam anlamadım

nickine bak.

hemen her gün gerçeklerden kaçmak için bilgisayarımın başındayım. hayatım ve yaşam sanki her an üzerime çökecekmiş gibi. aslında şu an bile bir iş arıyor olmam lazım. birikmiş kira için bir çözüm bulmam lazım. ama yapamıyorum. bu lanet sandalyeye yapışmış sanki yaşananlardan intikam alırcasına bilgisayar başında oturuyorum. uyku düzenim kalmadı. sabahlara kadar oturuyor öğleden sonra uyanıyorum. dışarda tutunmam gereken bir hayat var ama bizzat hayatın kendisi tarafından gibilmiş durumdayım.

zütünü gibtir

nedendir bilmiyorum ama hep endüstri mühendisi olmak istedim. endüstri mühendisinin ne yaptığını dahi bilmem. ama hep istedim. fakat kayıdımı yaptırdığım ve hayatımdan çalan hiçbir okulda başarılı olamadım, tutunamadım. hani hayatta şunu da başardım dediğim hiçbirşeyim olmadı.

@5 oyy yavrum.. üzülme be

bi gibtir git ya.

özet geç bin

küçükken annem hep benim çok akıllı olduğumu söyler dururdu. beni yedirdi, çamaşırlarımı yıkadı ve geceleri kollarında uyuttu. eh o günler geçti ve gitti. büyüdüm artık ve yaşamıma bir yön vermem gerek. ama bak bakalım nerdeyim? 33 yaşında bir apartmanın tavan katına yakın küçük bir odasında bir yatak ve bir bilgisayar masasından ibaret bir yerdeyim.

odanın her tarafı çöple dolu. o kadar hayattan bıkmış bir durumdayım ki televizyonda izlediğim çöp evler aklıma geliyor. yerlerde kirli elbiselerim ve taka bulaşmış hayatım yatıyor.

o kadar az yiyorum ki buna ben bile şaşırıyorum. hiç açlık duygusu olmaz mı insanda? ben de yok şu an. yemek yerken hayattan duyduğum nefret iki katına çıkıyor. yesem bile yumurtaya istemsizce batırdığım ekmek parçaları. bir arkadaşım var. 33 yaşındayım ve şu hayatta 1 arkadaşım var. o da hatırlarsa bazen gelip halimi hatırımı soruyor. insanlar sevmez beni genelde. davranışlarım çoğuna itici gelir. bu yüzden tanıştığım hiç kimse geri dönmez. ama dediğim gibi 1 tanesi var. geliyor arada. iş aramam gerektiğini dışarıya çıkmamı öğütlüyor. birkaç kez birlikte çıktık. iş aradık. telefon geldi. acil gitmesi gerekiyordu. ben de geri döndüm odama. 2 ay geçti onunla da görüşmeyeli.

@12 kendi evini çöp ev diye ihbar et, temizlerler. onun dışındada gibtir git dıbına koduğumun oğlu sevilmeyen adam mışsın işte. bun da senden başka kimsenin suçu yok gibtiği min asosyali..

küçükken de böyleydim. okuldayken köşede kıyıda dururdum. 2-3 kişi bir araya geldimi kaçardım oradan. kendimi rahat hissetmezdim. zaten kimseyle de iyi geçinmezdim. kalbimi kırardı insanlar ben de onların kalbini.

ama ne olduysa üniversite yaşamıma başlamamla oldu. hayatımı kabusa çeviren dönem ve beni ölümün eşiğine getiren olaylar zinciri o zaman başladı.

şimdi anlatacaklarım belki çoğunuzun hoşuna gitmeyecek. ama dediğim gibi anlatmam gerek.

akşama sol framede dursun bu başlık , okumam lazım.

dinliyoz hacı sen devam et

vay dıbına koyim harbi 33 yasındamısın lan. senin yasadıklarını 24 yasında yasıyo olmam simdilik pgibolojik olarak rahatlattı beni.ama bizi gibmeye calısıyosan eger ayıp ettin.o zaman oyle düsünmeye devam edicem bende :(

şu 10 yıldır gerçeklerden kaçıyorum. yaşanmışları unutmaya hayata bir köşesinden tutunmaya çalışıyorum. ama uğraştıkça batıyorum. babam ben üniversite 1deyken öldü. ölüm sebebi o kadar taktan ki anlatmaya sıkılıyorum. hafakanlar basıyor. eve hırsız giriyor. babam uyanıyor ve mutfaktan bıçağı alıp geliyor. salonda kıstırdığı hırsızın bacağını kolunu doğruyor. hafif zayıf ve kısa boyluydu babam. hırsız aldığı sehpayla kafasına vuruyor. yere düşen babamdan hıncını alamıyor. kafasını sehpanın ayağıyla beyni akana kadar eziyor.

ben bu kitabı okumuştum lan, çalmasana lan yawşak

copy paste aq

ayrıca endüstri mühendisiyim