Liseli değilim, yok ebesinin amıncı nesilim, aslında eskiden üyeliğim vardı silindi muhabbeti yapmadan konuya dalıyorum. Belki benim gibi sıkıntıdan bio bızıklayan bir kaç garibe okur da iki el atıverir.
öncelikle konuya hayatın dıbına koyarak başlıyorum. Çünkü artık haketti. taktan bi gün geçirdim. Hepinizin hayatı taktan biliyorum da bu gece artık bi altın vuruş dalgalarına girdi daha fazla çıldırmak istemiyorum. Lan çaresizlikten üyelik açtım, bi insan bu kadar mı örselenir amk. Neyse konuya dalıyorum. Son 1 yıldır ardı arkası kesilmeyen bi taktan hayat içine düştüm çıkamıyorum. ilk olarak tabii ki sevgilim beni terk etti. Şaşmaz başlangıç. (Onu gibtir edin size bişey olmasın. Çünkü bu daha başlangıç, bu daha hiçbir şey, bu hiçbir gibim değil. ) dıbına kodumun şerefsizi bütünleme döneminde terketmeseydi daha iyi olurdu belki. Ama yok, bi insanın hayatı en güzel böyle gibilebilir çünkü. Final de değil BÜTÜNLEME amk. Okul uzadı. 2 gece hastahanede yattım. taka sardı herşey. Ailem bi yandan üzüntüden mahfoldu. Okul işi çok koydu. Zaten güç bela okuyoruz dıbına kodumun yerinde. Tabi öyle boşver geç yapamıyorsun. Her ne kadar şimdilerde anasını bile satsan da o dönem öyle olmuyor. Velhasıl okulu uzatıp sezonu kapattım. gib gibi bi yerde staj yapmak zorunda kaldım. Böyle tak gibi arazilere gidip ihale bağlıyoruz, sıcaktan östaki borumuz erimiş falan. Yaz tatili de enfes gibildi. Kaldı ki zaten yaz tatili yapan bi insan değilim, genelde çalışırım. Yazın burs gelmediği için kirayı falan öyle yollarım. Tabi yaz boyu çalışamayınca beş parasız kaldık ortada. Borç harç hallettim bi şekilde. Bi de ramazan bayrami, tatil falan derken staj bi türlü bitmiyor da. Neyse yaz bitti güz dönemi başladı. Bu sefer dedem kalp krizi geçirdi, ananem bacağını kırdı. Ana baba çalışıyor, benden başka bakacak kimse yok dıbına kodumun yerinde. Okulu bırakıp gittim yanlarına. Okul bi dönem daha uzadı. Kendilerini suçlu hissetmesinler diye de gizliyorum sürekli "yok dede ben ayarladim hocalari" falan diye. Anlatamadikca iyice bunalıyorum. Ne olduysa bu dönemde oldu zaten dıbına koyayım. insan yalnız kaldikca düşünür ya o hesap. Aylarca sadece düşünüp kitap okuyup rutin bakım islerini yapmaktan sanırım contayı sıyırıp son olarak bugün altın vuruş yaptı beynim.
lan diyorum sen daha neyi zorluyosun dıbına kodumun çocuğu? Tonla borcun var, okuduğun bölüm bi gibe yaramıyo, Türkiye'de ederi yok sen neyi zorluyosun? Yurt dışına çıkacak parayı bırak, memlekete dönecek parayı zor buluyosun sen neyi zorluyosun? dıbına kodumun ülkesi zaten şirazeden çıkmış, millet bakara kukara derdinde, ucu bucağı gözükmeyen emperyalizm yosması, sen daha neyi zorluyosun dıbına kodumun yerinde? işe de giremiyorum şuan, haliyle bedenen yorulup beynimi saf dışı bırakayım, aynı zamanda cebimi doldurayım. Olmuyor yani. Kalkıp kimse de sağlık olsun bıcırdaması yapmasın. Hastalık var, ölüm var demesin. Olduğunu biliyoruz hevaller. Algı kapalı ama şuan. Bütün dertler bende gibi. Tipik bencil, doyumsuz insan ruh hali. Ne taktan yaratıklarız lan. Hiçbi gibim olmayacak.
Velhasıl anane, dede iyi gibi. 3-4 ay geçti biraz topladilar. Para hâlâ yok. Ha bu arada okuduğum ildeki evden atıldım ev arıyorum şuan. Ama tabi yok. Var da kiralar asgari ücrete tabi resmen. Skala gibi. Asgari ücretten başlayıp sonsuzluğa gidiyor. Haliyle bulamıyorum. Bu hafta da dönüp o işleri halletmem gerek. içimde hiçbir takun isteği kalmadı. Ne okumak, ne çalışmak, ne kayda değer bi insan olmak, ne karşı cinsle ikili ilişkiler kurmak ne de yaşamak dıbına kodumun yerinde.
Ha bi de ailem var benim. Zaten sırf onlar var diye ölmüyorum dua etsinler. Kardeşimi güç bela büyütmeye çalışan tam bir çiğdem aile. Garibeler kıt kanaat kahvaltıda akıllarını peynir ekmekle yiyor. Babam zaten somurtmaktan kırışıklıkları o yönde seyretmiş artık. Çöktü adam. Yetemiyor çünkü. Yetemediğini bildikçe günden güne kahroluyor. Çünkü bu ülke işçilerin dıbına koyar akabinde de "sigarandan alıyorum bi dal" der. Zaten mesele zenginlik değil. Dengesiz düzen mesele. Mesele adaletsizlik. Mesele, ucu delik ayakkabıyla dam aktaranın, altın varaklı hayatlara alkış tutması. Neyse bu konuya dalıp asap bozmiycam.
Tam da şu saatlerde öyle yalnızlaştım ki. Sanki aylardır bunun için kasıtlı uğraşmış gibiyim. Kimseyle konuşmamayı tercih edip burda gibik gibik konuşuyorum. Kalkıp da bunları birine neden anlatayım ki? Kimliğini bildiğimiz her insan için aklımızda gizlediğimiz farklı bi boyut yok mu sanki? Hepimiz zütüz arkadaşlar. Aşk diye birşey de yok. (Ilgilenen olursa canlı kanlı örnek vererek bi ara dillendiririm. Bakış açısıdır lazım olur.) Ama ciddi ciddi bu hayatın da dıbına koyayım, okulunun da dıbına koyayım, olmayan geleceğinin de, karşı cinsinin de dıbına koyayım. zerresi bile kalmamış umut denen huur çocuğu hissiyatın da getirisini zütürüsüyle gibeyim.
Velhasıl bu moda bağlayan var mı aranızda? Varsa nasıl yaşamaya devam ediyosunuz muallakler? Ne yapmamız gerek şu noktada?