Yalnızlığın, sessizliğin ardındaki çaresizliği bilemeyiz.. Bu yüzden feryad-ı figan edenin yanına koşarız daima yardım için.. Halbuki kendi köşesine çekilmiş, sessizce göz yaşlarını içine akıtanın canı daha çok yanar.. Biz ise bunun farkına varamayız.. Çoğu zaman ise, bihaber olmayı tercih ederiz bu durumdan..

Yalnızlık, yeterince ağır bir yük değilmiş gibi, bir de vefasızlığımızı yükleriz omuzlarına.. Merak etmeyiz, kendilerini niye insanlardan soyutladıklarından.. Aldırış etmeyiz ruh hallerine, kalp kırıklarına.. Bir zaman sonra, ellerimizden kayıp gitmelerine şahit oluruz.. Yardımcı olmaya çalışırız ama nafile.. Çok geç kalmışsızdır.. Bir yıldızın daha gök yüzünden kaymasına şahit oluruz..

Ölüm sessizliği sarar dört bir yanı.. Geriye bıraktığı sessiz bir veda'dır artık yürekleri dağlayan..

süpersin

Çok güzel yazılmış