Ben hayatımın çocuğun yanlız geçiren bi insanım bu çocukluktan beri böyle annem ise gider babam eve gelmez zaten kendi başına eğlenir kendim başıma üzülürüm
çocukken sabah kalkıp yemeğimi yiyip okula giderdim arkadaşlarım vardı ozamanlar okul çıkışı maç falan çocukluk aşklarımız vardı bi zaman sonra sıkıcı gelmeye başladı
4. sinifta falan kimseyle konuşmamaya başladım içimdeki ses dışında.Kendimle eğlenip kendimle üzülüyordum eve gidip film izleyip oyun oynayıp kendi yorumlarımı yapıyordum şimdi büyüdüm ister istemez insanlarla polemiğim oluyor ama kimseyle samimi değilim annem hariç arada onla konuşuyorum aksam geldiginde çay içip yemem yiyoruz piskolojik sorunlarımın olduğunu düşünüyor
olabilir belki ama yanlızlık güzel arkadaşlıklar bitiyor sevgilileriniz sizi bırakıp gidiyor ve canınızı vereceğiniz insanlar sizi sırtınızdan vuruyor ama tek başına olunca ne kaybediyorsun ne kazanıyorsun ikisinin arasında gezinip duruyorsunuz sadece öldüğünüzde arkanızdan kimse üzülmüyor kimse sevinmiyor sizi tanımıyorlar bile adınızı anmıyorlar bile sonsuza dek görünmez kalıyorsunuz.
http://c12.incisozluk.com...11505/5/1224175_o1f0c.jpg
