Köydeyim. Yeni yağmur yağdı. Heryer toprak kokuyor. Ne güzel değil mi. Cama çık kokla o kokuyu. Değil işte, kokunun huzuru eğer yalnızsan sancı halini alıyor. Işığı yakanım yok , yemek getirenim yok. Sabah uyandıktan sonra uykunu alıyorsun, dinlenmiş oluyorsun, o gün için planlarını yapıyorsun... Ben yapmıyorum. Dinlenmiş olmuyorum. Yalnız geçen her gün daha çok yoruyor beni. Seni de öyle. Bırak hayat arkadaşını . Bırak eşini. Sırtını dayayabiliyorsan bir çınara,bir dosta ; uykunu alırsın. Dinlenirsin. Ben yapmıyorum ;
etrafım ağaç dolu fakat çınarım yok. Eşim yok. Günler eziyet gibi , en ağır işkenceğe en ağır işkenceyi yapmak kadar belki de. Anlayamazsın . Çünkü sen dinleniyorsun. Uykunu alıyorsun...

sana yazayım o zaman kardeşim. Ben ölüyorum belkide. Her geçen saniye ölmek en zoru belki de anlayın beni. Bir şehirde yalnız kalmanın ne farkı var ki anlaşılıp dinlenilmemekten. Ben buna yaşayıp yalnızlığıma ölüyorum belkide. Sevse biri beni, seni, bizi, boğarım yalnızlığıma. Yalnız kalırız. Yalnızlığımıza ölürüz sonra da . Şimdı soruyorum sana : ormanlar senin olsa, dünyalar senin olsa , eğer yalnızlıkta senin ise ; ne anlamı kalır ki herşeyin ? Kalmaz değil mi ? Tek kalan sen olursun. Yalnızlığa ölmeye susamış bir sen. Çınarın dalına susamış bir sen...

şehre inelim. Şehrin karmaşasına mı inelim ? Yoksa şehrin yalnızlığına mı inelim çınarım ? Sen söyle. Yolumuz belli . Biliriz şehrin de yalnızlığının da tek el olduğunu. Herkes kendinin yalnızlığıdır. Var mı sanıyorsun senin çınarın. Var mı sanıyorsun eskiden ektiğin çınarın hala ? Kökü olacak aslında. Yalnızlığın bile kökü olacak ki o seninle kalsın. Yalnızlık bizim çınarımız olsun . Varisimiz olsun. Bizi , seni, beni yarı yolda bırakan çınar olmasın . Çınar olacaksa kökleri sağlam olsun ki ulaşabilsin yalnızlığın kuytu köklerine...